DE « INTERRELIGIEUZE DIALOOG »
leugens, lafheid en verraad
OP zondag 31 oktober 2010 was de Syrisch-katholieke kathedraal van Onze-Lieve-Vrouw van de Verlossing in Bagdad het toneel van een gruwelijk bloedbad. Islamitische terroristen drongen het godshuis binnen tijdens de H. Mis en vuurden wild in het rond. De celebrant, pater Tha’er, werd neergeschoten terwijl hij aan het altaar stond, in zijn liturgische gewaden. Ook een andere priester onderging hetzelfde lot. Kerkgangers die zich in paniek in de sacristie hadden verschanst werden met granaten afgemaakt. In totaal lieten 44 gelovigen het leven.
Overlevenden zeiden dat de terroristen een kogelregen afvuurden op het Kruis terwijl zij spottend riepen: « Zeg Hem dat Hij jullie moet redden! » Een trieste echo van het woord van de opperpriesters en Schriftgeleerden op Golgotha: « Als Gij Gods Zoon zijt, kom dan van het kruis af » (Mt 27, 42).
In 2003 waren er in Bagdad nog 40.000 christelijke gezinnen, vandaag nog amper... 50! Maar, aldus de Chaldeeuwse aartsbisschop Mgr. Warda, tot kort vóór de aanslag begonnen de christenen terug te keren naar de hoofdstad, in het bijzonder naar de wijk Dora die omwille van zijn groot aantal kerken “het Vaticaan van Irak” wordt genoemd. Wilden de moordenaars van de Iraakse tak van Al-Qaida, die de aanslag opeiste, op de meest brutale wijze een definitief einde maken aan deze terugkeer? Hoe dan ook, de aloude christenheid van het Midden-Oosten is de fundamentalistische islam een doorn in het oog en moet klaarblijkelijk verdwijnen. « La valise ou le cercueil » (“De valies of de doodskist”), zoals het communistische FLN het in de jaren vijftig in Frans-Algerije formuleerde...
In Rome sprak Paus Benedictus XVI zijn afschuw over de gewelddaad uit en beloofde « verder voor de vrede in Irak te zullen bidden. »
De vraag is over welke « vrede » de H. Vader het hier heeft. De vrede van het kerkhof, wanneer de laatste christen van het toneel verdwenen is? Allicht niet: de Paus heeft, als overtuigd aanhanger van de conciliaire oecumene, het vreedzaam samenleven van de verschillende godsdiensten voor ogen. Maar ziet hij dan niet wat voor een hersenschim dit is die elke dag tegengesproken wordt door de realiteit?
Van 11 tot 24 oktober ging in het Vaticaan de bisschoppensynode over het Midden-Oosten door, waarin alles draaide om de « interreligieuze dialoog ». Eén van de aanwezigen was Mgr. Raboula Antoine Beylouni, een Libanese aartsbisschop van de Syrisch-katholieke ritus. Deze prelaat, die elke dag temidden van de moslims leeft en wéét waarover hij spreekt, diende een schriftelijke tussenkomst in waarin hij zijn medebisschoppen wou wijzen op een aantal punten die deze dialoog « moeilijk en soms onefficiënt » maken. Deze bedenkingen vielen echter niet in goede aarde, want in Rome duldt men geen kritiek op de oecumene zoals Vaticanum II die gepropageerd heeft...
Sandro Magister, de bekende Italiaanse Vatican watcher, bond de kat de bel aan toen hij op 23 oktober op zijn blog bekendmaakte dat de Osservatore Romano van de tussenkomst van Mgr. Beylouni slechts een gekuiste versie gepubliceerd had: op uitdrukkelijk bevel van de Staatssecretaris van het Vaticaan, kardinaal Bertone, waren alle passages die niet “vriendelijk” waren voor de islam gewoon geschrapt!
We geven hieronder de volledige tekst van de gecensureerde passages:
« De Koran prent de moslim de fierheid in dat hij de enige ware en volledige godsdienst bezit, een godsdienst onderwezen door de grootste profeet, want hij is de laatste in de rij. De moslim maakt deel uit van de bevoorrechte natie en hij spreekt de taal van God, de taal van het paradijs, de Arabische taal. Daarom komt hij naar de dialoog met een superioriteitsgevoelen en met de zekerheid dat hij de zege zal behalen.
« De Koran, waarvan verondersteld wordt dat hij van begin tot einde door God zelf geschreven werd, kent dezelfde waarde toe aan alles wat geschreven is: dogma’s even goed als gelijk welke wet of praktijk.
« In de Koran is er geen gelijkheid tussen man en vrouw, noch in het huwelijk zelf (want de man kan verschillende vrouwen nemen en kan naar eigen goeddunken van hen scheiden), noch in het erfenisrecht (de man heeft recht op een dubbel deel), noch in het getuigenis voor een rechtbank (de stem van de man staat gelijk met de stem van twee vrouwen) enz.
« De Koran staat de moslim toe de waarheid voor een christen te verbergen en het omgekeerde te zeggen en te doen van wat hij werkelijk denkt en gelooft.
