DEMOCRATIE BETEKENT OORLOG !

NAAR het schijnt heeft een Amerikaanse ngo, gefinancierd door “filantroop” George Soros, het plan van Angela Merkel geïnspireerd voor het onthaal van de “vluchtelingen” in 2015...

Wat er ook van zij, zeker is dat de standpunten die paus Franciscus inneemt over de inwijking van vreemdelingen in Europa een migratieschokgolf aankondigen waarvan de gevolgen niet te overzien zijn.

Wat is een migrant? «Een vreemdeling op zoek naar veiligheid en levensonderhoud waarvan hij in zijn land van oorsprong verstoken blijft». Dat is de definitie die de Catechismus van de katholieke Kerk uit 1997 geeft en die Franciscus aanhaalt. Hij leidt er de plichten uit af die de staten hebben: onthalen, beschermen, integreren en bevorderen.

«Integreren» betekent voor hem: wederzijdse verrijking van twee culturen. Dat sluit voor de vluchtelingen uit dat zij hun eigen “culturele” identiteit vergeten – bv. het feit dat zij moslim zijn – en betekent voor hen die de migranten ontvangen een verbod om zich op hun eigen christelijke identiteit terug te plooien. Liever verloochening onder de dekmantel van “secularisering”!

Hoe moeten wij, Rooms-katholieken, onze “identiteit” definiëren? Eeuwenoud antwoord: wij zijn allemaal “vreemdelingen” op deze aarde, pelgrims op weg naar de hemel, ons waarachtige vaderland en het enige doel van al ons streven. Die waarheid was verankerd in de godsdienst van onze voorvaderen. De hemel: voorwerp van hun geloof dat ze bij het doopsel ontvangen hadden, van hun hoop, van hun liefde. Toen Lucia op 13 mei 1917 de Dame die haar verscheen hoorde zeggen: « Ik ben van de hemel», vroeg zij onmiddellijk: « En ik, zal ik naar de hemel gaan?»

De paus van zijn kant weigert « zichzelf om te vormen tot gemeenschapsleider», wat hij nochtans in alle waarheid is door zijn wijding; hij vindt dat dit zou neerkomen op « het verraden van de universele roeping van het katholicisme» (aangehaald in La Croix van 13-14 januari 2018). Wat betekent dat allemaal? Simpelweg dat paus Franciscus weigert om de Rooms-katholieke Kerk waarvan hij de leider is te regeren als een familievader, omdat zij in zijn ogen niet beantwoordt aan die « universele roeping»! Franciscus beschouwt zich liever als de leider van een werkelijk universele beweging, de MASDU: «Beweging voor Geestelijke Animatie van de Wereldwijde Democratie» (Mouvement d’Animation Spirituelle de la Démocratie Universelle). Daarmee treedt hij in de voetsporen van Paulus VI onzaliger gedachtenis...

CHILI, EEN MODELDEMOCRATIE

Toen Franciscus op 16 januari in Chili aankwam, drukte hij tegenover de presidente, Michelle Bachelet, zijn voldoening uit over de aansluiting van het Zuid-Amerikaanse land bij die “Beweging”: « Chili werd de afgelopen decennia gekenmerkt door de ontwikkeling van een democratie die gezorgd heeft voor een volgehouden vooruitgang.» Onder verzwegen: dankzij de omverwerping van generaal Pinochet. « De recente politieke verkiezingen waren een manifestatie van de burgerlijke sterkte en maturiteit die jullie bereikt hebben, wat een bijzonder accent krijgt in dit jaar waarin de tweehonderdste verjaardag van de onafhankelijkheidsverklaring gevierd wordt. Dat gebeuren was zeer belangrijk, want het heeft jullie lotsbestemming als volk bepaald. De onafhankelijkheid werd gevestigd op de vrijheid en het recht en moest verscheidene woelige perioden [de vreselijke “dictatuur” van Pinochet!] het hoofd bieden, die niet zonder moeite te boven werden gekomen. Zo hebben jullie de droom van de stichters van Chili kunnen bevestigen en versterken.»

