3. Tussen Scylla en Charybdis

OP 6 augustus 1964 publiceert de nieuw verkozen paus Paulus VI zijn encycliek Ecclesiam Suam, het charter van zijn pontificaat. Abbé de Nantes is de enige die begrijpt dat de Paus maar één doel voor ogen heeft: de consolidatie van de conciliaire revolutie. Daarom ziet hij het als zijn plicht om zich publiekelijk te verzetten tegen dit grootse plan van Paulus VI, terwijl de zogenaamde traditionalisten in de Paus nog al hun vertrouwen stellen.

De oplage van de Lettres à mes amis is gestegen tot 6000 exemplaren. Voor zijn abonnees definieert Abbé de Nantes voor het eerst het grote richtsnoer van de Katholieke Contrareformatie: geen schisma, geen ketterij! Dit standpunt stemt volkomen overeen met het Geheim van Fatima, dat nog altijd niet officieel bekendgemaakt is, maar waarvan de inhoud gemakkelijk kan begrepen worden. Enerzijds kondigt Onze-Lieve-Vrouw ons het in gebreke blijven van de hiërarchie in de hoogste regionen van de Kerk aan, maar anderzijds blijft Zij er bij dat de voorwaarde voor een heropleving van de Kerk een daad van het pauselijk gezag moet zijn: het is de Paus die Rusland moet toewijden aan haar Onbevlekt Hart en die aan alle bisschoppen de opdracht moet geven deze toewijding in vereniging met hemzelf te doen.

Het Geheim van Fatima klaagt de ketterij aan, maar belet om in schisma te vervallen: geen schisma, geen ketterij! En in haar Karmel volgt zuster Lucia dezelfde lijn, vermits ze zich onderwerpt aan het gezag zonder evenwel ook maar iets te verraden van haar geloof of van de boodschap van Onze-Lieve-Vrouw. Zij is bereid daarvoor haar oversten te trotseren – ook al gaat het om de Paus in hoogsteigen persoon!

Dat neemt niet weg dat het volgen van die richtlijn niet gemakkelijk is voor de trouwe katholieken die van dag tot dag meer gekwetst worden door de hervormingen. Bovendien zet Paulus VI zich tijdens de derde zitting van het Concilie af tegen de hervormers, wat hem in een reactionair daglicht plaatst. Alleen Abbé de Nantes doorziet het manoeuvre en klaagt het aan in de Lettres à mes amis. Hij maakt de vergelijking met een automobilist die vlak vóór een bocht afremt... om nadien plankgas te geven! Zo remt Paulus VI de revolutionaire beweging alleen maar af om ze daarna nog beter naar het einddoel te leiden.

Onze geestelijke vader geeft meer van dergelijke voorbeelden om de sofismen van het Tweede Vaticaans Concilie klaar en duidelijk aan de kaak te stellen of om zijn eigen positie uit te leggen. Beroemd is bv. de vergelijking die hij maakt om zijn lezers ervan te overtuigen dat het Concilie in zijn geheel verwerpelijk is en dat het geen zin heeft om zogenaamde « verbeteringen » aan te brengen of alleen maar « het goede » te willen weerhouden: Vaticanum II is een lekkere kop thee... met arsenicum erin! Het krachtige gif volstaat om alles naar de bliksem te helpen.

Op veel begrip kan Abbé de Nantes niet rekenen. Nochtans had één punt de ogen van de trouwe katholieken moeten doen opengaan, namelijk het misprijzen van het Concilie voor de Heilige Maagd. In plaats van de devotie tot het Onbevlekt Hart van Maria te bevorderen – op gelijke hoogte met de devotie tot het Heilig Hart, zoals God het wou – heeft Vaticanum II alleen maar kritiek op de devotie tot Onze-Lieve-Vrouw, onder het voorwendsel van christocentrisme en oecumene. De Concilievaders weigeren het dogma van Maria Middelares van alle genaden af te kondigen. Alle verzoeken van de boodschap van Fatima worden systematisch van de hand gewezen. Petities met de handtekeningen van honderden bisschoppen om de toewijding van Rusland te vragen, negeert men tegen alle reglementen in. Kan het verwondering wekken dat het communisme zich over heel de wereld verspreidt, dat de christelijke kolonies de ene na de andere onder het juk van Moskou belanden en dat de katholieke missies in haast algemene onverschilligheid vernietigd worden?

