« BEKEERT U ! »
MGR. Amel Shimon Nona, de Chaldeeuws-katholieke aartsbisschop van Mosoel (Irak), waarschuwt ons in de Corriere della sera van 9 augustus 2014 : « Wat wij momenteel te lijden hebben is het voorspel van wat jullie, Europeanen en westerse christenen, zullen ondergaan in een nabije toekomst. Jullie liberale en democratische principes zijn hier niets waard. Ook jullie zijn in gevaar. Jullie moeten kordate en moedige beslissingen nemen, zelfs als die ingaan tegen jullie principes. Jullie denken dat alle mensen gelijk zijn, maar dat is niet waar : de islam zegt niet dat alle mensen gelijk zijn [Hij zegt dat de moslims boven de “ ongelovigen ” staan]. Jullie waarden zijn niet hun waarden. Als jullie dit niet zeer snel begrijpen, zullen jullie de slachtoffers worden van de vijand die jullie binnengehaald hebben. »
Anders gezegd : bekeert u !
DE JIHAD IN EUROPA
Dalil Boubakeur, rector van de moskee van Parijs en voorzitter van de moslimraad van Frankrijk (CFCM), en Patrick Karam, president van Coördinatie Oosterse christenen in gevaar, hebben de « Oproep van Parijs » gelanceerd om de gruweldaden van de zelfverklaarde Islamitische Staat (IS) in het Midden-Oosten te veroordelen en om de christenen in Irak te ondersteunen. « We zijn allemaal Oosterse christenen », durfde Anouar Kbibech – één van de ondertekenaars, vicevoorzitter van de CFCM waarvan hij de Marokkaanse tak vertegenwoordigt – tijdens de officiële voorstelling van de « Oproep » zeggen.
Werkelijk ? Waarom zijn dan de verschillende netwerken van moskeeën en moslimorganisaties niet in staat om het komen en gaan in kaart te brengen en te beletten van achthonderd jonge jihadisten, over wie het ministerie van Binnenlandse Zaken nochtans precieze inlichtingen bezit ? Ze komen voort uit welbepaalde families die gekend zijn in hun wijk. Van welke medeplichtigheid genieten zij te midden van moslims die, volgens Dalil Boubakeur, voor 98 % zeggen dat de jihadisten niets te maken hebben met de islam ?
Gereserveerdheid is dus op zijn plaats tegenover de toename van verbale veroordelingen van de jihadisten... Saoedi-Arabië, de Arabische Liga hebben de afgelopen weken het koor van de klagers vervoegd. Renaud Girard merkt daarbij terecht op : « Associëren wij Saoedi-Arabië met de strijd tegen de “ Moordenaars ” van de Islamitische Staat ? Dat betekent dus dat wij dat land vergeving schenken voor de onophoudelijke financiering van islamitische groepen, waartoe het zich voordien geleend heeft. Maar we zouden deze vergiffenis dan ook moeten uitbreiden tot Syrië en Iran »(Le Figaro van 16 september 2014).
De Saoedi’s hebben zich geëngageerd om duizenden Syrische rebellen op te leiden en te trainen. De Golfstaten zijn met Washington overeengekomen dat zij de levering zullen financieren van gesofistikeerde wapens bestemd voor de rebellen, speerpunt in de strijd tegen de Islamitische Staat in Syrië... en tegen Bashar al-Assad, de “ tiran ”.
De vraag die zich opdringt, is : wie financiert en beveelt werkelijk dit zelfuitgeroepen kalifaat van de Islamitische Staat en voor wie komt dit strategisch goed uit ?
Barack Obama beantwoordde de vraag toen hij het sein gaf voor de aanval tegen de Islamitische Staat. De “ Kruistocht ” van Obama ! Het gaat nog altijd om de “ Kruistocht van de democratieën ”, model 1944, door middel van vernietigende bombardementen. Amerika, dat weigert een alliantie te sluiten met de Syrische dictator om de Islamitische Staat te bestrijden, verruimt zijn campagne van luchtaanvallen tot op het grondgebied van Syrië, zonder mandaat van de UNO ! De VS trekken zich niets aan van het internationaal recht als het er om gaat hun grote messiaanse zending te volbrengen... Ondanks de formele oppositie van Rusland.
