VERZINSELS EN WAARHEID

Op 24 februari jl., precies twee jaar na de start van de Speciale Militaire Operatie (SMO) van het Russische leger in Oekraïne, titelde CNN op zijn website: «Poetins essentiële misrekening in de oorlog in Oekraïne: de vroeger zo aanbeden militaire arm van Moskou heeft zich pijnlijk kwetsbaar getoond voor moderne wapens in handen van het vastberaden Oekraïense verzet.»

Het is bijna niet mogelijk om de waarheid méér geweld aan te doen. Maar onze liberale westerse media weigeren de feiten onder ogen te zien en volharden in het verhaal dat ze al twee jaar brengen: Poetin is aan het verliezen omdat hij moét verliezen en de Oekraïners zijn aan de winnende hand omdat zij moéten winnen. Het gevolg is dat wij de oorlog interpreteren vanuit onze eigen vooringenomenheid en niet vanuit de werkelijkheid op het terrein of de logica van onze tegenstrever.

Er zijn in het Westen slechts weinig alternatieve stemmen te horen. Een van de belangrijke uitzonderingen is de Zwitserse oud-kolonel en strategisch analist Jacques Baud, die we in dit tijdschrift vroeger al aan het woord lieten. Vorige maand publiceerde hij het magistrale boek L’art de la guerre russe (Max Milo, Parijs, 2024; 365 pp. Engelse vertaling onder de titel The Russian Art of War). Met kennis van zaken beschrijft hij er minutieus in hoe het militaire apparaat van Rusland werkt, hoe de SMO van maand tot maand verlopen is en waarom Moskou bezig is een verpletterende overwinning op Kiev én zijn NAVO-bondgenoten te behalen.

In zijn inleiding schrijft Baud: «Vanaf het begin van de militaire operatie in Oekraïne heeft het westerse discours een vals gevoelen van superioriteit geschapen, dat Oekraïne ertoe gebracht heeft de realiteit van de Russische dreiging te onderschatten. Wij zullen proberen om het evenwicht te herstellen in de informatie die onze media en hun zogezegde  journalisten bewust vervalst hebben» (p. 17).

Het boek is zeer ruim voorzien van verwijzingen naar artikels en afgelegde verklaringen, die wij in onze tekst wegens plaatsgebrek niet zullen overnemen.

EEN «HOLISTISCHE» VISIE

«De manier waarop de Russen conflicten begrijpen is holistisch»: ze zien in de eerste plaats naar het geheel. «Ze kijken naar de processen die zich ontwikkelen en die leiden naar de toestand op een moment X. Dat verklaart waarom de toespraken van Vladimir Poetin [zoals laatst ook in het interview met de Amerikaan Tucker Carlson] onveranderlijk een historische terugblik bevatten» (p. 19). Laten we daarom beginnen met opnieuw kort de geschiedkundige context in herinnering te brengen.

In 1997 schreef de Pools-Amerikaanse geostrateeg Zbigniew Brzezinski in zijn standaardwerk The Great Chessboard: «Oekraïne met zijn 52 miljoen inwoners is van essentieel belang voor de VS. Als wij er in slagen om de onafhankelijkheid van Oekraïne te versterken, kunnen wij Rusland achteruit werpen naar het uiterste oosten van Europa en dat land ertoe veroordelen om in de toekomst nog slechts een regionale macht te zijn» in plaats van een supermacht. Die visie bepaalt tot op vandaag de politiek van Washington en verklaart waarom de Amerikanen zich al decennialang inspannen om Kiev op te zetten tegen Moskou. Oekraïne bij de NAVO krijgen betekent Rusland een beslissende slag toebrengen en de wereldwijde hegemonie van de VS veilig stellen… in afwachting van de confrontatie met China.

«In februari 2014 organiseerde Washington met de hulp van Amerikaanse en Europese ngo’s de Maidanrevolutie in Kiev, die de wettig verkozen president verdreef en leidde tot een burgeroorlog tussen pro-Europese en pro-Russische Oekraïners. De provincies Donetsk en Loegansk scheidden zich af, terwijl ondertussen de voor Rusland strategisch zo belangrijke Krim, waar de bevolking overwegend Russisch is, door Poetin geannexeerd werd. Onder de auspiciën van Moskou, Berlijn en Parijs ondertekende de Oekraïense regering tenslotte op 12 februari 2015 met de afgescheiden republieken de akkoorden van Minsk-2. Die voorzagen dat Oekraïne weer de volledige soevereiniteit over heel zijn grondgebied zou krijgen, maar op voorwaarde dat er een grondwetswijziging zou komen om aan de provincies van de Donbas een vorm van autonomie te geven» (Rusland en de geopolitiek van de H. Maagd in Hij is verrezen! nr. 127 van januari-februari 2024).

