OVER DE OPVOEDING VAN DE KINDEREN 
V. DE DOELTREFFENDE TOEWIJDING VAN DE OUDERS

TOEWIJDING van de ouders betekent : de intelligente zorg van de ouders voor de ontwikkeling van hun kinderen, voor hun noden betreffende voedsel, kleding, ontspanning, school, werk, enz. De ouders moeten actief ingrijpen in de ontwikkeling van hun kinderen. Dat vraagt een grote toewijding, maar het is ook een heerlijke taak.

Alles wat ik liefheb, alles wat ik verafschuw, dat werd vóór mij door mijn ouders liefgehad of verafschuwd. Onze ouders hebben ons zoveel raad gegeven, hebben ons in zoveel zaken geholpen, dat wij niet meer weten wat van hen is en wat van ons. Daarom zou het ook onmogelijk moeten zijn om opstandig te zijn. De opstand tegen onze ouders betekent voor ons zelfmoord.

Mijn vader wist alles. In zijn geval was dat ook werkelijk waar. Tot ik vijfentwintig jaar was, heb ik nooit geweten dat mijn vader fout was in iets, hij wist alles ! Hij kon de Griekse vertaling maken waar ik niets van terecht bracht, dan een vraagstuk van meetkunde oplossen, me een les Engels geven, me terug op de rails zetten als ik de pedalen kwijt was bij mijn les geschiedenis van China...

En mijn moeder, die had altijd gelijk. Zij kon in onze harten kijken. Als ik zelf een geestelijke leiding geef, dring ik in enkele seconden door tot in de ziel van de persoon tegenover mij. Zo ontmoette ik eens een van mijn confraters enkele dagen nadat ik een conferentie in Parijs gegeven had. Ik vroeg : « Wel, pater Paramelle, wat dacht u zoal, vorige week tijdens de conferentie in Parijs ? » – « Wat ik dacht ? Dat is moeilijk om weten. » – « Moeilijk om weten ? Neen hoor ! U dacht eerst dit, en daarna dat... » en ik legde al zijn eigen gedachten bloot. Hij keek me aan en zei : « U bent des duivels ! » Ik wilde hem zeggen : « Net zoals mijn moeder ! »

Ja, mijn moeder was ook “ des duivels ”. Ze zei me altijd de waarheid over wat er in mijn diepste binnenste, in de meest verborgen plooien van mijn ziel, omging zodat ik mopperde maar bij mezelf dacht : « Het is zo waar wat ze zegt ! Maar ik wil niet dat het de waarheid is ! » Het kunnen doordringen tot in de duisternis van de harten, zoals mijn moeder, is een geschenk dat ik van God heb gekregen, zodat ik ook de verborgen waarheid kan zeggen tegen hen die God me heeft toevertrouwd om hen te helpen.

Ik sta ’s morgens graag vroeg op om de hand aan de ploeg te slaan. Daar heb ik geen enkele verdienste aan, want mijn vader was bij ons thuis altijd eerst op. Ik heb nooit iemand thuis weten opstaan zonder dat mijn vader al op was. Vroeg uit bed komen is heel belangrijk in het leven.

Ik heb een hekel aan een ontbijt waarbij ieder op zijn beurt naar de keuken strompelt om iets, om het even wat, uit de ijskast te voorschijn te halen, in een hoek van de keuken klaar te maken en in zijn eentje binnen te spelen. Moeder komt binnen in badjas, zoonlief in zijn T-shirt... Dat vind ik vreselijk. Waarom ? Omdat bij ons thuis mijn vader en moeder en alle andere huisgenoten, na de ochtendmis, om acht uur aan het ontbijt aanschoven, compleet gekleed en geschoren ! Daardoor heb ik nooit kunnen begrijpen dat je pas uit je bed zou komen zodra je zin hebt en dan in de keuken op zoek zou gaan naar eten. Dus ik kan niet revolteren tegen mijn ouders, zij hebben me gekneed tot wat ik ben, maar ze hebben er ook veel moeite voor gedaan.

