We bevinden ons in een storm waaraan Christus gedacht heeft: de storm van het einde der tijden. Van eeuw tot eeuw hebben de kerkvaders, de heiligen – niet de valse profeten die steeds gezegd hebben dat alles goed ging – de gebreken gezien van de maatschappij waarin ze leefden en vaak hebben ze gezegd dat we aan het einde der tijden waren.

De Evangelielezing over het mirakel van de broodvermenigvuldiging, die de Kerk ons op deze 18^de zondag door het jaar laat overwegen, nodigt ons uit tot verdieping van het mysterie van de H. Eucharistie waarvan dit mirakel een voorafbeelding is en dat we tijdens elke H. Mis terug beleven.

Bij het bestuderen van de H. Schrift is vaak een overweldigende evidentie tot me doorgedrongen: Hij die zo gesproken heeft, kan slechts de Zoon van God, God zelf zijn. Geen mens had dergelijke dingen kunnen uitvinden.

De Kerk in Duitsland is in het begin van dit jaar aan een hervormingsproces begonnen dat de naam «Der Synodale Weg» draagt. Aanleiding daartoe is, zo zegt men, het geschonden vertrouwen van de katholieken in het “instituut” door toedoen van de vele misbruikschandalen. Het blazoen van de Kerk moet dus terug opgepoetst worden. Hoe? Door alles wat vaststaat fundamenteel in vraag te laten stellen door een grote groep “vertegenwoordigers van de Duitse Kerk”, met de bedoeling een consensus te vinden waarop een nieuwe start kan gebaseerd worden...

De parabel van de goede tarwe en het onkruid lijkt gelijk te geven aan het katholiek-liberalisme, dat beweert dat men binnen de Kerk om het even welk gedachtengoed, om het even welke moraal moet tolereren omdat de liefde van Christus vereist dat het juiste, het valse, het goede, het slechte samen opgroeien en men aan God de zorg overlaat te oordelen aan het einde van de tijden.

De parabel van de Zaaier... Dit natuurwonder is slechts een beeld dat veraf staat van een heel ander avontuur, dat van het Woord Gods ontvangen in een ziel die daarvoor in mindere of meerdere mate open staat en waarvan de verborgen energie gericht is op het voortbrengen van vruchten met behulp van de hiervoor gunstige elementen: doopwater en adem van de H. Geest.  

Korte inhoud

Wanneer Jezus een blindgeborene geneest, zijn de Farizeeën en Schriftgeleerden in alle staten. Ze roepen de ouders van de man, maar die houden zich op de vlakte. Hun antwoord maakt duidelijk dat zij bang zijn voor de almacht van de vijanden van Jezus. Sint-Jan onderstreept dat trouwens ook: «Zo spraken zijn ouders uit vrees voor de Joden. Want die waren reeds overeengekomen om iedereen uit de synagoge te bannen die Hem als de Christus beleed.»

«Is het niet storend om met hetzelfde woord “persoon” in de mensenwereld het onafhankelijk wezen aan te duiden dat jaloers zijn rechten bewaakt, terwijl het in de goddelijke wereld gaat om Personen die alleen maar relatie zijn en totale gave van de een aan de ander? Zouden de menselijke personen niet moeten gedefinieerd worden naar het beeld en de gelijkenis van de goddelijke Personen, eerder dan tegengesteld aan hun bewonderenswaardige volmaaktheid?» (Georges de Nantes als student)

Wie kent nog de uniaten, de katholieken van de oosterse ritus? Heel hun bestaan door hebben ze moeten afrekenen met de vijandigheid van de machtige orthodoxe Kerk en met de onverschilligheid van een groot deel van de Latijnse Kerk. In de zeventiende eeuw bezaten zij in Oost-Europa een groot verdediger in de persoon van de H. Josafat Kuncewycz (1580-1623), die zijn onafgebroken strijd voor de hereniging met Rome moest bekopen met een gruwelijke dood.