Op aanstoken van het Westen – «Minsk-2 diende enkel om voor Oekraïne tijd te kopen», gaf Angela Merkel toe – hield Kiev zich echter niet aan zijn woord. Integendeel, de vijandige behandeling van de etnische Russen in de Donbas nam alleen maar verder toe. In maart 2019, twee maanden voor Zelensky president werd, legde de man die weldra zijn topadviseur zou worden, Oleksi Arestovytsj, hem een stappenplan voor om de aansluiting van Oekraïne bij de NAVO te realiseren (cf. Baud p. 95): (1) opvoering van de bombardementen op de bevolking van de Donbas – (2) militaire tussenkomst van Moskou – (3) Economische instorting van Rusland – (4) Volksoproer in dat land, rebellie en omverwerping van Poetin – (5) Verdeling van Rusland in afzonderlijke autonome gebieden.

HET LANGE WACHTEN VAN POETIN

Dit plan, dat overduidelijk de stempel van Washington draagt, werd door Zelensky effectief in gang gezet. Toch heeft Poetin nog gewacht tot 2022 alvorens militair te reageren. «In 2014-2015, na de moordpartijen tegen etnische Russen in Odessa en Marioepol [amper vermeld in de westerse media], was de Russische bevolking een interventie zeer gunstig gezind» (p. 93). Maar als een goede schaakspeler wilde de Russische president eerst de economie van zijn land veilig stellen tegenover de te verwachten golf aan bijkomende westerse sancties.

Moskou kreeg al te maken met sancties in 2014, na de annexatie van de Krim. Poetin zag er een opportuniteit op middellange termijn in: de sancties «moedigden Rusland aan om zelf goederen te produceren die tot dan toe bij voorkeur in het buitenland aangekocht werden. Poetin besefte dat de westerlingen in de toekomst alsmaar meer gebruik zouden maken van het economische wapen als drukkingsmiddel. Het was dus van het hoogste belang zich voor te bereiden op zwaardere maatregelen» (pp. 24-25).

Tot grote verbazing van de Amerikaanse en Europese leiders mislukte de sanctiepolitiek totaal. «Verblind door onze vooringenomen kijk hebben wij niet gezien dat de sancties vanaf 2014 de gelegenheid vormden om de Russische economie een zweepslag te geven. Niet alleen hebben zij een protectionistisch effect gehad, maar zij boden ook een opening op nieuwe horizonten, zoals voor de landbouwproducten: die voerde Rusland toen in, terwijl ze die vandaag uitvoert» (p. 55). Bijkomende voordelen voor Moskou waren de tijdig afgebouwde schuldenberg – in 2014 een staatsschuld van slechts 8 % van het BBP (België keek in hetzelfde jaar aan tegen 107 %!) – en het feit dat het grootste deel van de planeet weigerde mee te doen met het isoleren van Rusland.

Een tweede reden voor het wachten was het belang dat Rusland hecht aan de wettelijke omkadering van elke militaire operatie. «In tegenstelling tot de westerlingen die een “internationale orde gebaseerd op regels” prediken, leggen de Russen de nadruk op een “internationale orde gebaseerd op het recht”. […] Daarom werd het juridische kader voor de Russische interventie in Oekraïne minutieus voorbereid» (pp. 98-99). Moskou baseerde zich op de Verantwoordelijkheid om te beschermen (Responsability to Protect of R2P), een doctrine van de Verenigde Naties die vereist: dat een staat zijn eigen bevolking beschermt tegen genocide, etnische zuivering en andere oorlogsmisdaden (pijler 1); dat de internationale gemeenschap staten hierin steunt (pijler 2); en dat die gemeenschap geschikte actie onderneemt als een staat er niet in slaagt zijn bevolking te behoeden (pijler 3).

Op 24 maart 2021 ondertekende Zelensky een decreet voor de herovering van de Krim en de Donbas. De beschietingen op Loegansk en Donetsk namen in intensiteit toe, overeenkomstig het hierboven aangehaalde plan van Oleksi Arestovytsj. Toen het duidelijk werd dat er al 10.000 burgerslachtoffers in de Donbas gevallen waren (cf. Baud p. 99), erkende Poetin op 21 februari 2022 de onafhankelijkheid van beide Volksrepublieken en sloot hij er een vriendschaps- en bijstandsverdrag mee, dat de dag daarop geratificeerd werd door de Doema. Toen de Volksrepublieken Moskou op 23 februari om hulp vroegen tegen het geweld van Kiev, waartegen zij niet opgewassen waren, riep Poetin pijler 3 van de Responsability to Protect in en artikel 51 van het Handvest van de VN (het recht op zelfverdediging in geval van een gewapende aanval).

