HET DOEL HEILIGT ALLE MIDDELEN

«De Palestijnse kwestie is meer dan ooit onoplosbaar. Want het is een illusie te denken dat twee volkeren en twee staten kunnen samenleven op hetzelfde grondgebied. De Palestijnen zijn bovendien onderling diep verdeeld, met aan de ene kant de moslimbroeders van Hamas, die de Gazastrook controleren, en aan de andere kant Fatah, de seculiere beweging gesticht door Yasser Arafat. Sinds de Oslo-akkoorden van 1993 staat Fatah aan het hoofd van de Palestijnse Autoriteit die de steden van Cisjordanië (de westelijke Jordaanoever) bestuurt – een gebied dat echter door Israël bezet wordt na zijn bliksemoverwinning van 1967.

«Wat Israël betreft, Renaud Girard legt in Le Figaro van 21 september jl. uit dat “de religieuze partijen steeds zwaarder doorwegen in de Knesset; voor die partijen kan er geen sprake van zijn aan de Palestijnen gebieden te geven die door God aan het joodse volk werden geschonken. Tussen seculiere partijen zijn politieke toegevingen altijd mogelijk. Maar tussen religieuze bewegingen zijn ze onmogelijk." Zij kunnen inderdaad niet onderhandelen over wat ze beschouwen als heilige grond: het Beloofde Land voor de Joden, de Dar-el-islam voor de moslimbroeders» (broeder Bruno van Jezus-Maria, conférence d’actualités van december 2020).

Toen David Ben-Gurion op 14 mei 1948 de onafhankelijkheid van de joodse staat Israël uitriep, was het de bedoeling dat de Joden in hun thuisland eindelijk de vrede en de rust zouden vinden die hen elders ontzegd waren. De realiteit is heel anders: al meer dan zeventig jaar lang leeft de bevolking van de nieuwe staat in de onzekerheid en de angst voor invasies, terreur en zelfs de volledige vernietiging.

Israël is een erg klein land. Het is heel smal van vorm, met een lengte van 470 km tegenover een breedte die maximaal slechts 135 km bedraagt. De joodse staat beseft dat de beperktheid van zijn grondgebied hem bijzonder kwetsbaar maakt in een vijandige omgeving. Daarom hanteert Israël vier strategieën:

1° het uitbouwen van een superieure militaire macht met inbegrip van een kernarsenaal;

2° het behouden van de onvoorwaardelijke steun van de supermacht die de VS zijn;

3° het elimineren van alle regimes die een bedreiging vormen voor Israëls regionale militaire overheersing;

4° het sluiten van vredesakkoorden met zoveel mogelijk Arabische landen.

Die vier strategieën vormen een geïntegreerd geheel en worden dus tegelijkertijd in de praktijk gebracht. We gaan hierna op elk ervan dieper in.

EEN ONBETWISTBARE KERNMACHT

Het is een publiek geheim dat Israël over een afschrikwekkend kernarsenaal beschikt. Maar dat in de nucleaire site van Dimona, in de Negev-woestijn, blijkbaar meer kernbommen gestockeerd zijn dan eerst werd aangenomen, kwam vorig jaar aan het licht:

«Het Stockholm International Peace Research Institute (SIPRI) – een internationale instelling die als waakhond fungeert inzake conflicten, wapenhandel en verspreiding van kernbommen – publiceerde onlangs [in juni 2019] een nieuw rapport waarin staat dat Israël over bijna honderd kernbommen beschikt, méér dan tevoren werd aangenomen.

«Het SIPRI-rapport beschrijft Israëls kernarsenaal als volgt: 30 vliegtuigbommen die kunnen ingezet worden als nucleair wapen; 50 kruisraketten met kernkoppen die vanaf het land kunnen afgevuurd worden; en een onbekend aantal nucleaire kruisraketten die vanaf de zee kunnen afgeschoten worden, waardoor Israël in staat zou zijn tot een second strike (het direct vergelden van een nucleaire aanval).    

