GELDKOFFERS EN GEWEREN

Opschudding in de Knesset, het Israëlische parlement, toen voormalig Defensieminister en oppositielid Avigdor Lieberman premier Netanayahu er op 5 juni van beschuldigde dat hij fanatieke islamisten bewapent tégen Hamas:

«Lieberman zei donderdag dat premier Benjamin Netanyahu een bende in het zuiden van Gaza bewapent die banden heeft met ISIS […]. “De Israëlische regering geeft wapens aan een groep criminelen en misdadigers die worden geïdentificeerd met Islamitische Staat, op aanwijzing van de premier”, zei Lieberman. “Voor zover ik weet, is dit niet goedgekeurd door het kabinet.” Lieberman vergeleek het bewapenen van de criminele bende met Netanyahu’s eerdere strategie om Hamas te steunen als tegenwicht tegen de Palestijnse Autoriteit [van Mahmoud Abbas]. “Niemand kan garanderen dat deze wapens niet op Israël zullen worden gericht. We hebben geen manier om ze te controleren of te volgen”, zei hij» (Israel arming ‘ISIS-affiliated’ gang in southern Gaza, The Grayzone, 5 juni 2025).

Deze waanzin blijkt nog waar te zijn ook: «Een eerste verklaring van Netanyahu’s bureau ontkende de beschuldiging niet. “Israël handelt op verschillende en diverse manieren om Hamas te verslaan, op aanbeveling van alle hoofden van het veiligheidsapparaat”, aldus het bureau. Later bevestigde Netanyahu zelf dat Israël clans in het zuiden van Gaza heeft bewapend. “Op advies van veiligheidsfunctionarissen hebben we clans in Gaza geactiveerd die zich verzetten tegen Hamas. Dit is alleen maar goed en spaart de levens van IDF-soldaten”» (ibid.).

De Israëlische premier is inderdaad niet aan zijn proefstuk toe wat deze bizarre “verdeel-en-heers”-politiek betreft: in het verleden probeerde hij de gematigde Palestijnen van Abbas te verzwakken door Hamas te versterken, zoals wij schreven in De Actualiteit Doorgelicht van november 2023: «De verschillende regeringen die hij [Netanyahu] leidde, probeerden een wig te drijven tussen de Gazastrook en de Westoever. Het was de bedoeling Mahmoud Abbas, de president van de Palestijnse Autoriteit op de Westoever, op de knieën te dwingen, terwijl tegelijkertijd maatregelen genomen werden om de Palestijnse terreurgroep Hamas te versterken. De redenering was om zo te beletten dat Abbas vooruitgang zou boeken bij het scheppen van een Palestijnse staat. Zo liet Israël sinds 2018 toe dat valiezen vol geld uit Qatar via de officiële doorgangen binnengebracht werden in de Gazastrook» (Tal Schneider in The Times of Israël van 8 oktober 2023).

The Grayzone vervolgt: «Israëlische militaire bronnen vertelden The Times of Israel dat Israël een groep heeft bewapend die wordt omschreven als een “criminele bende jihadisten” onder leiding van Yasser Abu Shabab, een lid van een van de grootste clans in het zuiden van Gaza. Israël heeft de bende van Abu Shabab voorzien van Kalashnikov-geweren, waarvan een deel afgenomen werd van Hamas. Volgens The Times zeiden Hamasbronnen tegen de Libanese krant Al-Akhbar dat de leden van de bende van Abu Shabab behoren tot een extremistische Salafi-groepering die al in aanvaring is geweest met Hamas. De bende was actief in de door Israël gecontroleerde gebieden in het zuiden van Gaza en was betrokken bij het plunderen van hulpgoederen. Vorig jaar werd zij in een interne VN-memo aangewezen als “de belangrijkste en meest invloedrijke groepering achter de systematische en massale plundering” van hulptrucks.»

Kers op de taart: «De Israëlische krant Haaretz meldde vorig jaar al dat de Israeli Defense Forces gewapende bendes toestonden om hulpkonvooien te plunderen en beschermingsgelden af te persen van chauffeurs» (ibid.).