DE DOELSTELLINGEN VAN DE SMO

Poetin zet de objectieven van de militaire operatie ondubbelzinnig uiteen tijdens zijn tv-toespraak op 24 februari: het gaat om de bescherming van de bevolking van de Donbas door de Oekraïense strijdkrachten die zich in het gebied verzameld hebben te «demilitariseren» en de extremistische paramilitaire milities (genre Azov) die hen helpen te «denazificeren», dat wil zeggen neutraliseren. Tegelijkertijd wil Moskou zo beletten dat Oekraïne lid wordt van de NAVO. Dat is een politieke doelstelling, maar «de Russen vatten oorlog op in het perspectief van [de Pruisische militaire theoreticus] Clausewitz: oorlog is de voortzetting van de politieke bedrijvigheid met andere middelen» (p. 115).

In het Westen schrijft men de Russische president onmiddellijk een heel ander en veel grootschaliger plan toe. Typerend is bv. wat “expert” Alexandre Vautravers verklaart op 23 februari 2023: «De SMO voorzag om in een tijdsspanne van vijf, tien of misschien vijftien dagen het politieke en militaire bestuur van Oekraïne te onthoofden. En dat was effectief een mislukking. De Russen hebben daarna hun plan en hun doelen veranderd, met een aantal andere mislukkingen tot gevolg. De Russen veranderen dus hun doelstellingen en hun strategische oriëntaties nagenoeg alle weken of maanden» (aangehaald op p. 114). Onze “specialisten” zijn er heel goed in om de doelen van Rusland volgens hun eigen fantasie te definiëren… om daarna te zeggen dat ze niet bereikt zijn en dat Poetin bijgevolg in slechte papieren zit!

Volgens de CIA beschikt het Russische leger bij de aanvang van zijn interventie over 175.000 manschappen. Dat cijfer ligt veel te hoog, want de 100 Russische Battalion Tactical Groups (BTG) die volgens het agentschap aan de inval zullen deelnemen, bestaan elk uit maximaal 800 militairen. Dat brengt ons op ten hoogste 80.000 manschappen, «een aantal dat later zal bevestigd worden door het Pentagon» (p. 100). Daar komen nog 60.000 strijders bij geleverd door de milities van de twee Volksrepublieken en een contingent van de Tsjetsjeense nationale garde, gespecialiseerd in stadsgevechten (urban warfare).

«Met 40 % niet-professionelen [de strijders van Loegansk en Donetsk] vormt de Russische coalitie bepaald geen homogeen geheel. Dat heeft tot gevolg dat de kwaliteit van de vorming en de bewapening zeer divers is. Onze media en de pseudo-specialisten hebben die verschillen systematisch weggegomd om de zwakheden van de Donbas-milities te kunnen toeschrijven aan het Russische leger» (p. 100). Maar anderzijds zijn die milities overtuigde strijders die hun grondgebied en hun families koste wat het kost willen bevrijden van de anti-Russische soldaten van Zelensky.

De vrij beperkte strijdmacht van Moskou verrast de westerse waarnemers. Baud wijst er op dat de Russen traditioneel veel minder militairen in het veld brengen dan het Westen: op geen enkel ogenblik meer dan 115.000 ten tijde van de Sovjet-Unie in Afghanistan (1979-1989), 14.000 in Zuid-Ossetië (2008), 20.000 in Syrië (2015). «Het onderzoek van de grote veldslagen uit de geschiedenis wijst uit dat in 57 % van de gevallen de aanvaller de overwinning heeft behaald ondanks een kleinere troepenmacht» (p. 103). Het zijn de manoeuvres die de doorslag geven!

FASE 1: FEBRUARI-MAART 2022

De Russen lanceren op 24 februari twee aanvallen: een hoofdaanval op de Donbas – waar zich het overgrote deel van het Oekraïense leger bevindt – en langs de kust van de Zee van Azov en een secundaire aanval richting Kiev. Dat de hoofdstad in het vizier wordt genomen, heeft een tactisch doel: de daar aanwezige Oekraïense troepen vastpinnen voor de verdediging van Kiev en dus beletten dat Zelensky ze ter versterking naar de Donbas kan sturen. Op die manier «kan Rusland zijn militairen stand doen houden langs een front van meer dan 1000 km en een talrijker leger schaakmat zetten» (p. 123).

Al op de eerste dag van de SMO stoten de Russen door naar de havenstad Marioupol, de thuisbasis van de neonazistische paramilitaire militie Azov. Op 2 maart is de stad volledig omsingeld. Het zal de Tsjetsjenen nog meer dan twee maanden kosten om de overwinning te behalen in een ongenadige stadsguerrilla die eindigt in de Azovstalfabriek. Maar Moskou is wel volop bezig met het realiseren van zijn objectieven: «demilitarisering» (in de Donbas) en «denazificatie» (in Marioupol).

