GIFGASAANVAL IN SYRIË?

DE actualiteit heeft vandaag een hoog déjà-vu-gehalte, op alle domeinen.

Wanneer paus Franciscus in zijn woensdagcatechese spreekt over de Mis, dan legt hij de novus ordo van Paulus VI uit, die veel dichter bij het protestantse Avondmaal staat dan bij het eeuwenoude H. Misoffer. En sinds onze paus het heeft over het sacrament van het doopsel, heeft hij nog met geen woord gerept over de erfzonde, waarvan het doopsel ons bevrijdt. Ook over de Onbevlekte Ontvangenis horen wij hem nooit spreken...

Wat de internationale politiek betreft, die is het gevolg van de koppige ongehoorzaamheid van onze gezagsdragers, zowel de burgerlijke als de kerkelijke, aan de verzoeken van het Onbevlekt Hart van Maria. Op het ogenblik waarop Rusland, dat steeds duidelijker haar voorkeur geniet, het hoofd moet bieden aan alle krachten van de ontketende hel, begrijpen we alsmaar beter de noodzaak van de toewijding van dat land aan het Onbevlekt Hart van Maria.

Meer dan vijftig jaar geleden, op 22 juli 1962, schreef abbé de Nantes: « In 1944 zijn wij binnengetreden in een wereld van bedrog en leugen. Niet alleen de ideologieën van de politieke partijen zijn vals, maar vooral ook de analyse van de gebeurtenissen en de beschrijving van de feiten» (Brief aan mijn vrienden nr. 114). De agressieve krachten van de revolutie werden en worden altijd in een gunstig daglicht gesteld, terwijl de verdedigers van de sociale orde en de traditionele historische gemeenschappen elke keer opnieuw worden voorgesteld als achterlijk, misdadig en verstoken van enig idealisme. Dat gold gisteren voor Frans Algerije [en voor Belgisch Congo!], dat geldt vandaag voor het Syrië van Bashar al-Assad.

DE MISLUKKING VAN HET AMERIKAANS SCENARIO

In maart 2018 was het Syrische leger, met de steun van de Russen, bezig met een grote aanval in de streek rond de stad Idlib, in het uiterste noordwesten van het land [waar de terroristische groepering Jabhat al-Nusra de lakens uitdeelt]. Het leger van Assad stond op het punt de vliegbasis van Abu al-Duhur te bereiken toen de militaire operatie plots werd onderbroken en de strijdkrachten rechtsomkeer maakten richting Oost-Ghouta, een gebied aan de rand van Damascus dat al jaren werd bezet door jihadisten. Wat was er gebeurd?

De reden was dat Rusland de Syrische leiders had geïnformeerd over een grote samentrekking van troepen op de Amerikaanse militaire basis van Al-Tanf, aan de Syrisch-Irakese grens. Duizenden huurlingen gerekruteerd door Washington volgen daar al jaren een militaire training. Moskou had ongewone troepenbewegingen opgemerkt en begrepen dat de VS zich klaarmaakte om al die strijders naar Oost-Ghouta over te brengen, om daar de ca. dertigduizend jihadisten te versterken. Tegelijk met die operatie was er een afleidingsmanoeuvre gepland vanuit Daraa, in het zuiden van Syrië: een aanval vanuit het zuiden zou het Syrische leger en zijn bondgenoten op het verkeerde been moeten zetten, zodat zij het aantal van hun militairen rond de hoofdstad zouden inkrimpen.

Het plan van de VS bestond erin hun huurlingen en de jihadisten in Oost-Ghouta zodanig te ondersteunen dat zij Damascus zelf zouden bereiken en er de volledige controle over zouden verwerven. Kortom, Washington voorzag dat het er in de lente van dit jaar eindelijk zou in slagen de wettige president van Syrië omver te werpen en zich van de macht meester te maken met de hulp van tienduizenden jihadisten, die qua wreedheid niet onderdoen voor die van Islamitische Staat of Al-Qaeda.