«SIPRI was niet in staat om de geschatte aantallen te doen bevestigen door de Israëlische regering, die al lang de politiek hanteert dat zij weigert commentaar te leveren op haar nucleair programma. Het resultaat van die “nucleaire dubbelzinnigheid” is dat het exacte aantal Israëlische kernkoppen onbekend is. Sommige andere organisaties zoals het Amerikaanse Nuclear Threat Initiative schatten dat Israël genoeg verrijkt plutonium heeft gefabriceerd om tussen de 100 en de 200 kerntuigen te bewapenen. Israël is één van de slechts vijf landen in de wereld die weigeren om het non-proliferatieverdrag te ondertekenen, een internationaal akkoord dat een einde moet maken aan de verspreiding van kernwapens. 

«Tijdens een speech in augustus vorig jaar [2018] vóór de kernreactor van Dimona dreigde premier Benjamin Netanyahu ermee kernwapens te gebruiken om de vijanden van Israël “van de kaart te vegen”. Recenter beschuldigden Netanyahu en zijn VS-bondgenoten Iran ervan nucleaire wapens te willen ontwikkelen, ondanks het feit dat zowel Amerikaanse als Israëlische inlichtingendiensten al lang erkend hebben dat Iran geen dergelijk programma heeft» (Whitney Webb, Watchdog Finds Israel Has Nearly 100 Nukes, 17 juni 2019).

WASHINGTON EN JERUZALEM: DE IJZEREN AS

Philip Giraldi, voormalig inlichtingenofficier van de CIA en gereputeerd columnist, is een van de weinigen in de VS die kritisch over Israël durft schrijven. In een recent artikel onder de titel Israels Power Is Unlimited (17 november 2020) argumenteert hij dat het in wezen voor de joodse staat geen verschil uitmaakt wie de Amerikaanse presidentsverkiezingen wint.

«De Israëli’s zouden natuurlijk de voorkeur gegeven hebben aan een overwinning van Donald Trump, want ze zien heel goed in dat hij in het verleden bereid was, en ook vandaag nog altijd is, om toe te geven aan premier Netanyahu op nagenoeg alle vlakken. Dat proces gaat inderdaad nog altijd door, ook al is Trump allicht nog maar enkele weken in functie. Minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo zou zich voorbereiden om verschillende mensenrechtenorganisaties te sanctioneren als antisemitisch, omdat zij kritiek hebben op Israëls brutaliteit op de westelijke Jordaanoever en zijn onwettige nederzettingenpolitiek.

«Het Witte Huis gaat ook de reisbeperkingen opheffen van de Israëlische spion Jonathan Pollard, zodat hij kan verhuizen naar Israël waar hij als een held wordt beschouwd. Pollard was de spion die de grootste schade toebracht aan de VS in heel hun geschiedenis; zowel het Pentagon (waar hij werkte) als de inlichtingendiensten waren gekant tegen elke vermindering van zijn vonnis.

«Wanneer Joe Biden er effectief in slaagt om president te worden, is het heel onwaarschijnlijk dat de bijzondere positie van Israël in de Amerikaanse machtscentra in het gedrang zal komen. Daarom was Netanyahu er snel bij om het mogelijke nieuwe staatshoofd te feliciteren. Biden verklaarde trots van zichzelf dat hij “een zionist” was en zijn running mate Kamala Harris was een opgemerkt spreekster op de jaarlijkse bijeenkomsten van het American Israel Public Affairs Committee (AIPAC) in Washington. Beiden zijn overtuigde aanhangers van de “speciale relatie” met Israël en zullen niets ondernemen dat compromitterend kan zijn voor de manier waarop Amerika de bescherming van de joodse staat toegewijd is. 

«Israël staat centraal in de wijze waarop de VS hun buitenlandse politiek voeren. Nochtans werd over de joodse staat met geen woord gerept in de debatten en discussies tussen de kandidaten tijdens de recente campagne. Amerikaanse kiezers hadden dus de keuze tussen een regering die in alles toegeeft aan Israël ten koste van de veiligheid van de VS… of een regering die net hetzelfde zal doen.»

