«Waarom dat geraas onder de volkeren?» (Psalm 2). Oorlog en oorlogsdreiging nemen hand over hand toe, de effectieve en potentiële strijdtonelen vermenigvuldigen zich: het Midden-Oosten, Rusland en Oekraïne, China en Taiwan, het Koreaanse schiereiland…

In dit artikel beperken we ons tot het strijdgewoel in Oekraïne, waar de ontknoping langzaam maar zeker naderbij komt. Vanaf het begin hebben we in De actualiteit doorgelicht voorspeld en met bewijsmateriaal aangetoond dat Poetin aan het langste eind zou trekken, hoewel alle mainstream media het publiek het tegenovergestelde wilden wijsmaken. Moskou moest dan ook het hoofd bieden aan een formidabele coalitie onder leiding van Washington: de Ukraine Defense Contact Group, ook bekend als de Ramstein Group, is een alliantie van 57 (!) landen die aan Kiev militaire steun biedt.

EEN MISLUKTE INVAL

In het Franse magazine Valeurs Actuelles verscheen een uitstekend artikel dat de huidige stand van zaken op het Oekraïense slagveld analyseert. Het werd gepubliceerd op 24 september jl. onder de titel Le piège de Koursk (“De valstrik van Koersk”) en is van de hand van Mériadec Raffray, journalist en reserveofficier. We geven het volledig weer in vertaling en voegen er waar nodig eigen commentaar aan toe.  

De inleiding vat alles goed samen: «De Oekraïense bevolking bekritiseert de kosten van de militaire mislukking van de zomerinval in vijandelijk gebied en Rusland blijft oprukken in de Donbas. Uit angst voor de ineenstorting van het front vóór de Amerikaanse presidentsverkiezingen in november is Washington terughoudend om zijn strategie ingrijpend te veranderen: het risico op escalatie is groot.»

Het is ongelooflijk hoe het voorlopig nog altijd machtigste land ter wereld volledig in de ban is van het duel tussen Trump en Harris en zijn politiek afhankelijk maakt van die verkiezing.

«Rusland werd volledig verrast op 6 augustus, toen Oekraïense tanks de grens overstaken ten noordoosten van Soemy en richting Koersk raasden, 450 kilometer naar het oosten. Koersk is een grote metropool (450.000 inwoners) waarvan de naam sinds de Tweede Wereldoorlog beroemd is. De Oekraïners volgden bij hun inval dezelfde route als in de zomer van 1943 de tanks van de Duitse generaal Erich von Manstein; die was het brein achter het grote tegenoffensief dat bedoeld was om het Rode Leger weer de baas te worden na de mislukking bij Stalingrad (nu Volgograd, 800 kilometer naar het zuidoosten) zes maanden eerder. De operatie leidde tot de grootste tankslag in de geschiedenis. De slag bij Koersk resulteerde in een nieuwe Duitse nederlaag en markeerde het begin van de voortdurende terugtocht van de Wehrmacht vanuit het Oosten.

«Het Oekraïense eerste echelon bestond uit duizend goed uitgeruste mannen uit de beste (en laatste) reserve-eenheden. Hun gedurfde inval verdreef het beperkte contingent van Russische dienstplichtigen die in deze zone de wacht hielden tegen Oekraïne. Toen president Zelensky zijn stilzwijgen verbrak, sprak hij van een “grote militair-politieke operatie”.»

Iedereen herinnert zich nog de triomfantelijke koppen in onze anti-Russische media: «Oekraïne maakt het Poetin moeilijk met verrassingsaanval in Zuid-Rusland», titelde CNN op 10 augustus. The New York Times: «De Oekraïense opmars in Rusland is een verrassende wending in de oorlog» (14 augustus). En The Guardian: «Hoe Oekraïne de rollen omdraaide en terugsloeg naar Rusland» (16 augustus). De zelfverklaarde “specialisten” waren in de wolken over de «geniale zet» van Zelensky. Moskou minimaliseerde de invasie, maar uiteraard «staat Rusland bekend om het verspreiden van nepnieuws en propaganda» (nos.nl, 11 augustus). Voor Kiev geldt dat natuurlijk niet!