En wat met Rusland? Het Amerikaans scenario voorzag dat men Moskou zou verplichten tot samentrekking van zijn troepen in de havensteden Latakia en Tartous terwijl de verandering van regime doorgevoerd werd. Dit plan zou alle volgehouden inspanningen van Rusland na bijna drie jaar deelname aan de oorlog in Syrië teniet gedaan hebben. De VS zouden de bovenhand gehaald hebben op het ogenblik waarop Moskou en het Syrische leger op het punt stonden eindelijk een einde te maken aan de oorlog.

De Russen legden zich echter niet neer bij dit scenario. Hun soldaten en die van Assad verplaatsen vliegensvlug hun activiteiten van Idlib naar Oost-Ghouta. Het opzet van Washington viel in duigen toen tienduizenden pro-Amerikaanse militanten gedwongen werden om samen met hun families uit te wijken naar het noorden van Syrië. Begin april was 95% van Oost-Ghouta heroverd. De hoofdstad werd meteen veel veiliger; er blijft slechts een zone in het zuiden van Damascus over waar Al-Qaeda en IS de plak zwaaien.

EEN NIEUWE POGING

Maar de Amerikanen gaven zich niet gewonnen en namen het besluit om een verwoestende aanval op Syrië uit te voeren met als bedoeling de vernietiging van het leger van Assad, zijn presidentieel paleis, commandocentra, elitetroepen, militaire opslagruimten, radarsystemen enz. Bashar al-Assad zou hoe dan ook omvergeworpen worden. Dat was «plan A» van Washington.

Om die mega-aanval te rechtvaardigen voor het wereldgeweten, moesten de VS een goede reden verzinnen. Vanaf eind maart verwittigde Rusland ervoor dat de westerse machten een nepaanval met gas aan het voorbereiden waren.

En toen, op 7 april, kreeg de hele wereld inderdaad tv-beelden voorgeschoteld van slachtoffers van een gasaanval, die onmiddellijk werd toegeschreven aan het Syrische leger.

Als represaille vuurden de VS, Groot-Brittannië en Frankrijk op 14 april een honderdtal kruisraketten af op Syrië, na een intense mediacampagne rond de “gruwelijkheden” begaan door het Syrische regime: bombardementen op burgerdoelwitten, gebruik van chemische wapens enz.

De in Syrië wonende Vlaamse pater Daniël Maes [die wij in Hij is verrezen! al meermaals citeerden] schreef in zijn informatiebulletin op 6 april:

« Los van alles werden de festiviteiten rond Pasen luisterrijk gevierd. De mensen dansen en zingen omdat het oostelijk deel van Ghouta eindelijk (bijna volledig) bevrijd is door het Syrische leger en zijn bondgenoten. De ware gruwel komt nu boven. Duizenden mensen hebben tunnels van tientallen kilometers lang moeten graven, als slaven, tot ze volkomen uitgeput waren en vermoord werden. Het Syrisch leger vond gevangeniscellen en martelkamers, grote reserves aan voedsel en geneesmiddelen geleverd door de internationale humanitaire hulpdiensten – allemaal in handen van de terroristen. Verder ontdekte het leger een volledig uitgerust ziekenhuis, een belangrijke voorraad wapentuig en munitie én fabrieken voor de vervaardiging van chemische wapens.»

Nergens in de toonaangevende media werd gesproken over die duizenden alawitische en christelijke gevangenen, de ware slachtoffers van gruweldaden, tot slaven gemaakt door de islamisten die hen als levend schild gebruikten. Zij werden opgesloten in ijzeren kooien boven op de gebouwen, om het Syrisch leger en de Russen te beletten bepaalde strategische doelwitten te bestoken...