DE ENE OORLOG VERBERGT EEN ANDERE
De waarheid is dat, in Europa zowel als in het Midden-Oosten, de Verenigde Staten oorlog voeren tegen Rusland.
Poetin weet dat maar al te goed. Het is tegen hem en zijn bondgenoot Assad dat de yankees oorlog wilen voeren. Maar Poetin is de overwinnaar.
Het Russische embargo tegen agrarische producten, dat begin augustus in werking trad, zal een jaar lang duren. Het werd door Poetin afgekondigd als represaille tegen de tweede golf van westerse sancties tegen Rusland.
De door Poetin genomen maatregel is moedig... en tactisch voortreffelijk, op termijn. De massale steun van zijn volk, ondanks de prijsverhogingen in Rusland, heeft hem toegelaten een offer te vragen dat weldra zijn vruchten van groei zal afwerpen. Want het immense grondgebied van Rusland blijft voor het ogenblik te weinig ontgonnen, bv. wat de veeteelt betreft. Zonder de graanzolder te vergeten die Siberië weldra zal zijn voor de hele wereld, in het bijzonder voor China ! Het menselijk potentieel is aanwezig, met 11 % van de actieve bevolking in de landbouw – veel meer dan in het Westen.
Bovendien heeft Poetin onmiddellijk de immigratie georganiseerd van Russisch gezinde Oekraïeners die uit hun land verjaagd zijn door de burgeroorlog ; hij heeft ze verder door gestuurd naar ontwikkelingsgebieden in Centraal-Rusland, waar er een tekort aan werkkrachten is.
Een ander voordeel van het Russisch embargo is dat de handel in landbouwproducten met Zuid-Amerika erdoor gestimuleerd wordt. Deze landen zijn maar al te blij een afzetmarkt te vinden die ontsnapt aan de controle van hun machtige noorderbuur.
Voor ons daarentegen is het door Poetin voorspelde boemerangeffect catastrofaal !
HET ARABISCH KLUWEN
Wat van de islam een kluwen maakt dat de vestiging van één groot en uniek “ kalifaat ” in de weg staat, is de duizendjarige tegenstelling tussen de soennitische en de sjiïetische tak. Dit antagonisme werd in de doofpot gestopt door stevige “ seculiere ” regimes zoals dat van Saddam Hoessein in Irak of dat van Assad in Syrië. De omverwerping van deze regimes doet het conflict terug oplaaien.
Op dit moment denken de Amerikanen : als Irak en Syrië imploderen dan is dat alleen maar een voordeel. Op de ruïnes van die landen zullen allerlei groepen en groepjes elkaar bestrijden, zoals nu in Libië. En zo is Israël verlost van een machtige staat in het Noorden, een bondgenoot van Iran dat zich verzet tegen de roof van Palestina. En meteen zijn de Russen hun traditionele geallieerde in het Midden-Oosten kwijt, Syrië, waar ze hun mediterrane basis voor schepen en duikboten hebben. Rusland van zijn kant verdedigt uiteraard Assad, omdat het zo ook zijn grenzen in de Kaukasus wil beschermen tegen islamitische infiltratie. Moskou wil geen nieuwe onrust onder de moslimminderheden die ze net tot rust gebracht heeft in Tsjetsjenië.