«Waarnemers vroegen zich echter af wat de doelstellingen waren. Was het om de vijand te dwingen het Donbas-front te ontruimen, waar de Russische druk gevaarlijk toenam? Om indruk te maken op de westerse aanhangers van Kiev zodat ze Oekraïne op langere termijn trouw zouden blijven? Om de Amerikaanse publieke opinie te overtuigen van de effectiviteit van de investeringen die Joe Biden en het Democratische kamp in het Oosten hebben gedaan? We zijn nog maar kort verwijderd van een spannende presidentsverkiezing tussen zijn kandidaat, Kamala Harris, en Donald Trump; de voormalige president gaat er prat op dat hij de oorlog kan stoppen door met Rusland te onderhandelen.»

In feite «streefde Kiev al deze doelstellingen tegelijk na, maar de intentie was in de eerste plaats van militaire aard: de vijand een stuk grondgebied ontnemen om sneller nieuwe onderhandelingen te kunnen beginnen. Begin september zei de Oekraïense president tegen de Amerikaanse zender NBC News: “Van onze kant willen we echt dat de oorlog eindigt.”»

Het ging met andere woorden om een wanhoopsdaad van Zelensky, die beseft dat de oorlog verloren is en onderhandelingen onvermijdelijk zijn.

NUCLEAIR TERRORISME

«Volgens Rusland, dat Oekraïense gevangenen ondervraagd heeft, kreeg de voorste colonne het bevel om op 11 augustus de kerncentrale van Koersk in te nemen. Het lijdt geen twijfel dat de media-aandacht groot zou zijn geweest en dat de Oekraïners, eenmaal in de centrale, niet meer te stoppen zouden zijn geweest: Moskou had dan het risico van een groot nucleair incident op zich moeten nemen.»

Dat het regime in Kiev bereid was tot nucleair terrorisme is angstaanjagend, maar bij ons struikelde daar blijkbaar niemand over. Stel dat de Russen zoiets zouden gedaan hebben…

«Het gerucht gaat dat het offensief van Kiev grotendeels werd geïnspireerd door de Britse MI6, in samenwerking met de CIA, zonder het Witte Huis en het Pentagon er al te veel bij te betrekken; de kans op mislukking was namelijk te groot.» De Secret Intelligence Service (SIS), informeel beter bekend als MI6 (Military Intelligence, Section 6), is de Britse buitenlandse inlichtingendienst.

«Een maand later draaide de Koersk-affaire uit op een militair fiasco. De Oekraïense opmars kwam niet verder dan 20 km. De 10.000 mannen die door de bres waren opgerukt, moesten zich defensief verschansen rond Soedzja, een kleine grensstad. Ze hadden 1000 vierkante kilometer in handen waar ze nu in de val zaten, ver van hun logistieke basis, overgeleverd aan de genade van Russische kanonnen en vliegtuigen. Na de verrassing en de vernedering gaf Vladimir Poetin zijn voormalige lijfwacht, Alexey Dyumin, die in zijn schaduw in rang was opgeklommen, de opdracht om de reactie te coördineren en daarbij uitsluitend te putten uit de troepen in het binnenland zelf. Na een lange periode van voorbereiding kwam de Russische militaire machine half september in beweging.»

Meteen keerden de media hun kar. «Het succes van de Oekraïense strategie is onduidelijk», gaf The New York Times op 5 september toe. De een na de ander schaarde zich achter «de militaire conclusies van (gepensioneerd) generaal Olivier Kempf, een van de beste Franse analisten van het conflict», zo gaat het artikel van M. Raffray verder. «Tactisch gezien heeft de “Oekraïense gok in het noorden” het tegenovergestelde opgeleverd van wat de bedoeling was. In plaats van de druk op het zuidelijke front te verlichten, heeft de inval “de Russische opmars versneld”.»

In het licht daarvan is het gewoonlijk potsierlijk dat iemand zoals de gerenommeerde Britse oorlogsexpert Lawrence Freedman de Oekraïense inval «een ontwikkeling van historisch belang» noemde en schreef: «Geleidelijk aan zou het machtsevenwicht in het voordeel van Oekraïne kunnen verschuiven en dan zou er een kans zijn om opnieuw het initiatief te nemen» (Ukraines’ Invasion of Kursk: Changing the Narrative, 21 augustus 2024). Jacques Baud onderstreepte al dat de westerse “specialisten” hun wensen voor werkelijkheid nemen en daardoor de realiteit niet meer onder ogen zien (zie De Actualiteit Doorgelicht van maart 2024: Twee jaar «Speciale Militaire Operatie» in Oekraïne).