[Deze feiten worden ook aangehaald in een dramatische brief geschreven door Syrische zusters trappistinnen en gepubliceerd door Katholiek Nieuwsblad op 8 maart 2018. « Mensen die de jihadisten niet steunen, worden in ijzeren kooien geplaatst – ook vrouwen en kinderen! – om te dienen als menselijk schild.» De zusters onderstrepen dat juist vanuit Oost-Ghouta « aanvallen zijn ingezet tegen burgers die wonen in het deel dat wordt gecontroleerd door de regering, en niet andersom.» Zij herhalen ook wat elke objectieve waarnemer constateert: « In deze bloedige oorlog worden de waarheid en de informatievoorziening te vaak geknecht door de belangen van regeringen en buitenlandse machten. Wanneer zal de partijdige journalistiek eindelijk zwijgen?» – red. KCR]

Er bestaat geen enkele twijfel over: het driekoppig bondgenootschap – Washington, Londen en Parijs – heeft een False Flag Operation opgezet, een actie (meestal een aanslag) waarvoor de verantwoordelijkheid in de schoenen van iemand anders wordt geschoven om die partij schade te berokkenen. Een dergelijke operatie gaat altijd gepaard met een groot propagandaoffensief. En dat is precies wat gebeurd is begin april. Het bombardement op Syrië kreeg zo een rechtvaardiging: het regime straffen omdat het chemische wapens gebruikt had.

DE ACHTERGRONDEN VAN DE ZGN. CHEMISCHE AANVAL

In een artikel verschenen op 16 april 2018 schrijft Richard Labévière, erkend specialist van het Midden-Oosten:

« Tegenover de “bewijzen” geleverd door de Witte Helmen en het Syrisch Observatorium voor de mensenrechten [die éne man in Coventry, cf. De actualiteit doorgelicht van april 2018!] onthult Sergej Lavrov, hoofd van de Russische diplomatie, dat “de zogenaamde chemische aanval in Syrië opgezet spel is. Wij beschikken over onweerlegbare bewijzen dat de speciale diensten van een land dat op dit ogenblik in de eerste rangen van een Russofobe campagne staat, meegedaan hebben aan deze mise-en- scène.”

« Beelden en getuigenissen van de voorgewende gasaanval op Ghouta werden inderdaad hoofdzakelijk gerapporteerd door twee bronnen: de ngo van de Witte Helmen, die volledig opgezet werd door de Britse geheime dienst MI6 om de terroristen van Jabhat al-Nusra (dat wil zeggen Al-Qaeda in Syrië) te ondersteunen, en het Syrisch Observatorium voor de mensenrechten, dat door de westerse media altijd wordt aangehaald als een persagentschap, maar dat in werkelijkheid een politiek orgaan is gelinkt aan de in Syrië verboden Moslimbroederschap.»

De westerse mogendheid waarop Lavrov doelt, is uiteraard Groot-Brittannië [waarvan de regering op datzelfde moment Moskou beschuldigde van de vergiftiging van Skripal]. « Volgens getuigen werden de terroristen die Ghouta moesten verlaten tevoren bij verschillende gelegenheden omkaderd door geregelde manschappen van het Britse én het Franse leger. De Russische minister van Buitenlandse Zaken, Sergej Lavrov, heeft daarom “een directe inmenging van westerse militairen” in de gevechten in Oost-Ghouta aangeklaagd» (agentschap ParsToday, 11 april 2018).

Volgens sommige bronnen werden leden van de Britse SAS (Special Air Service), onder andere officieren van het 22^ste bataljon, samen met tientallen terroristen gedood tussen Saqba en Douma, in het hart van Oost-Ghouta. De overlevende Britten werden met hun wapens en bagage opgepakt en bevinden zich nu op een geheime verblijfplaats, tot grote woede van de Britse regering. Verschillende landen werden al ingeschakeld om te bemiddelen voor de vrijlating van de betrokken militairen.

Dat er ook Fransen zij aan zij met jihadisten zouden vechten in Oost-Ghouta strookt volledig met de rampzalige politiek van de opeenvolgende regeringen in Parijs sinds 2011. Bij de bevrijding van Aleppo eind 2016 hebben de Russen soldaten van de Forces spéciales françaises gearresteerd die omkadering gaven aan de strijders van Jabhat al-Nusra...

