HET ÉCHTE OBSTAKEL VOOR DE EENHEID

Josyf kardinaal Slipyj (1892-1984), het hoofd van de met de Paus van Rome verbonden Oekraïense katholieke Kerk, op bedevaart in Fatima op 6 mei 1970. De Uniaten werden door het Vati- caan geslachtofferd op het altaar van de conciliaire oecumene.

Toen Joannes-Paulus II op 16 oktober 2004 de zesentwintigste verjaardag van zijn uitverkiezing op de pauselijke troon vierde, trad het wereldberoemde koor van het Russische Leger voor hem op in de aula «Paulus VI». Dit optreden, dat bijgewoond werd door meer dan zesduizend personen, eindigde met een daverend drievoudig "hoera!" vanwege de Russen aan het adres van de Poolse paus.

WAAROP wacht de schismatieke Russisch-orthodoxe kerk nog om zich opnieuw aan te sluiten bij de katholieke Kerk, die door het koor van het Russische Leger zo bejubeld werd in de persoon van haar Opperherder ? Het échte obstakel vandaag zijn niet de Russen, die blijk geven van zo’n hartverwarmende goede wil, maar wij : het is de positie die de katholieke Kerk sinds veertig jaar inneemt, sinds Paulus VI in zijn encycliek « Ecclesiam suam » de « dialoog » instelde ter vervanging van de apologetische discussie.

Het bewijs voor deze stelling wordt geleverd door een thesis die broeder Antoine Nielly drie jaar geleden schreef over « De relaties tussen de Russisch-orthodoxe Kerk en de katholieke Kerk in de Russische Federatie, van 1988 tot 2002 ». Zijn uiterst gedetailleerd onderzoek bracht hem tot deze paradoxale conclusie : de « dialoog » die door Paulus VI werd ingesteld heeft tot nu toe de tegenstellingen alleen maar verscherpt.

Deze Paus dacht goed te doen toen hij op 7 december 1965, aan de vooravond van de afsluiting van het Concilie, de wederzijdse excommunicaties ophief. Alle progressisten waren daarover indertijd laaiend enthousiast :

« Tijdens de laatste openbare zitting in de Sint-Pieter op 7 december werd een gezamenlijke verklaring van de paus en van de orthodoxe patriarch Athenagoras van Constantinopel voorgelezen. Daarin werd gezegd dat beide kerken het verleden wilden begraven en de eeuwenoude wederzijdse excommunicaties wilden vergeten welke de relaties tussen beide hadden vergiftigd. Verklaard werd dat hun gebaar moest worden gezien als een “ uitnodiging ” aan de hele christelijke wereld om de uiteindelijke eenheid te zoeken welke Christus had bevolen toen Hij zei “ dat ze één mogen zijn ”. Toen metropoliet Meliton van Heliopolis, de afgevaardigde van patriarch Athenagoras, knielde om de ring van de paus te kussen nadat hij de pauselijke breve had ontvangen waarin officieel het pauselijke excommunicatiebevel tegen de 11de-eeuwse patriarch Michael Caerularius werd ingetrokken, richtte de paus hem in een gracieus gebaar op en gaf hem de vredeskus. Toen hij terugkeerde naar zijn plaats werd metropoliet Meliton begroet met een donderend applaus van de concilievaders, die aldus het zegel van hun goedkeuring aan deze verzoeningsdaad gaven » (Xavier Rynne, Brieven uit Vaticaanstad 4, pp. 239-240).

In 1965 maakte het Concilie zich sterk dat het de kloof tussen katholieken en orthodoxen op korte tijd zou kunnen dichten. Maar in 2005 zijn de relaties tussen de orthodoxe en de katholieke Kerk in Rusland volkomen geblokkeerd. Wat is er gebeurd ? Broeder Antoine toont aan dat het onoplosbare strijdpunt niet de kwestie van de Uniaten is, noch het proselytisme, en evenmin het filioque of het dragen van een baard, maar het oecumenisch streven zelf van een Reformatie-gezind en modernistisch Rome.

Kort en bondig gezegd : de orthodoxen willen geen protestanten worden.

In 1997 verscheen een bundel artikels ondertekend door een groep Russisch-orthodoxe priesters en leken, een echt manifest van Contrareformatie met de bedoeling « de integriteit en de heiligheid van de Orthodoxie te beschermen. »

De auteurs stellen vast dat ze vandaag de dag binnen de Orthodoxie geconfronteerd worden met een « kerkelijk modernisme dat de theologie van de oude kerkvaders verwerpt en vóór alles ook het orthodox onderricht over de Kerk. » Volgens hen tracht deze modernistische stroming leerstellingen door te drukken die « sterk beïnvloed zijn door de protestantse Hervorming, door het huidig modernisme van de Latijnse kerk [sic] en door de liberale denkbeelden van de School van Parijs. » Met deze laatste term verwijzen zij naar een filosofisch-religieuze denkrichting die zich ontwikkeld heeft binnen de kring van de Russische immigranten in Parijs en waarvan het centrum het Theologisch Instituut Sint-Sergius is 1.

« Wat wij vóór alles verdedigen is het beginsel van de Traditie, van de traditionaliteit van de Kerk. Daarom kun-nen bepaalde liturgische veranderingen niet aanvaard worden, maar ook veel andere zaken niet, zoals b.v. [...] bepaalde vormen van oecumene of zelfs van syncretisme.

« Het is aan de wereld om zich aan te passen aan de Kerk, niet omgekeerd. »

monnik Sabbas Toutounov, Drievuldigheidsklooster van Sint-Sergius, Theologische Academie van Moskou.

