De strijd gaat voort

WANNEER we het gedachtegoed van paus Franciscus bestuderen, stellen we vast wat een ravage er in de geesten en harten is aangericht door het onderricht van het Tweede Vaticaans Concilie, het progressisme van Paulus VI en vooral de bijzondere gnosis van Joannes-Paulus II : zijn eigen inzicht in het wezen en de bestemming van de mens. Parallel daarmee kunnen we alleen maar bewondering hebben voor het actuele karakter van de analyse die abbé de Nantes gemaakt heeft. Hij heeft de conciliaire hervorming op de voet gevolgd, hij heeft alles begrepen en voorzien op het moment zelf dat de teksten bediscussieerd werden.

Zo heeft hij ons behoed voor de illusie van het façade-traditionalisme dat Joannes-Paulus II en in zijn voetspoor Benedictus XVI in de verf gezet hebben, waardoor heel veel katholieken verblind werden met betrekking tot het vergif dat verborgen zat in het onderricht van beide pausen. En van dat onderricht doet Franciscus vandaag de slechte vruchten rijpen.

Het morele liberalisme van paus Franciscus bekritiseren in naam van het onderricht van Joannes-Paulus II is gedoemd om te mislukken. De obsessieve verheerlijking van de vrijheid van de mens, van zijn waardigheid, van de onvoorwaardelijke Liefde van God voor zijn schepsel – dat zijn de ingrediënten van de gnosis van paus Wojtyla – heeft een hele generatie theologen ertoe gebracht om het einde van alle morele taboes te eisen. Nadat hij eerst de fundamenten van het geloof onderuit had gehaald in naam van een ongeremde cultus van de Mens, wilde Joannes-Paulus II vervolgens de brand die hij zelf aangestoken had blussen door te weigeren op die eisen in te gaan.

Het was zijn bedoeling om de Kerk op die manier binnen de grenzen van een “ wijze ” hervorming te houden. Hij verzette zich dus tegen die theologen met een reeks encyclieken, die echter geen enkel effect hadden op de stortvloed van corruptie en schandalen die de Kerk vóór zijn ogen verwoestte. Hij herriep geen enkele van zijn dwalingen, waarvan men vandaag nog altijd handig gebruik maakt om zoveel zaken goed te praten en tenslotte te rechtvaardigen : de homoseksualiteit, het huwelijk van de priesters, de hertrouwde echtgescheidenen enz.

Aan ons om het werk van onze vader, abbé de Nantes, voort te zetten. Wij moeten verdergaan met het aan de kaak stellen van de leerstellige nieuwlichterijen die overduidelijk ketters zijn en die vervat liggen in de Akten van Vaticanum II én in het daarop gebaseerde onderricht van Paulus VI, Joannes-Paulus II, Benedictus XVI en vandaag Franciscus. Het gaat allicht om “ authentiek ” onderricht gegeven in naam van de Kerk, maar zonder de minste waarborg van onfeilbaarheid.

Het is onze opdracht als leerlingen van de stichter van De Katholieke Contrareformatie in de 20^ste/21^ste eeuw om te arbeiden voor de triomf van het Onbevlekte Hart van Maria. Hoe ? Door aan een Derde Vaticaans Concilie, een Concilie dat de heiligheid en de eenheid van het mystieke Lichaam van Christus moet herstellen, de veroordeling te vragen van al die dwalingen waaraan de Kerk sterft.

Terwijl in de woorden van paus Franciscus « het geblaf van de NAVO aan de poort van Rusland » steeds dreigender klinkt en onze naties meesleurt in de richting van een conflict van wereldwijde omvang, moeten wij meer dan ooit bidden en ons toewijden aan het Onbevlekte Hart van Maria. Het is onze hoop dat de H. Vader in tranen neervalt aan haar voeten bij het zien van « zoveel paden, wegen en velden vol dode mensen die hun bloed verloren zijn en anderen die wenen van honger en niets te eten hebben », volgens het visioen van de H. Jacinta van Fatima.

« Jullie zullen veel moeten lijden, maar de genade van God zal jullie sterken. » – « In de wereld zullen jullie veel moeten lijden. Maar schep moed, want Ik heb de wereld overwonnen. »

broeder Bruno van Jezus-Maria
Hij is verrezen ! nr. 129, mei-juni 2024