Abu Shabab, die door Hamas gevangen werd gehouden voor drugshandel voordat een Israëlische luchtaanval hem liet ontsnappen, gaf onlangs een video vrij waarin hij zei dat zijn nieuwe gewapende groep het oosten van Rafah “vrijmaakte” van Hamas-strijders en dat Palestijnen konden terugkeren naar het gebied, dat onder controle staat van de IDF.

In het spoor van Avigdor Lieberman bekritiseerde ook Yair Golan, een andere Israëlische oppositieleider en gepensioneerd IDF-generaal, Netanyahu voor het bewapenen van de bende in een post op X. «Netanyahu, die miljarden overmaakte aan Hamas in geldkoffers, gebaseerd op de misleidende idee dat Hamas een “troef” was, promoot nu een nieuwe gevaarlijke tactiek: het bewapenen van een Gazaanse militie met banden met ISIS. Netanyahu is een dreiging voor de veiligheid van Israël. In plaats van een deal te sluiten, afspraken te maken met de gematigde soennitische as, de gijzelaars terug te brengen en de veiligheid van de Israëlische burgers te garanderen, creëert hij een nieuwe tikkende bom in Gaza!»

DE “GAZA HUMANITARIAN FOUNDATION”, OM WAT TE DOEN?

Maar het lijkt allemaal af te glijden van de Israëlische eerste-minister, die onverstoord verdergaat met zijn “oplossing” van het Palestijnse probleem, daarbij aangevuurd door extremistische ministers zoals Bezalel Smotrich, Itamar Ben Gvir en Yisrael Katz, die hij nodig heeft om politiek te overleven.

De humanitaire hulp aan de Palestijnen in de Gazastrook was tot voor kort in handen van de Verenigde Naties. De VN is echter te kritisch voor Israël en dus zon de regering in Jeruzalem al geruime tijd op een alternatief. Dat kwam er in februari van dit jaar met de oprichting van de Gaza Humanitarian Foundation (GHF), een Amerikaanse privé-organisatie die sinds eind mei de hulpverdeling regelt, met de zegen van zowel president Trump als premier Netanyahu.

Sedert de GHF aan het werk is – na de 11 weken durende blokkade van alle hulp door Israël, die leidde tot een vreselijke hongercrisis – zijn bij het nieuwe distributiecentrum in Rafah (in het uiterste zuiden van de Strook) 110 Palestijnen gedood en vele honderden anderen gewond: 10 doden en 62 gewonden op 27 mei; 32 doden en 250 gewonden op 1 juni; 3 doden en 35 gewonden op 2 juni; 27 doden en 161 gewonden op 3 juni… (bron: Al Jazeera, Middle East Eye, The Guardian…).

Op maandag 2 juni vertrok Reem Zeidan vanuit haar huis (of beter: de ruïne van haar huis) in Khan Jounis naar het distributiepunt van de GHF in Rafah, samen met haar dochter (20) en haar zoon (12): een levensgevaarlijke, urenlange tocht. «Ze repeteerde keer op keer met haar kinderen wat ze moesten doen en waar ze moesten wachten als een Israëlische aanval de colonne hongerige mensen zou veranderen in een chaotische, paniekerige massa en de familie uit elkaar zou worden gerukt. Het was het laatste gesprek dat ze met hen had. Ze was dood voor de dageraad aanbrak op dinsdag, gedood door één enkele kogel door haar voorhoofd. Haar dochter en zoon brachten bijna drie uur door naast haar lichaam, vastgepind door geweervuur. “Ik probeerde haar wakker te maken, schudde haar door elkaar en schreeuwde haar naam”, zei de 12-jarige Ahmad. “Het geluid van de explosies werd luider, sluipschutters schoten in alle richtingen en quadcopters [drones] om ons heen schoten ook. In slechts één seconde stond alles op zijn kop zonder dat we wisten waarom”» (The story of a mother shot dead searching for food in Gaza in The Guardian, 7 juni 2025).