Biden heeft wel aangegeven dat hij de zgn. Iran nuclear deal in verband met het Iraanse kernprogramma – het akkoord dat in 2015 werd gesloten, maar dat Trump in 2018 torpedeerde – terug wil opstarten, weliswaar onder voorwaarden die nóg strenger voor Teheran zouden uitvallen. Toch is Israël vierkant gekant tegen zo’n heropstart:

«Israël», aldus Giraldi, «heeft zich al privé en publiek verzet tegen elke nieuwe regeling. Het heeft verklaard dat het zich “de optie voorbehoudt” om via de door de republikeinen beheerste Amerikaanse Senaat te werken om elke poging van de Biden-administratie om zaken te veranderen te dwarsbomen. Dat Israël zo schaamteloos en openlijk tussenbeide zou komen in de beraadslagingen van het Amerikaans Congres doet ernstige vragen rijzen, maar zoals te voorspellen was, stellen de reguliere media die vragen niet. De joodse macht in de VS is maar al te reëel. […] Als je een Amerikaans politicus bent, kom je snel te weten dat Israël jou en nagenoeg al je collega’s in zijn zak heeft. Het proces begint al vóór je verkiezing, wanneer de kleine man van het American Israel Public Affairs Committee verschijnt met zijn checklist die hij jou wil laten ondertekenen. Als je zijn instructies opvolgt, zal je carrière vlot verlopen en zal je profiteren van het feit dat je begrijpt dat alles wat in Washington te maken heeft met de belangen van Israël bepaald wordt door de joodse staat alleen, niet door het Congres of door het Witte Huis…»

IRAN ONAFGEBROKEN IN HET VIZIER

Toen het Irak van Saddam Hoessein een te grote bedreiging voor Israël begon te vormen, katapulteerde het Amerikaanse leger (met de steun van de Britten) het land bij wijze van spreken terug naar het stenen tijdperk (2003-2011). Voorwendsel voor de Irakoorlog was de aanklacht dat Saddam massavernietigingswapens zou hebben ontwikkeld… waarvan nooit een spoor is gevonden. Het land verloor zijn leiders en ging ten onder in een spiraal van geweld en burgeroorlog tussen sjiieten en soennieten, terwijl de terreurorganisatie ISIS aan zijn opmars begon en in het noorden het Koerdisch separatisme de kop opstak.

Jeruzalem kon tevreden zijn met het resultaat en richtte nu zijn blik op de nieuwe regionale grootmacht: Iran, dat gebruik maakte van de ineenstorting van Irak om zijn invloed bij de sjiieten te vergroten en dat in de Syrische oorlog (sinds 2011) een hoofdrolspeler werd aan de zijde van Assad.

De ayatollahs worden ervan beschuldigd dat zij kernwapens ontwikkelen om Israël van de kaart te vegen. Netanyahu stak de lont aan het kruitvat – c’est le cas de le dire! – toen hij tijdens een speech voor de Verenigde Naties zijn fameuze tekening van de Iraanse bom toonde.

«We moeten eraan herinneren dat in 2015, onder het presidentschap van Barack Obama, een akkoord werd ondertekend tussen de permanente leden van de Veiligheidsraad van de VN, Duitsland, de Europese Unie en Iran. Het akkoord had tot doel een strikte internationale controle in te stellen van het Iraanse kernprogramma, om de militarisering ervan te vermijden. In ruil verkreeg Iran de opheffing van de internationale sancties, die zwaar wogen op zijn buitenlandse handel.

«Vier opeenvolgende inspecties, uitgevoerd door het Internationaal Agentschap voor Atoomenergie (IAEA), kwamen tot de conclusie dat Iran zijn engagementen respecteerde. Maar, zoals Renaud Girard uitlegt in Le Figaro (2 november 2020): “Om zich te verzekeren van de gunsten van het zeer invloedrijke,  pro-Israëlische American Israel Public Affairs Committee, verloochende Trump de handtekening van de VS en trok hij zich terug uit het verdrag.”

