POETIN, HET ZWARTE BEEST ?

HET stond in de sterren geschreven dat de topontmoeting tussen VS-president Trump en zijn Russische tegenhanger Poetin in Helsinki op 16 juli 2018 niet op begrip van de Amerikaanse Deep State zou kunnen rekenen. Zoals Nikki Haley, de ambassadrice van Washington bij de Verenigde Naties, het enkele maanden geleden al formuleerde: «Rusland is onze vijand en zal altijd onze vijand zijn!» Met Vladimir Poetin práten alleen al staat voor het Amerikaanse establishment ongeveer gelijk met verraad. Donald Trump mag dan wel een creatuur van dat establishment zijn, zoals al zijn voorgangers trouwens, maar zijn gezond verstand en zijn zakeninstinct geven hem in dat een behoorlijke verstandhouding met de Russen voor de VS alleen maar voordelen oplevert.

«“De Koude Oorlog is een relict uit het verleden.” Op het moment dat president Poetin dit zei tijdens voorafgaande opmerkingen op de gemeenschappelijke persconferentie met president Trump in Helsinki, was het al duidelijk dat die bewering geen stand zou houden. Niet na zoveel investering in Cold War 2.0 door Amerikaanse conservatieven. Russofobie is in de VS een 24/7-industrie, non stop. Al diegenen die erbij betrokken zijn, inclusief hun vazallen in de media, gaven uiting aan hun razernij over de “schandelijke” persconferentie. Trump “heeft samengespannen met Rusland”. Hoe kon de president van de Verenigde Staten “morele gelijkheid” promoten met een “misdadiger van wereldklasse”?» (Pepe Escobar, A walk on the wild side as Trump meets Putin at Finland station, in Asia Times, 17 juli 2018).

Een misdadiger van wereldklasse... Alle objectiviteit en alle rationaliteit moeten wijken als het over Vladimir Poetin en Rusland gaat. Om een andere klok te luiden, grijpen we hieronder graag terug naar een studie die broeder Pierre-Julien van de goddelijke Maria enkele jaren geleden in Il est ressuscité! publiceerde (februari 2015). We vertalen er verschillende passages uit.

* * *

Wat analisten van alle strekkingen met meer of minder succes proberen te begrijpen, legde abbé de Nantes al uit in 1982 toen hij de «dwaling» van het Westen aan de kaak stelde: « het Russische volk, het rijk van de tsaren, het eeuwige Rusland beschouwen als de gezworen en dodelijke vijand van het Westen en niet het marxistisch, leninistisch, stalinistisch communisme, dat slechts een ideologie en een programma zou zijn zoals zovele andere» (Rusland voor en na 1983, in CRC nr. 184, december 1982, p. 3).

Het Westen vergiste zich van vijand: het ontzag zoveel mogelijk het sovjetcommunisme, maar ontmoedigde het Russisch nationalisme dat verantwoordelijk werd geacht voor al de gruweldaden van de bolsjewieken en hun opvolgers. De USSR werd systematisch verontschuldigd voor al het onmenselijk geweld tegen het Russische volk en de orthodoxe Kerk, want dat was zogezegd een erfenis van de typisch Russische geaardheid.

De stichter van De katholieke Contrareformatie in de 20^ste eeuw ging nog een stap verder en toonde aan dat een dergelijke verwarring niet slechts een onschuldige dwaling was, maar een weloverwogen zonde.

De Russische revolutie van 1917 was immers een anti-Russische revolutie die haar oorsprong vond in de Amerikaanse onafhankelijkheidsverklaring van Thomas Jefferson, waarvan de principes gebaseerd waren op protestantse sociaaldemocratische theorieën. « En het was Jefferson in persoon die de Franse Conventie de ware en onsterfelijke beginselen van de wereldwijde Revolutie kwam aanleren: Vrijheid, Gelijkheid, Broederlijkheid... of de dood! Een uitvloeisel was de Verklaring van de Rechten van de Mens, die helemaal gericht is op de vernietiging van het gezag van God en van de soevereiniteit van de vorsten» (ibid., p. 5).

De revolutionaire principes werden vervolgens door Napoleon verspreid en opgelegd in heel Europa, tot Moskou toe. « Dat kwaad, die democratische en revolutionaire pest, een ideologie die even onmenselijk als antichristelijk is, zet daarop de Duitse geesten in vuur en vlam. Allemaal doen ze hun best om elkaar te overtroeven in het opstellen en exporteren van de theorie van een oppermachtige en absolute Staat, die op eigen houtje de integrale revolutie zal doorvoeren en het welzijn van de volkeren te vuur en te zwaard zal realiseren» (ibid.). Van Kant loopt een rechte lijn naar Hegel en van Hegel naar Marx en Engels.