Het Arabisch kluwen verbergt dus de krachtmeting tussen Rusland en Amerika. En dat is schrikwekkend. Na zich teruggetrokken te hebben uit het ABM-verdrag (Anti Ballistic Missile System), dat Washington met Moskou ondertekend had, is Amerika begonnen met aan de grenzen van Rusland een systeem te ontplooien dat in staat is om de strategische afschrikking van dat land te neutraliseren. Dat zet het aloude evenwicht door middel van afschrikking op de helling : twee kernmachten konden geen oorlog tegen elkaar voeren vermits een nucleaire aanval onmiddellijk een gelijkaardige tegenaanval zou uitlokken. Als de Amerikanen door hun ABM-systeem de tegenaanval kunnen beletten, worden hun kernwapens opnieuw het middel voor een preventieve first strike... Zoals in Japan in augustus 1945.
VIJF VERLEIDINGEN
« Wat vindt de Katholieke Contrareformatie van de synode over het gezin ? »
De media hebben met opzet een totaal verkeerde voorstelling van het gebeuren gegeven. Ze hebben gedaan alsof er gepleit werd voor het goedkeuren van een tweede huwelijk voor echtgescheidenen en het aanvaarden van homoseksualiteit door de Kerk. Voor- en tegenstanders zouden als het ware met getrokken messen tegenover mekaar gestaan hebben en de paus zou de zwijgende getuige van deze fundamentele verdeeldheid geweest zijn. Met andere woorden : de media hebben de Kerk willen herleiden tot een wereldse instelling, een groot parlement waar “ partijen ” met allerlei manoeuvres proberen hun visie door te drukken. Dat is een grove miskenning van de Kerk onder het pontificaat van paus Franciscus.
Het onderwerp van de synode heeft betrekking op heel delicate kwesties. Vermits de paus de knopen nog niet doorgehakt heeft, vindt broeder Bruno dat het beter is de nodige sereniteit in acht te nemen.
Eigenaardig genoeg – of juist niet ! – is er in diezelfde media haast geen aandacht geweest voor de afsluitende toespraak van Franciscus, die hij hield op zaterdag 19 oktober 2014. Die toespraak tilt de hele discussie omhoog naar het niveau waarop ze gevoerd is en ook gevoerd moest worden :
« Gedurende deze buitengewone bisschoppensynode – “ synode ” betekent “ samen op stap gaan ” – hebben wij gezien hoe herders en leken uit alle delen van de wereld hier in Rome de stem van hun eigen Kerken hebben laten klinken met de bedoeling de gezinnen van vandaag te helpen om op de weg van het Evangelie verder te stappen, de blik gericht op Jezus. »
In zijn slottoespraak tot alle deelnemers aan de bisschoppensynode sprak paus Franciscus over... de verleidingen waaraan de synodevaders waren blootgesteld. Zowel « conservatieven » als « progressieven » kregen van hem een veeg uit de pan.
De eerste verleiding is die « tot vijandelijke onbuigzaamheid, dat is zichzelf willen opsluiten in de letter en zichzelf niet toestaan door God verrast te worden, door de God van verrassingen : de H. Geest. Het is binnen de wet willen blijven, binnenin de zekerheid van wat we weten en niet openstaan voor wat we nog steeds moeten leren en bereiken. In de tijd van Christus was dit de verleiding van de ijveraars, de scrupuleuzen en de overbezorgden ; vandaag is het de verleiding van de zogenoemde “ traditionalisten ” en ook van de “ intellectualisten ”. »
Vervolgens is er « de verleiding van de vernietigende neiging tot goedigheid [Italiaans : buonismo] die uit naam van een bedrieglijke barmhartigheid een pleister op de wonden legt zonder ze eerst te verzorgen en te behandelen, die de symptomen behandelt en niet de oorzaken en de wortels. Het is de verleiding van de angstigen, en ook van de zogenaamde progressieven en vrijzinnigen. »
