144. De provincies
De bekommernis voor het ecologisch evenwicht dwingt tot respect voor de wortels en het samenleven van de gezinnen, door de grootste autonomie te geven aan de lokale ecologische cellen die bevolking, grondgebied en arbeid in nauwe symbiose met elkaar harmoniseren. Het zijn even zovele natuurlijke en traditionele haarden van een leven dat eerlijk, rechtvaardig, broederlijk en zonder "problemen" is.
1. Men zal dus deze ecologische eenheden, die ingebed zijn in de bodem, in de geschiedenis en in de beschaving, die krachtig zijn en nog altijd actueel, moeten herstellen. Een element van kapitaal belang voor het herstel van de nationale nataliteit, vitaliteit en beschaving is de herwaardering van de provincies. Het gaat om eenheden die meer gekenmerkt worden door eeuwenoude gewoonten dan door moderne economische gegevens, en dat volgens de woorden zelf van de economen die het meest op de hoogte zijn van de kwestie van de regio's.
2. De provincie is een sterke menselijke gemeenschap, op het scharnierpunt van de autonomie van de bewoners die haar samenstellen en het soeverein gezag dat over haar uitgeoefend wordt. Het is de plaats van ontmoeting en overeenstemming, waar de organische belangen van de regio en de hogere noden van de natie met elkaar in contact komen. Enkel het soeverein en absoluut gezag is in staat de autonomie en het zelfbestuur van de provincies te herstellen binnen een verenigde en gedecentraliseerde nationale gemeenschap, zonder gevaar voor afscheiding.
3. De provinciegouverneur neemt de twee met elkaar verweven functies waar van enerzijds vertegenwoordiger van de soeverein, gewapend met zijn gezag, verantwoordelijk ten aanzien van hem alleen en hoofd van de koninklijke administratie, en anderzijds vertegenwoordiger van de inwoners van de provincie bij het centraal gezag, belast met het verdedigen van hun belangen en hun rechten, indien noodzakelijk zelfs voor de ministerraad en de Staatsraad.
Voor deze zware taak vol initiatief en verantwoordelijkheid omringt hij zich met een gouverneursraad, samengesteld uit personen die hij kiest onder diegenen die binnen de provincie het meest bevoegd zijn en als het meest eerbaar bekend staan.
4. Een provinciale raad debatteert over alle belangrijke aangelegenheden van de provincie, onder het voorzitterschap van de gouverneur die de agenda vastlegt. Deze raad is samengesteld uit verkozen vertegenwoordigers van de gemeenten, de grote maatschappelijke orden en de ambachts- en beroepsverenigingen. Hij lost alle problemen op in overleg met de kamers van ambachten, landbouw, handel en industrie en met de gemeenten onderling. Hij stelt de algemene ontwikkelingsplannen voor de provincie en het beheer van het grondgebied voor. De tradities van de provincie, haar ecologisch, economisch en historisch patrimonium worden door de raad ontwikkeld, beschermd en zo nodig verdedigd. Hij stelt belang in de lokale justitie, in de opleiding, de urbanisatie, de communicatiekanalen, de hygiëne enz. Vermits geen enkel regionaal aspect hem vreemd is, kan de raad ook geconsulteerd worden over de toepassing van de nationale wetten op zijn domein.
Dankzij zijn eigen budget en zijn fiscale macht onder de controle van het soeverein gezag zal de provincieraad een economische politiek voeren ten voordele van de lokale investeringen. Deze politiek zal in staat zijn om de economische verenigingen op mensenmaat te beschermen tegen de gevaarlijke financiële, industriële en commerciële concentraties.
In elk geval zullen de provincies nooit buiten-nationale betrekkingen tot stand kunnen brengen of onderhouden die ingaan tegen de nationale belangen waarvoor alleen de soeverein verantwoordelijk is.