64. De uitvindingen van de duivel:
het zelfbeschikkingsrecht van de volkeren
1. De erfzonde is een rebellie die vervolgens de ene opstand na de andere teweegbrengt. Zo is het ook gegaan met de vorsten van goddelijk recht, die op een bepaald ogenblik hun gezag uitspeelden tegen de Kerk alsof het om een puur seculier en soeverein recht ging. De hoogmoed van de christelijke naties die het juk van Christus Koning afwierpen, hitste daarop ambitieuze, onontwikkelde en gewetenloze figuren evenals volkeren zonder verleden of deugd op om dezelfde rechten te eisen en ze met geweld te bemachtigen.
Het recht van de volkeren om over hun eigen lot te beschikken in naam van de Vrijheid werd soms ingeroepen om aloude naties te verlossen uit de onrechtvaardige greep van vreemde machten. Maar in feite was het slechts een dekmantel voor een algemene opstand van de “volkeren” tegen hun wettige overheden en tegen het traditionele kader van hun politiek bestaan binnen het concert van de naties en het respect voor internationale verdragen.
2. De falangist verzet zich tegen die aansporing tot revolutie. Hij bestrijdt de wettigheid van een dergelijk recht van de volkeren om elke vorm van voogdijschap van zich af te werpen en zo de onafhankelijkheid als natie te verkrijgen, alsof dat een essentieel en noodzakelijk goed zou zijn voor de waardigheid van elk volk, voor zijn waarden en menselijke vooruitgang, zelfs voor het eeuwig heil van zijn leden! De geschiedenis toont ons integendeel verschillende voorbeelden van multi-etnische en multiculturele keizerrijken en koninkrijken, federaties en confederaties van volkeren of staten. Er bestaan ook historische gemeenschappen die opgedeeld zijn in vorstendommen, vrije steden en republieken zonder gemeenschappelijke politieke noemer en zelfs zonder nationaal gevoelen.
Zelfs als dat beginsel in uitzonderlijke gevallen van duidelijke onderdrukking gerechtvaardigd kan lijken, toch mag het nooit worden ingeroepen of aanvaard omdat het in wezen slecht, onmenselijk en antichristelijk is. Het eist zelfbeschikking op als een absoluut recht, buiten elke genade, inspanning of verdienste, buiten elke politieke garantie en zonder behoefte te hebben aan de zegen van de Kerk of internationale erkenning. In werkelijkheid moet die erkenning de vrucht zijn van de christelijke en menselijke inspanningen van een heel volk, als resultaat van een langdurige en moedige voorbereiding, gevraagd, verwacht en uiteindelijk verkregen met de steun van de goddelijke genade dankzij Maria Middelares.
3. Dat revolutionair beginsel heeft inderdaad het 19de-eeuwse Europa en de gekoloniseerde wereld van de 20ste eeuw in vuur en vlam gezet. De oorlogen die het veroorzaakt heeft, zijn massaal en eindeloos; ze lopen genadeloos uit op volkerenmoord en leiden tot afgrijselijke tirannieën.
Want dat zogenaamde recht veronderstelt een onmogelijke definitie a priori van wat een volk is. Als het willekeurig wordt opgeëist door personen en partijen die van hun onderdrukt “volk” een homogeen en exclusief geheel willen maken, dan leidt het zelfbeschikkingsrecht tot een klopjacht op alle minderheden, die dreigen uitgeroeid te worden. Zo komt men tot een hysterische verheerlijking van het “recht op verschil” en in het spoor daarvan tot de imperialistische pretentie om buiten zijn gebied alles te veroveren waarop men op grond van een of ander voorwendsel aanspraak meent te kunnen maken. Die nationale soevereiniteit, bedreigd in haar voortbestaan en bedreigend voor anderen, is een kind van de Revolutie en de dwaze, gevaarlijke karikatuur van onze aloude historische naties. Wat hebben ze veel aan vreedzame legitimiteit verloren door hun weigering zich te onderwerpen aan de wil van het H. Hart en door hun oorspronkelijk christelijk karakter te verloochenen!
4. Vandaag wordt het zelfbeschikkingsrecht ingeroepen om internationaal erkende staten te verzwakken of te vernietigen. De waarheid is dat hun bestaan een hinderpaal vormt voor de vrije exploitatie van hun natuurlijke rijkdommen of voor de verdediging van de strategische belangen van de grootmachten. Het is ook van nut voor de internationale organisaties, als voortdurend dreigement om regeringen aan hun dictaten te onderwerpen: een regering die moeilijk doet, moet vrezen dat regionalistische of separatistische eisen eerst aangemoedigd en vervolgens erkend worden.