De westerse commentatoren getuigen van weinig inzicht in de Russische manoeuvres… of gewoon van slechte wil. Verschillende media schrijven dat Poetin Kiev wilde innemen en dat hij daarin mislukt is. «Dat is simpelweg fout. Een intelligente en eerlijke analyse bewees vanaf maart 2022 dat de Russen nooit voldoende troepen hebben ontplooid om zoiets te doen. Het was dus logisch dat ze geen doel bereikten dat ze zich nooit gesteld hadden!» (p. 123).

Eind maart kondigt Moskou aan dat het zijn troepen (amper 20.000 man!) terugtrekt uit de regio Kiev. «Hun aanwezigheid was niet bedoeld om te blijven duren» (p. 126) en ze kunnen nu ingezet worden in de Donbas. De Russen gebruiken de terugtrekking bovendien als geste om Oekraïne aan de onderhandelingstafel te krijgen. Want Zelensky heeft kort tevoren voorgesteld om het conflict te beëindigen. In het begin krijgt hij daarvoor de steun van de westerse landen, «waarschijnlijk omdat zij in dit stadium denken dat Rusland mislukt is in zijn voornemen om zich op drie dagen van heel Oekraïne meester te maken en dat Moskou niet in staat zal zijn om zijn oorlogsinspanning vol te houden wegens de massale sancties die toegepast zijn» (p. 115).

Die verblinding zal Oekraïne veel bloed en tranen kosten… Op 24 maart besluiten de NAVO-landen het voorstel van Zelensky niet te steunen. De Oekraïense president zet niettemin door en net op dat moment neemt Poetin de druk op Kiev weg. Het daaropvolgende Communiqué van Istanboel (29 maart), waar beide partijen besprekingen voeren, is een voorbereiding op een staakt-het-vuren dat tot een vredesovereenkomst moet leiden. Maar dan gebeuren er plots twee dingen.

Begin april worden de Russische militairen beschuldigd van de “slachtpartij van Boetsja” (de burgerdoden met de witte armbanden); we hebben aangetoond dat het hier om een false flag operation ging, opgezet door de westerse inlichtingendiensten om Moskou in diskrediet te brengen (zie De actualiteit doorgelicht van mei 2022: Totale oorlog). En op 5 mei krijgt de Oekraïense president het bezoek van de Britse premier Boris Johnson, die hem ompraat: «Zelensky trekt zijn voorstel terug in en ruilt de vrede en het leven van zijn manschappen tegen westerse steun “zo lang als noodzakelijk is”» (p. 116). Davyd Arakhamia, de hoofdonderhandelaar voor Oekraïne, geeft deze versie van de feiten in november 2023 toe.  

FASE 2: MAART-OKTOBER 2022

Het afspringen van de onderhandelingen in Istanboel «maakt Rusland duidelijk dat Oekraïne voortaan geen keuze meer heeft: het is veroordeeld om door te vechten» (p. 129)… tot de laatste man! «Tijdens deze fase is er een toenemende betrokkenheid van de westerlingen om het Oekraïense potentieel dat vernietigd is tijdens de eerste fase te vervangen» (ibid.). Om verder te vechten hangt Kiev volledig af van munitie en wapentuig van de NAVO.

«In tegenstelling tot wat onze media beweren, heeft Rusland helemaal niet de bedoeling om door te stoten tot over de Dnjepr, in de richting van West-Oekraïne. […] De SMO moet daarom van karakter veranderen en overschakelen in een defensieve modus» (ibid.). Concreet betekent dit dat de lengte van het front moet ingekort worden: zo kan men een grotere dichtheid van de troepen verkrijgen, noodzakelijk om zich voor te bereiden op het aangekondigde tegenoffensief van Oekraïne. Daarom zullen trouwens in september 300.000 Russische militairen gedeeltelijk gemobiliseerd worden. Ondertussen gaat de bescherming van de etnische Russen in de Donbas verder.

«Vanaf de lente stellen we vast dat de sectoren van Charkiv in het noorden en Cherson in het zuiden, allebei in het Westen beschreven als “strategisch”, niet prioritair zijn voor de Russen» (p. 130). Ze hebben er veel minder troepen ontplooid: 1 Battalion Tactical Group per 20 km tegenover 1 BTG per 3 tot 8 km in de Donbas. De Oekraïners van hun kant ervaren steeds meer druk van Washington om successen te boeken op het terrein. Ze ondernemen daarom verschillende kleinere offensieven. «Die zijn slecht georganiseerd en geleid, waardoor ze systematisch afgeslagen worden en leiden tot enorme verliezen in de Oekraïense rangen. Daardoor ontstaan spanningen tussen Zelensky en zijn generale staf» (p. 132). 

