Rusland en de geopolitiek 
van de Maagd Maria

We kunnen er niet naast dat Onze-Lieve-Vrouw een bijzondere aandacht heeft voor Rusland. Waarom ? Gewoon omdat haar Onbevlekte Hart van deze natie houdt en wel vanaf de oorsprong ervan.

« In het rijk van Kiev, waar Rusland voor het eerst vorm kreeg, was de Moeder Gods koningin. Grootvorst Vladimir, die zich in 988 tot het christendom bekeerde, wijdde de eerste kathedraal in zijn hoofdstad toe aan de Tenhemelopneming van de Maagd Maria. Zijn zoon Jaroslav de Wijze bouwde de enorme Sint-Sophiakathedraal, die niet zoals in Byzantium verwees naar het eeuwige Woord, de tweede Persoon van de H. Drie-eenheid, maar naar de Allerheiligste Maagd : ze werd ingewijd op een 8ste september, feest van Maria Geboorte.

« Op dezelfde manier werd de 11^de-eeuwse Sint-Sophiakathedraal van Novgorod onder de bescherming van de Tenhemelopneming van Maria geplaatst, gevierd op 15 augustus. Een monumentale voorstelling van Onze-Lieve-Vrouw als smekelinge, de handen opgeheven naar de Hemel, domineert het koor. En God ? Men moet zichzelf geweld aandoen om Hem te ontdekken onder de trekken van Christus Pantocrator, helemaal vanboven in de centrale koepel. Het is dus door de bemiddeling van de Onbevlekte dat men Hem kan bereiken !

« Hoe komt het dat barbaren die nog maar vijftig jaar gekerstend waren het mariale geheim van onze heilige godsdienst konden begrijpen, tenzij door een bijzondere genade van Onze-Lieve-Vrouw ? » (broeder Bruno van Jezus-Maria in Il est ressuscité nr. 193, december 2018, p. 11).

IN de boodschap van Onze-Lieve-Vrouw van Fatima in 1917 draaide alles om Rusland : « Ik zal de toewijding van Rusland aan mijn Onbevlekte Hart komen vragen en de eerherstellende communie van de eerste zaterdagen van de maand. Als men luistert naar mijn verzoeken zal Rusland zich bekeren en zal men vrede hebben. Zo niet dan zal Rusland zijn dwalingen verspreiden over de wereld, waardoor oorlogen zullen uitbreken en vervolgingen tegen de Kerk. De goeden zullen gemarteld worden, de H. Vader zal veel moeten lijden en verschillende naties zullen vernietigd worden. »

De H. Maagd had deze woorden nog maar nauwelijks uitgesproken of zij begonnen naar de letter in vervulling te gaan. In oktober 1917 brak in het rijk van de tsaren een gewelddadige bolsjewistische revolutie uit en maakte een satanisch regime zich van het land meester. Onmiddellijk werd de traditionele orde van een diepchristelijke natie omvergegooid. Het communisme van Lenin en later dat van Stalin « ging gepaard met een onafgebroken en grenzeloze razernij tegen alles wat niet communistisch was, wat tevoren bestond en probeerde te overleven naast, zonder en ondanks dat communisme. Rusland kreeg te maken met een geradicaliseerde, veralgemeende en eindeloos durende jacobijnse terreur » (abbé de Nantes in CRC nr. 184 van december 1982).

Wat in gang werd gezet, was een werk van antichristelijke vernietiging dat niemand spaarde. Het was gericht tegen de tsaar en zijn familie, tegen de orthodoxe Kerk, tegen het leger van Rusland, tegen de boerenbevolking binnen zijn grenzen – ten koste van miljoenen doden. Toen Rusland omgedoopt was tot de Unie van socialistische Sovjetrepublieken en zich klaarmaakte om zijn verwoestingswerk over heel de wereld uit te breiden, liet Onze-Lieve-Vrouw op 13 juni 1929 aan zuster Lucia in Tui weten : « Het moment is gekomen waarop God aan de H. Vader vraagt om, in eenheid met alle bisschoppen ter wereld, de toewijding van Rusland aan mijn Onbevlekte Hart te verrichten, met de belofte dat het land daardoor zal gered worden. »

Maar de opeenvolgende pausen bleven doof voor deze vraag, voor dit bevel van de Hemel. Het gevolg was dat Rusland zich niet bekeerde en alle vrijheid had om zijn dwalingen over de wereld te verspreiden. De opeenvolging van de grote geopolitieke gebeurtenissen in de 20^ste eeuw kan zonder moeite begrepen en geïnterpreteerd worden als de kroniek van de rampen die de Maagd Maria in 1917 in de Cova da Iria aankondigde.

De USSR van Stalin was de grote overwinnaar van de Tweede Wereldoorlog die Europa in twee vijandige kampen verdeelde. Daarna speelde Sovjet-Rusland een beslissende rol in het beroven van de katholieke Europese naties van hun kolonies. Al de gekoloniseerde volkeren die tot dan toe in orde en vrede geleefd hadden [denk aan Belgisch Congo !] werden de revolutie in gedreven onder het mom van “ bevrijding ”, met als resultaat oorlogen, chaos, verknechting, vervolgingen, armoede en hongersnood... precies zoals Onze-Lieve-Vrouw voorspeld had.

Dankzij de passiviteit en de medeplichtigheid van de liberale democratieën en zelfs van de pausen kon de USSR belangrijke successen boeken. Moskou droeg bij aan de vestiging van een communistisch regime in China, knoopte nauwe betrekkingen aan met bepaalde invloedrijke Arabische landen zoals Egypte, sloot een partnerschap met India en ondersteunde de revolutie van Fidel Castro op Cuba. Op het Afrikaanse continent profiteerde de Sovjet-Unie van de dekolonisatie, meer bepaald in Angola en Mozambique, om vaste voet aan de grond te krijgen in een strategisch belangrijke regio en in de Hoorn van Afrika verstevigde Moskou zijn aanwezigheid door het nieuwe regime in Ethiopië bij te staan. In Azië versterkten de Russische communisten hun positie in Vietnam door hun akkoord te geven aan de interventie van dat land in Cambodja. En dan was er de militaire invasie in Afghanistan.

