OOG OM OOG, TAND OM TAND

OP 7 oktober 2023, feest van Onze-Lieve-Vrouw van de Rozenkrans, overvielen militanten van Hamas verschillende joodse nederzettingen in de buurt van de Gazastrook. Tijdens een slachtpartij die uren duurde, doodden zij meer dan 1400 personen, zowel burgers als militairen, en ontvoerden zij zo’n 220 gijzelaars, onder wie jongeren, vrouwen en oude mensen.

De regering-Netanyahu reageerde met een oorlogsverklaring aan Hamas. De premier kondigde ook een totale blokkade van de Gazastrook aan, inclusief het afsluiten van de waterbevoorrading en de elektriciteit: een immorele maatregel die alleen Israël zich kan veroorloven! «Wij zullen nooit de gruwelijkheden vergeten die onze vijanden gepleegd hebben», zei Netanyahu, «en wij zullen ze nooit vergeven. En wij zullen nooit toelaten dat de wereld deze gruwelijkheden vergeet waarvan het joodse volk sinds vele decennia niet meer het slachtoffer is geweest.» Hamas van zijn kant kondigde aan dat de gijzelaars zouden geëxecuteerd worden in het geval van Israëlische bombardementen.

Daarmee werd de poort geopend naar een onverzoenlijke en barbaarse strijd die snel kan escaleren tot een groot regionaal conflict of zelfs tot een wereldbrand.

     DE VERANTWOORDELIJKHEID VAN ISRAËL IN  DE SLACHTPARTIJ 

De eerste vraag die we moeten beantwoorden is deze: heeft Israël zich compleet laten verrassen of is het minstens ten dele verantwoordelijk voor de uitmoording van zoveel Joden?

Verschillende elementen wijzen op het eerste gezicht op een false flag operation, namelijk dat Israël zelf de aanval georkestreerd heeft om een soort van “Pearl Harbour” te scheppen: een motief om een grote aanval op Gaza in te zetten onder het mom van gerechtvaardigde vergelding. Ten eerste functioneerde de ultra-gesofistikeerde afsluiting (1 miljard dollar!) niet en werd ze zomaar op minstens dertig plaatsen doorbroken. Ten tweede sloegen vele door de terroristen opgejaagde kolonisten telefonisch alarm, maar kwam het IDF (Israeli Defence Forces) pas uren later tussenbeide. Ten derde kon Hamas vanuit Gaza 5000 raketten afvuren op de nabije joodse nederzettingen en slaagden zij er in om de fameuze Iron Dome – een in 2006 ontwikkeld systeem om alle wapentuig dat het Israëlische grondgebied bedreigt te onderscheppen – te verzadigen en bijgevolg onvoldoende effectief te maken.

Al die mislukkingen kunnen echter verklaard worden door het feit dat het Israëlische leger de fout begaan heeft al zijn vertrouwen te stellen in de technologie en ervan uit te gaan dat Hamas zich erdoor zou laten afschrikken.

Er zijn ook andere feiten die bewijzen dat de leiders van Israël niets hebben zien aankomen. Zo verwaarloosde de regering de inlichtingen die haar bezorgd werden. Jair Lapid, de vorige premier, maakte op het sociale netwerk X bekend dat hij Netanyahu gewaarschuwd had: «Aan de vooravond van Jom Kipoer, op 20 september, heb ik een ongewone verwittiging gepubliceerd aangaande een gewelddadige uitbraak van geweld op verschillende tonelen. De documenten waarop ik mij baseerde, werden ook voorgelegd aan Netanyahu» (cf. Valeurs actuelles, 29 oktober 2023).

Tien dagen vóór de aanval had ook Abbas Kamel, de directeur van de Egyptische inlichtingendienst, de regering in Jeruzalem gewaarschuwd voor een op handen zijnde «verschrikkelijke operatie vanuit Gaza, iets ongewoons». Hij belde Netanyahu persoonlijk op en was hoogst verbaasd dat deze de informatie afwimpelde met de mededeling dat alle aandacht van Israël gericht was op «de steden van Judea en Samaria, van waaruit het terrorisme tegen Israël gelanceerd wordt» (aangehaald in The Times of Israel, 9 oktober 2023). De Israëlische regering was dus gefocust op de Westelijke Jordaanoever en niet op de Gazastrook, wat de verkeerde inschatting kan verklaren.

