DE STRIJD OM DE WERELDHEERSCHAPPIJ

DE TOEKOMST VAN TAIWAN

Op 18 februari bracht een delegatie van officiële vertegenwoordigers uit China voor het eerst sinds het uitbreken van de corona-epidemie een bezoek aan de Taiwanese hoofdstad Taipei. Ze werd er hartelijk ontvangen, al was er ook protest: «Een twaalftal supporters van de Taiwanese onafhankelijkheid protesteerde bij de uitgang van de luchthaven tegen de komst van de delegatie. Ze riepen “Taiwan en China, twee landen!” en “Chinezen, scheer je weg!”» (Reuters, 18 feb. 2023). Twaalf protesteerders? Houdt men ons niet voortdurend voor dat de Volksrepubliek en Taiwan op voet van oorlog leven?

Taiwan is een eiland ten oosten van het Chinese vasteland dat de facto onafhankelijk is, maar door de Volksrepubliek wordt beschouwd als een provincie van het moederland. Beijing huldigt het één-China-principe en staat niet toe dat landen tegelijkertijd betrekkingen onderhouden met China én Taiwan. Het resultaat is dat veel staten economische en culturele relaties met Taipei hebben via zgn. gezantschappen, wat de Chinese communistische partij oogluikend toelaat. Maar Beijing maakt er geen geheim van dat het streefdoel de hereniging van Taiwan met continentaal China is en blijft.

Vlak na de Tweede Wereldoorlog woedde in China een burgeroorlog tussen de nationalisten van generaal Chiang Kai-shek en de communisten van Mao Zedong. In 1949 verdreven de troepen van Mao hun tegenstanders van het vasteland naar Taiwan. De Kwomintang (KMT), de partij van Chiang Kai-shek, vestigde op het eiland een door de VS gesteund autoritair regime dat nog jarenlang plannen maakte om continentaal China te heroveren, maar tevergeefs. In 2000 won een kandidaat van de oppositie, de Democratische Progressieve Partij (DPP), voor het eerst de presidentsverkiezingen en kon de KMT niet langer de macht uitoefenen. Sindsdien wisselen beide partijen elkaar af aan het hoofd van de Taiwanese republiek, met momenteel Tsai Ing-wen van de DPP als staatshoofd. 

Paradoxaal genoeg is het vandaag de Kwomintang die aanstuurt op een normalisering van de betrekkingen met Beijing, met het argument dat het hedendaagse China nationalistischer is dan ooit. Maar er is meer aan de hand:

«Het basisfeit is het volgende: Chinezen hebben vooral belangstelling voor geld en zakendoen. Ze liggen niet wakker van abstracte Westerse idealen van “democratie”. Sterker nog, ze begrijpen deze concepten niet eens. Als ze die historisch gezien leken te begrijpen, komt dat omdat het eiland Taiwan, onder Amerikaanse dominantie, voorheen economisch veel beter af was dan het vasteland van China; en daarom was het financieel voordelig voor de bevolking van Taiwan om zich tegen hereniging te verzetten. Nu vraagt ​​de Amerikaanse regering de Taiwanezen om oorlog te voeren met China en tegelijkertijd enorme financiële offers te brengen door geen zaken te doen met het nu zeer rijke vasteland. […] De VS creëerden met succes een extremistische en anti-Russische macht in Oekraïne, maar hetzelfde is niet gebeurd in Taiwan en zal er ook niet gebeuren. Er is geen serieuze tegenstand tegen hereniging in Taiwan. Wat er wél is, is een zeer ernstige oppositie tegen de Amerikaanse agenda om een domme en zinloze oorlog te voeren» (Andrew Anglin, Chinese Delegation Visits Taiwan, Warm Reception, Happy Times, Barely a Dozen Protesters, 21 februari 2023).

Wat is dan het toekomstperspectief? Heel waarschijnlijk dat een door de Kwomintang geleide regering vroeg of laat zélf om een of andere vorm van hereniging zal vragen, zonder dat Xi Jinping een militaire operatie hoeft uit te voeren om Taiwan bij China in te lijven. Het zou het zoveelste gezichtsverlies voor de VS zijn en een serieuze deuk in hun containment-strategie om China “in te perken”…

WASHINGTON ROERT DE OORLOGSTROM

Natuurlijk willen de VS het niet zo ver laten komen. Ze hebben er alle belang bij de Taiwanezen op te stoken tegen de Volksrepubliek en elke mogelijke toenaderingspoging te boycotten. Daarom onderhoudt Uncle Sam bewust een oorlogsklimaat.