« Op het einde van de jaren 1970 is de USSR zowat overal in de wereld aanwezig en heeft het land getoond dat het in staat is om op talrijke situaties te wegen. Het lijkt erin geslaagd te zijn de fameuze krachtverhoudingen te doen doorslaan in het voordeel van het socialisme. Ogenschijnlijk kan niets zijn verdere expansie tegenhouden » (Anne de Tinguy, L’effondrement de l’Empire soviétique, p. 33).

Het zag ernaar uit dat in het jaar 1983 een algemene invasie van West-Europa door de Sovjettroepen zou plaatsvinden. Onze vader, abbé de Nantes, voorzag de komende catastrofe en spoorde zijn volgelingen en hun kinderen aan om dagelijks het rozenhoedje te bidden (zoals Onze-Lieve-Vrouw in Fatima uitdrukkelijk gevraagd had) en zo het Hart van de goede God te raken. Zouden wij zo eens te meer aan zijn gerechtvaardigde toorn ontkomen ?

Mysterieus genoeg werd de USSR vanaf november 1982 overspoeld door een reeks gitzwarte gebeurtenissen : de dood van drie opeenvolgende Sovjetleiders, de explosie van de militaire basis van Severomorsk bij Moermansk op... 13 mei 1983. De overrompeling van West-Europa werd afgelast. Van toen af ging het in dalende lijn en leek de Sovjet-Unie zijn ambitie en zijn machtshonger te verliezen. Vanaf 1989 bevrijdden de landen van Oost-Europa zich van het communistische regime dat hen gevangen hield en tegelijkertijd uit de greep van Moskou. Twee jaar later stortte de USSR zelf in elkaar, zonder revolutie, zonder doden, maar ook zonder toewijding aan het Onbevlekte Hart van Maria en zonder bekering van wie dan ook.

Wat overbleef was een leeggebloed Rusland. Het was teruggedrongen binnen zijn 18^de-eeuwse grenzen en dreigde een politiek en economisch verval te kennen, met het risico op nieuwe interne afscheidingen. De VS waren ondertussen dronken van vreugde door deze overwinning zonder strijd op een communistisch blok dat onoverwinnelijk had geleken. De liberale en materialistische westerse landen, meer dan ooit vervuld van een diepe haat tegenover Christus en zijn Allerheiligste Moeder, ontsnapten op “ miraculeuze ” wijze aan de welverdiende straf die zij hadden moeten krijgen van een Sovjet-Unie die God nochtans uitgekozen had als « de roede van zijn toorn »... overeenkomstig de profetie van Fatima.

Betekende dit het einde van de verspreiding van de dwalingen van Rusland ? Abbé de Nantes meende van niet. Hij voorzag dat de val van de communistische tirannie Rusland, en het Westen van de weeromstuit, in een verschrikkelijke sociale en morele corruptie zou storten. De USSR mocht dan wel verdwenen zijn, maar de dwalingen van Rusland bleven bestaan, verspreid over de wereld en tot in de Kerk zelf : « Als de oorlog uitblijft, wil dat zeggen dat onze straf op een ander vlak ligt. Het gaat niet meer over iets dat onze lichamen treft, maar onze zielen en dat is veel erger : de verblinding, het verderf en de eeuwige verdoeming, die veel meer te duchten zijn dan de oorlog en de Sovjetbezetting met alles wat daar aan tijdelijke ellende bij hoort. En dat zal voortduren zolang de wereld niet ophoudt God te beledigen, zolang de Kerk niet antwoordt op de verzoeken van Onze-Lieve-Vrouw van Fatima tenzij door misprijzen en schijnmanoeuvres » (CRC nr. 181, september 1982, p. 13).

De grote apostasie of geloofsafval maakt dat onze door en door verdorven westerse naties, die zo trots zijn op hun “ geloof in de mens ”, bezeten zijn door Satan. Wat is dan vandaag de rol van Rusland in het goddelijke plan, nu het land op 25 maart 2022 eindelijk door paus Franciscus in eenheid met de bisschoppen over heel de wereld toegewijd werd aan het Onbevlekte Hart van Maria ?

PROVIDENTIËLE INEENSTORTING
EN WEDEROPSTANDING VAN RUSLAND

DE MISLUKKING VAN GORBATSJOV

Michail Gorbatsjov, de laatste secretaris-generaal van de communistische partij van de USSR, was volgens abbé de Nantes « een man van een buitengewone intelligentie », een van de grootste toenmalige wereldleiders en in elk geval de sterkste en meest charismatische persoonlijkheid. Hij was een overtuigd leninist : de kern van zijn doctrine was het veroveren van de aarde en de bevrijding van de “ onderdrukte ” volkeren, met alle middelen, door oorlog of langs vreedzame weg.

Met de magische woorden glasnost (openheid) en perestrojka (herstructurering) liet Gorbatsjov openlijk verstaan dat de economie van de Sovjet-Unie failliet was – wat de waarheid was. Meteen begonnen alle rijke landen zich te verdringen om Moskou ter hulp te komen. Maar Viktor Koeznetsov, economist aan de Russische Academie voor Wetenschappen, merkte op « dat het in feite de bedoeling was om het politieke en ideologische regime te versterken evenals de strategische posities van de USSR in de wereld. »

Op het internationale toneel startte Gorbatsjov een spectaculaire politiek om tot een wereldwijde verzoening te komen : hij wou de confrontatie tussen de twee blokken overstijgen dankzij een hernieuwd en gedemocratiseerd socialisme, dat zou afstappen van de fouten van het collectivisme en de door de staat opgelegde meerjarenplannen. De secretaris-generaal was de hele wereld te snel af door met elegantie, gezag en intelligentie de leiding te nemen van een soort Beweging voor socialistische animatie van de wereldwijde democratie.

Maar naarmate Gorbatsjov steeds luider ontwapening en wereldvrede verkondigde en men het gevoelen kreeg dat de wurggreep van de USSR verslapte, begon de hele machinerie zich tegen het Sovjetrijk te keren. In 1989 bevrijdden de eerste Oostbloklanden zich van het juk en viel de Berlijnse Muur, met als gevolg de eenmaking van Duitsland waartegen de Sovjetleider niet militair wou of kon optreden. Tenslotte scheurde het IJzeren Gordijn helemaal open en vond Oost-Europa zijn vrijheid terug. De beweging bereikte toen ook het grondgebied van de USSR op het ogenblik dat de binnenlandse hervormingen van Gorbatsjov een onvermijdelijke ramp aankondigden.