Dát is de waarheid. En de leugen is dat Frankrijk beweert overtuigende bewijzen te bezitten van een chemische aanval. Waarom werden die dan niet voorgelegd tijdens een zitting van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties? Omdat de afgang van Parijs dan onvermijdelijk zou geweest zijn. De arme Syriërs die tegen hun wil de rol van acteur hebben moeten spelen in de dramatische montage opgezet door de Witte Helmen, hebben kort daarop verklapt wat er werkelijk gebeurd is [gezonde kinderen werden naar een kamer gebracht waar water over hun hoofd uitgegoten werd om een chemische besmetting te suggereren]. Hun getuigenis maakt overduidelijk dat het allemaal opgezet spel was.

Rusland en Syrië organiseerden de reis van 17 inwoners van Douma, die getuige waren van de mise-en-scène, naar Den Haag, waar zich de zetel bevindt van de Organisatie voor het Verbod op Chemische Wapens (in het Engels afgekort als OPCW). De getuigenissen van de Syrische burgers waren zonder meer overtuigend. Maar onmiddellijk werd een mediaboycot georganiseerd. De Amerikaanse vertegenwoordiger bij het OPCW contacteerde snel de afgevaardigden van de “bevriende” landen en verbood hen de persconferentie bij te wonen...

Alleen het OPCW heeft de competentie om te bepalen of er een chemische aanval heeft plaatsgevonden en vanwaar die kwam. Alle media en alle politici die op de hand van de VS zijn, hebben beweerd dat Rusland zijn veto had gesteld tegen een inspectie door het OPCW. Die bewering is de zoveelste leugen. In werkelijkheid heeft Moskou twee resoluties ingediend; de eerste voorzag dat er een minutieus onderzoek zou volgen, de tweede dat dit onderzoek moest gebeuren door het OPCW. De VS, Groot-Brittannië en Frankrijk hebben hun veto gesteld tegen die resoluties om de eenvoudige reden dat de organisatie niet slaafs genoeg is ten opzichte van Washington.

Toch is het OPCW perfect op de hoogte van de toestand in Syrië. Het Syrische Centrum voor studie en wetenschappelijk onderzoek is sinds 11 november 2016 onderworpen aan controle door Den Haag, a rato van twee bezoeken per jaar. De eerste inspectie werd uitgevoerd op 2 juni 2017; de directeur-generaal van het OPCW schreef in zijn rapport dat er niets onwettelijks vastgesteld werd. Het tweede bezoek greep plaats in november van hetzelfde jaar. Na de derde inspectie, op 23 maart 2018, constateerde de organisatie opnieuw dat de wet niet overtreden was.

Richard Labévière vraagt zich dus terecht af: « Waarom heeft men na de veronderstelde gifgasaanval in Oost-Ghouta niet onmiddellijk inspecteurs van het OPCW ter plekke gestuurd?» Omdat « het OPCW sedert 2002 door de VS gemarginaliseerd wordt. Washington geeft er de voorkeur aan zich te richten tot “onafhankelijke” experts, die vaak verbonden zijn aan de Amerikaanse of Britse geheime diensten.» Om die reden hebben de VS zich verzet tegen het Russische voorstel van een onderzoek door het OPCW in Syrië. Van hun kant hebben Russen en Chinezen zich dan weer uitgesproken tegen de Amerikaanse plannen. Caroline Galactéros, directeur aan de Franse Ecole de Guerre, heeft dat duidelijk toegelicht tijdens een tv-uitzending op 12 april jl.: « Rusland heeft zich verzet tegen een Amerikaans voorstel dat inhield dat er geen behoefte was aan een rechtstreeks onderzoek ter plekke. De Amerikanen wilden een onderzoek op afstand om, zoals gewoonlijk, te kunnen zeggen wie schuldig is en wie onschuldig. Men moet goed inzien waartegen de Russen een veto gesteld hebben. Moskou vraagt dat het OPCW een onderzoek ter plaatse zou uitvoeren, Syrië vraagt dat ook.»