SLACHTOFFERS VAN DE EIGEN TROEPENMACHT

Erger nog is dat verschillende Israëli’s die het slachtoffer waren van de verrassingsaanval door Hamas achteraf getuigden dat het IDF zo overdonderd was door de gebeurtenissen dat de militairen hun eigen medeburgers om het leven brachten. Tuval Escapa, lid van het veiligheidsteam van kibboets Be’eri, verklaarde aan de krant Haaretz dat de Israëlische bevelhebbers uit wanhoop «moeilijke beslissingen genomen hebben, met inbegrip van het bombarderen van de huizen om ze te doen instorten boven de terroristen én de gijzelaars» (New evidence that IDF shelled Israeli citizens on Oct. 7, killing over a hundred, in Middle East Observer, 29 oktober 2023).

Een Jodin met de naam Yasmin Porat bevestigde in een interview met de Israëlische radiozender Haboker Hazeh dat het leger «zonder enige twijfel» talrijke burgers heeft doodgeschoten tijdens vuurgevechten met Hamasleden. «Zij schakelden iedereen uit, met inbegrip van de gijzelaars.» Volgens haar was er sprake van «zeer hevig kruisvuur», onder meer met tanks, wat tot veel Israëlische slachtoffers leidde (Middle East Observer, art. cit.). De bedoeling was uiteraard te verhinderen dat de Palestijnse commando’s gijzelaars zouden kidnappen waarvoor zij achteraf een hoge prijs konden vragen, maar het optreden van het IDF doet grote ethische vragen rijzen.

Er werden op 7 oktober ook gevechtshelikopters ingezet. Piloten zeiden achteraf aan de Israëlische media dat zij geen enkele duidelijke info hadden en in het strijdgebied geen onderscheid konden maken tussen Hamasstrijders en joodse burgers, maar hoe dan ook vastbesloten waren om «hun helikopterbuik leeg te schieten» (Max Blumenthal, October 7 testimonies reveal Israel’s military “shelling” Israeli citizens with tanks and missiles, 27 oktober 2023).  

Het interview met Yasmin Porat staat op Youtube; dat met Tuval Escapa werd door Haaretz snel offline gehaald. Om haar gezicht te redden reageerde de regering van Israël met het verspreiden van berichten over «door Hamas vermoorde baby’s» en gaf zij foto’s vrij van «onherkenbaar verbrande lichamen». Dit al vlug ontmaskerde fake news over het sadisme van Hamas stemt helemaal niet overeen met de verklaringen van o.m. de reeds geciteerde Yasmin Porat, die zei: «De mannen van Hamas behandelden ons heel menselijk. Hun doel was om ons te ontvoeren naar Gaza, niet om ons te doden.»

DE DIEPERE OORZAKEN VAN HET CONFLICT

De afschuw over het lot van zovele joodse kolonisten mag ons oordeelsvermogen niet vertroebelen: Israël oogst wat het zelf gezaaid heeft. Dat werd onlangs nog eens duidelijk in herinnering gebracht door Avigail Abarbanel, een joodse psychotherapeute die Israël verliet voor Australië en een vlijmscherp artikel publiceerde op het platform Substack onder de titel You Reap What You Sow (8 oktober 2023):

«De stichters van de staat Israël en hun militaire arm, de voorloper van het IDF, konden niet genoeg Palestijnen doden in 1947-1948, want de hele wereld keek toe. Niettemin begingen ze slachtpartijen en groepsverkrachtingen en pleegden ze een etnische zuivering op 750.000 Palestijnen, die ze uit hun huizen en van hun land verdreven om ze vervolgens te verspreiden over heel het Midden-Oosten.

«In 1949 eiste VN-resolutie 194 van Israël dat het de Palestijnen naar huis zou laten terugkeren. Maar Israël had helemaal niet de bedoeling die eis in te willigen en de wereld oefende geen druk uit. De zionistische staat schaamde zich ook om het Israëlische burgerrecht toe te kennen aan de Palestijnen die het gewaagd hadden ter plekke te blijven. De Palestijnse burgers van Israël, zo’n 20 % van de totale bevolking, zijn altijd tweederangsburgers geweest. Joods Israël zag hen als een vijfde kolonne en hield hen altijd scherp in het oog.