Allereerst ging het om een economische ramp. De maatregelen die het vermolmde collectivisme moesten verhelpen, leidden enkel tot het complete uiteenvallen van de Sovjeteconomie en het ontstaan van een zeer winstgevende parallelle markt van het kapitalistische type, maar zonder regels. In de praktijk kwam dat neer op een systeem waarbij openbare goederen in de handen van enkelingen terecht kwamen. Het was onder de perestrojka dat Berezovski, Chodorkovski en anderen hun fortuin begonnen op te bouwen.

Daarbovenop kwam een politieke ramp. In maart 1990 werd een wet gestemd die de leidende rol van de communistische partij afschafte. De Partij was echter het hoofd, de wervelkolom en het fundament van het Sovjetregime ; een aanslag erop betekende de vernietiging van de centrale staat. En inderdaad gingen in de verschillende deelrepublieken al snel stemmen op die autonomie en onafhankelijkheid van Moskou eisten.

In juni van hetzelfde jaar liet de voorzitter van de Sovjetrepubliek Rusland, Boris Jeltsin, een soevereiniteitsverklaring afkondigen : de republiek besliste dat zijn wetten voorrang hadden op die van het centrale gezag van de USSR. De andere republieken sloegen dezelfde weg in. Gorbatsjov probeerde te redden wat er te redden viel door de relaties tussen de republieken en het ooit oppermachtige centraal comité te herdefiniëren binnen een nieuw federaal verdrag. Maar de bijeenkomst van de opperste Sovjet werd verhinderd door een staatsgreep op 19 augustus 1991. Na drie dagen had Gorbatsjov de controle terug, maar zijn gezag was gehavend en hij werd overvleugeld door Jeltsin, die zich sterk maakte dat hij in Rusland de democratie en de vrije markt zou instellen.

De twaalf resterende deelrepublieken riepen vervolgens één na één hun onafhankelijkheid uit. Op kerstdag 1991 kon Gorbatsjov alleen maar vaststellen dat de USSR een lege doos was geworden, waarop hij aftrad. De Sovjet-Unie hield op te bestaan.

DE TIJD VAN DE TROEBELEN

Abbé de Nantes schreef in die tijd : « Naar mijn bescheiden mening is het een politieke dwaling en een ernstige morele fout om zich te verheugen als bij de buurman, of zelfs bij de vijand, anarchie uitbreekt. Het risico op oorlog wordt er alleen maar groter door. Daarom heb ik een diepe afkeer voor Boris Jeltsin, die karnavaltsaar die zich plots zou kunnen ontpoppen tot een nieuwe Stalin of Chroesjtsjov. Ik hoop daarom op de terugkeer van Gorbatsjov en ik voorzie die ook, zoals ik voorzie dat hij zijn groots opgezette en geniale plan [om de Sovjetunie door fundamentele hervormingen een tweede adem te geven] zal verderzetten » (CRC nr. 278, december 1991).

Ja, maar de H. Maagd Maria weet zelf heel goed waar zij Rusland naartoe wil leiden. Het land is aan haar toevertrouwd. En in haar plan heeft Michail Gorbatsjov perfect zijn rol gespeeld, net zoals de dronkaard Boris Jeltsin – hoe ongelooflijk dat ook mag klinken – de zijne zal spelen om de wegen van een waarachtige politieke en morele opstanding van Rusland te openen.

In de nacht van 25 december 1991 verloor het nu onafhankelijke Rusland 23 % van zijn nationaal grondgebied, 48 % van zijn bevolking, 41 % van zijn bruto binnenlands product en 44 % van zijn militaire capaciteiten. De nieuwe grenzen waren ongeveer die van 1796, bij de dood van Catharina de Grote. Vijfentwintig miljoen Russen bevonden zich plots buiten het territorium van Rusland, in de voormalige deelrepublieken van de USSR die elkaar vreemd geworden waren.

De hoofdverantwoordelijke voor de neergang van Rusland in de jaren 1990 is echter Jeltsin. Hij zette een ultraliberaal economisch programma op het getouw met een nagenoeg volledige liberalisering van de prijzen en privatiseringen op grote schaal. Het gevolg was een exponentiële inflatie die de spaarders ruïneerde en het land in een diepe armoede stortte. Een handvol zakenlui eigenden zich het merendeel van de ondernemingen en de productiemiddelen toe en stichtten industriële imperia. Bij de presidentsverkiezingen van 1996, toen Jeltsin het moest opnemen tegen de communist Zjoeganov, accepteerde de karnavaltsaar dat zijn campagne massaal gefinancierd werd door zeven machtige zakenlui, de “ oligarchen ”. Na zijn verkiezing was hij met handen en voeten gebonden aan deze gewetenloze magnaten.

Het Russische leger bleek ondertussen niet bij machte om de opstand van de kleine Kaukasusrepubliek Tsjetsjenië neer te slaan. Moskou moest zich neerleggen bij de organisatie van een referendum over de zelfbeschikking van deze republiek die zou ingaan in 2001. In augustus 1998 kon Rusland zijn schulden niet meer afbetalen. De vernedering was compleet. De triomferende Amerikanen begonnen een meer offensieve politiek te voeren : zij breidden de NAVO uit naar de landen van Oost-Europa. De stem van Rusland werd in de onderhandelingen nog amper gehoord.

Het gevolg was dat de gewone Russen slechts afkeer en minachting voelden voor de “ democratie ” die men hun opgedrongen had. Ruslandspecialiste Marlène Laruelle formuleert het als volgt : « Geleidelijk aan kreeg de term “ democraat ” in de publieke opinie een negatieve en zelfs beledigende betekenis. Het woord definieerde de politici die weigerden te erkennen dat de oligarchen de rijkdommen van het land gestolen hadden. De democratie werd vereenzelvigd met de rampen van het kapitalisme en de zgn. politieke rechten beschouwde men als secundair » (La Russie entre peurs et défis, 2016).

Onze-Lieve-Vrouw wist heel goed wat ze deed : door de heilzame armoede waarin het Russische volk terechtkwam, koesterde het een steeds dieper wantrouwen ten overstaan van de dwalingen van een Westen dat afgevallen was van zijn christelijk geloof en zich wentelde in de “ religie ” van de liberale democratie en de Rechten van de Mens ; een Westen ook dat een brutaal kapitalisme aanhing om altijd maar meer te genieten van de materiële goederen van deze wereld. Zo bereidde de H. Maagd de Russen voor om zich de “ goddelijke verrassing ” van augustus 1999 waardig te tonen, een verrassing waarvan Jeltsin tegen alle verwachting in en ondanks zichzelf het gehoorzame werktuig was.