Eerst was er in augustus 2022 het provocerende bezoek van Nancy Pelosi, voorzitster van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden, aan Taipei. Een maand later was het de beurt aan Mike Pompeo, de Amerikaanse staatssecretaris onder Trump. Hij hield er een sterk pleidooi voor het beëindigen van elke vorm van samenwerking met Beijing: «Als we een vrije 21^ste eeuw willen en geen Chinese eeuw waarvan Xi Jinping droomt, dan moet er absoluut een einde komen aan het oude model van blinde samenwerking. De agressieve handelwijze van China [zo verschillend van de bekende vredelievendheid van Washington!] op diplomatiek, militair en economisch vlak heeft deze hele regio veranderd. En zij die de voorkeur geven aan vrede en handel [?] zijn daardoor nog dichter bij elkaar gekomen.»

De opeenvolgende Amerikaanse presidenten volgden tot nu toe een politiek van “strategische dubbelzinnigheid” met betrekking tot een mogelijke militaire interventie van de VS als continentaal China Taiwan zou binnenvallen. Maar Joe Biden verhardde stelselmatig de toon en verklaarde op 19 september 2022 ondubbelzinnig: «Mocht China ooit besluiten Taiwan binnen te vallen, dan staan Amerikaanse troepen in voor de veiligheid van de eilandstaat.» Soortgelijke uitspraken deed hij in het totaal vier keer, om elke twijfel over de Amerikaanse vastberadenheid weg te nemen.   

In oktober van vorig jaar verscheen in The New York Times een artikel met de titel: US aimes to transform Taiwan into giant weapons depot (“De VS zijn van plan Taiwan om te vormen tot een gigantisch wapendepot”). Het werkstuk werd becommentarieerd door Peter Symonds op wsws.org: «Het artikel in de NYT maakt melding van discussies op hoog niveau in het Witte Huis en het Pentagon over de omvorming van het eiland tot een reusachtig bewapend kamp. Ambtenaren zeggen dat Taiwan een “stekelvarken” moet worden met voldoende wapens om stand te houden als het Chinese leger het eiland blokkeert en binnenvalt, zelfs als Washington besluit om troepen te sturen. De VS kondigden vorige maand een zesde wapenverkoop aan Taiwan aan waarbij voor meer dan 1,1 miljard dollar aan wapens betrokken was – de grootste verkoop tot dusver onder de administratie-Biden» (10 oktober 2022). Voor de regering van het kleine Taiwan natuurlijk “an offer it can’t refuse”…

In een interview met de Financial Times op 9 januari van dit jaar gaf luitenant-generaal James Bierman, de hoogste commandant van de Amerikaanse mariniers in Japan, meer uitleg over het oorlogsplan van de VS tegen China dat de naam AirSea Battle draagt. Het Pentagon voorziet een massieve luchtaanval met raketten op de militaire bases en strategische industrieën van China, ondersteund door oorlogsschepen en duikboten. Het US Indo-Pacific Command telt momenteel al 375.000 soldaten en burgers die in de regio werkzaam zijn. In het meest recente Amerikaanse militaire budget zijn tientallen miljarden dollars voorzien voor extra wapentuig en voor de uitbouw van nieuwe infrastructuur zoals kazernes, raketinstallaties en de uitbreiding van de Amerikaanse militaire bases op de Filippijnen.

«Het Amerikaanse imperialisme heeft tot doel China te verzwakken en te destabiliseren, de separatistische bewegingen in Tibet, Xinjiang [de regio van de Oeigoeren] en elders aan te moedigen en het regime van de Chinese communistische partij te ondermijnen. Het gaat helemaal niet om een oorlog ter verdediging van de democratie of van het kleine Taiwan: de VS willen roekeloos de confrontatie aangaan met een tweede nucleaire mogendheid, in hun streven om zowel Rusland als China in stukken te breken en zo hun heerschappij over de Euraziatische landmassa en haar enorme menselijke en natuurlijke hulpbronnen veilig te stellen» (Peter Symonds, art. cit.).