Dat neemt niet weg dat de Oekraïense aanvallen in het noorden en in het zuiden leiden tot Russische verliezen aan manschappen en materieel. Daarom geeft het Russische ministerie van Defensie in september aan zijn soldaten de opdracht om zich terug te trekken uit de regio Charkiv in de richting van sectoren die strategisch belangrijker zijn en gemakkelijker verdedigbaar. Aangespoord door Amerika ontketent Zelensky een offensief om een zone terug te winnen… die de Russen al verlaten hadden. «Zo was het enorme munitiedepot van Balaklija leeg toen de Oekraïners het ontdekten: het bewijs dat het al verschillende dagen tevoren in goede orde geëvacueerd was» (p. 132).

Ook Cherson, een stad die aan de overkant van de Dnjepr ligt, willen de Russen verlaten. Sinds juni zijn er al talloze tegenoffensieven op stuk gelopen, «met enorme verliezen voor de Oekraïense strijdkrachten» (p. 133) die zelfs door de westerse media moeten toegegeven worden. Volgens het militaire opperbevel in Moskou bestaat het gevaar dat de troepen in Cherson volledig geïsoleerd geraken als de met Amerikaanse HIMARS-raketten bestookte dam van Nova Kachovka het begeeft. Door zijn militairen weg te halen wil het oppercommando bovendien de lengte van het front gevoelig inkrimpen.

De Russische politici blijken weigerachtig te staan tegenover die terugtrekking. «Ze vrezen, terecht, dat het verlaten van Cherson Oekraïne een gemakkelijke overwinning zal bieden die vervolgens kan uitgebuit worden door de westerse propaganda» (p. 133). Het standpunt van de generaals haalt het niettemin. Onze media jubelen, maar wat zij een militaire nederlaag voor Moskou noemen «is slechts de uitdrukking van een evenwicht tussen het strategische doel en de kost om het te bereiken» (p. 134). Rusland is spaarzaam met zijn manschappen, terwijl in Oekraïne de politiek baas is, met als gevolg grote inefficiëntie en reusachtige verliezen. Dat blijkt ook uit de snelheid waarmee Kiev het door het Westen geleverde oorlogsmateriaal kwijtspeelt.

Bij het begin van de herfst hebben de Russen de lengte van hun front kunnen terugbrengen tot “slechts” 815 km. Ze zetten zich schrap voor het overal rondgebazuinde grote tegenoffensief van Kiev dat weldra zal beginnen. Voor de NAVO zijn de Russische terugtrekkingsmanoeuvres het teken dat Kiev op de overwinning afstevent. «Het probleem is niet zozeer dat Oekraïne zijn overwinning uitroept, maar wel dat het Westen zich ervan overtuigt dat Rusland zwak is. Het behaalde “succes” is een vergiftigd geschenk voor Oekraïne, dat onze experts ertoe leidt de capaciteiten van Kiev te overschatten» (p. 136).

De demonisering van Poetin bereikt een hoogtepunt en Zelensky verklaart op 30 september dat hij slechts zal onderhandelen met Moskou als de Russische president van het toneel verdwenen is…  

FASE 3: OKTOBER 2022-DECEMBER 2023

Eveneens in september 2022 spreken de Volksrepublieken Donetsk en Loegansk zich uit voor aanhechting bij het Russische moederland. Dit betekent dat de milities van de Donbas geïntegreerd moeten worden in het Russische leger. Er komt een eengemaakt commando voor de SMO onder leiding van generaal Soerovikin, die op 18 oktober de aangepaste strategie uitlegt: «Wij streven niet naar een snelle vooruitgang, wij springen zorgvuldig om met elk van onze soldaten en zullen methodisch de oprukkende vijand “vermalen”.»

Voor de Russen komt het er nu op aan het veroverde gebied van de Donbas te behouden tegenover het Oekraïense tegenoffensief waarvoor Zelensky, op aanvuren van het Westen, «een miljoen manschappen» wil inzetten. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan, want de oorspronkelijke troepenmacht van Kiev in de Donbas is zo goed als uitgeschakeld en de mobilisatie van nieuwe rekruten verloopt erg moeizaam: het Oekraïense leger moet zelf toegeven «dat in juli 2023 slechts 50 % van de opgeroepen effectieven zich gepresenteerd heeft in de militaire vormingscentra» (p. 157). Vandaar de vaak gewelddadige pogingen van militaire ronselaars om strijdbare mannen in de steden op te pakken, waarvan videobeelden uiteraard enkel verschijnen op de in het Westen verboden media zoals RT en Intel Slava.   