DE MIRACULEUZE WEDERGEBOORTE VAN RUSLAND

Boris Jeltsin, die fysiek verzwakt was, maar zeer goed besefte in wat voor dramatische toestand Rusland zich bevond, zocht wanhopig naar een eerste-minister die vertrouwen kon inboezemen en de noodzakelijke maatregelen zou treffen. Op 9 augustus 1999 kwam hij uit bij Vladimir Poetin, een man die tot dan toe onbekend was bij het grote publiek en die op korte tijd de lotsbestemming van zijn land zou veranderen.

Aleksandr Orlov, de voormalige Russische ambassadeur in Frankrijk, schrijft in zijn memoires : « Waarom heeft de ouder wordende Jeltsin Vladimir Poetin gekozen om hem op te volgen ? Hij had in zijn omgeving veel andere politici met ervaring en bekendheid. Hoe meer ik erover nadenk, des te meer ik tot het besluit kom dat deze keuze providentieel was : de goede God heeft Rusland willen redden uit de chaos en de politieke, economische en morele ineenstorting die volgden op de verdwijning van de Sovjet-Unie » (Un ambassadeur russe à Paris : mémoires, Fayard, 2020). En inderdaad heeft Poetin bij zijn aantreden onmiddellijk de noodzakelijke beslissingen genomen die het land wegtrokken van de afgrond waarop het onherroepelijk afstevende. Hij was het die de niet te ontkennen spectaculaire wedergeboorte van Rusland realiseerde.

Het eerste luik van de maatregelen die hij nam : de overwinning in Tsjetsjenië. Poetin begreep dat de separatistische terroristen in die republiek zinnens waren heel de noordelijke Kaukasus van Rusland af te scheuren en er een islamitisch kalifaat van te maken. Hij wist ook dat de rebellen actieve steun van bepaalde westerse landen kregen. Op 1 oktober 1999 begon hij de Tweede Tsjetsjeense Oorlog en zette alle noodzakelijke middelen in om de terroristen klein te krijgen alvorens zij hun revolte naar andere regio’s konden exporteren. Hij won en meteen begrepen de Russen dat zij aan hun hoofd een echte leider hadden.

Tweede luik : Poetin, die na het ontslag van Jeltsin op 31 december 1999 president werd, maakte een einde aan de algemene en systematische tendens waarbij de banden tussen de onderdanen van de Russische Federatie en het centrale gezag steeds meer verslapten. Onder Jeltsin hadden de provincies inderdaad de gewoonte aangenomen om met Moskou bilaterale verdragen te onderhandelen die hun een federalisme à la carte opleverden. De eenheid en het bestaan zelf van Rusland was daardoor bedreigd.

Derde luik van de hervormingen : het in de pas doen lopen van de “ oligarchen ”, een handvol zakenlui die van het ongeregelde kapitalisme onder Jeltsin gebruik gemaakt hadden om een reusachtige macht op te bouwen en die op basis daarvan zwaar op het politieke beleid wilden wegen. Al in juli 2000 maakte Poetin hun duidelijk dat het game over was : ze moesten hun activiteiten beperken tot het beheren van hun financiële imperia, maar in het belang van het land en zonder er nog verder politieke hefbomen van te maken.

Het vierde luik betrof de economie. Na een schrikwekkend decennium – « Nooit in de geschiedenis zijn we getuigen geweest van zo’n economische verwoesting in vredestijd » – slaagde de president er in om Rusland te behoeden voor het totale failliet. Hij kon profiteren van de stijging van de wereldprijzen voor aardolie en ertsen om een gezonder systeem van industriële productie te vestigen, na de chaos die het gevolg was van het haastige opdoeken van de USSR en de anarchistisch verlopen privatiseringen.

Een bijkomende ambitie was het verzekeren van de economische soevereiniteit van Rusland om de politieke onafhankelijkheid ervan te waarborgen. Dit hield in dat de staat al zijn schulden vervroegd afloste en ervoor zorgde zijn schuldenlast in de toekomst op een zeer laag niveau te houden. Met betrekking tot de energiebronnen eigenden de autoriteiten zich vanaf 2000 opnieuw de sectoren van aardolie en aardgas toe, waarbij de privé-investeerders – Russen zowel als buitenlanders – geleidelijk aan buitenspel gezet werden.

In 2014 begonnen de VS en hun bondgenoten een economische oorlog tegen Rusland door het land met sancties te bestoken. Niet alleen gaf Moskou geen duimbreed toe aan deze chantage, ook al nam de armoede toe, maar het zorgde ook voor een versterking van zijn positie op het domein van de landbouw.

Het vijfde luik tenslotte : de noodzakelijke verbetering van de militaire slagkracht. Vanaf 2011 lanceerde Poetin een diepgaande hervorming met het doel zijn land te voorzien van een modern en beter functionerend leger. De strijdkrachten moesten in staat gesteld worden om zich snel en efficiënt te ontplooien overal op het immense grondgebied én daarbuiten. De bewapening werd gevoelig geüpdatet, een militaire loopbaan werd terug aantrekkelijk gemaakt en in het algemeen verwierf het leger opnieuw prestige. De hervorming is echter nog niet voltooid : de speciale militaire operatie in Oekraïne heeft duidelijk gemaakt dat de commandoketen dient verbeterd te worden en dat Rusland op het gebied van drones bv. nog een achterstand heeft.

De kracht van een volk, de soevereiniteit van een staat, de onafhankelijkheid van een natie stoelen in de eerste plaats op de offers waartoe iedereen bereid moet zijn voor het algemeen belang van het vaderland. Dat algemeen belang wordt bepaald door zijn leider en verdedigd door zijn leger. Wat een verschil tussen Rusland en ons eigen West-Europa, dat enkel uit is op ongebreideld genieten, het budget voor zijn strijdkrachten stelselmatig afbouwt en zich in de schulden steekt om de pensioenen van een “ leger ” van ambtenaren te kunnen betalen...