XI JINPING IN SAOEDI-ARABIË

In plaats van in de Amerikaanse val te trappen en een gevaarlijk militair avontuur te beginnen, kiest de Volksrepubliek voor de stelselmatige uitbreiding van zijn geopolitieke macht langs diplomatieke weg. Een hoogtepunt was het historische bezoek dat de Chinese president in december 2022 bracht aan Saoedi-Arabië, waar hij met kanonsalvo’s verwelkomd werd en men letterlijk een purperen loper voor hem uitrolde.

De Amerikanen reageerden tandenknarsend op deze kaakslag door hun belangrijkste bondgenoot in het Midden-Oosten: «Wij zijn ons bewust van de pogingen van Beijing om zijn invloed in de wereld te versterken», zei een woordvoeder van de Nationale Veiligheidsraad. Kroonprins Mohammed bin Salman, de sterke man van Saoedi-Arabië, is vast niet vergeten dat Biden hem een «paria» noemde en hem verantwoordelijk hield voor de moord op journalist Jamal Khashoggi. “MBS” deed de relatie met Washington tot het vriespunt dalen toen hij, als zoete wraak, kort na de aanvang van de Russische speciale militaire operatie in Oekraïne vlakaf weigerde de olieproductie drastisch te verhogen, wat de Amerikanen nochtans met aandrang vroegen.  

Vandaag is China de grootste handelspartner van de Saoedi’s. De uitvoer van het koninkrijk naar de Volksrepubliek bedroeg in 2021 meer dan 50 miljard dollar of 18 % van de totale export. De bilaterale handel tussen Riyad en Beijing is opgelopen tot 80 miljard dollar. Saoedi-Arabië is China’s belangrijkste olieleverancier en investeert ook steeds meer in het land, met als hoogtepunt de bouw door Saudi Aramco van een groot petrochemisch complex en een raffinaderij in het Chinese noordoosten, met een prijskaartje van 10 miljard dollar. Beijing is al vijf jaar achtereen de grootste olie-importeur van de planeet; de helft van die olie komt uit het Arabische schiereiland.

Xi Jinping «en zijn uitgebreide Chinese delegatie van functionarissen en zakenlui ontmoette de leiders van de Gulf Cooperation Council (GCC) om een toename van de handel te promoten. Beijing beloofde om op een vaste basis en in grote hoeveelheden ruwe olie te importeren van de GCC. Hetzelfde geldt voor gas. […] De Chinese president pleitte voor een toename van de strategische en commerciële partnerschappen binnen de GCC [waartoe naast Saoedi-Arabië ook Bahrein, Koeweit, Qatar, Oman en de Verenigde Arabische Emiraten behoren], met inbegrip van 5G-communicatie, nieuwe energiebronnen en digitale economie» (Pepe Escobar, Xi of Arabia and the Petroyuan Drive, 16 december 2022).

Beide landen sloten deals met een geschatte waarde van 30 miljard dollar; nogal wat van die overeenkomsten hebben betrekking op het ambitieuze Chinese Belt and Road Initiative, beter bekend als de nieuwe zijderoutes. Maar het belangrijkste was wat de Chinese leider midden in zijn bezoek aankondigde: «Van nu af aan, zei Xi, zal China de yuan gebruiken voor de handel in olie, via de Shanghai Petroleum and National Gas Exchange. Hij nodigde de Golfmonarchieën uit om mee aan boord te gaan. Nagenoeg 80 % van de transacties op de wereldwijde oliemarkt zal verder in Amerikaanse dollars verlopen»… maar 20 % niet meer (Escobar, art. cit.)!

HET NADERENDE EINDE VAN DE ALMACHTIGE PETRODOLLAR

Naar het einde van de Tweede Wereldoorlog toe sloten de VS en 43 andere landen een financieel akkoord dat ondertekend werd in het Amerikaanse Bretton Woods in 1944. De waarde van alle nationale munten werd gekoppeld aan die van de dollar en de dollar werd op zijn beurt gekoppeld aan het goud tegen een vaste pariteit. Daarmee werd de dollar ook officieel de belangrijkste munt ter wereld en de reservewaarde van de wereldeconomie. Het akkoord bezegelde de suprematie van Washington, dat 75 % van de wereldgoudvoorraad bezat, en legde de basis voor de American Century.