Vergissen we ons niet: met die laatste woorden doelt de paus niet op de missionarissen die het land gekerstend hebben en van wie de «de droom» erin bestond dat alle bevolkingsgroepen waarvan ze de vaderlijke zorg ter harte namen naar de hemel zouden gaan. Neen, voor Franciscus gaat het integendeel om de strijders voor de onafhankelijkheid die de Chilenen “geëmancipeerd” hebben van die christelijke voogdij. Bepaalde « woelige perioden» hebben wel geprobeerd om hen terug naar die christelijke wortels te voeren, maar de paus wenst de presidente geluk dat ze de universele democratie in Chili « bevestigd en versterkt» heeft.

De reis van de paus «werd door sommigen als een mislukking beschouwd, wegens het geringe aantal personen dat opdaagde om hem welkom te heten en omdat de Kerk meer verdeeld is dan voorheen. Maar de paus zei: “Wat Chili betreft, ben ik tevreden. Ik verwachtte mij er niet aan zoveel mensen langs de straten te zien en die werden niet betaald om te komen” [sic] (Zenit van 23 januari 2018).

ALTIJD MAAR WEER SCHANDALEN

De waarheid is dat het voornaamste opzet van het bezoek erin bestond een antwoord te geven op de schandalen waarvan het land het toneel is door het wangedrag van slechte priesters. Tijdens zijn toespraak in het presidentieel paleis sprak Franciscus in aanwezigheid van Michelle Bachelet een echte publieke schuldbelijdenis uit. De Heilige Vader kwam nogmaals langdurig op dit onderwerp terug tijdens zijn ontmoeting met de geestelijkheid. In Le Figaro van 17 januari beweert Jean-Marie Guénois dat «deze herhaalde schandalen, in het bijzonder datgene waarvoor in 2010 een zekere pater Karadima verantwoordelijk was, en waarvan men vandaag verneemt dat ze allemaal met grote nauwkeurigheid bijgehouden werden door een Amerikaanse NGO (Bishop Accountability), in Chili tot een terugval van de katholieke godsdienstpraktijk met 20 tot 30 % zouden geleid hebben.»

Dat is het loon voor de «wereldse gezindheid van de duivel», die door abbé de Nantes MASDU werd genoemd en waarvan paus Franciscus bij het begin van zijn pontificaat nochtans verklaard had dat hij er volledig afstand wou van nemen. Die gezindheid houdt in dat men zich afwendt van zijn eigen gemeenschap om zich open te stellen voor de wereld waarvan Satan de vorst is – net wat Franciscus doet. In naam van de godsdienstvrijheid promoot hij het onthaal van vluchtelingen « in toepassing van de principes en waarden van onthaal en broederlijkheid die een gemeenschappelijk patrimonium van de mensheid en de wijsheid vormen», zonder dat er nog sprake is van Christus... En de naam van dat patrimonium? « Het integraal humanisme, dat een van de mooiste vruchten van de Europese beschavibg vormt» (toespraak tot de Europese verantwoordelijken voor de migrantenpastoraal, september 2017).

DE VISEGRÁDGROEP BIEDT WEERWERK

In elk geval is niet iedereen een aanhanger van de MASDU! En niet alleen in Chili. De vier landen van de groep van Visegrád – Hongarije, Slowakije, de Tsjechische Republiek en Polen – vormen een hecht blok, waartoe men nu ook Oostenrijk mag rekenen, dat de «Brusselse orde» uitdaagt en niet wil weten van de door de paus gepredikte migratiepolitiek. Ze zijn vast van plan om hun christelijke identiteit, hun nationale soevereiniteit en de controle over hun eigen grenzen te verdedigen. De van het communisme bevrijde “V4” dragen in hun banier een integraal nationalisme.

Paus Franciscus heeft in zijn toespraak tot de ambassadeurs, begin januari, zijn afkeuring van dat nationalisme verwoord. Hij verklaarde dat de komst van migranten een « kans» kan betekenen voor het gastland « om zijn eigen cultureel en godsdienstig erfgoed opnieuw te ontdekken». Op voorwaarde dan toch dat men dit erfgoed nog behoedt en dat men de “missionaire” wil heeft om het te delen!