LEREN « DANK U » ZEGGEN

De ouders moeten hun kinderen leren « dank u » te zeggen. Moeder voedt haar kinderen van kleins af op, ze kleedt hen, ze zal later haar dochters helpen hun kleren te kiezen en hen uitleggen hoe ze zich in de wereld moeten gedragen. En als de dochters getrouwd zijn zal moeder op hun kinderen passen. Hoe kan je anders dan van zulke moeder te houden ? Je kan toch onmogelijk opstandig tegen haar zijn ! Zij heeft haar hart en ziel in je opvoeding gestoken.

Vader geeft zijn kinderen geld voor een nuttige aankoop : « Dank u, papa ! » Vader jaagt een dolle hond weg want hij is van niets bang. Hij beschermt zijn zoon voor slechte vrienden. Hij laat zijn kinderen niet op hun eentje knoeien bij een moeilijke les, maar helpt hen. Vader gaat wandelen met de kinderen, organiseert uitstapjes, geeft uitleg, redt zijn kinderen uit de nesten waarin ze zichzelf hebben gewerkt.

Vader helpt zijn zoon de nodige stappen te ondernemen om iets te bereiken, leert hem met de auto rijden, geeft hem de toelating om bij bepaalde gelegenheden te roken en zegt hem ook wanneer het genoeg is. Als hij zijn zoon verbiedt te roken, zal die het in het geheim doen en zich schuldig voelen, maar toch denken : « Als ik weg ben van mijn ouders zal ik eindelijk kunnen roken ! » Een verstandige vader maakt geen psychodrama van roken. Ik heb ooit in het geniep gerookt. Mijn broer Pierre, die voorzichtig en vriendelijk was, had een doos muntjes in zijn zak zitten want als ik ’s avonds uit mijn venster was gaan hangen om een sigaret te roken, moest ik daarna moeder nog gaan omhelzen. Op een avond was het zover : « Slaap wel, moeder. » – « Je hebt gerookt », zei ze (de muntjes van Pierre waren op). Enkele dagen lang wachtte ik op wat er zou komen. Maar er gebeurde niets. Wat later zei mijn vader : « Je mag roken zodra je je diploma van het middelbaar op zak hebt. » Dit maar om te zeggen dat de ouders geen drama moeten maken van iets dat geen zonde is.

HOE EEN VAKANTIE DOORBRENGEN ?

Hoe moet je de kinderen bezig houden tijdens de vakanties ? Vader zou zich het liefst in een ligstoel terugtrekken en heel de dag detectiveromans lezen. En waar hij vroeger kritiek had op de fietskampen van de CRC, zou hij nu graag zijn kinderen op kamp sturen om tenminste voor twee weken van zijn vijf zonen verlost te zijn...

Een vader moet zelf ook zijn kinderen ontwikkelen en met hen kerken, kastelen, bedrijven bezoeken, alles wat hun geest ontplooit ; hij moet hen artikels laten lezen, kortom zijn kinderen vormen tijdens de vakanties. De kinderen zullen er hun ouders later erg dankbaar voor zijn. Maar het vraagt veel energie.

Je zegt misschien : « Wij zijn niet allemaal hooggeschoolden ! Wij zijn niet zoals uw vader die alles wist. » Beste vrienden, als je voldoende interesses hebt, dan is dat genoeg om je kinderen te laten zien hoe je altijd maar meer kennis kan vergaren.

Je moet nuttige vakanties organiseren. Je moet echt nadenken over de invulling van de vakanties. Je moet ze voorbereiden en als ze aangebroken zijn ze ook actief leiden. Je moet uitstappen organiseren en natuurlijk gaat iedereen mee : het is voor het goed van de kinderen. En weer thuis zullen ze opgetogen zijn, zelfs die ene die wilde achterblijven om voor de computer te blijven hangen !

Het is belangrijk om nuttige lectuur aan te bieden. Vader leest boeken om er over te spreken met zijn kinderen en zo hun geesten open te trekken en hen in de goede richting te leiden.

HET BELANG VAN GOEDE RAAD

Een vader die zijn kinderen aandachtig volgt, zal hen goede raad kunnen geven. En dan zal hij geen psychologen moeten raadplegen. « Vader zegt dat ik niet in staat ben om een wiskundige richting te volgen, dus doe ik talen. » Of : « Papa zegt : je bent geschikt om wiskunde te doen, maar ik verzeker je dat je dat later zal kunnen bijbenen terwijl je, als je nu geen Latijn of Grieks doet, dat nooit meer zal kunnen inhalen. Volg Latijn en Grieks en als je later voor ingenieur studeert, zal je betere verslagen kunnen maken en ook door je talenkennis boven de andere ingenieurs uitsteken. » Prima raad !

