DE VERVULLING VAN HET GEHEIM VAN FATIMA :
« THE PUTIN INTERVIEWS »
ONDANKS alle vertragingsmanoeuvres tegen de toewijding van Rusland is dat land niettemin op weg naar zijn verwachte bekering. Het bereidt zich voor om de vruchten van die toewijding ten volle te ontvangen wanneer de H. Vader zich zal « verwaardigen » eindelijk aan Onze-Lieve-Vrouw te gehoorzamen.
Om een goed beeld te krijgen van de afstand die werd afgelegd sinds de periode van het communisme, volstaat het Rusland te vergelijken met Frankrijk. Dat laatste land is met de verkiezing van Macron meer dan ooit ten prooi aan de demonen die het al meer dan tweehonderd jaar in hun greep houden. Emmanuel Macron is aan de macht gebracht door de vrijmetselarij, dat is voor niemand een geheim. Het contrast met Vladimir Poetin is totaal. Daarvoor bestaat geen beter bewijs dan « The Putin Interviews », het recente werkstuk van de Amerikaanse filmmaker Oliver Stone.
De gesprekken met Poetin, die op verschillende momenten tijdens de voorbije twee jaar doorgingen, leverden in het totaal vier uur film op en schetsen een indringend portret van het Russische staatshoofd. Zoals te verwachten was, vonden veel westerse media dat Stone niet kritisch genoeg was geweest voor Poetin. « Het was niet mijn doel om Poetin op andere gedachten te brengen, maar om te laten zien wat zijn gedachten zijn », reageerde de regisseur gevat.
Wij citeren uit de interviews, die National Geographic in juni 2017 uitzond, een hele reeks fragmenten. Ze spreken zo voor zichzelf dat commentaar eigenlijk overbodig is.
DE KEUZE VAN DE VOORZIENIGHEID
Op vraag van Oliver Stone verhaalt Poetin zijn bliksemsnelle opgang :
« Het is een nogal merkwaardige geschiedenis. Toen ik aankwam in Moskou kon ik op geen enkele ondersteuning terugvallen, vermits ik uit Sint-Petersburg kwam. Ik had geen goed geplaatste contacten in de hoofdstad. Ik ben aangekomen in 1996 en op 1 januari 2000 ben ik president ad interim geworden. Ik weet niet waarom Jeltsin mij gekozen heeft [wij weten dat wel : door een vanzelfsprekende wilsbeschikking van de goddelijke Voorzienigheid], maar de eerste keer dat hij mij de post voorstelde, heb ik geweigerd. »
Stone : « U hebt geweigerd ! »
Poetin : « Ja. Hij had me naar zijn bureau doen roepen om me aan te kondigen dat hij me tot eerste minister wou benoemen en dat hij vervolgens graag zou zien dat ik me kandidaat zou stellen bij de presidentsverkiezingen. Ik antwoordde hem dat het om een enorme verantwoordelijkheid ging die heel mijn leven zou veranderen en dat ik niet zeker was er klaar voor te zijn. »
Stone : « Veranderen, op welke manier ? U werkte al geruime tijd voor de regering. »
Poetin : « Dat is niet te vergelijken. Wanneer men ambtenaar is, zelfs van een hoge rang, kan men een nagenoeg normaal leven leiden, men kan zijn vrienden zien, naar de bioscoop of het theater gaan... Men draagt de verantwoordelijkheid niet voor alles wat zich in het land afspeelt en voor het lot van miljoenen mensen. Zo’n verantwoordelijkheid op zijn schouders nemen, op dat moment, is niet gemakkelijk. En eerlijk gezegd wist ik toen niet wat Jeltsin met mij voor ogen had op de lange termijn. Ik wist ook niet hoe lang ik op die post zou kunnen blijven, omdat de president mij op elk moment kon zeggen : “ Je mag vertrekken ! ” Ik dacht maar aan één ding : hoe moet ik mijn kinderen beschermen ? »
Stone : « Echt ? »
Poetin : « Jazeker. Wat denkt u ? Als men mij de laan uitstuurde, had ik geen lijfwachten meer, geen enkele vorm van bescherming. Wat zou ik in dat geval moeten doen ? Hoe zou ik moeten leven, de veiligheid van mijn gezin verzekeren ? Maar daarna heb ik tegen mezelf gezegd dat, als het lot [de Voorzienigheid !] er zo over beslist had, ik geen andere keuze had dan door te gaan. Ik had toen geen enkele waarborg dat ik president zou worden. Niemand heeft me daar enige garantie voor gegeven. »