Maar nadat de West-Europese naties op het einde van de jaren 1960 uit de puinen van de oorlog herrezen waren, besloten zij de almacht van de dollar in vraag te stellen. Frankrijk en Groot-Brittannië waren de eerste landen die hun dollars wilden omwisselen in goud overeenkomstig de bepalingen van Bretton Woods. «Washington had zijn tekorten doen toenemen en liet onbekommerd de geldpersen draaien van de munteenheid die de wereldwijde referentie was. De VS hadden meer dollars gedrukt dan zij goud in voorraad hadden. In 1971 circuleerde er op de planeet 53 miljard dollar: vijf keer meer dan de geschatte goudvoorraad in Fort Knox! Om de dreigende brand te blussen kondigde president Nixon op 11 augustus 1971 het einde aan van de inwisselbaarheid van de dollar in goud en van het stelsel van de vaste wisselkoersen. Washington veranderde eenzijdig de spelregels…» (Nikola Mirković, L’Amérique Empire, 2022, p. 149).

Voortaan zou de waarde van de dollar bepaald worden door de internationale markt. De Amerikaanse munt bleef echter de spil van de globale economie, waardoor de VS op rozen zaten: «Zij konden zoveel dollars drukken als zij wilden omdat hun munt het statuut van wereldwijde reservemunt had, zonder dat de dollar geruggensteund werd door een reële tegenwaarde [zoals voorheen het goud]. Omdat de wereld nood had aan de dollar voor al zijn handelstransacties, was het ook de wereld die het Amerikaanse deficit zou financieren, dat in de loop van de tijd onmetelijke proporties zou aannemen» (ibid., p. 150). Vandaag bedraagt de staatsschuld van de VS zomaar eventjes 31 biljoen of 31.000.000.000.000 dollar…  

Maar de oliecrisis van 1973 strooide roet in het eten. Om de Amerikanen te straffen voor hun onvoorwaardelijke steun aan Israël besloten de Arabische landen plots hun olieproductie drastisch te verminderen. De prijs van een vat ruwe olie schoot de hoogte in (maal vier!) en de dollar kwam in zwaar onweer terecht; de inflatie in de VS deed de staatsschuld helemaal ontsporen.

Om de almacht van de dollar te herstellen en te verankeren besloot Washington daarop om een akkoord te sluiten met Saoedi-Arabië: de verkoop van aardolie zou nog enkel in dollars kunnen gebeuren. Het was een strategische meesterzet: de VS «neutraliseerden de olie als destabiliserende factor en lieten hun deficit financieren door de oliestaten die geen blijf wisten met hun geld en het investeerden in Amerikaanse staatsobligaties. In 1975 gaven alle landen van de Organization of the Petroleum Exporting Countries (OPEC) […] hun akkoord om zich alleen in dollars te laten betalen. En dus zijn alle landen ter wereld verplicht zich dollars aan te schaffen om aardolie te kunnen kopen» (ibid., p. 151).

Zo werd de petrodollar geboren, die de Amerikanen toeliet hun hegemonie over de hele planeet te behouden en nog te versterken. Het stelt hen tot op vandaag ook in staat om zonder verpinken hun faraonische militaire programma’s te financieren. Zolang de dollar de wereldwijde referentiemunt blijft, is er geen vuiltje aan de lucht. Maar als die almacht wordt ondergraven, dreigt voor de VS een existentieel probleem. En dat ondergraven is volop begonnen…

«Het groene biljet [de dollar] blijft de voornaamste munt voor handel en buitenlandse reserves. Maar Beijing duwt alsmaar meer de yuan door als valuta voor olieovereenkomsten en daagt zo de leidinggevende rol van de dollar uit. De Russische inval in Oekraïne vorig jaar was volgens Viktor Katona, specialist inzake de handel in ruwe olie, de meest beslissende factor in de beweging om de dollar de rug toe te keren. Omdat de westerse landen de geldreserves van Rusland bevroren en van het land geen olie meer wilden invoeren, omarmde Moskou Azië als een alternatieve markt voor zijn energievoorraden. Rusland nam onlangs zelfs de plaats van Saoedi-Arabië in als belangrijkste olieleverancier van China. In feite is het land van Poetin volgens Katona “een Aziatische natie geworden die naar mijn mening de yuan heeft ingevoerd voor aardoliehandel op grote schaal. […] Het is naïef te denken dat China niet zal proberen om de olieprijs te controleren, dat het er niet naar streeft de handel in olie te voeren in de munt die het zelf controleert”» (Brian Evans in Markets Insider van 8 januari 2023).