Welke uitleg geven de Israel Defense Forces? «Het Israëlische leger had eerder ontkend te schieten op burgers die voedsel zochten, maar heeft sindsdien gezegd dat zijn troepen dinsdag het vuur openden in de buurt van een voedseldistributiecentrum, waarbij ze schoten op mensen die volgens de troepen “naar hen toe bewogen”. Mohammad, die 46 jaar oud is, zei dat er tijdens herhaalde tochten naar de centra nooit genoeg voedsel was voor zelfs maar een fractie van de wanhopige menigten die vanuit heel Gaza bijeenkwamen. De verdeling van deze beperkte voorraden was wreed en mensonterend, vertelde hij. “Dit zijn geen distributiepunten voor hulp. Dit zijn vallen voor de mensen. Als het schieten begint, blijf je liggen. Iemand naast je kan neergeschoten of gedood worden en je kan niet eens naar ze kijken of ze helpen. De soldaten filmen mensen die vechten om de hulp en zodra die op is, gooien ze traangas om de menigte uiteen te drijven”» (The Guardian, art. cit.).

Tom Fletcher, hoofd van de VN-hulp, sprak zijn twijfel uit over het hele opzet van de Gaza Humanitarian Foundation. Hij noemde het «een vijgenblad voor nog meer geweld en ontheemding». Volgens hem «maakt het plan de hulp afhankelijk van de politieke en militaire doelen van Israël en wordt honger zo een onderhandelingstroef» (Michelle Nichols, UN humanitarian chief slams aid plan for Gaza proposed by Israel, backed by US, Reuters, 14 mei 2025).

«MENSELIJKE DIEREN»

Jonathan Cook, een gerenommeerde freelance-journalist die jarenlang in Nazareth woonde en door zijn huwelijk met een Arabisch-Israëlische vrouw het Israëlische burgerschap verkreeg, schreef onlangs een wrang artikel op de site van The Unz Review (28 mei 2025): A Short Guide on How to Starve a Population to Death (“Handleiding om een bevolking tot de hongerdood te brengen”):

«1. Kies je moment. Oké, je hebt je buren tientallen jaren lang etnisch gezuiverd, bezet, onderdrukt en vermoord. De internationale gerechtshoven hebben jullie acties illegaal verklaard. Maar dat maakt allemaal niets meer uit op het moment dat je buren terugslaan door jou aan te vallen. Maak je geen zorgen. Je kan rekenen op de hulp van de westerse media. Ze zullen maar al te graag doen alsof de geschiedenis begon op de dag dat jullie werden aangevallen.

«2. Verklaar, als reactie, dat je van plan bent je buren uit te hongeren, hen te behandelen als “menselijke dieren”, door alle voedsel, water en stroom te blokkeren. Je zal verbaasd zijn hoeveel westerse politici bereid zijn om dit te steunen als jullie “recht om jezelf te verdedigen”. De media zullen hen napraten. Het is belangrijk om niet alleen te spreken over het blokkeren van hulp: je moet het ook echt doen. Gedurende vele, vele maanden zal er geen serieuze tegenreactie komen.

«3. Begin relatief langzaam. De tijd staat aan jouw kant. Laat een klein beetje hulp toe. Maar zorg ervoor dat je het goed functionerende, tientallen jaren oude hulpdistributiesysteem dat wordt beheerd door de internationale gemeenschap – een systeem dat transparant is, verantwoording aflegt en op grote schaal is geïntegreerd in de gemeenschap die het dient – meedogenloos besmeurt. Zeg dat het geïnfiltreerd is door “terroristen”.

«4. Gebruik die claim (bewijs is niet echt nodig, de westerse media vragen er nooit naar) als voorwendsel om de pakhuizen, distributiecentra en gemeenschapskeukens van het hulpsysteem te bombarderen. Oh, en vergeet niet om alle particuliere bakkerijen plat te gooien, alle landbouwgrond te vernietigen, alle dieren af te schieten en iedereen te doden die probeert een vissersboot te gebruiken, zodat er geen andere voedselbronnen zijn. Jij hebt nu de controle over het kleine beetje hulp dat terechtkomt bij wat snel een ernstig ondervoede bevolking aan het worden is.