Dan is er « de verleiding om stenen te veranderen in broden om daarmee het lange, zware en pijnlijke vasten te verbreken (Lc 4, 1-4) en ook om broden in stenen te veranderen om ze te gooien naar zondaars, zwakkeren en zieken (Jo 8, 7), dat betekent ze te veranderen in ondraaglijke lasten (Lc 10, 27). »
De vierde verleiding bestaat er in « om van het Kruis af te komen om mensen te behagen en daar niet te blijven om de wil van de Vader te doen ; om te buigen voor een wereldlijke geest in plaats van die te zuiveren en om te buigen naar de Geest van God. »
Tenslotte is er « de verleiding om het depositum fidei [de schat van de geloofswaarheden] te veronachtzamen, zichzelf daarbij niet beschouwend als bewakers ervan, maar als eigenaren of meesters ; of, van de andere kant, de verleiding om de werkelijkheid te veronachtzamen, door gebruik te maken van een minutieuze en gladde taal om daarmee veel dingen en helemaal niets te zeggen. Die manier van doen noemen we byzantinisme, als ik mij niet vergis. »
Franciscus zei dat men niet bang voor deze verleidingen moet zijn, omdat Jezus zelf ook werd bekoord. « Geen enkele leerling is groter dan zijn meester. Als Jezus dus op de proef werd gesteld, moeten zijn leerlingen niet op een betere behandeling hopen. Persoonlijk zou ik zeer bezorgd en bedroefd zijn geweest als deze verleidingen en deze geanimeerde discussies er niet zouden zijn geweest, deze beweging van de geesten zoals Sint-Ignatius van Loyola het noemde. Het zou erg zijn wanneer iedereen het met elkaar eens zou zijn of zou zwijgen in een valse en quiëtistische vrede. Maar in plaats daarvan heb ik met vreugde en waardering toespraken en interventies gehoord die getuigden van geloof, van pastorale en leerstellige ijver, van wijsheid, van openhartigheid, van moed en van “ parresia ” [het onbevreesde spreken van de waarheid]. »
De paus zei te geloven dat de synodedeelnemers altijd het heil van de zielen voor ogen hebben gehad « zonder de fundamentele waarheden over het huwelijkssacrament in twijfel te trekken : de onontbindbaarheid, de eenheid, de trouw en de vruchtbaarheid, de openheid naar het leven. »
De ervaring met de synode, aldus nog Franciscus, was een echte Kerkervaring : « Dit is de Kerk, Eén, Heilig, Katholiek en Apostolisch – en samengesteld uit zondaars, die nood hebben aan haar barmhartigheid. Dit is de Kerk, de ware bruid van Christus, die trouw probeert te zijn aan haar Bruidegom en aan zijn leer. Dit is de Kerk, die niet bang is om te eten en te drinken met publieke vrouwen en tollenaars. Dit is de Kerk, die haar deuren wijd open zet om iedereen die in nood is te ontvangen, de berouwvollen en niet alleen de rechtvaardigen of zij die denken volmaakt te zijn ! »
De paus maakte ook een toespeling op de manier waarop de media over de synode spraken : « Zoveel commentatoren of mensen die spraken hebben zichzelf ingebeeld dat ze een Kerk in conflict zagen : één partij tegen een andere. Ze twijfelden duidelijk aan de H. Geest, de ware drijvende kracht die de eenheid en de harmonie in de Kerk waarborgt. »
« Laten we het nu even over de paus hebben » vervolgde Franciscus, wat tot gelach onder de synodevaders leidde, « in zijn verhouding tot de bisschoppen. Het is de plicht van de paus om de eenheid in de Kerk te garanderen. En het is de plicht van de paus om de gelovigen voor te houden dat ze trouw het Evangelie moeten navolgen. Eveneens moet hij de herders eraan herinneren dat het hun eerste opdracht is de kudde te voeden die de Heer hen heeft toevertrouwd en dat zij vaderlijk, barmhartig en zonder ongepaste schrik de verdwaalde schapen moeten opvangen. »
En hij besloot : « Wij moeten altijd de opperste wet voor ogen houden : het heil van de zielen. Suprema lex salus animarum. »
broeder Bruno van Jezus-Maria
& redactie KCR