DE PLAATS VAN RUSLAND
IN HET GEOPOLITIEKE PLAN VAN ONZE-LIEVE-VROUW

Nu Rusland onder Poetin een even onverwachte als providentiële wedergeboorte gerealiseerd heeft, rijst de vraag welke plaats het land in de wereld zal innemen overeenkomstig de goddelijke orthodromie – de door God gewilde rechtlijnige koers van de geschiedenis, waaraan de mensheid kan meewerken of die zij kan tegenwerken – en de plannen van de Maagd Maria.

Met 37.650 km aan kusten is Rusland hoe dan ook een maritieme macht, al zijn er twee obstakels. Het grootste deel van die kusten zit maandenlang vast in het ijs. En op het Europese toneel moeten de Russische schepen, om de “ wereldoceaan ” te bereiken, engten passeren die gecontroleerd worden door andere landen : Zweden en Denemarken om de Noordzee te bereiken, Turkije om via de Bosporus naar de Middellandse Zee te varen.

Maar uiteraard is Rusland vooral een reusachtige landmassa, met 17 miljoen km² onbetwistbaar het grootste nationale grondgebied ter wereld. Door de kracht van zijn uitgestrektheid moet iedereen met het land rekening houden en is het bovendien zelfbedruipend door de rijkdom en de verscheidenheid aan landbouwgoederen, ertsen en energiebronnen... al kampt het met de moeilijkheden van geweldige afstanden en het strenge klimaat. Het telt ook “ slechts ” 146 miljoen zielen, terwijl een dergelijk immens land « tenminste 500 miljoen inwoners zou moeten hebben » (Poetin op 8 juli 2000).

Deze in verhouding tot het territorium te kleine bevolking is « diepchristelijk » gebleven, daarvan was abbé de Nantes overtuigd, hij die een prachtige beschrijving gaf van de Russische ziel : « Zij is radicaal evangelisch, is diep doordrongen van zondebesef en heeft tegelijkertijd ook een sterke hang naar heiligheid. Haar hevig verlangen naar zuivering en innerlijke omvorming kan leiden tot de obsessie van een universele en zelfs kosmische verlossing. De kern van die mystiek is zonder twijfel het ingewortelde medelijden dat de Rus, die zo vaak verleid wordt tot onnodige wreedheid, voelt voor het “ onschuldige lijden ”, voor de “ vervolgde rechtvaardige ”. Wat is er meer evangelisch dan een dergelijk gevoelen, dat zo sterk ingeprent is in de gekerstende Slavische ziel ? » (CRC nr. 184, december 1982, p. 17).

« Voeg daar nog die andere fundamentele karaktertrekken aan toe, die helemaal niet geïnspireerd zijn door de monotonie van de immense en eindeloze vlakten, maar door de meditatie van het Evangelie : de gemeenschapszin, de onthechting van aardse goederen die spreekt uit de bedevaarten van de gewone mensen die zo vurig van het ene naar het andere klooster trekken, de fascinatie voor de weelderigheid van de Byzantijnse liturgie en haar vergulde iconostasen... Sta daar bij stil en dan zal je de Russische ziel kennen en liefhebben » (ibid.), zoals ze bemind wordt door de Maagd Maria, die ook de verminking van die ziel ten gevolge van het schisma kent en haar daarvan wil bekeren.

Maar welk is de plaats van Rusland in de wereld ? Laten we dat bestuderen aan de hand van een degelijke landkaart.

HET VERRE OOSTEN

De Russen begonnen met de verovering van Siberië in de 16^de eeuw, maar het was pas in de 19^de eeuw dat Sint-Petersburg zich in alle ernst ging interesseren voor de ontwikkeling van die reusachtige gebieden in het oosten, in het bijzonder met de stichting van Vladivostok in 1859 en de voltooiing van de gigantische werf van de Trans-Siberische spoorweg (met 9289 km de langste spoorlijn ter wereld) in 1916. Vooral het oostelijk deel van Siberië is een geostrategische troefkaart dankzij de buitengewone bodemrijkdommen ; het bezit enkele van ’s werelds grootste voorraden aan goud, zilver, diamanten, zink en nikkel, naast uitgebreide olie- en gasvelden die nog grotendeels moeten ontgonnen worden.

Tegenover de zeemachtbasis van Vladivostok ligt de Japanse archipel. Japan bracht Rusland een verpletterende nederlaag toe in de zeeslag bij Tsu­shima in mei 1905, maar veertig jaar later kon de Sovjetunie de hand leggen op de Koerileneilanden. De vier zuidelijkste daarvan zijn het voorwerp van een territoriaal dispuut tussen Moskou en Tokio ; een akkoord is niet in zicht omdat Japan bij een eventuele afstand van de eilanden door Rusland niet kan garanderen dat de VS er geen basis vestigen... De eilandketen is namelijk van groot strategisch belang, want ze bewaakt de toegang tot de Zee van Ochotsk waar de Russische Pacifische vloot opereert.

Niettemin onderhoudt Japan, zoals trouwens ook Zuid-Korea, goede betrekkingen met Rusland – tenminste tot aan de start van het Russische offensief in Oekraïne op 22 februari 2022 – want beide Aziatische staten, bondgenoten van Washington, rekenen op Moskou om in hun energiebehoeften te voorzien : zelf hebben ze geen aardolie of aardgas en het Midden-Oosten is veraf. Als trouwe vazallen van de Amerikanen hebben ze zich moeten aansluiten bij de sancties tegen Rusland, maar zelfs de VS hebben niet de macht om de geopolitieke realiteit van de regio te doen verdwijnen !

CHINA

Rusland deelt met het Rijk van het Midden een grens van meer dan 4000 km, die in het verleden aanleiding gaf tot nogal wat territoriale geschillen tussen beide mogendheden. Het verschil in bevolkingsdichtheid is echter enorm : één inwoner per km² aan Russische zijde tegenover honderd aan de Chinese kant. Het is dan ook begrijpelijk dat een van de belangrijkste prioriteiten van de regering in Moskou het bevolken van Siberië met Russen of Russischsprekenden is. Dit neemt niet weg dat het nabuurschap en vooral de agressieve buitenlandse politiek van de VS en hun bondgenoten Rusland en China naar een steeds nauwer partnerschap drijft. De tandem Poetin-Xi verzet zich alsmaar duidelijker tegen het hegemonisme van Washington en wil de unipolaire wereld vervangen door een multipolaire.