Mériadec Raffray gaat verder: «Aan de noordkant van het Donbas-front zijn de Russische troepen van generaal Valeri Gerasimov dichter bij de rivier de Oskol in het gebied rond Koepiansk gekomen; dat is een natuurlijke grens voor beide partijen. Ten westen van Bachmoet bedreigen ze het hooggelegen en strategische Chasiv Yar […]. Ten westen van Donetsk is de Russische vooruitgang het grootst. Daar werden een aantal stedelijke bolwerken ingenomen en naderen de Russen het logistieke knooppunt Pokrovsk, dat een voor Oekraïne vitale route controleert. In deze sector beginnen de Russen te knabbelen aan de laatste hindernissen in de gordel van ijzer en beton die de Oekraïners voor de oorlog hebben aangelegd. Daarachter houden de verstedelijkte heuvels van de Donbas op en begint de steppe die naar de Dnjepr leidt, een “biljarttafel” die nauwelijks geschikt is voor verdediging.»

Want natuurlijk zijn niet alle veroverde vierkante kilometers gelijk aan elkaar, zoals generaal Kempf trouwens onderstreept.

STRATEGIE VAN DE TRAAGHEID

«Logischerwijs zou de Russische opmars nu moeten vertragen en de Oekraïense weerstand verharden, maar aan de vooravond van de herfst is het militaire momentum duidelijk verschoven naar de kant van Moskou. De strategie van de traagheid, tevoren uit noodzaak maar nu opzettelijk toegepast, werpt zijn vruchten af. “Langzaam maar zeker baant de Russische tunnelboormachine zich een weg doorheen de Oekraïense vestingwerken”, geeft een hooggeplaatste Franse officier toe. Ondanks de Russische superioriteit in termen van manschappen en vuurkracht is hun generale staf tevreden met het uitbuiten van de kansen die zich voordoen. De generaals handelen in overeenstemming met de enige echte rode lijn die Poetin heeft vastgesteld: geen dienstplichtigen aan het front.»

De Amerikaanse oorlogen hebben ons gewoon gemaakt aan wat in feite een zeer barbaarse manier van oorlogvoering is: de vijand trachten te vernietigen onder massale bommentapijten. Het leger van Poetin gaat stap voor stap te werk, want uiteindelijk gaat het om de bevrijding van territoria die sinds februari 2022 tot het Russische moederland behoren.

«Zijn dubbel oorlogsdoel, dat hij begin september nog eens duidelijk maakte op het Eastern Economic Forum, is in zicht. Ten eerste de “totale bevrijding” van de Donbas, die ondertussen wettelijk geannexeerd werd bij Rusland: de oblasten (regio’s) Loegansk (100% veroverd), Donetsk (ongeveer 60%), Zaporizja en Cherson (elk 70%). Ten tweede de vernietiging van het Oekraïense leger. In de afgelopen weken zijn de diepteaanvallen in intensiteit en effectiviteit toegenomen, zoals [de Oekraïense opperbevelhebber] generaal Syrsky openlijk toegeeft. Deze zomer al hadden de inwoners van Kiev slechts twee uur per dag elektriciteit.» 

The Wall Street Journal verwoordde onlangs de ongerustheid of beter de groeiende paniek: «De toestand wordt bijzonder bemoeilijkt door het feit dat Rusland zijn aanvallen op de Oekraïense infrastructuur hernomen heeft, waardoor de bevolking het steeds meer zonder elektriciteit moet stellen. Volgens onze schattingen zou deze winter bijzonder moeilijk kunnen zijn voor het land; de Oekraïense luchtverdediging is niet altijd in staat om aanvallen af te slaan en met het begin van het koude weer zou de situatie ernstig kunnen verslechteren» (Ukraine Faces Bleak Winter as Russia Ramps Up Assaults, 14 oktober 2024).

HET RISICO VAN EEN DERDE WERELDOORLOG

«Tegelijkertijd voelen de donoren van Oekraïne de pijn. Aan de andere kant van de Atlantische Oceaan woedt tussen Republikeinen en Democraten het debat over het belang van de onvoorwaardelijke steun aan Kiev. In Europa zijn de arsenalen leeg en stokken de economieën. In 2025 zal Duitsland zijn financiële steun halveren en kanselier Scholz pleit voor onderhandelingen, wat een groeiend deel van de publieke opinie wenst. Die evolutie leidde ertoe dat Kiev en zijn felste aanhangers (Londen, Warschau) vorige week nieuwe druk uitoefenden op Washington om de westerse strategie te veranderen: die verbood tot nu toe het gebruik van ballistische raketten om oorlog te voeren diep in vijandelijk gebied.»