«Ondanks zichzelf hebben de Palestijnse vluchtelingen in de Gazastrook en op de bezette Westoever Israël er altijd aan herinnerd dat “de job niet af was”. Sinds 75 jaar wacht Israël zijn uur af. Het kijkt uit naar de gelegenheid om het project dat Ben-Goerion niet voltooide af te werken: al het land innemen, maar zonder het volk. Israël heeft het schuldgevoelen van de christenen aangaande het westerse antisemitisme en de Holocaust uitgebuit, alsook de geopolitieke belangen van het Westen, om rijkdom, militaire macht en politieke invloed te verzamelen. 

«Heel de tijd heeft de wereld de ogen gesloten voor wat Dr. Ilan Pappé “een langzame genocide” noemde.»

De joodse historicus Ilan Pappé is de auteur van het ophefmakende boek The ethnic cleansing of Palestine (“De etnische zuivering van Palestina”) uit 2006. Wij bespraken dit onderwerp uitvoerig in ons artikel Een film over de Nakba: “een land zonder volk voor een volk zonder land” (De actualiteit doorgelicht van januari 2023, te raadplegen op onze website).

EEN DWAZE POLITIEK

Rechtstreekser met betrekking tot het huidige conflict heeft Israël een machiavellistisch spel gespeeld en daarbij aan het kortste eind getrokken. Netanyahu beging de fout Hamas te financieren:

«De verschillende regeringen die hij leidde, probeerden een wig te drijven tussen de Gazastrook en de Westoever. Het was de bedoeling Mahmoud Abbas, de president van de Palestijnse Autoriteit [op de Westoever], op de knieën te dwingen, terwijl tegelijkertijd maatregelen genomen werden om de Palestijnse terreurgroep Hamas te versterken. De redenering was om zo te beletten dat Abbas vooruitgang zou boeken bij het scheppen van een Palestijnse staat. Zo liet Israël sinds 2018 toe dat valiezen vol geld uit Qatar via de officiële doorgangen binnengebracht werden in de Gazastrook. Op die manier kon in Gaza een delicaat staakt-het-vuren in stand worden gehouden» (Tal Schneider in The Times of Israël van 8 oktober 2023).

Het resultaat was dat Hamas zich kon versterken door mee te werken aan een schijnvrede, die de beweging gebruikte als een dekmantel voor zijn opleidings- en trainingsactiviteiten en de verdere uitbouw van zijn militaire slagkracht. Honderden Israëli’s betaalden met hun leven voor die politiek van Netanyahu. 

De hoger aangehaalde Avigail Abarbanel wijst nog op een ander belangrijk element. Zij schrijft dat de verblinding van de Israëli’s ongetwijfeld ook zijn verklaring vindt in het feit dat «Israël vervuld is van zelfgenoegzaamheid en zich heeft laten overrompelen door het neoliberalisme van de VS. De Israëlische samenleving is arrogant, egocentrisch en te zelfzeker, kenmerken die aangezwengeld werden door de Amerikanen, de belangrijkste bondgenoten van Israël. Het land is te afhankelijk geworden van de moderne technologie, waardoor zijn militairen en burgers zich in slaap hebben laten wiegen» (art. cit.).

EEN HOPELOOS VERDEELD LAND

Israël definieert zichzelf als een democratisch land met een joods karakter. Er bestaan dus allerlei politieke partijen.  Likoed, de centrumrechtse partij van Netanyahu, doet samen met haar bondgenoten al het mogelijke opdat een Palestijnse staat nooit het levenslicht zou zien; daartoe moedigt de partij de verdere joodse kolonisatie van gebieden op de Westoever aan. De linkse partijen, zoals de socialistische Arbeidspartij en de links-liberale partij “Blauw-en-wit” van Benny Gantz, neigen meer naar de schepping van twee staten die vreedzaam naast elkaar zouden moeten leven.

De eens zo machtige Arbeidspartij is echter al lang op haar retour omdat de Israëli’s slechte herinneringen hebben overgehouden aan de pacifistische politiek van regeringsleiders als Yitzhak Rabin, Shimon Peres en Ehud Barak, die hun land niet veiliger maakte. De grote meerderheid van de Israëlische burgers koos voor een hardere aanpak, wat in 2001 Ariel Sharon aan de macht bracht. Sinds 2009 domineert “Bibi” Netanyahu het politieke toneel, meestal met de steun van enkele kleinere nationalistische en religieuze partijen. De tegenstand van een groot deel van de bevolking tegen zijn persoon is echter met de jaren alleen maar toegenomen. De felle protesten tegen de door hem geplande hervorming van de rechterlijke macht, die heel het voorjaar van 2023 beheersten, legden een diepe verdeeldheid binnen de Israëlische samenleving bloot – wat de vijanden van het land zeker niet ontgaan is. 

