POETIN
 een les in politiek

Op 11 september (!) 2013 verscheen in de New York Times een vrije tribune van de hand van iemand van wie de Amerikanen dat zeker niet verwacht hadden: de Russische president Vladimir Poetin. Dat ongewone initiatief kwam er op het hoogtepunt van de crisis rond Syrië. Als Obama niet voor rede vatbaar is, moet Poetin gedacht hebben, dan schud ik de Amerikaanse burgers wakker.

HET Russische staatshoofd wijst er om te beginnen op dat er na de Tweede Wereldoorlog een consensus was om de Verenigde Naties op te richten en dat « het vetorecht van de permanente leden van de Veiligheidsraad met toestemming van Amerika werd opgenomen in het handvest van de VN. » Hij noemt dit « een diepe wijsheid, die tientallen jaren lang de stabiliteit in de internationale relaties heeft gewaarborgd. »

Een eenzijdige militaire aanval van Washington op Damascus, met minachting voor de VN en dat vetorecht, zet de ganse wereldorde op het spel. Zo’n aanval « zou het geweld doen toenemen en een nieuwe golf van terrorisme ontketenen. Het zou een ondermijning betekenen van de multilaterale inspanningen om het Iraans nucleair probleem en het Israëlisch-Palestijns conflict op te lossen en een verdere destabilisering van het Midden-Oosten en Noord-Afrika. »

Waar gaat het in Syrië om ? Allerminst om « een strijd voor democratie, maar wel om een gewapend conflict tussen regering en oppositie in een multireligieus land. Er zijn maar weinig kampioenen van de democratie in Syrië », merkt Poetin terecht op.

« Wat wij beschermen is niet de Syrische regering maar de internationale wet. Wij willen gebruik maken van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties en wij geloven dat het bewaren van wet en orde in de complexe en turbulente wereld van vandaag één van de weinige wegen is om te voorkomen dat internationale betrekkingen afglijden in chaos. De wet is nog altijd de wet, en we moeten haar volgen of zij ons nu aanstaat of niet. Onder de heersende internationale wet is geweld enkel geoorloofd in het geval van zelfverdediging of door een beslissing van de Veiligheidsraad. Al het andere is onaanvaardbaar onder het handvest van de Verenigde Naties en vormt een daad van agressie. » De terechtwijzing is duidelijk: Washington gedraagt zich meer en meer als een brutale agressor die zich niet stoort aan het internationaal recht.

« Niemand twijfelt eraan dat er gifgas werd gebruikt in Syrië. Maar er is alle reden voor te geloven dat het niet gebruikt werd door het Syrisch leger maar door de strijdkrachten van de oppositie », op basis van het gezond verstand en de vraag die men zich altijd moet stellen : « Cui prodest ? », « Wie heeft er voordeel bij ? » Antwoord: de gewapende tegenstanders van Assad, « om een interventie uit te lokken van hun machtige buitenlandse beschermheren, die dan zij aan zij zouden vechten met de fundamentalisten. » Want « strijders van al-Qaeda en extremisten van alle strekkingen » zijn prominent aanwezig op het strijdtoneel.

Dan volgt een passage die striemend is voor de V.S., maar Poetin heeft overschot van gelijk:

« Het is alarmerend dat militaire interventie in interne conflicten in het buitenland gemeengoed geworden is voor de Verenigde Staten. Is dat op lange termijn in het belang van Amerika? Ik betwijfel het. Miljoenen mensen over de hele wereld zien Amerika niet meer als een model van democratie maar als een macht die enkel steunt op bruut geweld en die coalities smeedt onder de slogan: “Wie niet voor ons is, is tegen ons”. »

Touché, zoals men in schermerstaal zegt. En dat de waarheid kwetst, bleek enkele dagen later uit de hatelijke reactie van senator John McCain, een havik die er geen graten in zou zien om alle vijanden van Amerika onder een bommentapijt het zwijgen op te leggen.

« Maar de bewijzen zijn geleverd dat geweld inefficiënt en zinloos is. » De Russische president verwijst naar Afghanistan, Libië en Irak, die ten prooi zijn aan uitzichtloos geweld. « Hoe doelgericht de aanvallen ook mogen zijn en hoe gesofistikeerd ook de wapens, burgerslachtoffers zijn onvermijdelijk – met inbegrip van oude mensen en kinderen, die zogezegd juist beschermd moeten worden door die gerichte aanvallen. »

Hoe reageert de wereld op de militaire machtspolitiek van Washington ? « Als je niet kan rekenen op de internationale wet, dan moet je andere wegen vinden om je veiligheid te verzekeren. Daarom probeert een toenemend aantal landen massavernietigingswapens te verwerven. Dat is logisch: wie de bom heeft, zal met rust gelaten worden. » Met welk recht trouwens mag Israël een kernbom hebben en Iran niet? Is Jeruzalem vredelievender ingesteld dan Teheran ?

« Wij moeten stoppen met de taal van het geweld te gebruiken en terugkeren naar het pad van beschaafde diplomatieke en politieke oplossingen.

« De voorbije dagen is een nieuwe opportuniteit om militaire actie te vermijden opgedoken. De Verenigde Staten, Rusland en alle leden van de internationale gemeenschap moeten gebruik maken van de bereidheid van de Syrische regering om haar chemisch arsenaal onder internationale controle te brengen met het oog op de vernietiging ervan. »

Wie slaat, moet ook kunnen zalven : « Te oordelen naar de uitspraken van president Obama zien de Verenigde Staten dat als een alternatief voor militaire actie. »

Laten we eerlijk zijn: Obama had zichzelf met de rug tegen de muur geplaatst, en Poetin heeft hem een galante uitweg geboden.

Een “gericht” (?) bombardement op Damascus had een niet te voorspellen catastrofe kunnen uitlokken. De Russische president heeft met zijn staatszin en wijsheid de wereldvrede gered.

redactie KCR
Hij is verrezen! nr. 66, november-december 2013