Daar komt bij dat de opleiding van de nieuwelingen te snel moet verlopen en dat de NAVO-instructeurs die naar Oekraïne gestuurd worden onvoldoende kennis hebben van het lopende conflict. Ze baseren zich te veel op hun ervaring in het Midden-Oosten. Resultaat: een leger dat voor een beslissend offensief niet groot genoeg is en onvoldoende gevormd en waarvan de moraal bovendien te wensen overlaat. Het Westen draagt een verpletterende verantwoordelijkheid voor het kanonnenvlees dat in de loop van 2023 opgeofferd wordt om de geopolitieke belangen van de VS te dienen.

Een groot deel van fase 3 wordt beheerst door de slag om Bachmoet (oblast Donetsk), waar de Russen hun strategie van de “vleesmolen” (meatgrinder) in de praktijk brengen: «de Oekraïners dichterbij laten komen en hen vernietigen naarmate zij verder oprukken. Het gaat er niet om zich meester te maken van de stad, maar om de vijand die er zich bevindt te liquideren» (p. 139). De verliezen aan Oekraïense kant lopen zeer snel hoog op. Een voormalige Amerikaanse vrijwilliger die meestreed aan de kant van Kiev verklaart begin 2023 aan het blad Newsweek «dat de levensverwachting voor de Oekraïners in Bachmoet ongeveer vier uur bedraagt» (cf. p. 344).

Omdat vechten in stadsgebied speciaal geoefende troepen vereist en ook de eigen verliezen zeer hoog kunnen zijn, geeft Soerovikin de opdracht aan de huurlingengroep Wagner. Onze media hebben het over «Poetins privé-legertje», wat onzin is.

Prigozjin en zijn (twintig- tot veertigduizend?) mannen kwijten zich met succes van hun taak, waardoor Bachmoet een catastrofe wordt voor Oekraïne. «Aangemoedigd door de Europeanen luistert Zelensky niet naar zijn generaals en gaat onverstoorbaar gedurende zes maanden verder met het zenden van troepen naar het slachthuis» (p. 140).

Begin mei is de doelstelling van de vernietiging van de vijand in Bachmoet bereikt en loopt ook het contract met Wagner af. Het Russische oppercommando stopt de logistieke steun aan Prigozjin en vraagt hem om plaats te maken voor de geregelde troepen. Maar omdat nog een klein deeltje van de stad in Oekraïense handen is, eist de huurlingenleider dat hij toch nog extra middelen krijgt. «Zijn brutale en agressieve toon tegen [minister van Defensie] Sjoigoe en [stafchef] Gerasimov brengt de westerse media het hoofd op hol over interne verdeeldheid in het Russische kamp en een mogelijke coup tegen het “regime” in Moskou» (p. 141). De mars van de heetgebakerde Prigozjin op de hoofdstad loopt met een sisser af.

Al in de winter was het Russische leger begonnen met een campagne tegen de elektriciteitscentrales van Oekraïne. In het Westen begrijpt niemand het ware opzet daarvan. Baud legt het uit: «Om doelen op de grond te bestrijden zijn vliegtuigbommen efficiënter (en wellicht goedkoper) dan raketten. Daarom moeten de Russische vliegtuigen vrij kunnen evolueren in het Oekraïense luchtruim. Het doel wordt dus het uitputten van de luchtafweer van Oekraïne […] wat mogelijk is door het treffen van infrastructuur die Kiev absoluut moet beschermen» (p. 142).

De Russen nemen bijgevolg de elektriciteitscentrales in het vizier. Ze lanceren eerst goedkope drones en ouderwetse raketten, waarop de Oekraïners hun radars activeren. Het Russische leger pikt de signalen op en stuurt vervolgens een  golf kruisraketten die de vijandelijke luchtafweer stelselmatig vernietigen. Bijkomend voordeel is dat Oekraïne «afweerraketten van vele honderdduizenden dollars moet gebruiken om drones te treffen die er slechts enkele duizenden waard zijn» (p. 143). Wij in het Westen spotten laatdunkend met Moskou dat zogezegd nog enkel oud wapentuig kan inzetten… tot onze inlichtingendiensten vaststellen dat Zelensky eind mei geen luchtafweer van betekenis meer heeft!

DE MISLUKKING VAN HET OEKRAÏENSE TEGENOFFENSIEF

Het fameuze grote tegenoffensief van Oekraïne begint uiteindelijk op 4 juni 2023. Het plan getuigt van een totaal gebrek aan realisme: «het Russische verdedigingssysteem doorbreken en snel doorstoten tot aan de Zee van Azov om zo de Russische strijdkrachten in tweeën te snijden; vervolgens oprukken enerzijds naar de Krim en anderzijds naar Marioepol» (p. 195). Onze journalisten en “experts” zijn geestdriftig en voorspellen een verpletterende overwinning voor Zelensky.