« Voor alle gelovige orthodoxe christenen is de tijd gekomen om een einde te maken aan de valse vorm van orthodoxie die bekend staat als de “ oecumenische orthodoxie ”. Het is een verraad van de H. Orthodoxe Kerk en een ontkenning van de essentie ervan. »

Dr. Constantine Cavarnos, Grieks-orthodoxe kerk
« Ik zou wel willen dat wij zouden kunnen doen alsof wij het verraad van de orthodoxie rondom ons niet zien – maar de “ oecumenisten ” gunnen ons deze luxe niet. Hun activiteiten zijn een belediging voor ons Geloof en ons ambt, en ze vormen een hinderpaal voor allen die wij proberen binnen het Geloof te brengen. »

pope John Whiteford, Russisch-orthodoxe kerk in de V.S.

 

ld te bekeren. Voor de “ moderne ” katholieken daarentegen is een « oecumenische Kerk » sinds het Tweede Vaticaans Concilie een Kerk die openstaat voor andere belijdenissen en godsdiensten – ook valse !

De auteurs van het « manifest » staan zeker niet alleen. Zij zijn de spreekbuis van een brede stroming die leeft bij de orthodoxe gelovigen. De hiërarchie kan deze stroming niet negeren, maar zij durft het niet aan om de oecumene frontaal aan te vallen en de richting in te slaan van een echte « Contrareformatie ». Daarom zet zij zich tegen de katholieke Kerk af door de bekende verwijten van vóór Vaticanum II terug op te halen : het proselytisme en de kwestie van de Uniaten.

Geregeld vernemen we in het nieuws dat katholieke geestelijken uit Rusland worden gezet omdat zij zich zouden schuldig gemaakt hebben aan proselytisme of bekeringsijver. Concrete feiten of bewijzen worden echter niet gegeven, en dat is niet verwonderlijk : sinds de encycliek « Ecclesiam suam » van veertig jaar geleden houdt de Kerk zich niet meer bezig met welke vorm van proselytisme dan ook, op bevel van de Paus ! Andersdenkenden bekeren ? Volledig uit de tijd ! Kenschetsend is b.v. dit uittreksel uit een interview met Mgr. Bernardo Antonini, katholiek vicaris van de apostolische administratie van Centraal-Rusland :

« Het proselytisme is die oude beschuldiging volgens dewelke wij “ zieltjesdieven ” zouden zijn. Het is waar dat er gevallen van een overdreven [sic] inzet kunnen geweest zijn, maar vandaag handelt niemand meer zo. Vroeger traden wij in Rusland op als verkondigers van het evangelie, een houding die weinig gepast [!] was want ze was uiterst beledigend [!] voor de orthodoxen... » (28 juni 2000).

De reden waarom de katholieke missionarissen uit Rusland gezet worden is gewoon... omdat ze propagandisten van de oecumene zijn !

Dan is er de kwestie van de Uniaten, de met Rome geünieerde gelovigen van de Oekraïense katholieke Kerk. Deze Kerk, de grootste van de Oosterse katholieke kerken, behoort tot de Byzantijnse ritus maar is in volledige eenheid met de Paus van Rome, wat de orthodoxen altijd een doorn in het oog geweest is. Maar Rome heeft de Uniaten al in de jaren zeventig van vorige eeuw laten vallen : ze werden verraden en geslachtofferd op het altaar van een valse oecumene. Hun grote voorman, Josyf kardinaal Slipyj (1892-1984) [zie foto], kloeg er bitter over op de bisschoppensynode van 1971 in Rome : « Het Sovjetregime heeft al onze bisdommen opgedoekt ! Er is een berg lijken geweest en niemand, zelfs niet binnen de Kerk, verdedigt hun herinnering. De Vaticaanse diplomatie verkiest dat er niet over gesproken wordt, want het is hinderlijk voor de kuiperijen achter de schermen... Zouden wij misschien een blok aan het been van de Kerk zijn ? »

Wat het Russische staatshoofd Vladimir Poetin betreft, hij laat duidelijk merken waar zijn voorkeur naartoe gaat, en daarom krijgt hij ook zo weinig steun in onze antichristelijke wereld. Hij steunt de Traditie voluit en eist de christelijke erfenis op van het Heilige Rusland dat in 988 gesticht werd door de H. Vladimir, grootvorst van Kiev. Het is met zijn toelating dat tsaar Nicolaas II en de keizerlijke familie, die in de nacht van 16 op 17 juli 1918 door de bolsjevieken vermoord werden, enkele jaren geleden heilig verklaard werden. Poetin gaat te biechten en te communie, en laat al zijn grote beslissingen door de Kerk zegenen.

In zijn besluit schrijft broeder Antoine dat alleen « een mirakel » de verhouding tussen de katholieke en de Russisch-orthodoxe Kerk in de toekomst kan doen verbeteren. Hij kan het niet beter zeggen. Dit mirakel verwachten wij van het Onbevlekt Hart van Maria. Het gaat om de bekering van Rome zelf, door een krachtige beweging van Contrareformatie onder het gezag van een Paus die Rusland zal toewijden aan het Onbevlekt Hart en alle bisschoppen ter wereld zal opdragen zich daarin met hem te verenigen.

bron : conferentie gegeven
door broeder Bruno van Jezus op 1 november 2004
Hij is verrezen ! nr. 14, maart-april 2005


(1) Het Institut de théologie orthodoxe Saint-Serge werd in 1925 gesticht door Russen die gevlucht waren voor de Revolutie. Oorspronkelijk was het een privé-instelling voor hoger onderwijs waar orthodoxe geestelijken gevormd werden. Maar onder de medewerkers bevonden zich van bij het begin veel pioniers van de oecumenische beweging, die het Instituut geleidelijk aan een progressieve koers deden varen. Zo lag het mee aan de basis van de oprichting van de Wereldraad van Kerken.