DE ACTUALITEIT DOORGELICHT 

AFREKENING MET EEN IDEOLOGISCHE AANPAK

In november jl. publiceerde het Witte Huis de nieuwe Amerikaanse veiligheidsstrategie: National Security Strategy of the United States of America. Het belang van dit beknopte document (29 pagina’s) kan moeilijk overschat worden, want het gaat om niets minder dan een radicale breuk met het verleden.

«De mondiale veiligheidsarchitectuur staat voor een fundamentele omwenteling. De Amerikaanse president presenteert een tekst die veel meer is dan een routineuze actualisering van diplomatieke richtlijnen: het is het manifest van een geopolitieke contrarevolutie. In een wereld die steeds meer wordt gekenmerkt door fragmentatie en rivaliteit, keren de VS zich definitief af van het liberale internationalisme van het naoorlogse tijdperk. […] In de plaats daarvan komt “Realpolitik”: veiligheid wordt niet langer gezien als een abstract goed van een internationale gemeenschap, maar als de concrete, fysieke bescherming van de eigen grenzen, economische basis en culturele identiteit» (Konrad Wolfenstein, Fortress America, op xpert.digital, 6 dec. 2025).

De tekst begint met te benadrukken wat voor alle naties zou moeten gelden: het landsbestuur moet focussen op de belangen van de eigen natie. «Niet elk land, elke regio, elk vraagstuk of elke zaak – hoe nobel ook – kan het middelpunt zijn van de Amerikaanse strategie. Het doel van buitenlands beleid is de bescherming van kernbelangen van de natie; dat is de enige focus van deze strategie.» Gedaan met de door ideologische overwegingen ingegeven aanpak waarbij de VS zich om alles en nog wat moesten/wilden bekommeren.

Een land moet zijn doelen realistisch kunnen afbakenen: «Na het einde van de Koude Oorlog overtuigden de elites die de Amerikaanse buitenlandpolitiek bepaalden zichzelf ervan dat permanente Amerikaanse dominantie van de hele wereld in het beste belang van ons land was. Maar de aangelegenheden van andere landen raken ons alleen indien hun activiteiten onze belangen rechtstreeks bedreigen. Onze elites hebben zich ernstig vergist in de bereidheid van Amerika om voor altijd mondiale lasten te dragen waarvoor het Amerikaanse volk geen verband zag met het nationale belang» (p. 1).

Dat is precies de reden voor het weergaloze succes van de MAGA-beweging: de VS moeten stoppen met hun eindeloze oorlogen die ingegeven zijn door de hoogmoed heel de wereld naar hun hand te willen zetten, ten koste van de eigen bevolking en het bloed van haar kinderen.

«Deze elites hebben toegestaan dat bondgenoten en partners de kosten van hun defensie afwentelden op het Amerikaanse volk en ons soms meezogen in conflicten en controverses die essentieel zijn voor hún belangen, maar bijkomstig of irrelevant voor de onze. En zij hebben het Amerikaanse beleid vastgeketend aan een netwerk van internationale instellingen waarvan sommige openlijk door anti-Amerikanisme worden gedreven en vele door een transnationalisme dat er expliciet op uit is de soevereiniteit van individuele staten te doen verdampen. Kortom: onze elites hebben een fundamenteel onwenselijk en onmogelijk doel nagestreefd» (pp. 1-2).

Wie op de korrel worden genomen, zijn niet alleen de democraten Clinton, Obama en Biden, maar evengoed de republikein Bush jr. en zijn “War on Terror”.

HET EINDE VAN DE “FOREVER WARS”

Het document stelt terecht: «Wie zich op alles richt, richt zich op niets» (p. 8). Wat zijn dan de kernbelangen van de VS waarmee hun buitenlands beleid zich moet bezighouden?

Om te beginnen is de prioriteit niet de bemoeienis met de hele wereld, maar het veilig stellen van het westelijk halfrond: «We willen ervoor zorgen dat het westelijk halfrond voldoende stabiel en goed bestuurd blijft om massamigratie naar de VS te voorkomen en te ontmoedigen; we willen een halfrond waarvan de regeringen met ons samenwerken tegen narco-terroristen, kartels en andere transnationale criminele organisaties; we willen een halfrond dat vrij blijft van vijandige buitenlandse inmenging of verwerving van sleutelactiva […]; en we willen onze blijvende toegang tot strategische locaties veiligstellen» (p. 5).