Vanaf het begin blijft succes uit. «Op drie maanden tijd slagen de Oekraïners er niet in de eerste defensielinie van de Russen te bereiken, op geen enkele plek van de 900 km lange frontlijn» (p. 200). Want de Russen hebben de tijd genomen om zich op formidabele wijze in te graven. Vergeten we ook niet dat Moskou vanaf het begin van de SMO de volledige controle over het luchtruim heeft: het is quasi onmogelijk om een grootschalig tegenoffensief uit te voeren als men geen luchtdekking heeft. Begin september is het dodental aan de kant van Kiev volgens het Amerikaanse Defense Intelligence Agency opgelopen tot meer dan 50.000, terwijl Moskou de hoofdmoot van zijn strijdkrachten nog niet heeft moeten inzetten.

De betrokkenheid van de NAVO in het conflict groeit met de dag. Voor het Westen moet Kiev niet zozeer winnen als wel de strijd volhouden. «Het idee is dat de Russische bevolking, vermoeid door de lange duur van het conflict, de zo vurig verlangde regime change in Moskou zou kunnen uitlokken» (p. 176).

Omdat al «vanaf eind mei/begin juni 2022 [!] de materiële mogelijkheden van het Oekraïense leger vernietigd zijn, hangt Kiev volledig af van westerse hulp» (p. 175). In een eerste fase sturen wij oud materiaal uit de Koude Oorlog dat gestockeerd is in Oost-Europa. Zelensky klaagt al gauw over het feit dat de ontvangen hulp vaak niet werkt en om de haverklap moet gerepareerd worden… Soms zijn de wapens te ingewikkeld omdat ze geconcipieerd zijn voor beroepsmilitairen; de onvoldoende opgeleide Oekraïners «hebben wel recht op handleidingen die uiteraard niet in het Oekraïens opgesteld zijn, waardoor ze verplicht zijn ze te vertalen met Google Translate om ze te begrijpen!» (p. 176).

In een tweede fase krijgt Kiev voorbijgestreefd wapentuig uit de eigen westerse reserves. Die zijn echter geen partij voor de superieure Russische bewapening. Vervolgens beginnen de NAVO-landen hun eigen operationele voorraden aan te spreken: Franse CAESAR-vrachtwagens waarop een kanon gemonteerd is, Britse CHALLENGER-2-aanvalstanks… Dat dit een gevaarlijke piste is, maakt o.m. admiraal Radakin van het Britse leger duidelijk: het sturen van de tanks vermindert de operationele mogelijkheden van het VK met 30 % (cf. p. 178).

In een vierde fase tenslotte probeert het Westen het materiaal dat Oekraïne nodig heeft zelf te produceren. In maart 2023 trekt de EU 1 miljard euro uit om op 12 maanden tijd een miljoen obussen van 155 mm te fabriceren. «Dat lijkt veel, maar volgens het Royal United Services Institute is het slechts het equivalent van wat Rusland op 20 tot 40 dagen afvuurt» (p. 179). In september wordt de toestand voor het Westen precair. «In België hebben de strijdkrachten geen munitie meer en vragen zij 7 miljard euro om hun stocks opnieuw aan te vullen» (p. 179). De voorzitter van het militaire comité van de NAVO verklaart dat «de bodem van het vat zichtbaar wordt».

Zelfs de VS kunnen het tij niet keren. Zij hebben zoveel wapens aan Oekraïne geleverd dat ook hun eigen reserves dringend weer aangevuld moeten worden. Zo hebben zij bv. 1600 Stinger-luchtdoelraketten overgemaakt; volgens het Center for Strategic and International Studies bedraagt de tijd om de voorraad weer op peil te  brengen 6 jaar! Van de antitankraketten FGH-148 Javelin, waarvan Kiev er 8500 kreeg, worden er jaarlijks slechts 2100 vervaardigd; het zal dus vier jaar duren vooraleer Washington er zelf weer genoeg heeft. 

Zonder voldoende wapens en zonder voldoende manschappen is Kiev gedoemd om te mislukken. In oktober «geeft zelfs generaal Zaloezjny [de Oekraïense opperbevelhebber] de mislukking van het beslissende tegenoffensief toe. Het heeft geen enkel van de vooropgezette doelstellingen bereikt en noch terreinwinst, noch de voorziene vlucht van het Russische leger verkregen» (p. 205). In plaats van naar zijn hoge officieren te luisteren beveelt Zelensky dat de soldaten minstens 500 meter per dag moeten oprukken (ibid.)! Het doet denken aan de laatste dagen van het Derde Rijk, toen Hitler meende dat de mislukkingen aan het front te wijten waren aan een gebrek aan wilskracht…

Met het uitbreken van de oorlog tussen Israël en Hamas in diezelfde maand verschuift de focus van de wereld naar het Midden-Oosten. Het Westen maakt van de gelegenheid gebruik om zijn handen meer en meer af te trekken van een verloren zaak en de steun voor Oekraïne smelt als sneeuw voor de zon. Zelensky neemt dan maar zijn toevlucht tot terroristische acties op Russisch grondgebied en moordaanslagen tegen Russische burgers, allemaal in de ijdele hoop Poetin te destabiliseren. De Amerikaanse republikeinse senator Lindsey Graham is hem voorgegaan door op 4 maart 2022 op schandalige wijze op te roepen tot het fysieke liquideren van Poetin («take him out»).

