DE H. MAAGD MARIA, ONZE ENIGE HOOP

IN het eerste deel van het Derde Geheim toonde  Onze-Lieve-Vrouw de drie herdertjes « de hel waar de arme zondaars naartoe gaan ». Abbé de Nantes stelde zich de vraag : « Waar zijn eigenlijk die arme zondaars van wie de zielen naar de hel gaan ? » Antwoord : « Ze zijn onder ons. Ze leven op de aarde, ze sterven en omdat niemand voor hen bidt, storten zij in de hel. »

Dat is ons katholiek geloof, zoals het altijd beleden werd en zoals Onze-Lieve-Vrouw het in Fatima in herinnering heeft gebracht en bevestigd. Onze vader vervolgt : « Het Credo opzeggen is één zaak, de ogen openen op de wereld in het licht van het Credo is een andere zaak. Ik had er nooit aan durven denken, in onze tijden van liberalisme en verslapping van de moraal, om een verband te leggen tussen de verschrikkelijke misdadigers die vandaag in ons midden aan het werk zijn en dezelfde verschrikkelijke verdoemden die morgen te midden van de duivels krijsen en God vervloeken. Al die figuren die in de mode zijn, pseudogeleerden, politici, zakenlui, acteurs en actrices, al die moordenaars en terroristen, al die mensen die hun ongeloof etaleren en fanatiek zijn in hun valse religie of ideologie – ze gaan naar de hel omdat niemand voor hen bidt of hen het Evangelie verkondigt. »

Op 13 juli 1917 toonde de H. Maagd aan Lucia, Francisco en Jacinta de verdoemden die branden, schreeuwen en de heiligen vervloeken, die hun Schepper haten omdat niemand hen verhinderd heeft op aarde schade te berokkenen. Het zijn dieven, moordenaars, leugenaars die speculeren met het geld van de armen. Ze corrumperen massa’s zielen en lichamen en slagen geld uit alles.

Pater Augustin Fuentes, een Mexicaanse geestelijke die de postulator zou worden van de zaligverklaring van Francisco en Jacinta, had op 26 december 1957 een onderhoud met zuster Lucia :

« We moeten ons herinneren », zei ze hem, « dat Jezus Christus een heel goede zoon is die niet toelaat dat wij zijn Allerheiligste Moeder beledigen of misprijzen. Als vanzelfsprekend getuigenis daarvoor hebben wij de eeuwenlange geschiedenis van de Kerk, die door verschrikkelijke voorbeelden bewijst hoe Onze Heer Jezus Christus altijd de verdediging van de eer van zijn Moeder heeft opgenomen. »

Op 7 januari 2015 schoten twee terroristen in naam van hun zogezegde “ Profeet ” de redacteurs en medewerkers van het tijdschrift Charlie-Hebdo neer. De hele westerse wereld reageerde met veel misbaar op hun lot. Maar ik durf hier niet neerschrijven wat voor onvoorstelbare smeerlapperij dat tijdschrift durfde publiceren in zijn kerstnummer : de meest grove godslasteringen ten aanzien van Jezus en Maria… Iedereen in Frankrijk was op de hoogte van die blasfemie en toch werd er met geen woord over gerept in het eenstemmig “ eerbetoon ” aan de slachtoffers van de aanslag. Daarom is iedereen die mee verzamelen blies medeplichtig. Veel beter zou het geweest zijn boete te doen… Zuster Lucia verwittigde pater Fuentes ervan tijdens hetzelfde onderhoud :

« Pater, laten we niet wachten tot er van de H. Vader een algemene oproep komt tot boete. Laten we ook niet wachten tot die algemene oproep komt van onze bisschoppen en oversten. Iedereen moet beginnen met zichzelf te hervormen. Het gaat om een persoonlijke verantwoordelijkheid tegenover God. »

Van al degenen die in Parijs jammerden over de dood van de godslasteraars van Charlie-Hebdo was er niemand die zich iets aantrok van de redding van hun zielen. Alleen de H. Maagd Maria is daar om bekommerd : « Om ze te redden », openbaart zij, « wil God in de wereld de devotie tot mijn Onbevlekt Hart instellen. »

Wat betekent dat ? De Moeder Gods vervolgt :

« Als men doet wat ik zal zeggen, zullen veel zielen gered worden en zal men vrede kennen. »

« Veel zielen… » Ook die vreselijke cartoonisten van Charlie-Hebdo ? Ja zeker ! Ook hun moordenaars ? Vast en zeker. En « zal men vrede kennen » in Oekraïne ? Ja. En ook in Syrië ! Vooruit dan, laten we doen wat Maria vraagt, we hebben al lang genoeg gewacht. Inderdaad, want « het grote teken dat God jullie geeft dat Hij de wereld voor zijn misdaden zal straffen door middel van oorlog, hongersnood en vervolgingen tegen de Kerk en de H. Vader » dateert al van de nacht van 25 op 26 januari 1938, een nacht « verlicht door een onbekend licht ». Sindsdien is er aan de oorlog geen einde meer gekomen en storten de zielen als in een stofwolk in de hel.

Toch is het redmiddel nog altijd daar : « Om dat te beletten vraag ik de toewijding van Rusland aan mijn Onbevlekt Hart en de eerherstellende communie van de eerste zaterdagen. »

EEN WERELDOORLOG IN ETAPPES

Op 12 januari jl. hing paus Franciscus voor het diplomatiek corps een somber beeld op van de toestand waarin de wereld zich bevindt. Hij drukte zijn diepe bezorgdheid uit over « een grote wereldoorlog die aan de gang is in etappes ».