Dit “terugplooien” op de westelijke hemisfeer is nieuw. Het betekent dat Washington realistisch genoeg is om te accepteren dat het hegemonisme – de unipolaire wereld waarin de VS geen enkele mededinger dulden, in de tekst omschreven als «de noodlottige idee van wereldheerschappij» (p. 10) – niet langer houdbaar is: Rusland, China en andere opkomende machten zijn te grote spelers geworden. Maar zij mogen in geen geval de Amerikaanse economie dwarsbomen: «We willen de voortdurende schade die buitenlandse actoren de Amerikaanse economie toebrengen stoppen en omkeren, terwijl we de Indo-Pacifische regio vrij en open houden, de vrijheid van scheepvaart op alle cruciale zeeroutes behouden en veilige, betrouwbare toeleveringsketens en toegang tot kritieke grondstoffen garanderen» (p. 5).

“America first” betekent dat Washington zijn nationale belangen op alle mogelijke manieren zal beschermen, maar eerder met het ontzag dat zijn formidabele militaire slagkracht zal afdwingen dan door daadwerkelijk oorlog te voeren. 

Ook aangaande het Midden-Oosten lijkt het gezonde verstand terug te keren: «We willen voorkomen dat een vijandige macht het Midden-Oosten, de olie- en gasvoorraden ervan en de zeestraten waardoor die vervoerd worden domineert. En tegelijk willen we de “eeuwige oorlogen” vermijden die ons in dat gebied hebben verstrikt tegen hoge kosten» (p. 5).

EUROPA AFGESCHREVEN?

De regering-Trump is niet mals voor Europa, een continent dat «zijn aandeel in het wereld-bbp heeft zien dalen van 25 % in 1990 tot 14 % nu, mede door nationale en supranationale regelgeving die creativiteit en ijver ondermijnen. Maar deze economische neergang valt in het niet bij het nog scherpere vooruitzicht van beschavingserosie. De grotere problemen waar Europa mee wordt geconfronteerd, omvatten de activiteiten van de Europese Unie en andere transnationale organen die politieke vrijheid en soevereiniteit ondergraven; migratiebeleid dat het continent transformeert en spanningen creëert; censuur van vrije meningsuiting en onderdrukking van politieke oppositie; dalende geboortecijfers; en het verlies van nationale identiteiten en zelfvertrouwen» (p. 25).

Het document van het Witte Huis windt er geen doekjes om: «Als de huidige trends zich voortzetten, zal het continent binnen twintig jaar – zo niet eerder – onherkenbaar zijn» (ibid.). Wie van ons, gewone burgers, zal deze conclusie niet onderschrijven?

Maar onze politici en hun lakeien in de media reageren natuurlijk als door een wesp gestoken. Om de boodschap niet te moeten slikken, die nochtans de nagel op de kop slaat, schieten zij op de boodschapper: Trump minacht de Europeanen, hij is te dom om ons te begrijpen, hij wil van ons af en ander met haat doorspekt gejeremieer.

Nochtans staat er zwart op wit: «Toch blijft Europa strategisch en cultureel van vitaal belang voor de VS. […] We kunnen het ons niet veroorloven Europa af te schrijven» (p. 26). Daarom «moet ons doel zijn om Europa te helpen zijn huidige koers te corrigeren.» Hoe? Door «samen te werken met gelijkgestemde landen die hun vroegere grootsheid willen herstellen.» Amerika «moedigt zijn politieke bondgenoten in Europa aan om deze heropleving van de geest te ondersteunen; en de groeiende invloed van patriottische Europese partijen geeft terecht reden tot optimisme» (p. 26).

De Amerikaanse website Defense One beweert dat er naast de officiële National Security Strategy ook een meer uitgebreide en strikt vertrouwelijke versie bestaat. In deze niet gepubliceerde tekst zou het voorstel staan om «de relaties van de VS met Europese landen te richten op slechts enkele naties met regeringen en bewegingen die gelijkgezind zijn met Amerika (allicht dus van rechtse strekking). Oostenrijk, Hongarije, Italië en Polen worden genoemd als landen waarmee de VS meer zou moeten samenwerken, met de bedoeling ze los te weken van de Europese Unie» (Meghann Myers, “Make Europe Great Again” and more from a longer version of the National Security Strategy, 9 dec. 2025).

Het nieuwe Amerikaanse veiligheidsbeleid herstelt een oude waarheid in ere: «De fundamentele politieke eenheid in de wereld is en blijft de natiestaat» (p. 9). Donald Trump en zijn medestanders zien scherp in dat de voortschrijdende irrelevantie van de Europese staten te wijten is aan het opgeven van dat grote beginsel. Zij roepen de Europese landen daarom op zich los te maken uit de verstikkende greep van de EU-bureaucratie, die elke heilzame nationalistische of patriottische reflex van een lidstaat in de kiem smoort… met de medeplichtigheid van politici die elke voeling met de burgers verloren zijn en dan ook door hen worden uitgespuwd.