DE EINDBALANS NA TWEE JAAR OORLOG

Het doel van de VS, namelijk het ten val brengen van president Poetin, is geen stap dichterbij gekomen, integendeel. Het onafhankelijke Russische peilingsinstituut Levada (dat absoluut niet regimevriendelijk kan genoemd worden) geeft een betrouwbaar inzicht in de publieke opinie omdat het maand na maand dezelfde vragen stelt waardoor een vergelijking mogelijk is. Vóór de SMO (februari 2022) stond de steun voor de president op 71 %. Van toen af was er een stijging tot ongeveer 85 %, met uitzondering van het moment waarop het leger zich om tactische redenen terugtrok uit Charkiv en Cherson (77 %), omdat Ivan-met-de-pet dit manoeuvre duidelijk niet helemaal begreep. In december 2023 kon Poetin rekenen op een recordsteun van 85 %. Het akkoord van de bevolking met de operatie in Oekraïne ligt al twee jaar stabiel op 74 tot 77 % (zie Baud pp. 241-242).

Hoeveel militairen heeft Moskou verloren? «Het Russische ministerie van Defensie heeft slechts tweemaal een officieel dodencijfer gepubliceerd: op 25 maart 2022 (1351 gesneuvelden) en op 21 september 2022 (5937 doden)» (p. 338). Mediazona, een bekend Russisch oppositiekanaal, gaf rond dezelfde tijd eigen cijfers: respectievelijk 1316 en 6219. Zoals men merkt, wijken de getallen niet in erg grote mate van elkaar af. Maar het Westen goochelt uiteraard liever met cijfers die Kiev geeft… en die tienmaal hoger liggen! Volgens Oekraïne zijn er namelijk in februari-maart 2022 vijftienduizend Russen gesneuveld en liep dat aantal op tot 55.510 op 21 september. Onze media nemen die gegevens gretig over en dikken ze nog wat aan.

Hoeveel Oekraïense militairen het leven gelaten hebben is onbekend. Kiev geeft geen cijfers vrij «uit – terechte – vrees dat de westerse publieke opinie, als zij het aantal doden zou kennen, in verzet zou komen tegen de steun van de verschillende regeringen aan de oorlog» (p. 342). Slechts heel af en toe sijpelt een getal door, zoals wanneer de Oekraïense toponderhandelaar Arakhamia in juni 2022 spreekt over «200 tot 500 doden per dag». Ursula von der Leyen veroorzaakt in november een rel met Kiev door te verklaren dat er «meer dan 100.000 Oekraïense militairen gedood zijn». Dat cijfer heeft ze zeker niet verzonnen; ongetwijfeld circuleerde het in vertrouwen op de westerse kanselarijen.

Een onafhankelijke bron, de Israëlische Mossad, raamt het aantal doden aan Oekraïense kant eind januari 2023 op 157.000. «Op 17 juli 2023 [na de slag om Bachmoet] maakt de bekende Oekraïense journalist Roman Revedjuk op zijn Facebook-account openbaar dat het Oekraïense leger meer dan 310.000 gesneuvelden zou tellen» (p. 345).

Het Westen geloofde in zijn eigen verzinsels: het overschatte de krachten van Oekraïne en onderschatte die van Rusland omdat het hoe dan ook de ineenstorting van het land van Poetin wilde. «Maar men wint geen oorlog met vooroordelen: zo verliest men hem. Die vooroordelen werden in stand gehouden door onze media. Want onze politici zijn over het algemeen niet onderlegd, slecht geïnformeerd, meer gehecht aan hun carrière dan aan het welzijn van de bevolking die zij vertegenwoordigen; en dus zijn ze kwetsbaar voor de niet geverifieerde en onvolledige informatie die onze media ons onafgebroken voorschotelen. […] Op die manier zijn wij de voornaamste bewerkers geworden van de Oekraïense nederlaag die zich duidelijk aftekent» (pp. 352-353).

De dwazen die aan het hoofd van onze Europese naties staan en die laffe lakeien van de VS zijn, hebben het Amerikaanse spel gespeeld en van Rusland, hun buur, een vijand gemaakt. Een te duchten vijand. Gaan diezelfde dwazen nu de waanzin op de spits drijven door ook hier de oorlogstrom te roffelen en onze militairen op de Russische beer af te sturen?

redactie KCR