«5. Tijd om naar een hogere versnelling te schakelen. Zorg ervoor dat de hulp van de internationale gemeenschap niet meer binnenkomt. Hiervoor heb je een humanitair verhaal nodig. Het gevaar, vooral in een tijdperk van sociale media, is dat beelden van uitgehongerde baby’s je in een kwaad daglicht stellen. Houd voet bij stuk. Je komt hier wel doorheen. Beweer – ook hier is bewijs niet echt nodig, de westerse media zullen er niet naar vragen – dat de “terroristen” de hulp stelen. Het zal je verbazen hoe bereid de media zijn om te praten over baby’s die “honger lijden”, waarbij ze negeren dat jullie ze laten verhongeren, of om te spreken over een “hongersnood”, alsof die het gevolg is van droogte en mislukte oogsten en niet van jullie zorgvuldig uitgestippelde plannen.

«6. Verlies het grotere verhaal niet uit het oog. Jullie blokkeren hulp om “de terroristen uit te roeien”. Want wat is de waarde van een baby, van een kind, van het volle één miljoen kinderen in het gevecht om het Hamasleger van eigenlijk slechts licht bewapende “terroristen” uit te schakelen, die nog nooit hun strijd hebben gevoerd buiten hun historische thuisland?

«7. Nu de bevolking volledig tot je beschikking staat, kun je een “humanitair” alternatief uitrollen voor het bestaande systeem dat je verguisd en vernield hebt. Het is waarschijnlijk het beste om vanaf het begin achter de schermen aan dit deel van het plan te hebben gewerkt en regelmatig met de Amerikanen te overleggen over hoe het te ontwikkelen. Misschien kom je er wel achter dat ze bereid zijn om het te financieren. Meestal zijn ze dat. Je kan hun rol verdoezelen door de term “privé-aannemers” te gebruiken.

«8. Het is tijd voor implementatie. Het gaat er natuurlijk niet om de hulp echt te verdelen. Het gaat erom een dekmantel te bieden zodat de hongersnood en de etnische zuivering door kunnen gaan. Zorg ervoor dat je maar een heel klein beetje hulp geeft en maak het alleen beschikbaar op een paar distributiepunten die je hebt opgezet met deze “privé-aannemers”. Dit heeft twee voordelen.

«9. Het dwingt de bevolking om naar de gebieden te komen waar jij ze wilt hebben. Het is net als muizen in een val lokken. Zorg dat ze helemaal aan de rand van het territorium komen, want vanaf daar ben je op een gegeven moment in de beste positie om ze over de grens te drijven en voorgoed van ze af te komen.

«10. Je systeem zal leiden tot chaos, terwijl wanhopige, uitgehongerde mensen vechten om voedsel. Dat is geweldig voor jou. Het laat ze lijken op een krioelende massa van die “menselijke beesten” waar je het vanaf het begin over had. Verdienen ze hun lot niet? En het betekent dat jonge, fitte mannen – vooral die uit grote, vaak gewapende, criminele families – het meeste voedsel zullen krijgen. De spullen die ze niet bij de distributiepunten kunnen pakken, zullen ze later buit maken als mensen beladen met hun zware hulppakketten naar huis proberen terug te keren. Dat lijkt misschien contraproductief, aangezien je beweert dat je de “terroristen” wilt elimineren. Zullen deze fitte, jonge mannen, naarmate de omstandigheden verder verslechteren, niet een toekomstige bron van rekruten voor de “terroristen” vormen? Maar vergeet niet dat het echte doel hier is om de bevolking zo snel mogelijk uit te hongeren. De jongsten, de ouderen, de zieken en de kwetsbaren zullen het eerst sterven. Hoe meer van hen beginnen te sterven, hoe sneller de druk toeneemt op alle anderen om het gebied te ontvluchten om zichzelf te redden.

«Je bent er bijna. Het is waar dat westerse politici, geconfronteerd met de uitgemergelde lichamen van jullie slachtoffers, harde uitspraken zullen gaan doen. Maar ze hebben jullie al een enorme voorsprong gegeven van 20 maanden. Wees daar dankbaar voor. Veel langer heb je niet nodig. Terwijl zij treuzelen, kunnen jullie verder gaan met de uitroeiing. Laat het maar aan de geschiedenisboeken over om te beoordelen wat er echt is gebeurd.»