Dit sluit wonderwel aan bij de politieke doctrine van De Katholieke Contrareformatie in de 21^ste eeuw, zoals die uiteengezet wordt in de 150 punten van de Falanx van de Onbevlekte. Onder punt 95 lezen we: «Het staatshoofd moet de soevereiniteit van zijn land bevestigen en dus de verdragen opzeggen die het binden aan bepaalde internationale organisaties; tegelijkertijd moet hij die verdragen onmiddellijk vervangen door bilaterale overeenkomsten die het status quo met de partnerlanden kunnen vrijwaren, als er tenminste geen gevaar is voor de nationale belangen. Het zijn vooral de banden met de Europese Unie en met de Wereldhandelsorganisatie die het meest dwingend zijn en de grootste schade berokkenen aan de soevereiniteit en de nationale heropstanding.»

DE OEKRAÏENSE KWESTIE

De politiek van Trump ten aanzien van de oorlog in Oekraïne vloeit logisch voort uit de principes die in het document uiteengezet worden: «Het is een kernbelang van de VS om een spoedige beëindiging van de vijandelijkheden in Oekraïne te onderhandelen, om de Europese economieën te stabiliseren, onbedoelde escalatie of uitbreiding van de oorlog te voorkomen en strategische stabiliteit met Rusland te herstellen» (p. 25).

De Amerikaanse president wil zo snel mogelijk van het conflict af. Zoals we vroeger al onderstreepten, is het zijn bedoeling om met Poetin tot een vergelijk te komen zodat Moskou kan losgeweekt worden van Beijing en de Amerikanen met de Russen zaken kunnen doen, meer bepaald in het noordpoolgebied (zie Het nieuwe “grote spel”, in De Actualiteit doorgelicht van juli-augustus 2025). Bovendien wil hij aan de Russen wel de Donbas laten, maar niet méér grondgebied; een snelle regeling van het einde van de oorlog is daarom belangrijk.

Maar Kiev en de Europese “leiders” willen niet weten van de vredesplannen die de Amerikaanse regering al op tafel heeft gelegd: zij willen verder vechten tot de laatste Oekraïense soldaat. Keer op keer wordt de hand van Trump geforceerd om zijn voorstellen aan te passen in anti-Russische zin, wat er op lijkt te wijzen dat bepaalde haviken in Washington het beleid van de president proberen te “corrigeren”. We moeten dan vooral in de richting van Buitenlandminister Marco Rubio kijken: als overtuigd anticommunistische Cubaans-Amerikaan heeft hij altijd wantrouwig gestaan tegenover Rusland en is hij geneigd meer te voelen voor de Oekraïens-Europese standpunten. Is het toeval dat niet hij, maar Steve Witkoff en Jared Kushner begin december naar Poetin reisden? 

We moeten kritisch genoeg blijven. Trump heeft een duidelijke visie, maar het Amerikaanse militair-industriële complex heeft zijn eigen agenda en is te machtig om zomaar in de pas te lopen. Vergeten we ook niet dat de president het VS-leger nog verder wil versterken en uitbreiden tot een macht die alle andere legers overklast,  nog meer dan nu al het geval is. 

«De VS hebben zich teruggetrokken uit de onderhandelde regelingen voor nucleaire wapenbeheersing. Ze  moderniseren hun arsenalen (nieuwe hypersonische en ballistische raketten, nieuwe systemen om Russische  en Chinese satellieten te storen). Ze hervatten tevoren stopgezette programma's (raketten voor de middellange  afstand, het raketafweersysteem “Golden Dome”). Ze versterken de paraatheid van hun afschrikkingsmiddelen, met name door middel van oefeningen voor preventieve aanvallen op Moskou en Kaliningrad.  Onlangs heeft Trump ook verklaard dat hij de kernproeven wil hervatten, omdat andere landen dat ook doen,  zegt hij» (cf. Olivier Chambrin, La position Trump dans le conflit en Ukraine a-t-elle évolué? in STRATPOL, 13 nov.  2025).  

Het is nog altijd de toepassing van de beruchte uitspraak van president Theodore Roosevelt: «Speak softly and  carry a big stick», “Onderhandel met diplomatie, maar zorg dat je altijd een dikke knuppel achter de hand  hebt.” 