Toen ik naar het seminarie vertrok, zei mijn moeder : « Als ik jou was, zou ik geen tien auteurs tegelijk bestuderen, maar mijn aandacht toespitsen op één grote auteur die door de Kerk wordt aanbevolen, bv. Sint-Thomas van Aquino. »

Mijn ouders dachten na over de raad die ze hun kinderen moesten geven om hen te leiden in het leven. Jammer genoeg zijn veel ouders met allerlei dingen bezig voor hun eigen plezier en in hun eigen belang en laten ze de beslissingen over de toekomst van hun kinderen over aan buitenstaanders, waardoor er keuzes gemaakt worden die tegengesteld zijn aan het christelijk geloof of aan de familietradities.

Van de grote beslissingen zijn alle kleinere beslissingen de voorbereiding. Wat besloten wordt in verband met de babyvoeding, het speelgoed, het zakgeld enz. is de voorbereiding voor de raadgevingen van de ouders in verband met de grote beslissingen die de adolescent moet nemen... en die het pad effenen voor ofwel de Hemel, ofwel de hel.

Moeder tot haar dochter : « Ik raad je af in jeans rond te lopen, dat is niet voornaam. » Vader tot zijn zoon : « Ik raad je af een computer op je kamer te hebben. Ik raad je af met dat meisje op te trekken. Ik raad je aan je nu met je wiskunde bezig te zijn in plaats van te gaan tennissen. » Papa heeft het gezegd, papa is gewoonlijk een goede raadgever, het is een vriend, ik volg zijn raad.

Een bepaalde moeder klaagt dat haar dochter bijna naakt over straat loopt. Maar nooit heeft ze haar dochter geleerd hoe ze zich voornaam en bescheiden, en toch naar de mode, moet kleden ! Zij zeurt wel tegen haar dochter, maar laat begaan. Wel, zij heeft nog meer ongelijk dan haar dochter.

Als de goede raad ter zake en intelligent is, brengt hij vruchten voort. Uiteindelijk gaat zoon of dochter akkoord om de familietraditie verder te zetten : de opvoeding is gelukt.

En toch... De duivel is sterk en er moet een soort wonder gebeuren opdat de opvoeding zou lukken. Daarom zijn hoogmoedige ouders, ouders die verblind zijn in hun kinderen, bijzonder dwaas. Het ongeluk wil dat heel veel ouders verblind zijn in hun kinderen, vooral diegenen die denken dat ze niet verblind zijn. Als ik hen de waarheid over hun kinderen vertel, geloven ze me niet, maar zijn ze nog boos ook.

We leven in een slechte wereld. De kinderen zijn een kneedbaar deeg, dat ons gedurende 300 dagen per jaar van de ochtend tot de avond ontglipt. Er resten ons slechts 65 dagen om, met Gods genade, te proberen hun hart te raken en hen volgzaam te maken. Wie zelf volgzaam is geweest in zijn jeugd, is beter voorbereid en bekwamer om zijn kinderen te doen volgen en hun vertrouwen te winnen.

Wat ik hier zeg, heeft niet tot doel jullie af te schrikken van kinderen op de wereld te zetten omdat het zo gevaarlijk is, maar juist om jullie aan te moedigen ze goed op te voeden en ze daarom in het bijzonder aan ons toe te vertrouwen. Zoals die pater jezuïet zei, die samen met andere kloosterlingen op bezoek kwam bij de kribbe ; elke geestelijke biedt Onze-Lieve-Vrouw zijn gelukwensen aan, maar de jezuïet zwijgt. Onze-Lieve-Vrouw is een beetje geïntrigeerd door die stilzwijgendheid en vraagt hem : « En u, Eerwaarde Pater, wat denkt u ervan ? » Waarop de pater : « Vertrouw uw Zoon aan ons toe, dan zullen wij er iets van maken ! »

Abbé Georges de Nantes
Hij is verrezen ! nr. 88, Juli-Augustus 2017