De Oekraïners wilden maar al te graag dat Joe Biden toestemming zou geven voor de levering van langeafstandsraketten, die Zelensky dan zou inzetten tegen Rusland. Poetin noemde dat echter «een rode lijn», want het zou neerkomen op een oorlogsverklaring van de NAVO aan Rusland. De lichtzinnigheid van Kiev is onvoorstelbaar: «Volgens Andrej Jermak, stafchef van de Oekraïense president, gaat het om loze woorden vanwege Poetin. “Rusland heeft niets anders dan de nucleaire chantage om de wereld te intimideren”, zegt hij. [Maar] met 5.977 kernkoppen heeft Rusland het grootste nucleaire wapenarsenaal ter wereld. Ter vergelijking: de Verenigde Staten hebben er 5.428, China heeft er “slechts” 350» (vrtnws, 26 september 2024).

Wil het Westen in die omstandigheden een atoomoorlog met Rusland riskeren? Gelukkig hield het Pentagon het hoofd koel: het Witte Huis legde zich neer bij de mening van het militaire apparaat en blokte Zelensky af.

«Natuurlijk zijn de grenzen die aan Kiev zijn gesteld dubbelzinnig en zijn sommige elementen gewijzigd naarmate de machtsverhoudingen zich ontwikkelden. Het is bv. met steun van het Westen dat de staf van generaal Syrsky droneaanvallen uitvoert tot in Moskou. Op 10 september werden in één nacht 150 drones neergeschoten boven Russische grondgebied. Ze waren gericht op olieraffinaderijen, elektriciteitscentrales en luchtmachtbases.

«Het debat verdeelt de Amerikaanse besluitvormers. Het Pentagon is bang voor militaire escalatie, vooral in het Midden-Oosten, dat al in beroering is en waar Rusland laat doorschemeren dat het er wel eens meer bij betrokken zou kunnen raken. De prioriteit van het Witte Huis is om te voorkomen dat het Oekraïense front instort vóór de verkiezingen in november. Want een dergelijke situatie zou het verhaal van de Democratische Partij torpederen en de internationale pro-Oekraïense coalitie doen ontploffen.» 

Merken we hierbij nog op dat de VS sinds het begin van de Russische inval in de Donbas al het astronomische bedrag van 75 miljard dollar aan militaire en financiële hulp aan Kiev hebben gegeven (cijfer van 15 februari jl.). Een Oekraïense nederlaag zou voor Washington dan ook neerkomen op een beschamend gezichtsverlies.

ZELENSKY IN HET NAUW

«Terwijl de oorlogsstokers pleiten voor escalatie tegen Rusland, krijgt Volodymyr Zelensky op het thuisfront te maken met een ongekende golf van kritiek. In het parlement en in de regio’s komen politici in opstand tegen de menselijke kostprijs van het mislukte offensief. De president heeft een “enorme puinhoop” gecreëerd en heeft “geen visie”, zegt de oppositie. Opiniepeilingen tonen aan dat de gewone Oekraïners de oorlog steeds meer beu zijn en bereid zijn om te onderhandelen. In reactie hierop heeft het staatshoofd de uitvoerende macht herschikt. Hij heeft zich omringd met jaknikkers in afwachting van een nieuwe pijnlijke draai aan de schroef. Er wordt gesproken over nieuwe mobilisaties en belastingverhogingen. En Oekraïne zal de schok van een derde oorlogswinter moeten opvangen.»

“Het staatshoofd” is in feite een misleidende term: de presidentstermijn van Zelensky liep af in het voorjaar van 2024, maar de verkiezingen voor een opvolger werden uitgesteld met het argument dat de krijgswet van kracht is. In Moskou beschouwt men de Oekraïense leider daarom als een usurpator met wie men niet meer wil onderhandelen. Onder de Oekraïense bevolking is er al lang groot misnoegen over «Zelensky’s zeer persoonlijke en, volgens sommigen, autocratische manier van regeren, inclusief zijn afhankelijkheid van een clan-achtige binnenste cirkel van vertrouwde vrienden en adviseurs binnen de presidentiële administratie» (Politico, 13 september 2024).