Niet alleen bestaat er geen enkel bewijs dat het Syrisch leger een gasaanval zou uitgevoerd hebben, maar het staat vast dat er een mise-en-scène georganiseerd en gefilmd werd met de bedoeling die indruk te wekken.

Bovendien gebeurde alles met een compleet misprijzen voor het charter van de Verenigde Naties, de enige instantie die de bevoegdheid heeft om een resolutie aan te nemen die een van haar leden de toelating geeft om een ander lid te bombarderen. Geen enkele resolutie in die zin werd aangenomen en toch verklaarde Emmanuel Macron herhaaldelijk dat de bombardementen « gewettigd» waren.

Richard Labévière sprak de president daar op aan in een open brief (23 april 2018): « Allereerst waren wij verbaasd dat u bij herhaling uw toevlucht nam tot het adjectief “gewettigd” om de voorbije interventie van onze legers in Syrië te rechtvaardigen. Die term maakt deel uit van het morele jargon, maar zeker niet van dat van het internationaal recht. Dat laatste spreekt uitsluitend in termen van “wettelijkheid” en “onwettelijkheid”. En toen u resolutie 2118 inriep, aangenomen op 27 september 2013 door de Veiligheidsraad van de VN – waarin staat dat de verspreiding en de levering van chemische wapens een bedreiging voor de internationale vrede en veiligheid vormt en dus verboden is – hebben uw gesprekspartners niet de minimale professionele reflex gehad u te vragen of die resolutie u automatisch toestond om geweld te gebruiken!»

VAN PLAN A NAAR PLAN B

Het Amerikaanse «plan A» voorzag, zoals gezegd, een alomvattend bombardement op Syrië waardoor de volledige politieke en militaire infrastructuur van het land zou vernietigd worden. Daar stond echter tegenover dat Rusland, China en Iran verzekerden dat zij een westers bombardement niet onbeantwoord zouden laten. In de dagen voorafgaand aan 14 april verwittigde de grote meerderheid van de waarnemers er dan ook voor dat het risico op een kernoorlog maximaal was.

Elijah Magnier legt uit: « De bondgenoten van Syrië kenden het Amerikaanse plan en voorzagen een algemene reactie op verschillende fronten. Rusland was op de hoogte en stond klaar om Syrië op het geschikte moment te ondersteunen, in functie van de omvang van het conflict. Zoals gebruikelijk is, informeerde Washington de Russen van het voornemen Syrië en zijn bondgenoten aan te vallen (met uitzondering van de plaatsen waar Russische troepen gestationeerd waren). [...] In zijn contacten met verschillende staatshoofden verwierp Poetin evenwel elk bombardement dat het Syrisch leger vleugellam zou maken. Rusland informeerde Damascus dat het Westen grondig zou moeten nadenken alvorens het machtevenwicht in de Levant radicaal te gaan omgooien» (20 april 2018).

De verwittiging werd begrepen. De bombardementen waren veel beperkter dan voorzien. De Russische strijdkrachten in Syrië kwamen overigens niet tussenbeide, niet om de schepen aan te vallen die de kruisraketten afvuurden en evenmin om die raketten met hun S-300 of S-400 te onderscheppen boven het Syrisch grondgebied. Al het raketafweergeschut werd uitgevoerd door het Syrisch leger, met oudere Russische wapens uit het Sovjettijdperk! De Russen beperkten zich tot het leveren van informatie en middelen tot elektronische oorlogvoering, zoals ze gewoon zijn sinds de officiële interventie van Moskou in Syrië, op vraag van president Assad. De betrokkenheid van Rusland was dus veel beperkter dan men kon verwachten... als men geen rekening hield met het genie van Poetin.