VAN KWAAD NAAR ERGER

Meer dan een jaar geleden publiceerden wij in dit tijdschrift een analyse van de Russisch-Oekraïense oorlog onder de titel: «Eindspel in Oekraïne» (oktober 2024). Hadden wij ongelijk? In feite niet: toen al was de voor de hand liggende conclusie dat Moskou de overwinning behaald had en dat Kiev geen andere optie had dan te capituleren. Maar de Europese bondgenoten van Oekraïne hebben er te veel belang bij om de oorlog te blijven rekken: de publieke opinie moet afgeleid worden van de binnenlandse problemen en gemobiliseerd tegen een Bloeddorstige Vijand, Poetin. 

Op het terrein kan men niet rond de vaststelling heen dat de Russen vanaf augustus een versnelling hoger zijn geschakeld en opmerkelijke successen hebben geboekt. Voor deze recente stand van zaken baseren we ons op militair historicus Sylvain Ferrera (La corruption en Ukraine, la prise de Pokrovsk, la fin de la guerre, interview met Dialogue F-R, 14 nov. 2025; gepubliceerd op YouTube).

Ferrera legt uit dat de Russen in augustus een verrassingsdoorbraak hebben gerealiseerd ten noorden van de agglomeratie Pokrovsk-Myrnohrad (oblast Donetsk). Hun bedoeling was niet alleen om een tangbeweging uit te voeren en het hele gebied van die agglomeratie af te grendelen, maar ook om een wanhoopspoging van hun vijanden uit te lokken. Het manoeuvre slaagde: de Oekraïners, die geen strategische reserve meer hebben, stuurden grote contingenten uit andere frontgebieden om de dreigende omsingeling tegen te gaan. Daarop volgde een enorme veldslag met zware Russische bombardementen, die al deze versterkingen stuk na stuk vernietigden.

Onze westerse media hebben over dit kolossale bloedbad niet bericht. Geen wonder, want de van boven opgelegde richtlijn is dat men de illusie moet in stand houden van een onoverwinnelijk Oekraïens leger.  

De massieve inspanning van de Oekraïners heeft hun hele front onherstelbaar verzwakt en toegelaten dat de Russen nu op verschillende punten aanvallen en doorstoten. Het Oekraïense leger slaagt er niet meer in om het initiatief te nemen: Kiev wordt voortdurend gedwongen om ad hoc te reageren op de Russische offensieven.

Begin november hebben de Russen de stad Pokrovsk ingenomen, iets wat Kiev hardnekkig is blijven ontkennen, zelfs toen Moskou beelden toonde van Russische soldaten die de driekleur van hun land ontplooien in het centrum van de stad. Nu moet nog de naburige stad Myrnohrad worden ingenomen, waar naar schatting 2000 Oekraïense militairen vastzitten. Het is onbegrijpelijk waarom zij niet het bevel hebben gekregen om te vertrekken toen ze daar nog de tijd voor hadden. Er zijn ook gruwelijke beelden te zien van burgers die de stad ontvluchten en door Oekraïense (geen Russische!) drones worden vermoord. Want onze media verzwijgen de waarheid: 72 % van de bevolking van Myrnohrad spreekt Russisch (bron: Wikipedia)…

In het vizier liggen de industriesteden Kramatorsk en Slovjansk. Als die vallen, verwerft Moskou de controle over heel de oblast Donetsk. In de oblast Charkov is het spoorwegknooppunt Koepjansk sinds begin september in Russische handen; hun troepen maakten gebruik van het ondergrondse netwerk van gaspijpleidingen om de Oekraïense stellingen te omzeilen en in de stad zelf te infiltreren. 

Ook aan het zuidelijke front zijn de Russen nu in het voordeel. Zij rukken op in westelijke richting naar Dobropillya en  Hulyaipole. Einddoel: de verovering van de stad Zaporizja en dus de controle over heel de gelijknamige oblast.

We zijn dus getuige van de laatste fase van deze oorlog. De val van Pokrovsk en Koepjansk heeft waarschijnlijk geleid tot de dood of de gevangenneming van ongeveer 8000 Oekraïense soldaten. Over het algemeen, zoals in Avdijivka in februari 2024 en in Voehledar in oktober 2024, hebben de Oekraïense officieren die het bevel voeren over de omsingelde garnizoenen het bevel gekregen zich niet over te geven en dus te sterven, terwijl de Russen hen uitnodigen dat wel te doen om een einde te maken aan het bloedbad.