« In de Koran staan tegenstrijdige verzen en verzen die ongeldig gemaakt worden door andere, wat de moslim de mogelijkheid biedt gebruik te maken van een vers naar keuze dat in zijn kraam past. Zo kan hij de christen zeggen dat hij nederig en vroom is en gelooft in God, zoals hij hem ook kan behandelen als goddeloos en afvallig en een afgodendienaar.
« De Koran geeft de moslim het recht de christenen te oordelen en hen te doden door de djihad of heilige oorlog. Hij verordent om de godsdienst op te leggen met geweld, met het zwaard. De geschiedenis van de invallen is daar getuige van. Daarom erkennen de moslims de godsdienstvrijheid niet, niet voor henzelf en niet voor de anderen [als ze geloven in de waarheid te zijn is dat normaal!]. En het wekt geen verbazing dat alle Arabische - en moslimlanden weigeren om de “Rechten van de mens”, ingesteld door de Verenigde Naties, in hun geheel toe te passen [ze hebben nog groot gelijk ook].
« Moet men tegenover al deze en soortgelijke verboden de dialoog schrappen? Neen, zeker niet. »
Al het bovenstaande was door de schaar van kardinaal Bertone weggeknipt. De rest was wél bewaard, omdat het over de christenen gaat:
« Maar men moet de juiste thema’s kiezen en christelijke gespreksgenoten die bekwaam zijn en degelijk gevormd, moedig en vroom, wijs en voorzichtig... en die op een heldere en overtuigde manier de waarheid zeggen. Bepaalde dialogen op tv zijn soms betreurenswaardig omdat de christelijke deelnemer niet opgewassen is tegen zijn taak en er niet in slaagt om alle schoonheid en spiritualiteit van de christelijke godsdienst weer te geven, wat de toehoorders schandaliseert. »
De laatste zin uit de tussenkomst van Mgr. Beylouni werd (uiteraard) ook gecensureerd:
« Erger nog, er zijn soms christelijke geestelijken die in de dialoog, om de sympathie van de moslims te winnen, Mohammed “de Profeet” noemen en er de bekende islamitische aanroeping aan toevoegen: Salla lahou alayhi wa sallam, “Dat de Vrede en de Zegeningen van God op hem mogen rusten”... »
Blijkbaar moet de waarheid verzwegen worden omdat zij een hindernis zou kunnen zijn voor een « dialoog » die tot op vandaag in heel de wereld enkel geleid heeft tot toenemende vijandigheid tegenover en misprijzen voor de Kerk.
Onder de gastsprekers op de synode bevond zich – dialogue oblige – een Irakese sjiïetische ayatollah, die zonder verpinken verkondigde dat er « geen enkel probleem, geen enkele moeilijkheid » was « in de relaties tussen islam en christendom, in geen enkel moslimland. » Alsof de massale vlucht van de christenen uit Irak en uit het hele Midden-Oosten fictie is! Geen enkele van de aanwezige katholieke bisschoppen liet enig protest horen tegen deze manifeste leugens. Kardinaal Tauran, verantwoordelijk voor de interreligieuze dialoog, merkte enkel op dat hij door de toespraak van de ayatollah... « verrast was ».
Wat kan men anders besluiten dan dat leugens, lafheid en verraad vandaag de Kerk in hun greep hebben?
WAT WIL DE KCR?
DE Rooms-katholieke Kerk is ziek, doodziek. Haar ziekte draagt een naam: het Tweede Vaticaans Concilie, een « pastoraal » concilie dat bewust een breuk wilde met de Traditie en dat met zijn nieuwlichterijen een gif in de aderen van de Kerk heeft gespoten waaraan zij langzaam sterft. Iedereen kan de trieste feiten vaststellen, maar de hiërarchie gaat halsstarrig door op de ingeslagen weg die naar het verderf voert.
Eén man heeft zich vanaf het begin in woord en geschrift tegen deze dwaasheid verzet: abbé Georges de Nantes (1924-2010), theoloog, oprichter van de Liga van de katholieke Contrareformatie en stichter van de communauteiten van de Kleine broeders en de Kleine zusters van het H. Hart. Tot driemaal toe deed hij een canoniek beroep op de Paus opdat de Opperherder zelf een onfeilbaar oordeel zou uitspreken over de decreten van Vaticanum II. Driemaal weigerde de Paus. Abbé de Nantes werd weggehoond, belasterd en “gediskwalificeerd” verklaard.
Met evenveel kracht heeft hij de traditionalisten gewaarschuwd de Kerk niet uit onvrede de rug toe te keren en hun heil te gaan zoeken in afgescheurde groeperingen: « Geen schisma, geen ketterij! »
Het is niet de KCR die de Kerk zal redden, het is de Kerk die zichzelf zal redden wanneer een Derde Vaticaans Concilie en een Paus die gehoorzaamt aan alle vragen van Onze-Lieve-Vrouw van Fatima een heerlijke katholieke Renaissance zullen inluiden!
redactie KCR
Hij is verrezen! nr. 49, januari-februari 2011, pp. 1-2.