Waarom? In de dagen die aan de aanval vooraf gingen, liet Poetin aan Trump weten dat hij zich met alle middelen zou verzetten tegen een megabombardement. Om het risico op escalatie te vermijden, hebben beide staatshoofden daarom beslist «plan A» te laten vallen en te vervangen door een «plan B» met een veel beperkter effect. De Amerikaanse minister van Defensie, generaal James “Mad Dog” Mattis, ging mee in die gang van zaken: « Mattis gaf blijk van zelfbeheersing. Hij had trouwens gezegd dat “het Pentagon nog altijd geen onafhankelijke bewijzen had om definitief te beweren dat er een chemische aanval in Syrië had plaatsgehad”. Hij onderstreepte dat elke grootscheepse aanval op Syrië een rechtstreeks engagement van Rusland kon uitlokken en een dodelijke tegenaanval tegen VS-doelwitten. Mattis aanvaardde daarom een “eerbare” operatie om het gezicht van zijn onervaren president te redden» (Elijah Magnier).

Régis Le Sommier, adjunct-directeur van Paris Match en iemand die goed op de hoogte is van de toestand in Syrië, legde op 14 april uit dat de Amerikanen gedurende verschillende dagen met de Russen onderhandelden om een diplomatiek aanvaardbare oplossing te vinden. De verklaringen, op het hoogste niveau van het Russisch leger, van een militaire reactie tegen de VS en hun vazallen in het geval van een aanval hebben Washington ervan overtuigd af te zien van zijn plannen. Moskou ging akkoord met een “symbolisch” bombardement, zonder militair belang, om de Amerikanen toe te laten hun gezicht te redden.

Elijah Magnier: « De VS lichtten Rusland in, dat vervolgens Syrië informeerde opdat het alle plekken zou evacueren die in de vuurlijn van Washington lagen en zijn raketafweer in staat van paraatheid zou brengen om zoveel mogelijk Amerikaanse raketten neer te halen» (17 april 2018).  

Het Syrisch luchtafweergeschut (uit de Sovjettijd!) leverde uitstekend werk. Rusland liet weten dat er in het totaal 103 vijandelijke raketten werden afgevuurd, waarvan er 71 werden onderschept.

OORLOG TUSSEN ISRAËL EN IRAN?

Op 9 mei heeft Donald Trump eenzijdig het internationaal akkoord opgezegd dat in 2015 gesloten werd over het Iraanse atoomprogramma. De haviken in Washington zijn het volledig eens met Israël en Saoedi-Arabië om de hand van de Amerikaanse president te forceren, die al besloten heeft zijn zionistisch en evangelisch kiespubliek te bevredigen door de VS-ambassade te verhuizen van Tel Aviv naar Jeruzalem.

Israël duwt het Westen en de Golfstaten in de richting van een oorlog tegen Iran, die het risico op een groter conflict inhoudt. « Als we niet de moed hebben om de Israëli’s, die – vergeten we dat niet – elke dag kinderen in de bezette gebieden vermoorden, eens flink de waarheid te zeggen, zullen we niet in staat zijn om een globale oorlog te vermijden» (R. Labévière).

Eén zaak is zeker: na het pseudo-bombardement met de zeer beperkte gevolgen is de coalitie van de VS, Groot-Brittannië en Frankrijk haar aureool van almacht kwijt. Rusland heeft het trio op militair en diplomatiek vlak het hoofd geboden. Ongetwijfeld zal de operatie verschillende landen ertoe brengen een bondgenootschap met Rusland na te streven én hun afweersystemen S-300 en S-400 te kopen.

De Russische president Vladimir Poetin is in de ogen van velen verschenen als een bemiddelaar, een bewerker van vrede. En dat zou hij ook werkelijk kunnen worden indien paus Franciscus de rol zou opnemen die God hem heeft toebedeeld: Rusland toewijden aan het Onbevlekt Hart van Maria, waardoor uiteindelijk de vrede zou gerealiseerd worden. In afwachting daarvan blijft het bloed van de martelaren verder vloeien, opgevangen door engelen « in kristallen vazen waarmee zij de zielen besprenkelen die naderen tot God» (Derde Geheim van Fatima).

broeder Bruno van Jezus-Maria