«Het is zonneklaar dat de VS, uiteraard met de steun van Israël, er de laatste jaren alles aan gedaan hebben om Iran te beletten zijn kernprogramma verder te ontwikkelen, door het land op internationaal vlak te isoleren en door het op financieel gebied zoveel mogelijk “droog te leggen” door middel van een salvo aan sancties, die na het opzeggen van het akkoord uit 2015 onmiddellijk terug geactiveerd werden.

«Het is in die context dat Washington in januari van dit jaar generaal Qassem Soleimani vermoord heeft, de gewapende arm van Iran buiten de landsgrenzen, toen deze zich op Iraaks grondgebied bevond. En het is in hetzelfde perspectief dat de dodelijke aanslag op Mohsen Fakhrizadeh moet gezien worden» (broeder Bruno).

Mohsen Fakhrizadeh was een academicus die betrokken was bij het Iraans nucleair programma. Als hoofd van de Organisatie voor Defensieve Innovatie en Research (opgericht in 2011) werd hij door Israël en de VS beschouwd als een sleutelfiguur in de ontwikkeling van een Iraanse kernbom. Op 27 november 2020 werd hij gedood in een hinderlaag bij Absard, op 70 km van Teheran. De eerste berichten spraken over aanvallers met automatische wapens, maar achteraf bleek dat de moord een technologisch hoogstandje was:

«Experts proberen meer en meer details te achterhalen van een bijzondere hightech-operatie die wijst op een zeer professionele organisatie. De daders wisten bijvoorbeeld precies de route die Fakhrizadeh gebruikte en zetten een dodelijke hinderlaag uit. De nucleaire topman verplaatste zich steevast in een konvooi van drie gepantserde wagens met lijfwachten. Naar verluidt stond er ergens onderweg een “gewone” Nissan geparkeerd, op 150 meter van een kruising waar het konvooi zou passeren. De auto bleek een dodelijk wapen. Na een eerste salvo vanuit de Nissan zou de auto met Fakhrizadeh zijn gestopt. De inzittenden stapten uit, waarschijnlijk vrezend voor een raketinslag. Daarop werden ze gespot en doorzeefd vanuit de Nissan die ook vol camera’s zou hebben gezeten. De mitrailleurs werden op afstand bestuurd via een satellietverbinding. Na de aanslag werd de aanvalsauto opgeblazen om zoveel mogelijk bewijsmateriaal te vernietigen» (Algemeen Dagblad, 1 dec. 2020).

Dat de Mossad, de Israëlische inlichtingendienst, het brein achter de aanslag is, wordt niet alleen in Teheran als vanzelfsprekend beschouwd. Het opzet van de joodse staat lijdt geen twijfel:

«Het doel dat Israël nastreeft met die herhaalde moordaanslagen is Iran ertoe drijven een fout te begaan. Als Teheran een verkeerde beslissing neemt, zou dat voor Jeruzalem een rechtvaardiging betekenen voor een escalatie aan represailles, die kan leiden tot een bombardement op Iran door de Trump-administratie die bijna aan het einde van haar mandaat is. Iran weet dat het strategisch geduld moet oefenen tot 20 januari, de datum waarop Joe Biden als nieuwe VS-president aantreedt. Met Biden komt heel de Obama-administratie op prominente wijze terug en dus ook de mogelijkheid dat het nucleair verdrag van 2015 opnieuw van kracht wordt» (broeder Bruno).

DE ABRAHAM-AKKOORDEN

Op 15 september 2020 ondertekenden Israël, de Verenigde Arabische Emiraten en Bahrein bij Donald Trump in het Witte Huis een historisch akkoord: ze knopen diplomatieke relaties aan en Jeruzalem belooft in ruil de opschorting van de annexatie van Palestijnse gebieden.

De overeenkomst volgt op het vredesverdrag dat Israël met Egypte sloot in 1979 en dat met Jordanië in 1994. In de pijplijn zouden ook gelijkaardige verdragen met Soedan, Oman en zelfs Saoedi-Arabië zitten.