De premier wordt sinds de operatie “Al-Aqsa-storm” van 7 oktober dan ook zwaar bekritiseerd door al wat links is: hij draagt de schuld voor het bloedbad, voor het falen van de veiligheidsdiensten, voor de humanitaire ramp in Gaza enz.

Maar merkwaardig genoeg is niemand op de wereld in staat om hem tegen te houden in zijn acties: de verschrikkelijke bombardementen op de Gazastrook gaan onverminderd door, met op dit ogenblik (8 november 2023) al meer dan 10.000 doden van wie vermoedelijk zo’n 4000 kinderen. Terwijl Rusland na de start van de speciale militaire operatie tegen Oekraïne in 2022 op enkele weken tijd te maken kreeg met een brutale blokkade, wordt tegen Israël geen enkele economische, diplomatieke of militaire maatregel genomen om het geweld tegen de Palestijnen te stoppen.

DE LANGE ARM VAN JERUZALEM

Eens te meer slaagt Israël er in om heel de westerse wereld én de mainstream media eensgezind aan zijn kant te krijgen. Hoe? Door de Joden in de diaspora, die heel actief zijn, in te zetten. Een sleutelrol wordt daarbij gespeeld door de B’nai B’rith, «de kinderen van het Verbond». Deze joods-maçonnieke organisatie telt tienduizenden leden, verspreid over de wereld. Daar zijn personen uit de gegoede burgerij bij, maar ook topfiguren uit de zakenwereld en de sector van de media. Zij staan onvoorwaardelijk achter Israël en gebruiken hun vaak enorme invloed om te lobbyen voor de joodse staat. Hun gewicht bij de Verenigde Naties, die zij mee hielpen stichten in 1945, is zeer groot; de hetze die onlangs ontketend werd tegen secretaris-generaal António Guterres, omdat hij zich kritisch uitgelaten had over de bombardementen van het IDF op Palestijnse burgers, is ongetwijfeld het werk van de B’nai B’rith.

Niet te onderschatten is ook het netwerk van sanayim (helpers) dat de Mossad, de Israëlische geheime dienst, over heel de wereld heeft uitgebouwd. Deze sanayim zijn “slapende” agenten die op elk moment kunnen geactiveerd worden om diensten voor Israël te verrichten. Zo maakte Mossad-officier Zvi Aharona er in 1960 met succes gebruik van om de nazi Adolf Eichmann in Buenos Aires te ontvoeren. Maar deze “helpers” doen niet alleen aan spionage, ze kunnen ook ingeschakeld worden voor desinformatie, manipulatie en propaganda.

Volgens voormalig geheim agent Victor Ostrovsky bestaan er buiten Israël zeker een miljoen Joden die bereid zijn om Israël blindelings te helpen, op welke manier dan ook (cf. een interview met Jacob Cohen in het artikel Les sayanim: des agents dormants très actifs au service d’Israël, verschenen in Strategika, 5 januari 2021). 

ESCALATIE?

Het Westen, met de VS, Groot-Brittannië en Frankrijk op kop, is pro-Israëlisch. Zij willen geen rem zetten op de wraak van Jeruzalem, maar tegelijkertijd proberen zij de woede van de moslims te bedaren door oproepen tot “zelfbeheersing” en een tijdelijk staakt-het-vuren.

In de drie genoemde landen leeft een groot aantal Joden: de VS hebben er 7 miljoen, Frankrijk 600.000. De joodse lobby in Washington is oppermachtig en dicteert op een onbeschaamde manier de wet aan de politici. In de Europese landen moeten de regeringen echter rekening houden met de aanwezigheid van massa’s moslims op hun grondgebied. In Duitsland zijn dat vooral Turken en in Groot-Brittannië leven veel Pakistani, maar in Frankrijk gaat het om Arabieren. Door zo resoluut de kaart van Israël te trekken speelt president Macron bijgevolg met vuur, ten koste van de gewone Fransen.

