De actualiteit doorgelicht 2018
Het officiële discours over de immigranten kennen we maar al te goed: « Onze westerse landen hebben vreemdelingen altijd als een verrijking gezien», « Het is normaal dat wij moeten betalen voor de fouten van de kolonisatie door vandaag onze grenzen open te zetten», « De godsdienstvrijheid houdt in dat men de moslims vrijuit hun geloof laat belijden» enz. Maar wat is de juiste reactie hierop vanuit het algemeen belang en vooral vanuit het katholiek geloof? Grote ruzie in het orthodoxe huishouden: de patriarch van Constantinopel heeft de onafhankelijkheid van de Oekraïense Kerk erkend, tot woede van de Al-Russische patriarch Kirill en zijn volgelingen. Als onze paus zou gehoorzamen aan de H. Maagd Maria, zou zij het mirakel verrichten van de bekering van Rusland tot het katholiek geloof. Ondertussen is een bloedbad in de Syrische provincie Idlib vermeden dankzij de vredespolitiek van Vladimir Poetin. En zo blijft Rusland de actualiteit domineren... Op 22 september 2018 ondertekende paus Franciscus een overeenkomst met het communistisch regime van China. Het Vaticaan spreekt over een «historisch» akkoord. « Voor de eerste keer sinds vele decennia», aldus staatssecretaris kardinaal Parolin, « zijn alle bisschoppen van China in gemeenschap met de bisschop van Rome.» Op voorwaarde dan wel dat die laatste, de paus, niet zelf de gemeenschap verbroken heeft door een schandalig verraad! Het stond in de sterren geschreven dat de topontmoeting tussen VS-president Trump en zijn Russische tegenhanger Poetin in Helsinki op 16 juli 2018 niet op begrip van de Amerikaanse Deep State zou kunnen rekenen. Met Vladimir Poetin práten alleen al staat voor het Amerikaanse establishment ongeveer gelijk met verraad. Ook bij ons schilderen de media de Russische president liefst zo negatief mogelijk af. Hoe objectief is zo'n karikatuur nog? In dit artikel analyseert broeder Jean-Duns van de H. Anna de Amerikaanse strategie van samenwerking met de wahhabieten en de Moslimbroeders, twee van de meest radicale islamitische sekten, om het Midden-Oosten naar hun hand te zetten en de veiligheid van Israël te garanderen. Hij gaat daarbij dieper in op het fameuze pact van de Quincy en op de door Washington georchestreerde «Arabische lente». «In China wil paus Franciscus de schismatieke katholieken van de patriottische Kerk verzoenen met de gelovigen van de ondergrondse Kerk. Maar wie zal het slachtoffer zijn van dat proces van verzoening-verraad, begonnen onder Joannes-Paulus II en voortgezet onder Benedictus XVI? Moeten de acht “patriottische” bisschoppen, benoemd zonder de goedkeuring van de paus, erkend worden? Drie van hen zijn zelfs geëxcommuniceerd… Moet die excommunicatie dan gewoon opgeheven worden? Dat zou neerkomen op het desavoueren van de “ondergrondse” geestelijkheid, die haar trouw aan Rome al sinds de jaren 1950 duur betaald heeft» (broeder Bruno van Jezus-Maria). De Amerikanen namen begin april het besluit om een verwoestende aanval op Syrië uit te voeren met als bedoeling de vernietiging van Assads leger, presidentieel paleis, commandocentra, elitetroepen, militaire opslagruimten, radarsystemen enz. Om die mega-aanval te rechtvaardigen voor het wereldgeweten, moesten de VS een goede reden verzinnen. Vanaf eind maart verwittigde Rusland ervoor dat de westerse machten een nepaanval met gas aan het voorbereiden waren. En toen, op 7 april, kreeg de hele wereld inderdaad tv-beelden voorgeschoteld van slachtoffers van een gasaanval, die onmiddellijk werd toegeschreven aan het Syrische leger. Als represaille vuurden de VS, Groot-Brittannië en Frankrijk op 14 april een honderdtal kruisraketten af op Syrië... Met George W. Bush kwamen in 2000 de neoconservatieven aan de macht. De eerste etappe in de uitvoering van hun programma was uiteraard de oorlog in Afghanistan, de tweede etappe de inval in Irak. Maar al vóór de realisatie van die tweede stap duidde John Bolton, neocon en directeur Wapenbeheersing en Internationale Veiligheid [en begin april 2018 door Trump benoemd als zijn nieuwe veiligheidsadviseur…], op 6 mei 2002 Syrië aan als een van de toekomstige doelwitten in The Long War, na Irak. Ondanks het einde van de Koude Oorlog staan er in de wereld van vandaag nog altijd twee grote machtsblokken tegenover elkaar, een Westers en een Oosters. Beide zijn verwikkeld in een meedogenloze strijd om de wereldheerschappij. In dat Great Game van de eenentwintigste eeuw is Syrië een cruciale pion. Wie een juist inzicht wil verwerven in de Syrische oorlog, uitgebroken op 15 maart 2011 en nog altijd niet beëindigd, moet zich verdiepen in de geopolitieke achtergronden van het conflict. Volgens paus Franciscus staat er geen limiet op « het recht om te kunnen emigreren». Dat recht maakt integraal deel uit van de menselijke waardigheid, net als « het recht om niet te moeten integreren». Daarmee geeft hij zijn zegen aan een migratieschokgolf van moslims waarvan de gevolgen niet te overzien zijn. Bovendien ontpopt hij zich tot een aanhanger van de MASDU van wijlen paus Paulus VI...
De actualiteit doorgelicht
December 2018 : Het probleem van de immigratie in een katholiek perspectief
November 2018: Rome en Rusland
September-Oktober 2018: Het pact met de duivel
Augustus 2018: Poetin, het zwarte beest ?
Juli 2018: Het Amerikaans-Israëlisch-Saoedisch bondgenootschap
Juni 2018: China en de katholieke Kerk
Mei 2018: Gifgasaanval in Syrië?
April 2018 : Assad in het vizier van de VS
Maart 2018 : Syrië in het geopolitieke machtsspel
Februari 2018: Democratie betekent oorlog!