De uitdrukking «menselijke dieren» verwijst naar de uitspraak die voormalig Defensieminister Yoav Gallant deed over de vijand in Gaza: «We are fighting against human animals.» Dat dit ontmenselijkend racisme niet het gevolg is van de invasie van Hamas op 7 oktober 2023, maar al van veel vroeger dateert, bewijst een uitspraak van generaal Rafael Eitan in 1983 in de Knesset: Arabieren zijn als «gedrogeerde kakkerlakken in een fles». Door over de Palestijnen als ongedierte te spreken, wordt het moreel gemakkelijker om hen uit te roeien.

DE CALIMERO-STRATEGIE

Is deze analyse te streng voor de zionistische staat? Heeft het kleine, langs alle kanten door vijanden omgeven Israël dan niet het recht om zich te verdedigen?

Dat is de zienswijze die de Israëli’s, die zich al sinds de oprichting van hun staat in 1947 de rol van underdog toemeten, aan de westerse wereld proberen te verkopen. Onwillekeurig denken we aan het kippenkuiken Calimero, dat zich in de bekende tekenfilmserie ook altijd als het grote slachtoffer van een onrechtvaardige wereld voorstelt. Maar de realiteit is helemaal anders, zoals Jacques Baud uitlegt in zijn boek Opération Déluge d’Al-Aqsa (Max Milo, 2024):

«Het recht op zelfverdediging is ingeschreven in het Charter van de Verenigde Naties, onder artikel 51. Het gaat dan om een situatie waarbij een land door een ander land wordt aangevallen en zijn gewapende strijdkrachten inzet in een defensieve oorlog, om een existentieel gevaar te bezweren, tegen een tegenstander die over vergelijkbare capaciteiten beschikt. Dit gezegd zijnde moet de militaire actie binnen het kader van het internationale recht blijven, in het bijzonder wat de bescherming van de burgerbevolking betreft.

«Wanneer Israël dit recht inroept tegenover het Palestijnse verzet, verkeert het echter niet in de hierboven beschreven situatie. Om te beginnen is Israël officieel een bezettingsmacht en zijn aanwezigheid in de Palestijnse gebieden is illegaal, volgens resolutie 242 (1967) van de VN-Veiligheidsraad. Bijgevolg is het verzet tegen die bezetting gewettigd, zoals staat in resolutie 45/130 (1990) van diezelfde Veiligheidsraad; de Palestijnen hebben volgens die tekst zelfs het recht om zich te verzetten “met alle middelen die tot hun beschikking staan, de gewapende strijd inbegrepen”.

«Volgens de 4^de Conventie van Genève geeft het internationaal erkende statuut van bezettingsmacht Israël de verplichting de Palestijnse bevolking te beschermen en over haar welzijn te waken» (pp. 309-310).

Zoals we vroeger al uitlegden in De Actualiteit Doorgelicht bestaat de politiek van Israël er in om alle internationale overeenkomsten en resoluties straal te negeren en zich simpelweg boven de wetgeving te plaatsen: wat voor alle andere landen geldt, geldt niet voor de joodse staat, die gewoon zijn zin doet… met de onvoorwaardelijke steun van Washington, welke president daar ook aan de macht is.

«Het Israëlische én westerse discours bestaat erin om van het terrorisme het centrale element in het Israëlisch-Palestijnse conflict te maken. Maar we moeten het omgekeerd durven bekijken: de Palestijnse weerstand is een antwoord op het niet-respecteren van het internationale recht door Israël, dat zichzelf het recht toekent om met geweld te heersen over gebieden waar een Arabische bevolking woont. […] Als Israël het internationale recht vanaf het begin had gerespecteerd, hadden de Palestijnen allicht niet hun toevlucht gezocht in het terrorisme. Als de joodse staat dat terrorisme echt had willen elimineren, dan waren er tientallen strategieën mogelijk geweest die men had kunnen aanwenden, maar die Israël zelfs niet overwogen heeft.