Nog volgens de Heilige Vader staat er geen limiet op « het recht om te kunnen emigreren». Dat recht maakt integraal deel uit van de menselijke waardigheid, net als « het recht om niet te moeten integreren». Dat laatste houdt volgens hem de strijd tegen de armoede in de landen van vertrek in en meer inspanningen op het domein van samenwerking en ontwikkelingshulp. Alsof « de armoede» het enige motief is om naar Europa te vertrekken!

DE PLICHT OM TE KOLONISEREN

Joseph Kabila, de president van de Democratische Republiek Congo, vormt een groot gevaar midden in het hart van Afrika. Sinds het einde van 2016 weigert hij afstand te doen van de macht, hoewel de grondwet hem verbiedt een derde mandaat te bekleden. Zijn herhaalde vertragingsmanoeuvres «hebben ertoe geleid dat de katholieke Kerk, de best georganiseerde instelling van het land, besloten heeft zich te engageren. Waarom hebben de Congolese bisschoppen – die overigens in deze strijd vervoegd werden door de protestantse dominees en de mohammedaanse imams – het nuttig geoordeeld zich met de politiek te bemoeien? Omdat het behoud van de burgervrede op het spel staat in dit land dat viermaal zo groot als Frankrijk is» (Le Figaro, 23 januari 2018).

De sociaaleconomische toestand en de veiligheidssituatie in Congo zijn catastrofaal: «Als Europa niet wil overspoeld worden door immigranten uit dat land van 80 miljoen inwoners, van wie 60 % jonger dan twintig jaar is, dan moet de EU in actie komen. Als Afrika niet wil dat de streek van de Grote Meren opnieuw in vuur en vlam komt te staan, dan moet de Afrikaanse Unie handelen» (ibid.). De Afrikaanse Unie? Maar die bestaat niet! En de Europese Unie eigenlijk evenmin... Wat dan? «Ingrijpen is soms nodig als het er op aan komt een menselijke catastrofe van reusachtige omvang te voorkomen» (ibid.).

Op 13 januari 1912 schreef pater Charles de Foucauld aan zijn neef Charles de Blic: « Frankrijk moet zijn plicht vervullen tegenover zijn koloniaal rijk, dat wil zeggen dat ons land zich tegenover die volkeren moet gedragen als een moeder en niet als een uitbuitster. Wij moeten aan de anderen doen wat wij zouden willen dat zij aan ons doen, door het beginsel “Bemin uw naaste als uzelf” toe te passen en ook dat van de “broederlijkheid” die hier op elke muur prijkt [het devies van de Republiek]. Wij moeten deze volkeren opvoeden, dan zullen wij een bewonderenswaardig rijk bezitten dat als een tweede Frankrijk zal zijn en waarvan de bevolking op een halve eeuw tijd zal verdubbelen.» 

En als wij dat niet doen? « Dan zullen zij ons over vijftig jaar de zee in drijven» (aan kapitein Pariel, 16 februari 1912). De woorden van de pater zijn letterlijk uitgekomen. Frankrijk is tekortgekomen in al zijn plichten, als een stiefmoeder die haar kinderen in de steek laat.

OORLOG IS HET LOON VAN DE MASDU

De etnische groep van de Peul leeft verspreid over een groot aantal landen van de Sahelzone. Ze zijn van oorsprong nomadisch. En overwegend islamitisch. De laatste tijd vertonen ze een steeds grotere sympathie voor de jihad. Zo hebben vier jihadistische groepen zich verenigd in een Groepering ter ondersteuning van de islam en de moslims die momenteel in het grootste deel van Mali woedt.

De groepering zou ongeveer tweeduizend strijders tellen en ageert onder het commando van Al Qaeda in de islamitische Magreb (Aqim). «Geen enkel voertuig kan door de Sahara trekken, geen enkele put kan gegraven worden zonder de toelating van Aqim», aldus een Mauretanische veiligheidsbron. De terroristische organisatie heft belastingen op alle verkeer doorheen de Sahelzone, meer bepaald op de drugstrafiek. «Al die groepen zouden versterkt kunnen worden door de komst van islamisten uit Libië. Aqim heeft ook vertakkingen bij de Toeareg en de Oeled Sliman [een Libische stam], terwijl Islamitische Staat stevig verankerd is in de kuststeden Sabratha en Misrata.»