De enige verstandige beslissing zou dan ook zijn om de hecatombe te stoppen en een vredesakkoord met Moskou te sluiten. Want het aantal slachtoffers aan beide kanten loopt schrikwekkend op. Ferrera, die weet dat het moeilijk is om ramingen te maken bij gebrek aan openheid aan beide kanten, schat het aantal doden aan Russische zijde op 230.000, naast 400.000 gewonden. Wat Oekraïne betreft, daar gaat het volgens hem om niet minder dan 800.000 doden en ongeveer evenveel geblesseerden.

CORRUPTIE OP GROTE SCHAAL

Ondertussen is de positie van Zelensky ook verslechterd door het recente corruptieschandaal dat losgebarsten is. Het gespecialiseerde anti-corruptieparket (SAPO) en het Oekraïense anti-corruptieagentschap (NABU), waar Zelensky deze zomer nog tevergeefs controle over probeerde te krijgen, kwamen met onthullingen die het regime op zijn  grondvesten deden daveren.

«De pers heeft de afgelopen dagen uitgebreid verslag gedaan over een gigantisch corruptieschandaal dat de Oekraïense presidentiële administratie in diskrediet brengt. Op 11 november hadden de twee organisaties [SAPO en NABU] bekendgemaakt dat ze een fraude- en smeergeldschandaal hadden ontdekt bij Energoatom, het staatsbedrijf dat de kerncentrales beheert, ter waarde van 86 miljoen euro. Al snel raakte de zaak ook de naaste omgeving van de president en werd deze gedwongen vrienden op te offeren» (Le Figaro, 30 nov. 2025).

Gevolgen: Timur Mindich, de voormalige filmproducent van Zelensky, die wordt beschouwd als het brein achter de verduisteringen, is uit Oekraïne gevlucht; de minister van Justitie en de voormalige minister van Energie zijn geschorst; en Andrij Jermak, als machtige kabinetschef van de president de nummer twee van het land, werd gedwongen om af te treden.

Iedereen die Oekraïne een beetje kent, weet dat corruptie geen nieuwigheid is in het land. In feite is het regime in Kiev door en door corrupt, maar in Europa wordt dit zedig toegedekt. In 2023 bv. legden SAPO en NABU onwettelijke activiteiten bloot waarbij 21 individuen uit de hoogste staatsechelons betrokken waren, naast 39 directeurs van staatsbedrijven, 16 rechters en 11 parlementsleden; het ging toen «om misschien wel het hoogste aantal spraakmakende onthullingen in de hele geschiedenis van het parket en het agentschap» (National Anti-Corruption Bureau of Ukraine, 21 feb. 2024). Het totale bedrag aan verduisterd geld dat kon gerecupereerd worden bedroeg omgerekend 95 miljoen euro.

KANONNENVLEES

We mogen niet vergeten dat achter deze schandalen honderdduizenden doden schuilgaan. De Oekraïense bevolking is dan ook enorm boos en hun woede komt vooral tot uiting wanneer rekruteerders van de staat jonge mannen bij hen thuis komen ophalen om hen te dwingen naar het front te gaan. Sinds een drietal maanden vinden er hallucinante taferelen plaats. Vroeger, wanneer een man niet naar de oorlog wilde, verzette hij zich alleen tegen de rekruteerders of kreeg hij hulp van enkele familieleden. Tegenwoordig springen rekruten liever van meerdere verdiepingen om hun benen te breken en zo ongeschikt te worden verklaard. Eén van hen heeft zichzelf met een granaat opgeblazen en daarbij de rekruteerders gedood. Steeds vaker komen buren in actie om de staatsambtenaren te lijf te gaan en in steden dicht bij het front richten Russische dronepiloten zich op de rekruteerders om hen uit te schakelen.

Van dat alles vernemen we in onze pers totaal niets. Slechts af en toe sijpelt een bericht door, zoals dat over Roman Sopin: 

«Op 18 oktober jl. belde Roman Sopin zijn moeder en vroeg haar om wat kleren, contant geld en zijn contactlenzen voor hem mee te brengen. Hij was door dienstplichtambtenaren van straat geplukt in Kiev en stond op het punt om in dienst te treden bij het Oekraïense leger om te vechten tegen de binnenvallende Russische troepen. Een dag later lag hij in het ziekenhuis met een ernstig hoofdletsel dat fataal bleek te zijn: hij stierf op 23 oktober. Het leger beweert dat Sopin flauwviel en met zijn hoofd op de harde vloer van het rekruteringscentrum terechtkwam; hij zou ook geen andere verwondingen hebben.