In februari 1965 doopt Abbé de Nantes de utopie van paus Paulus VI met de naam MASDU: Mouvement d’Animation Spirituelle de la Démocratie Universelle, « Beweging voor Geestelijke Animatie van de Wereldomvattende Democratie ». De analyse van de toespraken en de geschriften van de Paus heeft onze geestelijke vader doen inzien dat Paulus VI de Kerk van Jezus-Christus wil vervangen door « een salade van godsdiensten met als oogmerk de oprichting van de moderne Toren van Babel ». Deze ontleding is zo juist dat heel de geschiedenis van de hedendaagse Kerk er meteen door verklaard en verhelderd wordt, tot en met de “viering” van de intrede in het derde millennium, die voor het jaar 2000 geprogrammeerd is. Alles wordt duidelijk!

Men kan nochtans niet zeggen dat Jezus Christus ontrouw is aan zijn belofte dat de Kerk onfeilbaar is. Het Geloof bestaat nog altijd in de Kerk. Een datum van kapitaal belang is in dat verband september 1965: Abbé de Nantes publiceert dan een belangrijke studie, die aantoont dat de acten van het Concilie net zoals de toespraken van de Paus NIET onfeilbaar zijn. Zijn bewijsvoering – die tot op vandaag niet weerlegd is! – is nog altijd het canoniek fundament van de strijd die de Katholieke Contrareformatie voert. In die strijd staat Abbé de Nantes nagenoeg alleen: de traditionalisten vallen uit elkaar in “kapellen”. Velen van hen sluiten aan bij de Paus; anderen blijven de conciliaire ketterij afwijzen, maar verwerpen ook de juistheid van de analyses die Abbé de Nantes maakt, wat hen twintig jaar later in een openlijk schisma zal storten.

Op 7 december 1965, bij de sluiting van het Concilie, verklaart paus Paulus VI openlijk « meer dan wie ook de cultus van de Mens aan te hangen »... Een ongelooflijke uitspraak, waartegen geen enkele bisschop protesteert. Er is evenmin protest wanneer Paulus VI ondanks de reglementen van het Concilie en met minachting van de belangrijke minderheid die haar oppositie had uitgedrukt, de tekst over de godsdienstvrijheid goedkeurt. Deze tekst is de kwintessens van de ketterijen die de nieuwe religie bevat.

Voor de eerste keer in de geschiedenis van de Kerk, en zoals waarschijnlijk voorspeld in het Derde Geheim, onderwijst Rome met al zijn gezag de dwaling! En aan de gelovigen wordt zo niet langer de weg naar de Hemel gewezen... Maar de waarborg van de onfeilbaarheid ontbreekt hier volkomen.

Wanneer Abbé de Nantes bij zijn terugkeer uit Rome van Mgr. Le Couëdic te horen krijgt dat hij zich moet onderwerpen, het bisdom dient te verlaten en de publicatie van zijn Lettres moet staken, op straffe van canonieke sancties, doet hij een plechtig beroep op Rome.

Nu, drieëndertig jaar later, is dit proces nog steeds niet afgelopen. Dat de slechte herders niet in staat blijken om de waarheid te veroordelen, bewijst dat de Kerk inderdaad onfeilbaar is!