Die achtergronden maken duidelijk waarom er in de 20^ste eeuw een feitelijke coalitie tot stand gekomen is tussen alle “democratische” machten ter wereld – met inbegrip van de Sovjetunie – tegen hun gemeenschappelijke vijand: de christelijke naties. Het meest flagrante voorbeeld is wat er daags na de “overwinning” van 1945 gebeurde. De Geallieerden gingen op alle eisen van Stalin en zijn kliek in en plaatsten alle volkeren voor het alternatief: ofwel de plutocratische democratie, ofwel de “volksdemocratie” naar Sovjetmodel.

In het begin van de jaren 1980 stelde abbé de Nantes in het spoor van Aleksandr Solzjenitsyn vast dat het communisme overal in de wereld zoveel vorderingen maakte dat de wereldheerschappij voor het grijpen lag. De Geallieerden weigerden de Sovjetexpansie in te dijken en richtten hun pijlen enkel op «de Russen», met het gevolg dat die laatsten zich op de duur solidair gingen voelen met hun verdrukkers! Wat men had moeten doen was het aanwakkeren van het patriottisme, de traditie, de beschaving, de godsdienst van het Russische volk en het aanklagen van het communistisch regime van terreur, vervolging en wanbeheer. De VS beperkte zich tot protest tegen betreurenswaardige «schendingen van de mensenrechten» in de Sovjetunie...

De interpretatie van abbé de Nantes gaat ook vandaag nog op, nu Rusland bevrijd is van het communistisch juk: de haat van onze liberale democratieën gaat crescendo naarmate Vladimir Poetin het christelijk nationalisme van zijn land herstelt.

DE LIEFDE VOOR HET VADERLAND

Op 31 december 1999, de dag van zijn ambtsaanvaarding als president van de Russische Federatie, schreef Poetin: « De vaderlandsliefde is de bron van de moed, de loyauteit en de kracht van ons volk. Als wij het patriottisme verliezen, samen met de nationale fierheid en waardigheid die ermee verbonden zijn, dan houden wij op een natie te zijn die bekwaam is om grootse dingen te verwezenlijken.» Hij preciseerde dat die vaderlandsliefde, om niet negatief en intolerant zijn, « vrij moest zijn van ijdel nationalisme en imperiale ambities.»

Bij zijn terugkeer als opperste gezagsdrager in 2012 – na vier jaar premierschap onder Dmitri Medvedev – lichtte hij zijn ideeën verder toe: « Een patriot zijn betekent niet alleen dat men zijn nationale geschiedenis met liefde en respect benadert, maar vooral dat men bereid is het land en de samenleving te dienen. Zoals Solzjenitsyn zei, is vaderlandsliefde een organisch en natuurlijk gevoelen. Je kan niet leven zonder je iets aan te trekken van de anderen, zonder de zwakken te helpen, zonder je verantwoordelijkheid uit te breiden tot voorbij de eigen familie- en beroepskring.» Kortom, we moeten « onze persoonlijke levens en ons werk in relatie brengen met de bekommernis om de anderen, de verzuchtingen van heel de natie en de belangen van de staat.»

DE HULP VAN DE GODSDIENST

Vijftien [ondertussen achttien] jaar uitoefening van de macht lijkt Poetin ervan overtuigd te hebben dat er geen ware beschaving kan bestaan zonder morele beschaving en geen echte moraal zonder de hulp van de godsdienst: « De Russische samenleving van vandaag», zei hij ooit, « lijdt onder een overduidelijk tekort aan geestelijke waarden zoals naastenliefde, medelijden, hulpvaardigheid en wederzijdse bijstand. Het gaat om een deficit aan waarden die ons, heel de loop van de Russische geschiedenis door, sterker en stabieler gemaakt hebben, waarden waarop wij altijd fier geweest zijn. [...] Welnu, er kan in de wereld geen moraal of deugdzaamheid bestaan los van religieuze waarden.»

Sindsdien heeft Poetin gehamerd op het christelijk fundament van Rusland, zijn doopsel in de tijd van de H. Vladimir, zijn mystiek elan onder impuls van de H. Sergius van Radonezj, door de president geëerd als een van de voornaamste « bouwers» van Rusland.