«In 2002 boden de 22 landen van de Arabische Liga aan dat ze Israël diplomatiek zouden erkennen op voorwaarde dat het zich zou terugtrekken uit de bezette gebieden en akkoord zou gaan met de vestiging van een Palestijnse staat. Sindsdien heeft Israël slechts lippendienst aan dit Arabische vredesinitiatief bewezen, en de laatste jaren zelfs dat niet. […]

«De Arabische solidariteit met het Palestijnse volk is allang een loze leus geworden die tot niets verplicht, maar de inlijving van Palestijns gebied door Israël zou voor de Arabische wereld onverteerbaar zijn en de erkenning van Israël door de Emiraten onmogelijk maken. Ook zonder annexatie zou het al moeilijk genoeg worden om zo’n erkenning te verkopen aan de Arabische publieke opinie, want de afkeer van Israël zit diep. De annexatieplannen zouden voor de VAE en de andere Arabische landen die de relatie met Israël willen normaliseren een streep door de rekening zijn.

«Normalisering van de relaties met Israël is voor de meeste Arabische landen een kwestie van Realpolitik: in het Midden-Oosten is Israël militair veruit superieur en de Palestijnen maken het met hun diepe verdeeldheid en hun onvermogen om met eigen realistische vredesvoorstellen te komen wel erg moeilijk om onverdeeld solidair met hen te zijn. Het lijkt erop alsof de Arabische landen het gevleugelde woord van Abba Eban, de beroemdste diplomaat uit de Israëlische geschiedenis, tot het hunne hebben gemaakt: “De Palestijnen missen nooit een kans om een kans te missen”» (Jan van der Putten, 19 aug. 2020).

Israël en de Golfstaten, waaronder de Emiraten, werken al geruime tijd op allerlei gebieden samen, zoals in de diamanthandel, op het vlak van high-tech-industrieën (bv. artificiële intelligentie) en inzake defensie. De Abraham-akkoorden openen nu de deur voor een veel nauwere economische samenwerking en investeringen op grote schaal. Het Abu Dhabi Investment Office opende in september zijn eerste vestiging in Tel Aviv.  

De machteloze Palestijnen staan er ondertussen bij en kijken ernaar, door iedereen in de steek gelaten…

UIT EEN OPEN BRIEF VAN PALESTIJNSE CHRISTENEN

«Als wij elkaar deze maand ontmoeten in Bethlehem, in bezet Palestina, zullen wij nog altijd lijden onder honderd jaar ongerechtigheid en onderdrukking waarvan het Palestijnse volk het slachtoffer werd, te beginnen met de onrechtvaardige en onwettige Balfour Declaration [2 november 2017]. De ongerechtigheid werd nog vergroot door toedoen van de Nakba en de vluchtelingenstroom, de Israëlische bezetting van de Westoever met inbegrip van Oost-Jeruzalem en Gaza, de fragmentatie van ons volk en ons land door een politiek van isolering en confiscatie van bezittingen, de bouw van exclusief-joodse nederzettingen en de “apartheidsmuur”.» 

De Nakba of “catastrofe” verwijst naar de gebeurtenissen van 1947-1949, toen zionistische milities nagenoeg de helft van de Palestijnen verdreven en honderden dorpen met de grond gelijk maakten om plaats te maken voor joodse kolonisten. Die “zuiveringen” maakten deel uit van het Plan Dalet, een beleidsplan opgesteld en uitgevoerd door de paramilitaire Hagana. Het bestaan van het plan werd door de staat Israël altijd ontkend, tot de zgn. “nieuwe historici” er overtuigend bewijs voor leverden. Het best gedocumenteerde en tegelijkertijd meest aangrijpende relaas is te vinden in het boek van de Israëlische historicus Ilan Pappé: The Ethnic Cleansing of Palestine, Oxford, 2006.