In mei 1968 verschijnt Abbé de Nantes voor het H. Officie, maar zijn rechters kunnen hem geen enkele dwaling ten laste te leggen. Paulus VI eist niettemin dat men hem ertoe zou verplichten een herroeping van al zijn zogezegde dwalingen te ondertekenen; bovendien zou hij absolute gehoorzaamheid aan de Paus en aan de bisschoppen van Frankrijk moeten beloven. Abbé de Nantes weigert. Zijn antwoord, op 16 juli 1969, op een nieuw ultimatum van het H. Officie, is een katholieke geloofsbelijdenis: ook die blijft zonder repliek en de reden is duidelijk... Op 9 augustus noemt een perscommuniqué Abbé de Nantes “gediskwalificeerd” – een sportterm die uiteraard geen canonieke sanctie van het Leergezag inhoudt. Onze geestelijke vader kan dan ook met recht en reden stellen dat hij zijn proces gewonnen heeft.

En wij, zijn volgelingen, hebben een gerust geweten omdat wij weten dat hij zich onderwerpt aan het oordeel van de Kerk. Als de hoogste gezagsdragers binnen de Kerk hem geen dwalingen hebben kunnen ten laste leggen, zijn wij gewettigd hem te volgen als onze meester, om trouw te blijven aan ons geloof en aan de Onbevlekte Maagd die de macht ontvangen heeft om alle ketterijen te overwinnen.

Ondertussen begaf Paulus VI zich op 13 mei 1967 naar Fatima. Alle TV-kijkers waren er getuige van dat de Paus weigerde te spreken met Lucia, die hem nochtans om een onderhoud vroeg. In zijn sermoen kondigde hij opnieuw de cultus van de Mens af. Een “weesgegroet” kwam niet over zijn lippen.

Tragisch genoeg ontbreekt het Abbé de Nantes aan een grote schare volgelingen. De toenmalige traditionalisten hadden alle elementen in handen om zich ervan te overtuigen dat hij als enige een juiste analyse had gemaakt en dat zijn houding ten opzichte van de kerkelijke wetten onwrikbaar was. Zij hadden hem moeten volgen, maar deden dat niet. Wanneer een groep traditionalistische priesters hem op 21 juli 1969 opzoekt om hem uit te nodigen hen te volgen in hun schisma, weigert Abbé de Nantes met klem. Hij belooft zelfs dat hij hen zal bestrijden!

Om te trachten de versnippering van de traditionalisten in verschillende kapellen tegen te gaan, uit vrees dat dit uiteindelijk zal leiden tot schisma of tot aansluiting bij de heersende stroming, sticht Abbé de Nantes in februari 1970 de Liga van de Katholieke Contrareformatie.

Het objectief is tweevoudig: het geloof behouden, maar in levende vereniging met de Kerk en haar sacramenten.

De scheiding met de integristen voltrekt zich wanneer Abbé de Nantes na een grondige studie verklaart dat de nieuwe mis, door paus Paulus VI aan heel de Kerk opgelegd, wel verkeerd is, maar niettemin GELDIG. In haar Karmel handelt zuster Lucia op dezelfde wijze: zij aanvaardt de nieuwe liturgie, terwijl de integristen zouden gewenst hebben dat zij op dat ogenblik haar klooster verliet... De schismatieke geest, waartegen Abbé de Nantes zijn aanhangers beschermd heeft, leidt tot de aberratie dat sommigen zelfs beginnen te twijfelen aan de boodschap van Fatima omdat Lucia niet instemt met hun betwisting van de nieuwe ordo missae!

Op het eerste congres van de Liga legt de stichter uit hoe men zal tewerk gaan: « De Contrareformatie moet in de Kerk blijven, temidden van het gelovige volk; daar moet vooruitgang geboekt worden, om uiteindelijk de hervormingsgezinde Sekte uit de Kerk te verdrijven. Deze handelwijze getuigt van wijsheid en God zal ons helpen om te slagen ». Verschillende CRC-kringen worden opgericht, in Frankrijk, België en Canada. Het aantal ligaleden stijgt van 1000 in 1970 tot 7000 in 1973. Tegelijkertijd kan het nieuwe tijdschrift, La Contre-Réforme Catholique au XX^e siècle, rekenen op een lezerspubliek van 20.000 personen, een aantal dat een paar jaar later verdubbelt. Vanaf diezelfde periode laat Abbé de Nantes zijn conferenties opnemen, zodat ze kunnen beluisterd worden in de kringen.