Toch zit dit partnerschap niet in de “ genen ” van beide landen : het is het gevolg van de omstandigheden. « Er bestaat een fundamentele rivaliteit tussen Beijing en Moskou. Een wederzijds wantrouwen blijft aanwezig », aldus Emmanuel Lincot, onderzoeker aan het Institut de Relations Internationales et Stratégiques (Chine/Russie : tensions périphériques et centralité mongole, 7 juni 2020).

De handel tussen China en Rusland is de afgelopen jaren sterk toegenomen, voor een deel als gevolg van de door het Westen opgelegde sancties. « Rusland vormt voor de Chinezen een belangrijke verstrekker van grondstoffen en energie, onder meer met het in gang zetten van projecten voor de exploitatie van Siberisch gas. In 2018 werd Rusland China’s eerste leverancier van aardolie, vóór Saoedi-Arabië en Angola, met een vermeerdering van 61 % » (Valérie Niquet, Les relations russo-chinoises : rivalités et solidarités, in Questions Internationales nr. 101, januari-februari 2020). Maar er is een onevenwicht : China is de eerste handelspartner van Rusland geworden, terwijl de Russen voor Beijing slechts op de tiende plaats komen, ver na de EU, de VS, Zuid-Korea en Japan.

Op strategisch vlak is er een steeds nauwere samenwerking tussen beide landen : « Rusland en China verzetten zich tegen wat zij de bemoeienispolitiek van de VS en de westerse wereld noemen. Sedert 2014 heeft Moskou zijn wapenleveringen aan de Volksrepubliek hernomen door, weliswaar na lang aarzelen, gesofistikeerde systemen te verkopen. Beide grootmachten organiseren op regelmatige basis gezamenlijke militaire oefeningen. In 2017 verkochten de Russen wapens aan China voor 15 miljard dollar (onder meer Soechoj Soe-35-straaljagers en antiraketsystemen), wat neerkwam op 6 % van de Russische wapenexport » (V. Niquet, art. cit.).

CENTRAAL-AZIË

De ontbinding van de Sovjet-Unie heeft in deze regio vijf onafhankelijke staten doen ontstaan : Kazachstan, Kirgizië, Oezbekistan, Tadzjikistan en Turkmenistan. Deze overwegend door moslims bewoonde landen hebben een niet te onderschatten geostrategisch belang : ze zijn bijzonder rijk aan gas, aardolie en ertsen. China is dan ook heel actief in het gebied met miljardeninvesteringen. Bovendien vormt Centraal-Azië de ideale doorgangszone tussen Azië en Europa en bevinden de vijf staten zich dus in het hart van het Belt and Road Initiative, het prestigieuze project van de nieuwe zijderoutes dat door Xi Jinping in 2013 in de startblokken werd gezet.

Maar de echte leider van de regio is en blijft Moskou, dat een stabiliserende en pacificerende rol vervult. Al in 2003 sloot Poetin een militair verbond met Kazachstan, Kirgizië, Tadzjikistan, Armenië en Wit-Rusland ; twee jaar later sloot Oezbekistan zich bij deze Verdragsorganisatie voor Collectieve Veiligheid (in het Engels CSTO) aan. Rusland is de enige acteur die het volle vertrouwen geniet van alle republieken en de hele militaire samenwerking kan overzien, een positie die nog versterkt is na het vernederende vertrek van de Amerikanen uit Afghanistan.

In tegenstelling tot de meeste andere landen probeert Rusland de banden met het regime van de Taliban niet door te knippen, maar juist te versterken. « Het overhaaste vertrek [van de VS-troepen] heeft de veiligheidssituatie in het land doen degraderen », aldus de Russische Buitenlandminister Sergej Lavrov in 2022. « De Amerikaanse missie is mislukt en wij willen geen chaos die onze partners in de regio zou bedreigen. »

DE KAUKASUS

De bolsjewieken legden de basis voor een conflictueuze toestand in de Kaukasus door van Zuid-Ossetië een onderdeel van de Sovjetrepubliek Georgië te maken. In 1991 scheurde Zuid-Ossetië zich met de steun van Rusland af van Georgië, wat Tblisi niet verteerde. Toen de prowesterse president Saakasjvili, aan de macht gebracht door de zgn. Rozenrevolutie, het gebied met geweld wilde terugwinnen, kwam Moskou met succes militair tussenbeide. Vandaag is de situatie gestabiliseerd. Aan het streven van Georgië om tot de NAVO toe te treden is een abrupt einde gekomen en meteen heeft de Amerikaanse “ octopus ” een duidelijk signaal gekregen : Rusland heeft in deze regio belangen en bevolkingen die het wil beschermen, desnoods met de wapens.

Met het eigenzinnige Turkije speelt Moskou een ingewikkeld diplomatiek spel. Poetin probeert het land gedeeltelijk los te weken uit de NAVO en dus uit de Amerikaanse invloed, bv. door president Erdogan in juli 2016 te verwittigen voor een op handen zijnde en allicht door Washington georkestreerde staatsgreep. Drie jaar later verkocht Moskou, tot grote woede van de Yankees, zijn fameuze luchtafweersysteem S-400 aan Ankara. En begin 2020 openden Poetin en Erdogan plechtig de aardgaspijpleiding Turkish Stream. De Russische politiek tegenover Turkije is er dus één van welwillendheid, maar zonder naïviteit. Want Moskou blijft op zijn hoede voor de wispelturige “ sultan ” Erdogan en zijn droom om het na WO I ontmantelde Ottomaanse rijk terug uit zijn as te doen verrijzen.

Het Turkssprekende Azerbeidzjan past in Erdogans streven om een Turkse as tot stand te brengen van Istanboel tot Bakoe aan de Kaspische Zee en verder door tot Turkmenistan. Maar er is een struikelsteen : het christelijke Armenië, ingeklemd tussen zijn eeuwenoude vijanden Turkije en Azerbeidzjan, dat op de steun van het Russische broedervolk kan rekenen... als het dit tenminste niet verraadt, zoals gebeurde door huidig premier Nikol Pashinyan : die beschuldigde Moskou ervan zich te weinig in te spannen voor de Armeense zaak, begon te flirten met het Westen en verloor prompt in september 2023 de enclave Nagorno-Karabach aan de Azerbeidzjani.