DE VS DRIJVEN TEHERAN IN DE ARMEN VAN MOSKOU EN BEIJING

Het atoomprogramma van Iran, dat volgens Teheran enkel vreedzame bedoelingen heeft, is al heel lang een doorn in het oog van Israël dat de enige kernmacht in het Midden-Oosten wil blijven. De VS, waar de joodse lobby oppermachtig is, stelde daarom een handelsboycot tegen Iran in om het land economisch op de knieën te dwingen en politiek te isoleren. President Rohani zocht daarop in 2013 toenadering tot het Westen en na moeizame onderhandelingen kwam er twee jaar later een akkoord tot stand tussen Iran, de vijf permanente leden van de Veiligheidsraad (de VS, Rusland, China, Groot-Brittannië en Frankrijk) en Duitsland: in ruil voor verlaging van de verrijkingscapaciteit en het toelaten van inspecties zou het Westen de sancties tegen Iran geleidelijk afbouwen. Maar Jeruzalem lag dwars en premier Netanyahu verklaarde pathetisch dat «Iran de wereld wil overnemen» die blijkbaar «niets geleerd heeft van de Holocaust».

Donald Trump bediende de Israëli’s op hun wenken: in 2018 stapte Washington plots uit het atoomakkoord en kondigde het Witte Huis aan dat de sancties tegen Iran weer van kracht werden. Alle buitenlandse bedrijven, inclusief banken, die zaken doen met Teheran worden sindsdien door de VS gestraft. Het is echter geen goede zaak voor de reputatie van de VS, die zich doen kennen als een onbetrouwbare partner die gesloten overeenkomsten eenzijdig opzegt.

Toen Ebrahim Raisi in 2021 president van Iran werd, luidde hij daarom een Look East Policy in: Teheran keert zich resoluut af van het Westen en richt zich voortaan volledig op Rusland en China waarmee het de banden wil versterken. In september 2021 trad Iran toe tot de Shanghai Cooperation Organization (SCO), het machtige Euraziatische samenwerkingsverband dat 30 % van het wereldwijde bruto binnenlands product vertegenwoordigt, 40 % van de wereldbevolking en 60 % van het grondgebied van Eurazië.

Op de recente top van de SCO in Samarkand (Oezbekistan) in september van vorig jaar zei Xi Jinping in zijn toespraak:

«De Shanghai Cooperation Organization, als belangrijke constructieve kracht in internationale en regionale aangelegenheden, moet zichzelf goed positioneren ten overstaan van de veranderende dynamieken in de wereld, de trends van de tijd opvolgen, de onderlinge solidariteit en samenwerking versterken en bouwen aan een hechtere SCO-gemeenschap met een gedeelde toekomst. […] We moeten elkaar helpen in onze inspanningen om onze veiligheids- en ontwikkelingsbelangen te verdedigen. Zo moeten we onszelf beschermen tegen pogingen door externe krachten om “kleurenrevoluties” uit te lokken [een overduidelijke vingerwijzing naar de Amerikanen en hun obsessie om “regime change” door te voeren in landen die niet in de pas lopen!]. We moeten ons gezamenlijk verzetten tegen bemoeienis met de binnenlandse aangelegenheden van andere landen en onze toekomst stevig in onze eigen handen houden.»  