De Russische leider weigert evenwel om zijn land te bekijken als een ideoloog. Rusland blijft een mozaïek van volkeren, religies en culturen, waarvan de « nationale identiteit» niet van bovenaf kan opgelegd worden, vanuit een ideologisch monopolie van de staat:

« In de loop van de eeuwen en al vanaf de oorsprong heeft Rusland zich ontwikkeld als multi-etnische natie, als een beschaafde staat die één was dankzij het Russische volk, de Russische taal en de Russische cultuur. In die eenheid bleven wij bewaard. Een ontbinding in de diversiteit van de wereld bleef ons bespaard. Wij behandelen met veel zorg en respect elke etnische groep in de schoot van de Russische Federatie en zullen dat ook in de toekomst blijven doen. Onze verscheidenheid is altijd al de bron van onze schoonheid en kracht geweest.»

Vladimir Poetin wil die historische gemeenschap herstellen. Maar ook de Hemel heeft zich voorgenomen haar te redden: Rusland staat centraal in de boodschap van Onze-Lieve-Vrouw van Fatima. Het gaat bijgevolg om een gemeenschappelijk werk van de genade en de menselijke wijsheid dat zich onder onze ogen voltrekt.

DE KRIM EN DE DONBASS

Op 21 november 2013 verdaagt de Oekraïense president Viktor Janoekovytsj de ondertekening van het associatieverdrag met de Europese Unie [een verdrag waarop Brussel én Washington al lang aansturen met de bedoeling Oekraïne los te weken uit de Russische invloedssfeer, in afwachting van de oprichting van NAVO-bases vlakbij de Russische grens].

Onmiddellijk wordt in heel het land een massale campagne van anti-Russische propaganda ontketend door Amerikaanse organisaties [de bekende ngo’s: Freedom House, National Endowment for Democracy enz.] en personaliteiten. Neonazistische groeperingen in Oekraïne doen het vuile werk.

Het resultaat is de opstand van februari 2014 met als focus het Majdanplein in Kiev. Het leven van president Janoekovytsj wordt bedreigd; Poetin zet het licht op groen voor een commando-operatie om hem te redden.

De westersgezinde Oekraïners maken het leven ondraaglijk voor de Russischsprekende bevolking in het oosten van het land. Het Donetsbekken (Donbass) rebelleert. De burgeroorlog leidt tot de verplaatsing van bijna een miljoen mensen, van wie er velen worden opgevangen door Rusland.

De autoriteiten van de Krim, officieel Oekraïens grondgebied, vragen de aanhechting bij Rusland. Bij gebrek aan een wettige regering in Kiev die in staat is om over deze kwestie te onderhandelen besluit Poetin zelf het initiatief te nemen, temeer omdat de Russische strategische belangen op het spel staan [Sebastopol is sedert 1783 een Russische vlootbasis] en er een aloude historische band bestaat tussen de Krim en Rusland. De president laat het grondgebied van het schiereiland eerst veiligstellen door militairen. Geen druppel bloed wordt vergoten en de plaatselijke bevolking verwelkomt de Russen enthousiast. Wie spreekt over een “invasie”, verdraait moedwillig de feiten.

ECONOMISCHE SANCTIES

Wat de Krim betreft, is het Westen schaakmat gezet. Daarop trekt Washington de kaart van de economische sancties tegen Rusland.

Ze worden afgekondigd op het moment dat de olieprijzen [en dus ook de inkomsten van Moskou] dalen. De Amerikanen gaan zo ver dat zij gedurende 90 dagen de leningen van Russische ondernemingen op de internationale financiële markten blokkeren. Op 12 december 2014 leidt kwaadwillige beursspeculatie in Wall Street en in de Londense City tot een spectaculaire koersval van de roebel... Maar anders dan het overal rondgebazuind wordt, stort de Russische economie niet in elkaar. Na een moeilijke week stijgt de waarde van de roebel opnieuw. De reden? De veerkracht van het Russische volk maakt dat het in staat is om zichzelf de ontberingen op te leggen die noodzakelijk zijn voor een nationalistische politiek. Bovendien is de economie gezonder dan men dacht; in de voornaamste sectoren gaat de productiviteit er sinds 2003 constant op vooruit.

Op 29 mei 2014 heeft Poetin de Euraziatische Economische Unie gesticht met Wit-Rusland en Kazachstan, waarbij kort daarna ook Armenië en Kirgizië aansloten. « De integratie met onze buren is voor ons een topprioriteit», verklaarde de Russische president.