MOORDAANSLAGEN
Stone : « U bent voor de derde keer president. U zou, naar men mij verteld heeft, vijf moordpogingen overleefd hebben. Niet zoveel als Fidel Castro, die ik ook geïnterviewd heb en die aan vijftig zat ! Er zouden er dus vijf geweest zijn ? »
Poetin : « Ja, Castro heeft me daarover gesproken. Hij zei me : “ Weet je waarom ik nog in leven ben ? Omdat ik me altijd zélf beziggehouden heb met mijn eigen veiligheid ! ” Maar ik van mijn kant, ik doe mijn werk en mijn veiligheidsofficieren doen hun werk. En tot nu toe hebben zij eerder goed werk geleverd... »
Stone : « U vertrouwt op uw veiligheidsdienst ? »
Poetin : « Ja. »
Stone : « Wanneer men een president wil vermoorden, begint men met zijn veiligheidsdienst te infiltreren. »
Poetin : « Dat weet ik. Wij hebben in Rusland een spreekwoord : “ Diegene wiens lot het is aan de galg te sterven, zal niet verdrinken. ” »
Stone : « Wat is uw lot ? Hebt u daar enig idee van ? »
Poetin : « Alleen God kent ons lot, dat van mij en dat van u. »
DE AMERIKAANSE « PARTNERS »
Poetin : « Het zijn wij niet die het verschijnen van Al-Qaeda begunstigd hebben, maar wel onze Amerikaanse partners. Alles is begonnen in de tijd van de oorlog van de Sovjet-Unie tegen Afghanistan. De Amerikaanse geheime diensten hebben allerlei fundamentalistische en islamistische bewegingen ondersteund die vochten tegen de Sovjetstrijdkrachten. De Amerikanen hebben het ontstaan van Al-Qaeda en het optreden van Bin Laden in de hand gewerkt, maar later hebben zij er de controle over verloren. Zo gaat het altijd ! Onze Amerikaanse partners hadden dat moeten weten. Het is hun fout. »
Stone : « Bill Casey, de directeur van de CIA onder Ronald Reagan, heeft zich ingespannen om de moslims van de Kaukasus en Centraal-Azië op te zetten tegen de USSR. Zijn opzet was niet alleen om de Sovjet-Unie in Afghanistan te verslaan, maar vooral, grosso modo, om het regime in de USSR te veranderen. »
Oliver Stone : « U hebt periodes van spanning gekend, u kent er opnieuw. U maakt een moeilijk presidentschap mee ! »
Vladimir Poetin : « Kent u misschien eenvoudige periodes ? De tijden zijn altijd hard. We moeten gewoon God danken dat Hij ons toelaat ons land te dienen. »
« Het probleem is dat die ideeën niet dood zijn. Toen er onlusten uitbraken in Tsjetsjenië en in het noorden van de Kaukasus hebben de Amerikanen die jammer genoeg ondersteund. De Koude Oorlog lag achter ons, wij hadden openharige relaties met de hele wereld, met Europa, met de VS. Wij rekenden op hun hulp, uiteraard ! Maar in plaats daarvan ontdekten wij dat de Amerikaanse geheime diensten de terroristen steunden. Ik ga u iets heel belangrijks zeggen : op dat moment hebben wij begrepen dat onze Amerikaanse partners Rusland steunen met woorden, ons verzekeren dat zij bereid zijn om samen te werken in de strijd tegen het terrorisme, maar in feite gebruiken zij die terroristen om de binnenlandse politiek van ons land te verzwakken. »
Stone : « Welke waren de moeilijkste momenten van de oorlog in Tsjetsjenië ? De eerste oorlog ? De tweede ? Welke jaren ? »
Poetin : « Dat kan ik niet meer nauwkeurig zeggen. Maar de tweede Tsjetsjeense oorlog, zoals hij genoemd wordt, brak uit omdat burgers in Dagestan – ook een moslimrepubliek – de wapens opnamen tegen de terroristen. Ik herinner me heel goed dat mensen in Dagestan ons boos tot de orde riepen : “ Als Rusland ons niet wil verdedigen, geef ons dan wapens en wij zullen ons zelf verdedigen ! ” »
Stone : « Onder de radar waren de Amerikanen aan het werk. U zegt over bewijzen te beschikken dat zij de Tsjetsjenen steunden ? »
Poetin : « Natuurlijk ! Wat de politieke steun en de steun in termen van inlichtingendiensten betreft, zijn er geen bewijzen nodig. Het was vanzelfsprekend voor iedereen, ze deden het openlijk.