Iran is trouwens zelf een natie met een ontzaglijk economisch potentieel. Het is de tweede grootste exporteur van zowel aardolie als aardgas; de totale Iraanse olievoorraad bedraagt ongeveer 150 miljard vaten. In februari van dit jaar was Ebrahim Raisi drie dagen te gast in Beijing. «Hij benadrukte het belang van de Iraans-Chinese relatie voor de regionale en globale vrede en rechtvaardigheid. De uitvoering van het 25-jarig akkoord van 2021 speelt daarbij een sleutelrol. Dit akkoord voorziet in de levering van Iraanse olie en gas aan een gunstig tarief in ruil voor – 400 miljard dollar? – aan Chinese investeringen in de Iraanse infrastructuur voor de olie- en andere sectoren» (Chinasquare.be, 15 februari 2023).

Raisi beloofde ook verder actief mee te werken aan de nieuwe zijderoutes. Een belangrijk project in dat kader is de opening, in december 2021, van de Istanbul-Tehran-Islamabad Railway, een treinspoor voor het vervoer van goederencontainers dat de Chinezen hielpen realiseren met de medewerking van Turkije, Iran en Pakistan.  «China beschouwt de invloed van Iran in Irak, Syrië en Libanon [de hele sub-regio van het sjiisme] als een paard van Troje voor Beijings eigen transcontinentale ambities: Iran moet het kroonjuweel worden van het Belt and Road Initiative van Xi Jinping, met schitterende nieuwe snelwegen en spoorlijnen die een doorgang scheppen naar Europa, de Arabische wereld, de streek van de Zwarte Zee en Afrika» (Baria Alamuddin in Arab News van 19 juli 2020). 

Ook militair werken de Ayatollahs steeds nauwer samen met Xi en Poetin: in januari van vorig jaar hielden Iran, China en Rusland hun derde gemeenschappelijke zeemachtoefeningen in het noorden van de Indische Oceaan.

In de onverbiddelijke strijd om de hegemonie tussen enerzijds de Angelsaksische zeemacht – eerst Engeland, later de VS – en anderzijds de Euraziatische landmassa – vroeger gedomineerd door het tsarenrijk, vandaag door de as Moskou-Beijing – is er volop een evolutie aan de gang. «De macht, in het bijzonder op economisch vlak, verschuift snel van het Westen naar het Oosten», zei onlangs Abbas Moqtadaei, vicevoorzitter van het comité voor nationale veiligheid en buitenlandse politiek.

Betekent dit dat China weldra de planeet zal overheersen? Krijgen we na de heerschappij van het “liberale”, materialistische en moreel verdorven Amerika de dominantie van een communistische, antichristelijke en vooral antikatholieke grootmacht? Want Xi Jinping blijft een ongenadige vervolger van de ondergrondse en Romegetrouwe Kerk:

«Volgens China Aid is de Chinese bisschop Peter Shao Zhumin begin deze maand opnieuw gearresteerd. Dat gebeurde toen de ondergrondse bisschop van het bisdom Wenzhou samen met zijn secretaris Paolo Jiang Sunian probeerde de begrafenis bij te wonen van priester Leo Chen Nailiang. Die laatste heeft, net als de bisschop overigens, altijd geweigerd zich aan te sluiten bij de door de overheid gecontroleerde Chinese Katholieke Patriottische Vereniging (CKPV).

«De arrestatie van de bisschop van Wenzhou illustreert nogmaals dat Beijing het voorlopige akkoord met de Heilige Stoel eenzijdig in zijn voordeel blijft interpreteren en diegenen die weigeren zich bij de CKPV aan te sluiten als vijanden van de staat blijft beschouwen. Volgens China Aid werd priester Leo Chen Nailiang al vervolgd sinds hij eind jaren 1940 en begin jaren 1950 lid werd van de katholieke Kerk. Hij werd ook meermaals voor heropvoeding naar werkkampen gestuurd. Ook bisschop Shao is al verschillende keren opgepakt en vastgehouden. Het is nog onduidelijk of hij opgesloten blijft» (Kerknet, 26 februari 2023).

We moeten vertrouwen hebben in de Hemel en de goddelijke orthodromie, de rechtlijnigheid waarin de menselijke geschiedenis volgens het plan van God moet verlopen. We weten dat de toekomst aan Rusland is, het land dat Onze-Lieve-Vrouw bijzonder liefheeft en dat als enige ter wereld van nature in twee richtingen kijkt: het Oosten én het Westen!

broeder Bruno van Jezus-Maria
& redactie KCR