«Zijn familie en hun advocaat betwijfelen dit: zij vermoeden dat het trauma dat op de overlijdensakte staat vermeld – samen met een hersenbloeding, schedelfracturen en een gesloten hoofdwond – het gevolg was van opzettelijk geweld. “Mensen vallen niet zomaar op die manier. Dit was een krachtige, professionele klap”, zei advocaat Oleksandr Protas tegen onze redactie. Hij verklaarde dat Sopin, 43, gezond was en geen voorgeschiedenis had van flauwvallen» (A Violent Death Casts A Stark Spotlight On Ukraine's Military Manpower Problems, op de website van Radio Free Europe, 31 okt. 2025).

We staan allicht aan de vooravond van een politieke ommekeer en misschien ook wel een militaire ommekeer, want ondertussen vragen de soldaten in hun loopgraven zich af wat het nut is om voor corrupte leiders te vechten en te sneuvelen.

Nog een interessant gegeven om deze paragraaf af te sluiten. Het is amper geweten dat het Oekraïense anti-corruptieagentschap nauw samenwerkt met het Amerikaanse FBI: «Het NABU en het Federal Bureau of Investigation verdiepen hun samenwerking op het gebied van onderzoek naar corruptiemisdrijven, bestrijding van witwaspraktijken en terugvordering van vermogensbestanddelen. De respectieve intenties zijn vastgelegd in het memorandum van overeenstemming tussen NABU en FBI, ondertekend op 31 augustus 2023. Dit memorandum is een voortzetting van de langdurige samenwerking sinds 2016. Op grond van dit document zullen de partijen informatie uitwisselen, opleidingen organiseren en gezamenlijke inspanningen leveren bij het onderzoeken van corruptiemisdrijven» (National Anti-Corruption Bureau of Ukraine, 1 sep. 2023).

Via het FBI is het dus de regering-Trump die controle uitoefent over de bestrijding van de corruptie in Oekraïne. Vandaar de opeenvolgende onthullingen over de criminele praktijken binnen de Oekraïense staat, die het regime natuurlijk liever zou doodzwijgen. De bedoeling van de Amerikaanse president is om Zelensky in diskrediet te brengen en de Europeanen te dwingen hem te laten vallen.

«DEUTSCHLAND ÜBER ALLES!»

De politiek van de Europese leiders om de oorlogstrom te roffelen en de bevolking bang te maken voor een grootschalig conflict met Rusland komt de Duitse nationalistische belangen goed uit. Laten we het een pervers neveneffect noemen van de oorlogspsychose die de EU bewust creëert.

«Decennialang functioneerde de Europese Unie op basis van een onuitgesproken afspraak: Duitsland regelde de financiën, Frankrijk het leger. Nu Duitsland ernaar streeft om de belangrijkste militaire macht van Europa te worden, verschuift het politieke evenwicht. In Frankrijk wordt er hard gewerkt om relevant te blijven, terwijl in Polen de herbewapening van Duitsland oude spoken oproept […]. “Overal waar ik kom, van de Baltische staten tot Azië, vragen mensen Duitsland om meer verantwoordelijkheid te nemen”, aldus Christoph Schmid, een Duits sociaaldemocratisch parlementslid in de defensiecommissie van de Bondsdag. “De verwachting is dat Duitsland eindelijk een stap naar voren zal zetten en zijn defensieve kracht zal doen overeenstemmen met zijn economische gewicht.”

«Een Duitse Bondsrepubliek met het grootste leger van Europa, uitgerust met geavanceerde tanks, raketten en straaljagers, staat ver af van de chaotische Bundeswehr die werd bespot vanwege het lage moreel en de verouderde uitrusting. Die militaire macht hangt samen met politieke en economische invloed – en Europa zal zich moeten aanpassen aan een dominant Duitsland.

«Tegen 2029 zal Duitsland naar verwachting 153 miljard euro per jaar aan defensie uitgeven. Dat is ongeveer 3,5 procent van het bbp, de meest ambitieuze militaire uitbreiding van het land sinds de hereniging. Ter vergelijking: Frankrijk is van plan om tegen 2030 ongeveer 80 miljard euro te bereiken» (Chris Lunday e.a., Germany’s rearmament upends Europe’s power balance, in Politico, 12 nov. 2025).  

Onder het mom van een gezamenlijk Europees project lijkt het hier vooral om Deutschland zuerst! te gaan. Of anders gezegd: Make Germany great again.

