De H. Johannes de Doper,
ons bewonderenswaardig model

IK zou zoals die grote heilige willen zijn die op aarde uw neef en uw voorloper was, hij wiens houding en woord voor mij vandaag een openbaring zijn. Hij hield zich op aan de oevers van de Jordaan, met een liefde voor U, zijn Meester, die zijns gelijke niet kent en in een volmaakte waakzaamheid en wijsheid voor hen die hem benaderden, over en weer gingen naar hem vanuit de verwachting van een teken van hem, van een oproep. Zijn verbaasde volgelingen zetten hem onder druk om al die mensen aan zich te binden, uit angst dat ze zich zouden verwijderen van hem: «Hij die met u was, hem over wie gij getuigenis hebt afgelegd: naar hem gaan allen heen!» Maar Johannes toonde koppig zijn weg; hij was slechts een getuige die men ontmoet en aan wie men voorbijgaat. De zielen gingen op weg naar Hem die hij hen aanwees, en keerden zich daarbij zelfs niet om naar de man die eeuwig alleen was en waarvan de gelukzalige blik hen zou verbaasd hebben.

Op een dag, op een keer, hoorde iemand hem toch zijn geheim prijsgeven. Het is een verblindende lichtflits. « Het komt de mens niet toe iets te nemen wat hem niet door de Hemel gegeven is. Jullie weten het, ik ben Christus niet. Ik ben slechts zijn gezondene. Hij die de bruid heeft, is de bruidegom; maar de vriend van de bruidegom, die vlakbij hem staat en hem hoort, is opgetogen van vreugde bij het horen van de stem van de bruidegom: daar ligt mijn vreugde en zij is volkomen. Het is nodig dat Hij groeit en dat ik kleiner word.»

Stem van hem die roept in de woestijn! Nooit is een menselijke stem in staat geweest met zo’n waarachtigheid het mysterie van de liefde te verkondigen. Hoe zouden we kunnen nemen en bezitten wat ons niet van Hierboven gegeven is? Niemand zou dulden dat de mus, die slechts wil vliegen, vastgekleefd wordt aan de tak die hem draagt; en onze zielen zijn zoveel meer dan een mus! Hoe zouden wij willen tegenhouden en aan ons binden hen die al zingend op weg zijn naar de woonplaats van de Bruidegom?

Ja, ook ik zou graag op dat feest zijn dat zich aankondigt, de vriend zijn van de bruidegom en daar tijdens mijn nacht geplaatst om aan de genodigden de weg naar het Huis te tonen! En als het me toegestaan wordt de bruid zelf te begeleiden en de eerste woorden te horen van de onuitsprekelijke dialoog, zou ik nooit meer droefheid noch eenzaamheid kennen. Ik weet dat voor dergelijke diensten de hoogste beloning beloofd is. Voorwaar ik zeg u, de bruid zelf, ervan overtuigd te behagen aan haar echtgenoot, zal haar trouwe gids uitnodigen om deel te nemen aan de Bruiloft en niet langer als dienaar maar als vriend: « Vriend, treed binnen in de vreugde van uw meester», zal ze hem lieflijk zeggen.

Jezus, onuitsprekelijke tederheid, verwijder van mij elk dwaas en bedrieglijk gevoel, behoed mij voor elke valse liefde. Slechts U wil ik kennen en beminnen; ik wil slechts de gids zijn van de zielen die voorbijkomen en hun weg zoeken om hen naar U te voeren.

Nu weet ik dat deze vreugde, de enige die volmaakt zuiver is, groter is dan alle bezittingen. Die vreugde te horen hoe uw stem vol liefde op de drempel van uw eeuwig verblijf die nieuwe bruid verwelkomt die Gij nu nog verwacht. Ik zal de veerman zijn die alleen terugkeert naar de oever van onze aarde om tot aan het ochtendgloren nieuwe gasten naar de bruiloft van uw Koninkrijk te voeren. In het gaan zowel als in het terugkeren, gaat mijn boot en zijn mysterieuze lading vooruit onder de leiding van een gelukkige kapitein!

abbé Georges de Nantes
uittreksels uit de « Page mystique» nr. 30, januari 1971