«Wij lijden nog altijd ten gevolge van één politieke verklaring door een westerse mogendheid, die zich baseerde op een verwrongen theologisch uitgangspunt. Zelfs bepaalde Kerken en christelijke leiders steunden de uitbouw van een koloniale staat in ons land, waarbij ze onze natie en ons volk volkomen negeerden en zelfs ontmenselijkten. Wij woonden hier al eeuwen, maar moesten de prijs betalen voor gruwelijkheden gepleegd in Europa.

«Honderd jaar later, na het verlies van duizenden mensenlevens, na het wegvegen van steden en dorpen van het aardoppervlak (maar niet uit onze herinnering), nu het aantal vluchtelingen in de miljoenen loopt, duizenden huizen vernield zijn en gevangenen onafgebroken opgesloten blijven, gaat onze Nakba voort.

«Na honderd jaar is er nog altijd geen sprake van gerechtigheid in ons land! Discriminatie en ongelijkheid, militaire bezetting en systematische verdrukking zijn de regel. Vandaag worden wij geconfronteerd met een impasse en hebben we een deadlock bereikt. Ondanks alle beloften, eindeloze topbijeenkomsten, VN-resoluties en oproepen van religieuze en wereldlijke leiders zijn de Palestijnen nog altijd vragende partij voor hun vrijheid en hun onafhankelijkheid, zoeken zij nog altijd rechtvaardigheid en een gelijke behandeling. Menselijk gesproken hebben wij “het moment van het onmogelijke” bereikt, in de woorden van de Latijnse emeritus patriarch Sabbah.

«Zou het kunnen dat wij dit “moment van het onmogelijke” bereikt hebben omdat de zaken vanaf het allereerste begin, een eeuw geleden, gebaseerd werden op een onrechtvaardig uitgangspunt? Kunnen we dan verwachten dat zo’n onrechtvaardige verklaring [door lord Balfour] iets anders kan verwekken dan strijd en vernietiging?»

12 juni 2017

HOOG TIJD VOOR EEN CHRISTELIJKE POLITIEK!

Sinds de stichting van de staat Israël is het Midden-Oosten onafgebroken een wespennest geweest en zelfs de plek waar de dreiging van een Derde Wereldoorlog altijd het grootst was. En wij in het Westen, «wat moeten wij doen, wat moeten wij denken? Moeten wij bewondering hebben voor de volkeren die daar leven en die hun politiek beoefenen in naam van hun godsdienst? Zeker niet! Moeten wij dan partij kiezen voor de een tegen de ander? Nog minder!» Onze Europese naties «moeten een politiek voeren in functie van hun eigen godsdienst, dat wil zeggen de katholieke godsdienst. En die katholieke godsdienst is, in tegenstelling tot de islam en het jodendom, géén imperialistische religie.

«Abbé de Nantes zei daar in 1977 het volgende over: “Onze godsdienst draagt de naam ‘katholiek’ omdat hij aan elk volk zijn eigen roeping geeft in het wereldwijd concert van de naties. Hoe meer wij katholiek zijn, hoe minder wij onderhevig zullen zijn aan raciale impulsen of verlangens naar hegemonie die kenmerkend zijn voor volkeren die aan een of andere valse godsdienst of ketterij toegeven. Daarom zou het een enorme weldaad zijn wanneer de katholieke paus zou zwaaien met het Evangelie. En wanneer wij zien dat de moslims met de Koran zwaaien en de Joden met de Talmoed, dan zouden wij die boeken uit hun handen moeten nemen en hen zeggen dat het valse boeken van valse godsdiensten zijn”» (broeder Bruno).

Het christendom is op termijn het enige middel om het Israëlisch-Arabisch conflict tot een vreedzame oplossing te brengen. Maar we lijken daar verder van af te staan dan ooit, want de christenen in het Midden-Oosten worden steeds meer vermorzeld in de titanenstrijd tussen jodendom en islam. Nochtans ligt de hoop niet in het “oog om oog, tand om tand” dat al zoveel lijden heeft voortgebracht, maar in de christelijke vergeving en naastenliefde.

redactie KCR