«Ook de fiscale realiteit verandert. Terwijl Parijs worstelt met een schuld van meer dan 110 % van het bbp en een tekort van meer dan 5 %, geeft de leencapaciteit van Berlijn het een vrijheid waar zijn buren alleen maar jaloers op kunnen zijn. […] Een EU-functionaris noemde de evolutie in het militaire potentieel van Duitsland “een aardverschuiving”. Een andere diplomaat verwoordde het nog directer: “Het is het belangrijkste wat er op dit moment op EU-niveau gebeurt”» (art. cit.).

Uit interne aanbestedingsdocumenten die Politico heeft ingezien, blijkt dat Berlijn zich voorbereidt om tegen eind 2026 voor 83 miljard euro aan defensiecontracten door de Bondsdag te loodsen.

«Dat is een ongekende stijging die betrekking heeft op alle onderdelen van de strijdkrachten, van tanks en fregatten tot drones, satellieten en radarsystemen. En dat is nog maar het begin. Daarachter schuilt een veel grotere “verlanglijst” van de Bundeswehr ter waarde van 377 miljard euro, een lange-termijnplan voor meer dan 320 nieuwe wapenprogramma’s. Nog opvallender is waar de miljarden naartoe zullen gaan. Volgens de aankoopplannen gaat minder dan 10 % van de nieuwe contracten naar Amerikaanse leveranciers – een ommekeer na jaren waarin Berlijn een van de belangrijkste defensieklanten van Washington was. Bijna al het overige blijft in Europa en een groot deel daarvan bij de Duitse defensie-industrie zelf» (art. cit.).

EEN LEGER IN VOLLE EXPANSIE

Kanselier Friedrich Merz ontpopt zich al van bij het begin van zijn ambtstermijn als een havik. Veel meer dan zijn voorganger Olaf Scholz is Merz een uitgesproken voorstander van militaire steun aan Oekraïne. En over de herinvoering van de dienstplicht was hij al vóór zijn aantreden zeer duidelijk:

«In de ARD-talkshow van Caren Miosga [in september 2024] legde Friedrich Merz uit dat hij streeft naar een algemeen dienstplichtsysteem. “Dat kan natuurlijk niet van de ene op de andere dag. Het gaat om 700.000 jongeren per jaar die we moeten registreren en die we ook moeten beoordelen, bv. voor militaire dienst.” Als eerste stap onderschrijft hij de eis van SPD-minister van Defensie Boris Pistorius om alle 18-jarigen aan te schrijven en hen te vragen een persoonlijk informatieformulier in te vullen. Na deze vrijwillige enquête zou de verplichte militaire dienst “geleidelijk moeten worden heropgebouwd”, aangezien de benodigde structuren momenteel niet aanwezig zijn. En hij stelde dat het “vanzelfsprekend” is dat bij de herinvoering van de dienstplicht deze ook voor vrouwen zal gelden» (Marcel Görmann in Der Westen, 25 nov. 2024).

We zijn nu een jaar verder en het plan van Merz begint vaste vorm aan te nemen. Op 5 december nam de Bondsdag met een nipte meerderheid een wet aan waarmee de mogelijkheid van dienstplicht – die in 2011 opgeschort was – weer wordt ingevoerd. Alle Duitse achttienjarigen krijgen vanaf januari een vragenlijst toegestuurd. Daarin wordt gevraagd naar geschiktheid en bereidheid om te dienen. Mannen moeten deze lijst verplicht invullen, voor vrouwen gebeurt het op vrijwillige basis. Vanaf de zomer van 2027 organiseert Defensie een verplichte militaire keuring voor alle 18-jarige mannen (en een vrijwillige voor vrouwen).

Bij een tekort aan voldoende vrijwilligers, aan wie trouwens een goed salaris in het vooruitzicht wordt gesteld, kan de regering dan de dienstplicht effectief opnieuw invoeren. Dat zal gebeuren door een systeem van loting onder de mannen die geslaagd zijn voor de militaire keuring.

«De Duitse regering hoopt dat de wet voor een forse uitbreiding van het leger zal zorgen. Het Duitse leger telt nu zo’n 182.000 militairen. Het ministerie van Defensie verwacht dit jaar nog ongeveer 15.000 nieuwe rekruten te verwelkomen. Dat zouden er 5000 meer zijn dan afgelopen jaar. Over enkele jaren hoopt Duitsland op 260.000 uit te komen. Het aantal reservisten – momenteel ca. 49.000 – moet tot zeker 200.000 stijgen.