We zien met andere woorden hoe een groot deel van Noord-Afrika zich ontwikkelt tot een gezworen vijand van de «ongelovigen». Hoe zal men dit nieuwe gevaar het hoofd bieden? Met een Beweging voor Geestelijke Animatie van de Wereldwijde Democratie?

Het is van het grootste belang dat Frankrijk militair zijn verantwoordelijkheid opneemt om te voorkomen dat de Sahelzone de prooi van de jihad wordt. Datgene wat ondanks alles en tegen iedereen in nog altijd «Frans West-Afrika» is, moet geholpen worden door een politiek van « ingrijpen», in ons eigen belang.

HET KRUITVAT VAN HET MIDDEN-OOSTEN

In het Midden-Oosten is er ook «inmenging», door de Amerikanen, maar hun bemoeienis is de bron van een dodelijk gebrek aan stabiliteit. Daarmee bereiden zij een uitslaande brand voor die op dit ogenblik nog tegengehouden wordt door de kleine hand van de H. Maagd Maria:

« Wij zagen links van Onze-Lieve-Vrouw en iets hoger een engel, die een vurig zwaard in zijn linkerhand hield. Vonken vlogen er af en vlammen sloegen er uit, alsof die de wereld in brand moesten steken. Maar de vlammen doofden uit toen zij in aanraking kwamen met het schitterend licht dat Onze-Lieve-Vrouw er vanuit haar rechterhand liet op stralen» (derde Geheim van Fatima).

Washington wil koste wat het kost Assad omverwerpen, ook al moet het land dan in vuur en bloed verder ten onder gaan. En wat moet er in de plaats komen? De democratie! Zoals in Oekraïne? Zoals in Irak? Zoals in Afghanistan? Zoals in Libië? Maar de Russen zijn waakzaam en verdedigen met succes het Syrisch regime.

De spanning tussen Israël en Libanon loopt op. De buffer van VN-blauwhelmen die de tegenstanders moet scheiden sinds de oorlog van 34 dagen in 2006, staat onder zware druk. Ondanks de schijnbare rust die aan de grens heerst, verdenkt Jeruzalem de Hezbollah ervan dat de sjiitische strijders de grensdorpen aan de Libanese kant voorzien hebben van lanceersystemen voor raketten. Het Hezbollah-arsenaal wordt geschat op 135.000 raketten, waarvan er verschillende duizenden een reikwijdte hebben tot in het centrum en het zuiden van Israël. Tsahal, het Israëlische leger, verwacht dat het bij een komende oorlog een regen van raketten zal moeten verwerken, waarvan hun luchtafweergeschut er slechts een deel zal kunnen onderscheppen. Maar de reactie van de Israëli’s zal ongenadig zijn: « We zullen Libanon gelijk maken met de grond en terug naar de steentijd sturen», aldus minister van Inlichtingen Yisrael Katz.

Eenzelfde vastberadenheid heerst bij de Turken tegenover de Koerden van Afrin, die zich in de steek gelaten voelen door de Russen. «In hun ogen heeft Moskou het op een akkoordje gegooid met Ankara, wat moet blijken uit de terugtrekking van de Russische troepen uit Afrin juist voor het begin van het Turkse offensief» (La Croix, 30 januari 2018). Maar hoe vastberaden Erdogan ook is, de Koerden zijn minstens even hardnekkig. Het is hard tegen hard, met alle risico’s van dien...

* * *

Toen zuster Lucia op 3 januari 1944 eindelijk de bovennatuurlijke kracht vond om het derde Geheim neer te schrijven, zoals haar bisschop haar opgedragen had, hoorde ze de echo van een zachte stem die sprak: «In de tijd: één enkel geloof, één doopsel, één heilige, katholieke en apostolische Kerk. In de eeuwigheid: de Hemel!» Een duidelijker veroordeling van de MASDU is niet mogelijk.

broeder Bruno van Jezus-Maria