Washington staat onvoorwaardelijk achter Israël en geeft het land volledige militaire dekking. De VS hebben twee vliegdekschepen met alle bijhorende oorlogsboten richting het Midden-Oosten gestuurd. De USS Gerald R. Ford heeft postgevat in het oosten van de Middellandse Zee, de USS Dwight D. Eisenhower is door het Suezkanaal naar de Rode Zee gevaren. «Tweeduizend Amerikaanse soldaten zijn geland in het door de Israëli’s bezette Palestina. Ongeveer duizend ton aan westerse militaire hulp is per vliegtuig overgebracht naar Israël. Tienduizenden kisten met munitie bestemd voor Oekraïne werden aan het Israëlische leger overgemaakt. De regering-Biden heeft de toekenning aangekondigd van 14 miljard dollar aan dringende hulp om de oorlogskoffers van Israël aan te vullen» (Hasan Illaik in The Cradle, 23 oktober 2023). Sindsdien heeft de Amerikaanse zeemacht ook een kernonderzeeër uit de Ohio-klasse gezonden, uitgerust met 154 Tomahawk-kruisraketten.  

Die machtsontplooiing is natuurlijk bedoeld om de hele “as van het verzet” in Libanon, Syrië, Irak, Jemen en Iran af te schrikken: als de anti-Israëlische leiders in die landen de zionisten zouden aanvallen, riskeren zij een Amerikaanse reactie. Maar de VS willen daarmee ook hun 45.000 serviceleden beschermen die gestationeerd zijn in Koeweit, Bahrein, Saudi-Arabië, Irak en de Verenigde Arabische Emiraten.

De vraag is of de “as van het verzet” zomaar zal plooien. Hezbollah schiet haast dagelijks raketten af op de militaire posities van de Israëli’s aan de Libanese grens, de Amerikaanse bases in Irak waren al het doelwit van aanvallen en Ansarallah in Jemen vuurt raketten en drones af op Israël. Het grootste probleem voor het IDF zou een gecoördineerde aanval op verschillende fronten zijn; niemand kan zeggen dat zoiets uitgesloten is.     

DE POSITIE VAN DE KERK

Waar staat de katholieke Kerk in dit conflict?

Theodor Herzl, de stichter van het zionisme (Der Judenstaat, 1895), had op 25 januari 1904 een onderhoud met de H. Paus Pius X verkregen. In zijn dagboek bracht hij daar verslag van uit:

«Ik werd tot bij paus Pius X gebracht via een groot aantal kleine salons. Hij ontving me rechtstaande en stak zijn hand uit, die ik niet kuste. […] Ik legde hem kort mijn zaak voor. Hij antwoordde op strenge en gedecideerde toon: “Wij kunnen die [zionistische] beweging niet steunen. Wij zullen de Joden niet kunnen beletten naar Jeruzalem te gaan, maar onze steun daarvoor uitspreken kunnen wij in geen geval. Ook al is de grond van Jeruzalem niet altijd heilig geweest, toch is hij gezegend door het leven van Jezus Christus. Als hoofd van de Kerk kan ik u niets anders zeggen. De Joden hebben Onze Heer Jezus Christus niet erkend, daarom kunnen wij het joodse volk [als natie] niet erkennen.”

«Ik dacht bij mezelf: het oude conflict tussen Rome en Jeruzalem begint weer; hij vertegenwoordigt Rome, ik Jeruzalem. […] Ik vroeg: “Wat zegt u van de huidige situatie, H. Vader?” – “Ik weet wel dat het onaangenaam is dat de Turken onze heilige Plaatsen in handen hebben. Wij zijn gedwongen dat te verdragen. Maar de Joden steunen opdat zij in plaats van de Turken de heilige Plaatsen zouden verkrijgen, is iets wat wij niet kunnen doen.”

«Ik onderstreepte dat onze motivatie de nood van de Joden was en dat wij de religieuze kwesties buiten beschouwing wilden laten. “Ja”, zei hij, “maar wij – en ik in het bijzonder als hoofd van de Kerk – kunnen dat niet. Er kunnen zich twee gevallen voordoen. Ofwel blijven de Joden trouw aan hun geloof en verwachten zij verder de Messias, die voor ons al gekomen is. In dat geval ontkennen zij de goddelijkheid van Christus en kunnen wij niets voor hen doen. Ofwel trekken zij naar ginder zonder enige vorm van godsdienst; in dat geval kunnen wij hen nog minder steunen. De joodse godsdienst was het fundament van de onze, maar hij is vervangen door de leer van Christus en sindsdien kunnen wij het voortbestaan van uw godsdienst niet erkennen. Hoewel de Joden de eersten hadden moeten zijn om Jezus Christus te erkennen, hebben zij dat tot op vandaag niet gedaan.”