«Drie essentiële zaken moeten we onthouden: 1° dat het respect voor het internationale recht zich niet beperkt tot de kwestie van het terrorisme; 2° dat dit respect geldt voor alle partijen; 3° dat het niet-respecteren van het recht door één protagonist niet rechtvaardigt dat de anderen datzelfde recht met voeten treden» (J. Baud, op. cit., pp. 308-309). 

DE WAARHEID EN NIETS DAN DE WAARHEID

In 1974 moest abbé Georges de Nantes zich verdedigen op een proces wegens smaad dat tegen hem was aangespannen. De woorden die hij toen voor het tribunaal uitsprak, vertolken de eeuwenoude leer van de Kerk, die het Tweede Vaticaans Concilie op een dwaze manier heeft willen wijzigen om aan de Joden te behagen:  

«Ik ben van de joods-christelijke godsdienst. Ik beschouw het Oude Testament als een goddelijke openbaring, op één lijn met het Nieuwe. En dus, met God als steun, bevind ik mezelf in een situatie van tegenspraak met betrekking tot het geloof van mijn joodse vrienden, omdat onze twee godsdiensten elkaar uitsluiten. Welke is de ware religie? Zij denken dat het hun geloof is en dat de Messias nog niet gekomen is. Ik daarentegen denk dat de Messias wél al is gekomen en dat zij Hem niet erkend hebben.

«Op grond van mijn katholiek geloof ben ik ervan overtuigd dat er niet langer een uitverkoren volk is. Voor een christen kan er geen religieus racisme meer bestaan. Elk soort “Herrenvolk” is uit den boze, om welk ras het ook mag gaan, want alle mensen zijn geroepen om broeders in Christus te zijn. Ik ben dus antiracistisch op basis van mijn godsdienst en eveneens uit humanisme.

«De heidenen vóór Christus waren antisemitisch. De moslims waren het en zijn het nog altijd; en in welke mate! De nazi’s waren het en de bolsjewieken [ten tijde van de Sovjetunie] zijn het.

«Het is mijn plicht de waarheid te zeggen, ook al zou ik bij het verlaten van dit tribunaal gestenigd worden: het joodse racisme, het geloof van de Joden in de superioriteit van hun eigen ras, roept alle tegengestelde vormen van racisme op. En als men wil dat al die racistische oorlogen stoppen, dan moeten de Joden eindelijk erkennen dat Jezus de Messias was van alle naties. Niet alleen van de joodse natie, de uitverkoren natie, de oudste, die trouweloos is geweest, maar die op het einde van de tijden zal terugkomen op haar afwijzing en de les zal spellen aan alle westerse, heidens geworden naties die van het geloof afgevallen zijn. Zo verkondigt het Sint-Paulus in zijn Romeinenbrief en zo staat het in de Apocalyps. Alle volkeren moeten zich bekeren en als broeders deel uitmaken van de katholieke, dat wil zeggen universele, Kerk.

«De Kerk heeft nooit onderwezen dat de christenen de dag van de verzoening moeten verhaasten door de Joden te straffen voor hun racisme, net zomin als de Japanners, de Duitsers of de moslims naar de verbrandingsovens moeten gestuurd worden voor hun nationalistisch racisme. Ik ben ervan overtuigd dat de vrede in de wereld afhangt van de verdwijning van alle vormen van racisme en in het bijzonder van het joodse racisme.

«Hoe meer jullie [abbé de Nantes richtte zich tot zijn tegenstanders op het proces] hen ophemelen en hun onschuld uitroepen, des te meer sterken jullie hen in hun overtuiging dat de Bijbel aan hen toebehoort en dat het Beloofde Land hun exclusieve bezit is. Omdat jullie toelaten dat zij zich meester maken van de profetieën van Isaïas, die zeggen dat Israël zich zal uitstrekken van de ene zee tot de andere, van de ene rivier tot de andere, zullen zij zich in eeuwige oorlogen storten. En het einde zal zijn dat er een wereldoorlog uitbreekt voor of tegen de Joden.»

redactie KCR