« Op het vlak van financiële steun hebben wij tal van bewijzen, sommige daarvan hebben wij laten zien aan onze Amerikaanse collega’s. Ik heb er ooit met president Bush over gesproken. Ik heb hem de namen gegeven van Amerikaanse geheime agenten die in de Kaukasus werkten en die er zich niet mee tevreden stelden politieke steun te geven, maar ook voor technische hulp aan de terroristen zorgden door hen te vervoeren van de ene plaats naar de andere. President Bush heeft toen zeer goed gereageerd, hij zei me : “ Ik zal er mij mee bezighouden ! ” Nadien kregen mijn mensen via onze netwerken echter een memo van de CIA in handen waarin stond : “ Wij hebben het recht om banden te onderhouden met alle vertegenwoordigers van de oppositie en zullen op die weg verdergaan ”, waarmee ze niet alleen doelden op de politieke opposanten, maar ook op de terroristische structuren en organisaties. Die werden voorgesteld als traditionele oppositiekrachten. »
Stone : « En dat allemaal terwijl ze zelf het terrorisme in Afghanistan bestreden... Dat lijkt wel helemaal tegenstrijdig ? »
Poetin : « Wij zijn gewend aan dat soort contradicties. »
Stone : « Ik veronderstel dat die memo top secret is ? We hebben er geen toegang toe ? »
Poetin : « Ik denk dat zoiets niet netjes zou zijn. Wat ik gezegd heb, volstaat. George [Bush] herinnert zich allicht nog onze discussie, dat hoop ik toch. »
DE NAVO EN RUSLAND
Gedurende de Koude Oorlog, de tijd van de confrontatie tussen de machtsblokken van Oost en West, stond de NAVO tegenover het Warschaupact. Waartoe dient de NAVO nog nu de Sovjet-Unie en het Warschaupact verdwenen zijn ?
Poetin : « Vandaag is de NAVO nog slechts een werktuig van de Amerikaanse buitenlandse politiek. De VS hebben geen bondgenoten, enkel vazallen. Wanneer een land lid wordt van de NAVO, kan het zich maar moeilijk verzetten tegen de druk van een zo belangrijke mogendheid als de VS, die de organisatie leiden. Plots verschijnen er dan op het grondgebied van dat land antiraketsystemen, nieuwe militaire bases of zelfs aanvalswapens.
« En wij, wat moeten wij doen tegen die ontwikkeling ? Wij moeten tegenmaatregelen nemen, dat wil zeggen onze raketten richten op de installaties die volgens ons een bedreiging beginnen vormen. Zo ontstaan er spanningen. Waarom reageren wij zo oppervlakkig op de uitbreiding van de NAVO ? Wij begrijpen heel goed de bestaansreden van de NAVO, of beter het feit dat zij geen reden van bestaan meer heeft, maar ook het gevaar dat deze organisatie voor ons vormt. Wat is het dan precies dat ons ongerust maakt ? Dat is de manier waarop er beslist wordt. Ik weet hoe de beslissingen genomen worden.