«Ik diende hem van antwoord: “De terreur en de vervolgingen waren misschien niet de beste middelen om de Joden het licht te schenken…” Hij repliceerde daarop met een ontwapenende eenvoud: “Ons Heer is gekomen zonder over enige vorm van macht te beschikken. Hij was arm. Hij kwam in vrede. Hij heeft niemand vervolgd, men heeft Hem integendeel vervolgd. Zelfs de apostelen hebben Hem in de steek gelaten. […] Het is pas na drie eeuwen dat de Kerk haar bestaansrecht heeft gekregen. De Joden hadden dus de tijd om de goddelijkheid van Jezus Christus te erkennen zonder enige druk van buitenaf. Maar ze hebben het niet gedaan en op het huidige moment doen ze het nog altijd niet.”

«“Maar H. Vader, kent u de situatie van de Joden?” – “Ja, vanuit mijn jaren in Mantua, waar Joden woonden. Ik heb overigens altijd goede relaties met hen onderhouden. […] Het is waar dat er betrekkingen bestaan los van de godsdienst: betrekkingen van hoffelijkheid en naastenliefde. Wij weigeren de Joden noch het ene, noch het andere. Voor het overige bidden wij voor hen, opdat hun geest zou verlicht worden. Vandaag vieren wij trouwens het feest van een ongelovige die zich, op de weg naar Damascus, op miraculeuze wijze bekeerd heeft tot het ware geloof [Sint-Paulus]. Als u naar Palestina gaat en er uw volk vestigt, zullen wij kerken en priesters in gereedheid brengen om hen allemaal te dopen.”»

Na de H. Pius X en op het moment dat de Joden zich in Palestina begonnen te installeren, zijn de pausen zich blijven verzetten tegen de geboorte van een joodse staat, omdat hij een bedreiging zou vormen voor de heilige Plaatsen en ons christelijk geloof zou kwetsen. Toen de VN Israël in 1948 erkende, deed Pius XII een oproep aan de katholieken over heel de wereld opdat ze zich zouden mobiliseren ter verdediging van de heilige Plaatsen en ten gunste van een internationale status voor Jeruzalem.

Na Vaticanum II volgden de leiders van de Kerk een andere politiek. Joannes-Paulus II maakte in 1985 met betrekking tot Israël een onderscheid tussen de theologie en het internationale recht, wat hem ertoe bracht de staat Israël in 1994 de facto te erkennen. Dat stemde de Joden echter helemaal niet milder, want tegen alle VN-resoluties in riepen zij Jeruzalem uit tot «de eeuwige en ondeelbare hoofdstad» van hun land.

DE SAMSON-OPTIE

Abbé de Nantes zag scherp in dat het wereldwijde fiat voor de vestiging van een joodse staat op het grondgebied van de Palestijnen, begrijpelijk vlak na de gruwelen van de concentratiekampen, in wezen een zware vergissing was. «Het Midden-Oosten zal altijd een kruitvat blijven. De joodse staat, erkend door de VN, bevindt zich in een wankele positie op een grondgebied dat de Israëli’s aangeslagen hebben. De grenzen ervan zijn slecht getrokken en Israël is onverdedigbaar, behalve door uit te breiden en zich preventief te verdedigen door aan te vallen, zonder zich te bekommeren om de internationale wetten en bereid de wereld in vuur en vlam te zetten om zijn voortbestaan te redden» (CRC nr. 270, januari 1991).

In 1991 publiceerde de bekende Amerikaanse journalist Seymour Hersh het boek The Samson Option. De titel verwijst naar de Bijbelse figuur van Samson, die de zuilen van de Filistijnse tempel uiteen duwde zodat het dak instortte en hijzelf de dood vond samen met de honderden Filistijnen die bijeengekomen waren om zijn vernedering te aanschouwen. Als de staat Israël in zijn voortbestaan wordt bedreigd en de mogelijkheid bestaat dat het land door zijn vijanden onder de voet wordt gelopen, dan zal het, onderstreept Hersh, geen ogenblik aarzelen om zijn nucleair arsenaal in te zetten. Wat ook de gevolgen voor de rest van de wereld mogen zijn. Een van de bronnen van Hersh binnen de Israëlische geheime dienst zei hem: «Wij herinneren ons nog altijd de geur van Auschwitz en Treblinka. De volgende keer sleuren wij jullie allemaal mee met ons de dieperik in.»

broeder Bruno van Jezus-Maria & redactie KCR