Het startschot is gegeven voor een aantal groots opgevatte studies. In “Vaticanum III voorbereiden” pluist hij de conciliaire teksten uit. Hij toont aan dat de degelijke passages, door de traditionalistische minderheid afgedwongen, ondoeltreffend gebleven zijn, terwijl de perverse passages het de nieuwlichters mogelijk gemaakt hebben op alle vlakken hun revolutie door te voeren. Hij geeft ook suggesties voor teksten die door een – onfeilbaar! – Derde Vaticaans Concilie zouden kunnen aangenomen worden om de moderne dwalingen te veroordelen en de katholieke renaissance te bevorderen.

In 1972 neemt Abbé de Nantes een heel belangrijk besluit. Omdat hij vaststelt dat de conciliaire ketterij nog altijd grote ravage aanricht door toedoen van de steun – of toch minstens de sympathie – van paus Paulus VI, beslist hij tot een nieuwe canonieke stap, te meer omdat zijn proces geen enkel vervolg krijgt: het gaat er om een beroep te doen op de Paus ... over de Paus.

Eigenlijk is dit de logische ontknoping van de trouw van onze geestelijke vader aan het katholiek geloof. Die trouw doet hem de conciliaire ketterij verwerpen, maar zijn geloof wijst hem er ook op dat de Paus de enige is die op onfeilbare wijze kan oordelen over de hele kwestie. Er is geen andere oplossing dan een beroep te doen op de Paus over de Paus. In zijn conferenties van 1973 legt Abbé de Nantes deze zienswijze uitvoerig uit, terwijl hij de Liber accusationis samenstelt waarin de materie van de beschuldiging wordt verzameld die aan het onfeilbaar oordeel van de H. Vader zal worden voorgelegd.

Deze stap vult de roeping van zuster Lucia aan. De boodschap van Fatima, waarvan zij de behoedster is, geeft ons de redenen van de geloofsafval en de enige weg om eruit te geraken. De initiatieven van Abbé de Nantes stellen de apostasie duidelijk aan de kaak en wijzen de schuldige aan; zij laten ons toe de volledige betekenis van het woord van de H. Maagd te begrijpen: Op het einde zal mijn Onbevlekt Hart triomferen. De Heilige Vader zal Rusland aan mij toewijden.... Alles speelt zich af tussen de Heilige Vader en het Onbevlekt Hart.

Op 10 april 1973 maakt Abbé de Nantes zijn opwachting op het Sint-Pietersplein, in het gezelschap van zijn eerste broeders en van een zestigtal vrienden. Paulus VI heeft de nodige bevelen gegeven opdat niemand het Aanklachtenboek zou aannemen. Hij is volkomen op de hoogte van de inhoud van de beschuldiging en weet uit ervaring dat hij niet in staat is ze te weerleggen tijdens een mogelijk proces. De Italiaanse politie sluit daarom de toegang tot het Vaticaan af en verhindert een persconferentie. ’s Anderendaags slaagt een vriend er niettemin in tijdens een openbare audiëntie de Paus een exemplaar van de Liber accusationis in de schoot te werpen; maar deze medestander wordt als een boosdoener opgepakt en uit Italië gezet en het boek wordt als bewijsstuk aan de politie overgemaakt.

In november 1973 probeert Abbé de Nantes een ontmoeting te hebben met de Romeinse kardinalen om hen het Boek te overhandigen, maar van zodra zijn aanwezigheid in Rome bekend is, gaan alle deuren dicht... Dat neemt niet weg dat er 15.000 exemplaren van de Liber gepubliceerd worden en dat een groot aantal Romeinse prelaten hem in het geheim in handen krijgen!