« Ik herinner me een van onze laatste ontmoetingen met president Clinton. Hij was naar Moskou gekomen. Tijdens de discussie vroeg ik hem of men niet onder ogen kon zien dat Rusland deel zou uitmaken van de NAVO. Clinton antwoordde dat hij daar niet tegen was, maar heel de Amerikaanse delegatie werd plots zeer zenuwachtig. »
Stone : « En hebt u de officiële vraag gesteld ? »
Poetin : « Waarom waren de Amerikanen zo nerveus ? Omdat, als Rusland deel zou uitmaken van de NAVO, wij altijd een stem in het kapittel zouden hebben en ons nooit zouden laten manipuleren. Maar onze Amerikaanse vrienden zouden zoiets onder geen enkele omstandigheid aanvaarden ! »
Stone : « Als u lid zou zijn van de NAVO zou u uw nucleaire gegevens moeten delen met de VS. »
Poetin : « Na de ineenstorting van de Sovjet-Unie en de wijziging in ons politiek systeem hebben wij het bewijs geleverd van een grote openheid, óók tegenover de Amerikanen, en dat hield ook de toestand van onze kernmacht in. Wij hadden nauwelijks nog een geheim. De Amerikaanse waarnemers hadden toegang tot een van onze belangrijkste fabrieken voor de vervaardiging van nucleaire componenten, op permanente basis nog wel. Wij hebben werkelijk alles op de tafel gelegd... »
Stone : « De Sovjets vroeger stonden heel realistisch tegenover de politiek van de Amerikanen. Ze probeerden altijd hun bedoelingen te doorgronden. Ik weet niet of u nog altijd groepen specialisten hebt. Ik vermoed van wel en ik denk dat zij u op heel nauwkeurige wijze zeggen wat de intenties van de VS zijn ? »
Poetin : « Ja, natuurlijk ! Wanneer men denkt dat men de enige supermacht is en probeert die idee in het hoofd van miljoenen mensen te hameren, dan doet men volgens mij in de schoot van die samenleving imperialistische reflexen ontstaan. Dat vereist een buitenlandse politiek die overeenstemt met deze verwachtingen. De leiders van dat land zijn dus verplicht om die logica te respecteren. In werkelijkheid echter is dat allemaal niet in het belang van het Amerikaanse volk. Zo zie ik de zaken. Want uiteindelijk is het een bron van problemen en conflicten en toont het ook aan dat het onmogelijk is alles te controleren. »
Stone : « Ik denk dat het altijd zo geweest is in de VS. Rusland is hun aangewezen vijand. Dat was zo onder het communisme, dat is zo onder het poetinisme. Rusland is de aartsvijand. »
Poetin : « Na de Tweede Wereldoorlog is het systeem van de twee machtsblokken ontstaan. [...] Toen Washington zich realiseerde dat het aan het hoofd van de zogenaamde vrije wereld stond, en nog meer na de val van de Sovjet-Unie, kregen de Amerikanen mijns inziens plots de illusie dat ze zich alles konden veroorloven, in volstrekte straffeloosheid. Dat is een valstrik. Want in zo’n situatie beginnen leider en land bepaalde fouten te begaan. Ze voelen de behoefte niet meer om de toestand te analyseren of om te denken aan de gevolgen van hun politiek. Het land functioneert niet goed meer, het rijgt de vergissingen aan elkaar. Ik denk dat de VS uiteindelijk in die val getrapt zijn. »
Stone : « Dat is heel de kwestie. Hoe staan de VS er voor ? Wat is hun strategie in de wereld ? »
Poetin : « Ik zal heel nauwkeurig en heel open op die vraag antwoorden, maar enkel wanneer ik met pensioen gegaan ben. » [luide lach van Oliver Stone]
OEKRAÏNE
Stone : « Zelfs als de NAVO een akkoord zou sluiten met Oekraïne, zie ik niet hoe dat een bedreiging zou kunnen vormen voor Rusland, met de moderne bewapening. »
Poetin : « Ik zie die dreiging wel ! Op het moment dat de NAVO zich in een bepaald land stationeert, kunnen de bevolking en de leiders van dat land geen enkele invloed uitoefenen op de beslissingen van de organisatie, ook niet als het gaat om de installatie van militaire infrastructuur. Zelfs zeer gevoelig wapentuig kan worden geplaatst, zoals antiraketsystemen. Vandaag stellen we een versterking van de Amerikaanse invloed in Europa vast, ten dele dankzij de landen van Oost-Europa. Die houden er nog een concept van confrontatie op na met een dominerende macht, de ex-Sovjet-Unie, die zij projecteren op het huidige Rusland. Maar vroeg of laat zal aan die politiek een einde komen. Door in Oekraïne het vuur aan de lont van de crisis te steken, zijn de Amerikanen er in geslaagd om Rusland voor te stellen als een potentiële agressor. Weldra zal iedereen echter begrijpen dat Rusland geen bedreiging betekent, niet voor de Baltische staten en niet voor de landen van Oost-Europa en nog minder voor die van West-Europa.
« Wanneer de Europeanen zich daarvan rekenschap zullen geven, zal hun verlangen des te groter zijn om hun soevereiniteit te beschermen en hun nationale belangen te verdedigen. Geloof me, die onophoudelijke druk is voor niemand aangenaam ! Vroeg of laat zal men er de gevolgen van inzien. Vroeg of laat zal er een einde aan komen.