HET MIDDEN-OOSTEN

Andrej Kortoenov, voorzitter van de Russische Raad voor internationale zaken, schrijft terecht : « In tegenstelling tot andere internationale spelers is Rusland er in geslaagd om constructieve betrekkingen te onderhouden met nagenoeg alle partijen in het conflictueuze Midden-Oosten : met de Israëli’s en de Palestijnen, met de soennieten en de sjiieten, met de Turken en de Koerden, met Iran en de Arabische monarchieën van de Perzische Golf » (Questions internationales nr. 101, januari-februari 2020).

Dat is nogmaals gebleken in oktober 2023, na de door Hamas uitgevoerde operatie Al-Aqsa-storm en het uitroepen van de oorlog door Israël. Terwijl Washington zich resoluut met vliegdekschepen en al achter de regering Netanyahu schaarde en in de Europese hoofdsteden overal de Israëlische vlag werd geprojecteerd, hield Moskou zich wijs op de vlakte. Poetin koos geen partij, maar pleitte voor humanitaire hulp en riep op tot een definitieve territoriale oplossing voor de Palestijnse kwestie.

« Het grote diplomatiek-militaire succes van Rusland in de regio blijft Syrië. Het akkoord van Astana, in 2017 gesloten tussen Moskou, Teheran en Ankara, liet toe om in het land zones van ontspanning te scheppen, terwijl de onderhandelingen in Genève onder leiding van de VN tussen de Syrische regering en de oppositie geen vooruitgang boekten. De initiatieven voortvloeiend uit Astana, waaruit de westerse landen geweerd werden, zorgden ervoor dat Rusland zich kon opwerpen als scheidsrechter van het Syrische conflict en vredesbemiddelaar. De Russische diplomatie zag haar inspanningen met succes bekroond na het vertrek van de Amerikaanse troepen en de lancering van het Turkse offensief in de herfst van 2019, toen een overeenkomst werd bereikt tussen de Koerdische milities en de regering van Assad » (art. cit.).

Bovendien hebben de VS in de hele regio veel krediet verspeeld door hun eenzijdige acties in Irak, in Libië en in Syrië, allemaal in naam van de democratie en de Rechten van de Mens. Daarmee zaaiden zij enkel instabiliteit, geweld, chaos, revoluties en terrorisme, die zich vanuit het Midden-Oosten ook elders in de wereld verspreidden. Rusland daarentegen is “ contrarevolutionair ” en predikt in zijn internationale betrekkingen altijd het respect voor de soevereiniteit en de instellingen van elk land ; hoe onvolmaakt de interne organisatie van een land ook mag zijn, het gaat altijd om de eerste waarborg voor wet en orde. Julien Nocetti : « Het Russische standpunt wordt des te meer geapprecieerd omdat Moskou geen eisen stelt inzake het respecteren van de fundamentele vrijheden, in tegenstelling tot de westerse landen » die zelfs willen dat overal de “ LGBT-rechten ” erkend worden (La Russie dans le monde, maart 2019) !

EUROPA EN DE VERENIGDE STATEN

De gespannen relatie tussen Rusland en het Westen, die vandaag door de gebeurtenissen in Oekraïne tot een open conflict geëscaleerd is, vindt haar oorsprong in wat in 1991 plaatsvond. Het Warschaupact werd toen ontbonden, maar de NAVO – die opgericht was tegen de Sovjet-Unie en dus eigenlijk geen bestaansreden meer had – begon zich op brutale wijze uit te breiden in de richting van Rusland : er kwamen veertien nieuwe leden bij, onder meer de drie Baltische staten die voormalige Sovjetrepublieken waren.

« De Sovjetleiding kwam op een bepaald moment tot de overtuiging dat zij groen licht kon geven voor de aansluiting van het eengemaakte Duitsland bij de NAVO », schreef Vladimir Poetin in een artikel dat in juni 2021 verscheen in Die Zeit. « Het is de daaropvolgende uitbreiding van het militaire blok naar het Oosten die aan de basis ligt van het snel groeiende wederzijdse wantrouwen in Europa. » En hij vervolgde : « Men is heel vlug de gedane beloften vergeten, zoals “ dit is niet tegen jullie gericht ” en “ de grenzen van het militaire blok zullen niet te dicht bij jullie komen ”. »

De Amerikanen konden (en kunnen) in hun anti-Russische politiek volledig rekenen op de slaafse volgzaamheid van de Europese Unie, dat samenraapsel van supranationale instellingen, zonder echte leider en zonder ziel, dat onmachtig is voor het goede en handig voor al het kwade. De EU is per definitie de vijand van de soevereine Europese naties, die zij aan de leiband houdt door het perverse principe van de collegialiteit en door het pact dat die naties ondertekend hebben om steeds meer zelfbeschikking op te offeren voor de triomf van een puur materialistisch economisch liberalisme over de staatsgrenzen heen. Dat project is radicaal tegengesteld aan het Russische nationalisme, dat de onafhankelijkheid en de soevereiniteit van de natie verdedigt, ook op economisch vlak.

In 2009 lanceerde de Europese Commissie de idee van een partnerschap met verschillende landen die grenzen aan Rusland of traditioneel tot de Russische invloedssfeer behoren : Wit-Rusland, Oekraïne, Moldavië, Georgië, Armenië en Azerbeidzjan. Het project voorzag een verdrag voor de vestiging van een vrijhandelszone. De ware bedoeling was zonneklaar : Brussel en Washington wilden oprukken tot aan de grenzen zelf van Rusland. De gewettigde belangen en ongerustheid van Moskou werden straal genegeerd.

De enorme omvang en de strategische ligging van Oekraïne maakten dat het voorgenomen vrijhandelsakkoord met dit land al snel uitgroeide tot het brandpunt van de confrontatie tussen het Westen en Rusland, met de desastreuze gevolgen die we kennen.

Toen de verkozen (!) president van Oekraïne, Viktor Janoekovytsj, besloot om de Russen niet voor het hoofd te stoten en het associatieakkoord met de EU in heroverweging te nemen, gingen de poppen aan het dansen. In februari 2014 organiseerde Washington met de hulp van Amerikaanse en Europese ngo’s de Maidanrevolutie, die Janoekovytsj verdreef en leidde tot een burgeroorlog tussen pro-Europese en pro-Russische Oekraïners. De bloedige botsingen eisten 15.000 doden en anderhalf miljoen vluchtelingen. De provincies Donetsk en Loegansk scheidden zich af, terwijl ondertussen de voor Rusland strategisch zo belangrijke Krim, waar de bevolking overwegend Russisch is, door Poetin geannexeerd werd.