Sinds 2007 ontwikkelt hij steeds verder zijn concept van een multipolaire wereld, tegen het hegemonisme van de VS in. Daarom haalt Rusland ook de banden aan met de nieuwe groeicentra in de wereld: China, India, Brazilië en Zuid-Afrika, die met Rusland deel uitmaken van de BRICS-landen.

« Rusland gaat zijn kalmte niet verliezen», aldus Poetin. « We gaan niet beledigd doen of bedelen aan iemands deur. Rusland is een land dat volledig voor zichzelf kan instaan. [...] Natuurlijk vormen de sancties een obstakel. Men probeert ons te verzwakken, onze ontwikkeling te dwarsbomen en ons in het politieke, economische en culturele isolement te drijven. Maar wijzelf hebben niet de bedoeling ons van de rest van de wereld af te sluiten...» (24 oktober 2014).

OP WEG NAAR DE BEKERING VAN RUSLAND

De ware wedergeboorte van het land is begonnen toen de Russen, bevrijd van het juk van het atheïstisch communisme, opnieuw de weg naar de Kerk gevonden hebben.

« De Russen zijn teruggekeerd naar het christelijk geloof zonder enige druk vanwege de staat of van de orthodoxe Kerk», onderstreept Poetin. « Men vraagt zich af waarom. De mensen van mijn leeftijd herinneren zich de “Codex” van de bouwers van het communistisch systeem, die eigenlijk een simplistische samenvatting was van de ethische en godsdienstige beginselen van alle moderne religies. Toen die codex ophield te bestaan, ontstond een morele leegte. Die kon enkel opgevuld worden door terug te keren naar de authentieke waarden.»

Op amper een kwarteeuw tijd werden in Rusland en daarbuiten 25.000 orthodoxe kerken gebouwd.

Poetin zelf geeft het goede voorbeeld door samen met zijn eerste-minister jaarlijks de paasliturgie bij te wonen in de kathedraal van de Verlosser in Moskou.

Hij spant zich ook in om de orthodoxe Kerk te begunstigen. Op 19 november 2010 werd de wet op de teruggave van kerkelijke bezittingen, geroofd door de bolsjewistische revolutie, goedgekeurd met 345 stemmen tegen 42. Op 8 februari 2012 beloofde Poetin de toekenning van een bedrag van bijna 80 miljoen euro aan de orthodoxe Kerk. Hij engageerde zich ook om de zichtbaarheid van die Kerk in de Russische media te verhogen. De orthodoxe Kerk is namelijk « een natuurlijke partner van de staat»; beide werken samen op heel wat domeinen, zoals het gevangeniswezen en de ziekenhuizen.

Op 19 september 2013 verklaarde Poetin: « Rusland is een van de laatste behoeders van de Europese cultuur, de christelijke waarden en de waarachtige beschaving», terwijl de EU « zich afkeert van zijn wortels, zijn traditionele, culturele en godsdienstige ideologie, zelfs van zijn traditionele seksuele opvattingen...»

De wereldwijde afkeer waarvan Rusland het voorwerp is, kan geen verwondering wekken: het land is in zijn eentje de socialistisch-kapitalistische alliantie van alle democratieën om de christelijke volkeren tot slaven te maken de baas.

Niettemin blijft er het schisma, dat aan de oorsprong ligt van al de ellende in Rusland en waarop het land voorlopig niet wil terugkomen. Daardoor blijft het verstoken van de weldadige en vreedzame eenheid van de katholieke Kerk.

Vandaag is Vladimir Poetin zonder twijfel de staatsman die het best is ingesteld om in te gaan op de oproep van de paus tot vrede. Om die vrede te bekomen volstaat het dat de H. Vader Rusland toewijdt aan het Onbevlekt Hart van Maria. « Dat zal een ongelooflijk wonder zijn», schreef abbé de Nantes. « Door zijn verbazingwekkende bekering zal Rusland een werktuig van heil zijn voor alle andere volkeren die in anarchie, immoraliteit en geloofsafval terechtgekomen zijn.»

Dan zal heel de wereld « een bepaalde tijd van vrede» kennen, zoals Onze-Lieve-Vrouw van Fatima beloofd heeft. En van die vrede zal het bekeerde Rusland de middelaar zijn.

broeder Pierre-Julien van de goddelijke Maria & redactie KCR