« Waaraan wij allemaal nood hebben is een andere vorm van internationale betrekkingen, gebaseerd op het respect voor de belangen van de volkeren en hun soevereiniteit, niet op intimidatie en het spookbeeld van een buitenlandse dreiging die zogezegd alleen kan bezworen worden met de hulp van de VS. Op een dag zal dat concept niet meer actueel zijn. »
NIETS NIEUWS ONDER DE ZON IN WASHINGTON
Stone : « Donald Trump heeft bij ons de presidentsverkiezingen gewonnen. Hij is uw vierde president, is het niet ? Eerst Clinton, dan Bush, vervolgens Obama en nu Trump. »
Poetin : « Ja. »
Stone : « Wat zal er veranderen ? »
Poetin : « Bijna niets ! » [lacht]
Stone : « Is dat werkelijk uw aanvoelen tegenover die vier presidenten ? »
Poetin : « Wel, het leven brengt altijd iets nieuws, maar de bureaucratie is overal heel machtig en nog het meest in de VS. Zij is het die in feite de wereld leidt. »
Stone : « Zijn er openingen, is er hoop op verandering met Donald Trump ? »
Poetin : « Er is altijd hoop zolang men niet in een doodskist ligt. »
Stone : « Dat is heel Russisch, echt Dostojevski ! » [Poetin lacht]
RUSSISCHE BEÏNVLOEDING VAN DE AMERIKAANSE VERKIEZINGEN ?
Stone : « De versie van het Westen is dat Rusland zich gemoeid heeft in de verkiezingen ten voordele van Donald Trump. »
Poetin : « Dat is een volslagen idiote bewering ! Ja, wij hebben onze sympathie uitgedrukt ten aanzien van meneer Trump en wij gaan daarmee voort, omdat hij in het publiek heeft verklaard dat hij goede Russisch-Amerikaanse relaties wou tot stand brengen. Toen de journalisten van de internationale media mij allerlei vragen stelden om te proberen mij in het nauw te drijven, draaide ik de vraag elke keer opnieuw om : waren zij gekant tegen het opbouwen van goede betrekkingen tussen de VS en Rusland ? Uiteraard moeten we afwachten hoe die betrekkingen in de praktijk zullen evolueren. Meneer Trump heeft gesproken over het herstel van de economische betrekkingen, over de gemeenschappelijke strijd tegen het terrorisme. Wat is daar verkeerd aan ? »
Stone : « Waarom hebt u dan de moeite gedaan om de verkiezingen te hacken ? »
Poetin : « Wij hebben de verkiezingen absoluut niet gehackt. Het is moeilijk zich voor te stellen dat een land, zelfs een land als Rusland, een electorale campagne en de resultaten ervan kan beïnvloeden. Naar mijn overtuiging heeft het feit dat een of andere niet geïdentificeerde hacker de interne problemen van de Democratische partij op straat heeft gegooid, geen grote impact gehad op het verloop van de campagne en evenmin op de uitslag. [...] Het gaat om binnenlandse problemen van de VS. De personen die getracht hebben om de publieke opinie te manipuleren zouden Rusland niet als vijand mogen voorstellen. Ze zouden zich bij de kiezers hebben moeten verontschuldigen, maar dat hebben ze niet gedaan. Het is maar al te duidelijk dat het Amerikaanse volk grote veranderingen wil zien op het vlak van de veiligheid, de strijd tegen de werkeloosheid en het scheppen van nieuwe banen in het land.
« Het ging ook om de verdediging van de traditionele waarden, want de VS blijven in hoge mate een puriteinse natie, vooral Deep America. Donald Trump en zijn team hebben een zeer intelligente campagne gevoerd. Ze wisten nauwkeurig waar ze hun kiezers moesten gaan zoeken, ze hebben de staten bepaald die hen het meeste stemmen konden opleveren. »
Stone : « Rusland is beschuldigd van extreem verraad. Het is een aanklacht die onophoudelijk in de media herhaald wordt, zodat niemand er nog aan denkt ze in vraag te stellen : “ Rusland heeft de verkiezingen gehackt. ” Veel mensen zeggen dat het Kremlin Trump in zijn zak heeft, dat de president bij u in het krijt staat. U begrijpt waartoe ons dat leidt. De toestand is onmogelijk, ze is zeer delicaat voor meneer Trump als hij werkelijk de bedoeling heeft om de betrekkingen met Rusland te verbeteren. »
Poetin : « Ik heb het gezegd en ik herhaal het : die zogezegde beïnvloeding van de resultaten van de Amerikaanse verkiezingen is een leugen. Die leugen wordt vandaag verspreid om een aantal redenen : om de legitimiteit van president Trump te compromitteren, om de normalisering in onze relaties te verhinderen en om bijkomende instrumenten te scheppen voor de binnenlandse politieke strijd. »
DE MACHT EN HET GELD
Oliver Stone brengt het gesprek op de fameuze oligarchen die onder Jeltsin de lakens uitdeelden.