Onder de auspiciën van Moskou, Berlijn en Parijs ondertekende de Oekraïense regering tenslotte op 12 februari 2015 met de afgescheiden republieken Donetsk en Loegansk de akkoorden van Minsk-2. Die voorzagen dat Oekraïne weer de volledige soevereiniteit over heel zijn grondgebied zou krijgen, maar op voorwaarde dat er een grondwetswijziging zou komen om aan de provincies van de Donbas een vorm van autonomie te geven. Die oplossing zou aan alle verlangens tegemoet komen en voor de zo noodzakelijke vrede in het land kunnen zorgen.

De daaropvolgende acht jaren zette Kiev op constitutioneel vlak echter geen enkele stap. Integendeel, de oorlogshandelingen tegen de Donbas werden stelselmatig opgedreven en de bombardementen namen in intensiteit toe, waarbij het regime aangevuurd werd door nationalistische paramilitaire milities met een diepe haat tegenover Rusland en de Oekraïense Russen.

Het werd alsmaar duidelijker dat het Westen met Minsk-2 Rusland in slaap had willen wiegen en Oekraïne een dekmantel bieden voor de uitbouw van zijn militaire kracht. De Duitse bondskanselier Angela Merkel gaf later trouwens toe dat het akkoord diende om tijd te kopen voor Kiev ; in een interview met Die Zeit verklaarde zij : « Minsk-2 was een poging om Oekraïne tijd te geven. Het gebruikte die tijd om sterker te worden, zoals men vandaag kan zien » (7 december 2022).

Omdat de Oekraïense regering manu militari de controle over de twee oostelijke republieken wou herstellen en omdat de NAVO van Kiev de speerpunt wou maken van zijn vijandige acties tegen Rusland, besloot Poetin in te grijpen. Op 21 februari 2022 erkende hij de soevereiniteit van beide republieken en drie dagen later startte hij de bijzondere militaire operatie tegen het regime in Kiev.

Er stond en staat veel op het spel. De VS en hun bondgenoten plaatsen hun onvoorwaardelijke steun aan Kiev onder de banieren van Vrijheid, Democratie en Rechten van de Mens. Het is de Amerikaanse, de Franse en de bolsjewistische Revolutie die triomfeert in Kiev en die van plan is om opnieuw op te rukken naar Moskou. Wij zijn getuige van een beschavingsoorlog, een godsdienstoorlog, een oorlog tussen Satan en de Maagd Maria.

Vandaag kunnen we zeggen dat Vladimir Poetin de krachtmeting gewonnen heeft. Het fel bejubelde offensief van Kiev is uitgedraaid op een volledige mislukking: duizenden en duizenden Oekraïners zijn met hun westers wapentuig te pletter gelopen tegen de kolossale verdedigingswal die de Russen opgetrokken hadden. Voor de NAVO betekent dit misschien wel de meest beschamende nederlaag uit zijn geschiedenis. Vroeg of laat zullen de Amerikanen Zelensky, die de steun van zijn generaals aan het verliezen is, aan de kant schuiven en zijn opvolger dwingen om onderhandelingen met Moskou te beginnen.

DE BEKERING VAN RUSLAND

Rusland werd door de goede God en de Maagd Maria « apart gezet », apart van de rest van de wereld, ook tijdens de 74 jaren dat het land in de demonische greep van het communisme was – waardoor het uiteindelijk bewaard bleef voor de grote dwalingen van het Westen.

Na een providentiële, om niet te zeggen miraculeuze opeenvolging van gebeurtenissen kreeg het herboren Rusland bij het begin van de 21^ste eeuw de kans om zowel binnen als buiten de grenzen van zijn reusachtig grondgebied een schitterend werk te ondernemen van politieke en morele restauratie. Die onderneming maakt trouwens dat Rusland verder « apart » blijft staan van het Westen, dat zich wentelt in de goddeloze cultus van de Mens... die vandaag zelfs vanaf de Stoel van Petrus onderwezen wordt.

De goede God en de Maagd Maria hebben iets anders voor met Rusland. Moskou, bevrijd van het trotse Byzantium dat voor zijn vernedering in islamitische handen viel, heeft tot taak de eeuwenoude oosterse christenheid aan zijn zuidflank te heroveren, opnieuw te doen verrijzen, uit te breiden. Volgens welke politiek ? Volgens de politiek van Onze-Lieve-Vrouw, die de bekering tot haar Onbevlekte Hart wil van al die bevolkingsgroepen – en meer bepaald de mohammedaanse – die zich op het grondgebied van Rusland zelf bevinden én aan de poorten van zijn oneindige grenzen, bevolkingsgroepen waarmee Moskou nu al goede en hoopvolle betrekkingen onderhoudt.

En in het Westen ? Verzoening met de westerse christenheid, die in even grote mate moet gered en gerestaureerd worden. Kiev, Rome, Fatima...

Maar wanneer zal dat gebeuren ? Wanneer de laatste demonen door wie het volk van Rusland bezeten is, zullen uitgeroeid zijn : « die van het schisma en de ketterij ! » (abbé de Nantes). De glorie van een dergelijk mirakel heeft de Maagd Maria aan zichzelf, aan haar Onbevlekte Hart, voorbehouden. De H. Vader heeft eindelijk Rusland toegewijd aan dat Onbevlekte Hart, een toewijding die hij moet voltooien door het aanbevelen van de eerherstellende devotie van de eerste zaterdagen van de maand.

Dan zal Rusland zich bekeren. « Het zal een echt wonder zijn », schreef abbé de Nantes. « Na zijn verbazingwekkende bekering zal Rusland een werktuig van heil worden voor alle andere volkeren die in anarchie, immoraliteit en geloofsafval terechtgekomen zijn. » En dan zal de wereld een tijd van vrede kennen, want « het bekeerde Rusland zal bemiddelaar zijn voor de wereldvrede », preciseert broeder Bruno. Sterker nog : dankzij zijn bekering tot het Rooms-katholicisme zal Rusland heel de wereld evangeliseren !

broeder Pierre-Julien van de goddelijke Maria
Hij is verrezen ! nr. 127, januari-februari 2024