«Critici vrezen dat de krijgsmacht de vragenlijsten in geval van oorlog kan gebruiken voor militaire selectie. De Duitse regering benadrukt dat ze niet van plan is om burgers gedwongen te rekruteren voor inzet in het buitenland» (NU.nl, 8 dec. 2025). Maar alles hangt natuurlijk af van hoe ver de EU in zijn oorlogszucht zal gaan…

OP HET FEEST VAN DE ONBEVLEKTE ONTVANGENIS 

Op 8 december jl., feest van de Onbevlekte Ontvangenis, gaf het Witte Huis een bijzondere boodschap vrij van  president Trump. Zoek ze niet op onze mainstream media, want die waken er over om zo’n zaken niet te  publiceren. 

Is het enkel de bedoeling van Donald Trump om hiermee katholieke kiezers te winnen? Misschien, maar welk  ander staatshoofd of welke andere politieke leider heeft een soortgelijke verklaring uitgegeven? En, nog veel  verontrustender: welke bisschop in onze “synodale” westerse Kerk? 

«Vandaag sluit ik me aan bij elke Amerikaan die 8 december viert als een heilige dag ter ere van het geloof, de nederigheid en de liefde van Maria, moeder van Jezus en een van de grootste figuren in de Bijbel. 

«Op het feest van de Onbevlekte Ontvangenis vieren katholieken wat zij beschouwen als Maria’s vrijstelling van de erfzonde als Moeder van God. Ze kwam voor het eerst in de geschiedenis voor als jonge vrouw toen, volgens de H. Schrift, de engel Gabriël haar in het dorp Nazareth begroette met het nieuws van een wonder:  “Wees gegroet, begenadigde! De Heer is met u”, en aankondigde dat “u zwanger zult worden en een zoon zult baren, en u zult hem Jezus noemen”. 

«In een van de meest ingrijpende en consequente  handelingen in de geschiedenis aanvaardde Maria op heldhaftige wijze Gods wil met vertrouwen en  nederigheid: “Zie, ik ben de dienstmaagd van de Heer. Mij geschiede naar uw woord.” Maria’s beslissing veranderde voor altijd de loop van de mensheid. Negen maanden later werd God mens toen Maria een zoon baarde, Jezus, die zijn leven zou geven aan het Kruis voor de verlossing van de zonden en de redding van de wereld.

«Al bijna 250 jaar speelt Maria een bijzondere rol in onze grote Amerikaanse geschiedenis. In 1792, minder  dan tien jaar na het einde van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog, wijdde bisschop John Carroll – de  eerste katholieke bisschop in de VS – onze jonge natie toe aan de Moeder van Christus. […]  

«Door de eeuwen heen hebben Amerikaanse legendes als Elizabeth Ann Seton, Frances Xavier Cabrini en Fulton Sheen, die hun leven wijdden aan het verheerlijken van God in dienstbaarheid aan anderen, een diepe devotie voor Maria gekoesterd. De Basiliek van het Nationaal Heiligdom van de Onbevlekte Ontvangenis, gelegen in het hart van de hoofdstad van ons land, eert Maria als de grootste kerk in Noord-Amerika. Het tijdloze lied “Ave Maria” blijft geliefd bij talloze burgers. Zij heeft de oprichting van onmetelijk veel kerken, ziekenhuizen en scholen geïnspireerd. Bijna 50 Amerikaanse hogescholen en universiteiten dragen de naam van Maria. En over  een paar dagen, op 12 december, vieren katholieken in de VS en Mexico de standvastige devotie voor Maria die in 1531 ontstond in het hart van Mexico, een plaats waar nu de prachtige basiliek van Onze-Lieve-Vrouw  van Guadalupe staat. […] 

«Vandaag kijken we opnieuw naar Maria voor inspiratie en bemoediging, terwijl we bidden voor het einde van oorlog en voor een nieuw en duurzaam tijdperk van vrede, welvaart en harmonie in Europa en de hele wereld. 

«Ter ere van haar, en op een dag die zo bijzonder is voor onze katholieke burgers, herinneren we ons de heilige woorden die generaties Amerikaanse gelovigen hulp, troost en steun hebben gebracht in tijden van nood: WEESGEGROET MARIA, VOL VAN GENADE, DE HEER IS MET U. GEZEGEND ZIJT GIJ BOVEN ALLE VROUWEN EN GEZEGEND IS DE  VRUCHT VAN UW LICHAAM, JEZUS. HEILIGE MARIA, MOEDER GODS, BID VOOR ONS, ARME ZONDAARS, NU EN IN HET UUR VAN  ONZE DOOD. AMEN.» 

broeder Michel van de Triomferende Onbevlekte & redactie KCR