Poetin : « Wat bedoelen we in feite met “ oligarchie ” ? Het gaat om de verstrengeling van de macht en het geld. Het opzet van de oligarchen is om invloed uit te oefenen op de beslissingen van de gezagsdragers, met de bedoeling op die manier hun fortuin altijd maar te vergroten. Mijn taak bestond erin om geld en macht van elkaar te scheiden.
« In 2008, het jaar van de crisis, werd ik verrast door de bewonderenswaardige houding van veel bedrijfsleiders, ook die van de privésector, die ik niet persoonlijk kende. Ze hebben toen uit zichzelf een groot deel van de verantwoordelijkheden op zich genomen, ze hebben er alles aan gedaan om hun bedrijf boven water te houden, om hun personeel in dienst te houden. Ze hebben hun kapitaal op het spel gezet. Ik hoop dat wij binnen dat kader, in overeenstemming met de bestaande wetgeving, kunnen verdergaan met de ontwikkeling van de privésector.
« Vandaag hebben wij een ander objectief dat veel belangrijker is : het verschil verminderen tussen de superrijken en de mensen met een klein inkomen. In het jaar 2000 leefden bijna 40 miljoen mensen onder de armoedegrens. Vandaag ligt dat cijfer nog altijd hoog, maar het is ondertussen wel gehalveerd ! Wat de oligarchen betreft, dat is volgens mij geen actueel probleem meer. »
Oliver Stone : « De herinvoering van de orthodoxe godsdienst in het Russische systeem, is dat ook door uw toedoen ? »
Vladimir Poetin : « Dat is niet door mij gebeurd, maar door het Russische volk. »
Oliver Stone : « Ik begrijp het. Maar is er een wedergeboorte van het geloof geweest ? »
Vladimir Poetin : « Die wedergeboorte is te verklaren door het feit dat de communistische ideologie een vacuüm heeft nagelaten, dat enkel kon opgevuld worden door de godsdienst. »
Stone : « Dus u hebt geen bankrekening op Cyprus ? »
Poetin : « Neen, en die is er ook nooit geweest ! [glimlacht] Dat is allemaal onzin. Als er zo’n bankrekening bestond, zou dat al lang gesignaleerd zijn. »
Stone : « Ik weet uit ervaring dat ik me veel beter zou amuseren als ik rijk was. »
Poetin : « Weet u, volgens mij is het niet het geld dat gelukkig maakt. Wat zou u er vandaag mee doen, in een context van crisis, met al die activa die u heel de tijd zou moeten bewaken, verplaatsen enz. ? Het zou u alleen maar hoofdpijn opleveren ! U bent veel rijker dan al die mensen die een veel royaler bankrekening hebben, want u hebt uw eigen mening, u hebt talent, u hebt de mogelijkheid daar gebruik van te maken om uw afdruk in de geschiedenis na te laten. Geld schenkt dat soort geluk niet, men kan zijn fortuin niet meenemen in het graf. »
Als wij Rusland al in ons hart droegen omwille van de woorden van Onze-Lieve-Vrouw in Fatima op 13 juli 1917 en in Tuy op 13 juni 1929, dan kunnen de van wijsheid en staatsmanschap vervulde woorden van Vladimir Poetin onze liefde voor het Russische volk en zijn land alleen maar doen toenemen.
In 1947 kwam iemand op het idee om in Portugal een gebedscampagne voor de bekering van Rusland te promoten ; die persoon liet enkele blaadjes drukken die ook zuster Lucia via een vriendin in handen kreeg. De zieneres bedankte onmiddellijk en schreef : « Ja, het is nodig om Rusland te redden door middel van gebeden en offers. »
Vandaag gaat het er nog altijd om « Rusland te redden », niet meer van de « dwalingen » van haar eigen leiders, zoals in 1947, maar wel van een wereldwijde samenzwering, opgezet door de VS, om het herboren en van de machten van het geld verloste Rusland te vernietigen.
broeder Bruno van Jezus-Maria
Hij is verrezen ! nr. 90, november-december 2017