De vrede, aldus de H. Vader, « bereikte ons door de stem van de engelenscharen die haar verkondigden in de kerstnacht (cf. Lc 2, 14) als een kostbaar geschenk van God. » Maar de vrede gebracht door Jezus wordt door de helse machten bestreden : « Naast de vrede drukt de kribbe ook een andere, dramatische realiteit uit : die van de weigering. In bepaalde iconografische voorstellingen, zowel in het Westen als in het Oosten – ik denk bv. aan de schitterende icoon van de Geboorte van Andrej Roebljov – lijkt het Kind Jezus niet in een wieg te liggen, maar in een graf. Deze afbeelding, die de twee voornaamste christelijke feesten – Kerstmis en Pasen – met elkaar wil verbinden, toont aan dat er naast het vreugdevol onthaal van een nieuwe geboorte ook heel het drama is waarvan Jezus het voorwerp is, misprezen en verworpen tot aan de dood op het Kruis. »

De paus vervolgt : « De verhalen zelf over de geboorte van Jezus tonen ons hoe verhard het hart van de mensheid is, hoe moeilijk zij het heeft om het Kind te verwelkomen. Vanaf het begin wordt Hij verworpen, buiten in de koude gelaten, verplicht om geboren te worden in een stal omdat er geen plaats meer was in de gemeenschappelijke zaal (cf. Lc 2, 7). En als de Zoon van God zo behandeld is, hoe erger is dan nog het lot van zovele van onze broeders en zusters ! In de kindsheidevangeliën is koning Herodes het prototype van deze houding ; wanneer hij voelt dat zijn gezag bedreigd is door het Kind Jezus, laat hij alle kinderen van Bethlehem doden. Mijn gedachten gaan onmiddellijk uit naar Pakistan, waar een maand geleden meer dan honderd kinderen vermoord werden met een ongeziene wreedheid. Ik wens mijn persoonlijk medeleven met de getroffen families te hernieuwen en hen te verzekeren van mijn gebed voor zoveel onschuldigen die hun leven verloren. »

Op die manier vereenzelvigt paus Franciscus zich met « de Bisschop in het Wit gekleed » uit het Derde Geheim : « Teneergedrukt door pijn en verdriet bad hij voor de zielen van de lijken die hij op zijn weg tegenkwam. »

RELIGIEUS FUNDAMENTALISME

« Mijn gedachten gaan vooral uit naar het Midden-Oosten, te beginnen met het geliefde land van Jezus, dat ik in mei jl. heb mogen bezoeken ; nooit zullen wij het moe worden te bidden voor vrede in dat land. » Het doel moet zijn « dat het geweld ophoudt en dat er een oplossing komt die zowel het Palestijnse als het Israëlische volk toelaat eindelijk in vrede te leven. »

Eigenlijk komt het er op neer dat de paus een mirakel vraagt. Een mirakel dat bovendien des te schitterender zal zijn « omdat het Midden-Oosten ook het toneel is van andere conflicten, die al veel te lang aanslepen en die schrikwekkende aspecten vertonen, zoals de uitbreiding van het terrorisme van funda­mentalistische origine in Syrië en Irak. »

Hier definieert Franciscus wat hij verstaat onder « fundamentalisme ». Voor de eerste keer krijgt deze term een precieze betekenis, zodat onze tegenstanders er ons misschien niet meer om de haverklap mee om de oren zullen slagen : « Het religieus fundamentalisme, meer nog dan de menselijke wezens te verwerpen door gruwelijke moorden te plegen, verwerpt God zelf en herleidt hem tot niet meer dan een ideologisch voorwendsel. »

Dat is inderdaad het geval met de jihadisten overal ter wereld.

De paus brengt verder ook hulde aan de christelijke gemeenschappen in het Midden-Oosten. Zij spelen « een fundamentele rol als bewerkers van vrede, verzoening en ontwikkeling ». Wat een ramp is het dus dat net de volgelingen van Christus overal in die landen verjaagd worden. Voor de eerste keer sinds tweeduizend jaar wonen er geen christenen meer in Mosoel, het oude Ninive, de tweede stad van Irak. In 2003, het jaar van de rampzalige Amerikaanse invasie, was hun gemeenschap nog 1,3 miljoen zielen groot ! De genadeslag kwam vorige zomer, toen het nieuwe kalifaat van de Islamitische Staat hen tot doelwit nam. In de Syrische stad Aleppo woonden voor het uitbreken van de oorlog tachtigduizend christenen ; er blijven er nog 7000 over.

* * *

Er is in de hele wereld maar één Persoon die het mirakel zal verrichten van een oplossing voor alle kwalen die de paus nog verder in zijn toespraak opsomde : burgeroorlogen en moordpartijen in Libië, in de Centraal-Afrikaanse republiek, in Nigeria, in Zuid-Soedan, in Congo… Het is de wil van God dat het Onbevlekt Hart van Maria dat mirakel zal realiseren. Door zich te verzetten tegen haar universeel middelaarschap zijn het Tweede Vaticaans Concilie en alle conciliaire pausen – Joannes XXIII, Paulus VI, Joannes-Paulus II en Benedictus XVI – schuldig aan de immense puinhoop van de christenheid en de onmacht van de Kerk om daar iets aan te doen.

broeder Bruno van Jezus-Maria
Hij is verrezen ! nr. 74, maart-april 2015