Zelensky’s regime houdt bitter weinig rekening met het lijden van het Oekraïense volk dat snakt naar vrede. Dat de “menselijke kostprijs” van de oorlog torenhoog is, blijkt uit het feit dat de autoriteiten in Kiev koortsachtig naar nieuwe rekruten op zoek zijn. Na jaren van stilzwijgen kaarten de officiële media nu eindelijk aan wat al lang geweten was door wie (Engelstalige) blogs van Russen leest: Oekraiënse patrouilles maken brutaal jacht op potentieel kanonnenvlees.

Al Jazeera: «Mogelijke rekruten over heel het grondgebied van Oekraïne denken vandaag [sic] tweemaal na vooraleer ze hun huis verlaten. Als ze dat toch doen, kijken ze over hun schouder of er geen “mensenjagers” van de regering in de buurt zijn. Elke patrouille bestaat uit politieagenten en dienstplichtambtenaren, groepen van vier tot zes personen die openbare ruimten zoals metrostations, bushaltes, winkelcentra… uitkammen. […] “Ze pakken mensen willekeurig op en stoppen ze in minibusjes,” vertelt Boris, een 31-jarige man uit Charkiv. Hij zegt dat de patrouilles mannen kunnen vasthouden zonder hun papieren te controleren. Er zijn ook meerdere meldingen van geweld tegen potentiële dienstplichtigen. Eind mei werd de 32-jarige Sergij Kovaltsjoek in elkaar geslagen in een dienstplichtkantoor in Zjytomyr; hij stierf zes dagen later in het ziekenhuis, vertelde zijn familie aan het televisienetwerk Suspilne.

«Het ontduiken van de dienstplicht leidt tot corruptie in een land dat daarvoor berucht is. Steekpenningen variëren, vertelden ons verschillende mannen. In sommige gevallen kan er ter plekke 400 dollar worden betaald aan een patrouilleteam om iemand te laten gaan. In andere gevallen kan je met duizenden dollars toestemming kopen om het land te ontvluchten of een “wit ticket” te bemachtigen, een document dat iemand immuun maakt voor de dienstplicht» (To boost Ukraine’s army, feared patrols hunt for potential conscripts, 15 oktober 2024).

Zelensky is een marionet in de handen van Washington dat uit anti-Russische haat niet wil weten van vredesonderhandelingen met Poetin. Maar uiteindelijk zullen zelfs de Amerikanen zich moeten neerleggen bij het onvermijdelijke.

«Om een einde te maken aan de “Speciale militaire operatie” eist de meester van het Kremlin een alomvattend vredesoverleg, gebaseerd op de voorwaarden die door beide partijen in april 2022 in Istanboel werden goedgekeurd, waarbij ook de Verenigde Staten betrokken waren. Dat vredesoverleg moet worden gevoerd onder auspiciën van betrouwbare derde partijen die in Poetins ogen geloofwaardig zijn: China, Brazilië of India. Exit Zelensky en de Europeanen.»

«Waarom dat geraas onder de volkeren» dat zo gemakkelijk op een van de huidige strijdtonelen tot een wereldbrand kan leiden? Omdat men enkel minachting koestert voor de enige die ons kan behoeden voor een vernietigende catastrofe: de Allerheiligste Maagd Maria, volgens het getuigenis van zuster Lucia in het derde Geheim van Fatima:

«Na de twee delen die ik al heb verteld, zagen wij links van Onze-Lieve-Vrouw iets hoger een Engel, die een vurig zwaard in de linkerhand hield. Vonken vlogen eraf en vlammen sloegen eruit, alsof die de wereld in brand moesten steken. Maar de vlammen doofden uit toen zij in aanraking kwamen met het schitterende licht dat Onze-Lieve-Vrouw er vanuit haar rechterhand op liet stralen. De Engel die met de rechterhand naar de aarde wees, riep met luide stem: “Boete, boete, boete!”»

Niemand doet echter boete. En de paus heeft weliswaar Rusland en Oekraïne toegewijd aan het Onbevlekte Hart van Maria, maar weigert hardnekkig om de eerherstellende devotie te propageren, zoals Zij nochtans met aandrang vraagt. Moeten wij dan verwonderd zijn wanneer de H. Maagd haar beschermende hand terugtrekt en de wrekende engel Gods zijn gang laat gaan?

broeder Michel van de Triomferende Onbevlekte & redactie KCR