EEN MAÇONNIEK REGIME

Sinds zijn ontstaan op de puinhopen van de monarchie wordt de Franse Republiek gedomineerd door de vrijmetselarij. Dat is een gegeven waarvan wij hier in ons eigen land allicht opkijken, maar waarover in Frankrijk zelf vrij openlijk gesproken wordt. De Grand Orient de France (GOdF), opgericht in 1773, overkoepelt meer dan duizend vrijmetselaarsloges en strijdt vanaf zijn ontstaan voor “vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid”, het maçonnieke ideaal dat triomfeerde met de Revolutie van 1789. Anders dan de Angelsaksische loges verwerpt het Grootoosten van Frankrijk de idee van een Grote Bouwmeester van het heelal: de GDoF propageert een vrijzinnige ideologie.

In de politieke wereld is de Fraternelle parlementaire (FRAPAR) actief: «Deze beroepsvereniging groepeert verkozenen, hun medewerkers, leden van de Conseil économique, social et environnemental en parlementaire journalisten, die allemaal aan drie voorwaarden moeten voldoen: de graad van meester bekleden in hun thuisloge, de waarden van de Republiek respecteren en een bescheiden “bijdrage” betalen van 20 euro per jaar» (Le Monde, 19 maart 2019). Al wie het ver wil schoppen in de politiek, weet dat de steun van de Fraternelle doorslaggevend kan zijn.

Heel de geschiedenis van het republikeinse Frankrijk door deelde de vrijmetselarij de lakens uit en vandaag is dat niet anders. Volgens Alain Bauer, voormalig grootmeester van de GOdF, zaten er «vijf of zes logebroeders» in de eerste regering van Macron (2017-2020), «een goed gemiddelde voor de Vijfde Republiek» (aangehaald door Bertrand Fraysse in Challenges, 18 januari 2018). Toch telt de Grand Orient slechts zo’n 54.000 leden, een totaal verwaarloosbaar cijfer op een bevolking van 68 miljoen Fransen!

Een latere grootmeester, Philippe Foussier, verkozen in 2017, «verzekert dat het aantal vrijmetselaars in de Assemblée nationale “stabiel is en zelfs licht stijgt”. […] De Senaat – waar de voorzitter van de partij van Macron, François Patriat, openlijk voor zijn lidmaatschap van de Loge uitkomt – en de Conseil économique, social et environnemental blijven stevige bastions van de GOdF. Sinds Macron aan de macht is, hebben de betrekkingen tussen het Grootoosten en de top van het staatsapparaat niets aan intensiteit ingeboet. François de Rugy, voorzitter van de Assemblée, en Gérard Larcher, voorzitter van de Senaat, zijn allebei op bezoek gegaan in de rue Cadet [de zetel van de GOdF] om er een toespraak te houden» (Bertrand Fraysse, art. cit.).

Wat is het doel van de vrijmetselarij? Serge Abad-Gallardo, een vrijmetselaar van hoge rang die zich in 2014 in Lourdes bekeerde tot het katholieke geloof, legde in verschillende interviews uit dat de Loge aanstuurt op maatschappelijke veranderingen wég van de traditionele christelijk-katholieke wetgeving en dus van de Wet van God. Daarom stuurt ze aan op de invoering van fundamentele wetswijzigingen:

«Het is absoluut geen samenzweringstheorie om te stellen dat de vrijmetselarij een sterke politieke macht uitoefent over de samenleving. Daarvoor bestaan stevige bewijzen. In Frankrijk bv. werd de wet op de contraceptieve pil (1967) in gang gezet door logebroeder Lucien Neuwirth. De Franse abortuswet (1975) werd gepromoot door Simone Veil [die bij haar overlijden in 2017 lofprijzingen kreeg van de belangrijkste Franse loges]. Verder was de eerste politicus die de legalisering van euthanasie probeerde door te drukken vrijmetselaar en senator Henri Caillavet, in 1978. Zo ook werd de wet op het “homohuwelijk” (2013) gelanceerd door politica Christiane Taubira, die ik ontmoette in Guyana en die lid van de Loge is» (National Catholic Register, 14 februari 2020).

De christelijk geïnspireerde maatschappij ondermijnen en omverwerpen: dat is de bestaansreden van de vrijmetselarij en verklaart haar afkeer en haat ten aanzien van de Kerk en de katholieke godsdienst. Niet voor niets gaf Abad-Galardo één van zijn boeken de titel: Je servais Lucifer sans le savoir (“Ik diende Lucifer zonder het te beseffen”).

«EEN NIEUWE ADEM»

De Franse hoofdstad stelt zich al in 2015 kandidaat voor de organisatie van de Olympische zomerspelen van 2024. Grote promotor is de socialistische burgemeester van Parijs, Anne Hidalgo, die het jaar tevoren haar ambt opgenomen heeft en droomt van een grote boost voor de Lichtstad. Na een afvallingskoers blijven enkel Boedapest, Parijs en Los Angeles over als mogelijke locaties voor het belangrijke sportevenement.

Frankrijk haalt alles uit de kast om het Olympisch Comité te overtuigen. Begin 2017 lanceert Parijs zijn slogan: “Made for sharing – Venez partager.” De keuze voor een Engelse titel als hoofdtitel, bedoeld om de Angelsaksische meerderheid in het IOC te vleien, valt slecht bij de doorsnee Fransman, temeer omdat al snel blijkt dat “Made for sharing” gekopieerd is van een slogan voor pizza’s van de Amerikaanse keten Burger King!

In een vrije tribune in februari van hetzelfde jaar steunen vertegenwoordigers van 50 grote wereldsteden de kandidatuur van Parijs. Zij zijn de eersten die onderstrepen dat de Franse hoofdstad «een nieuwe adem kan geven aan de Olympische waarden», een idee dat opgepikt wordt door de pas verkozen Franse president Emmanuel Macron, die zijn volle steun voor Parijs uitspreekt.

Uiteindelijk wijst het IOC tijdens een bijeenkomst in de Peruviaanse hoofdstad Lima Parijs aan voor 2024 en Los Angeles, dat andere mekka van het ultraliberalisme, voor 2028. Pikant detail: de nieuwswebsite Mediapart maakt kort daarop bekend dat de reis van de uitgebreide Franse delegatie naar Lima de som van 1,5 miljoen euro gekost heeft… «Deze som, bevestigd door het comité Paris 2024, omvat de reis met een speciaal vliegtuig, de overnachting in een vijfsterrenhotel, een maaltijd in een van de beste restaurants van het land, de voorafgaande bezoeken, de honoraria voor het agentschap dat de logistiek en de operatie beheerde» enz. (Paris 2024: les millions s’envolent déjà, 26 september 2017).

Het zal niet het laatste geld zijn dat de Franse Republiek uitgeeft om zichzelf voor miljarden kijkers op de kaart te zetten als baken van de Vrijheid zonder God of gebod.

KERK ZONDER KRUIS

Op 4 maart van dit jaar wordt de officiële affiche van de Olympische Spelen gepresenteerd. Ze is van de hand van illustrator Ugo Gattoni, die aangezocht is door de artistiek directeur van Paris 2024. Die wilde «een totaalbeeld dat een geschiedenis vertelt». “Een” geschiedenis, maar blijkbaar niet dé geschiedenis: op de affiche komt geen enkele Franse driekleur voor en op de koepel van de beroemde Dôme des Invalides ontbreekt het kruis.  

Al snel regent het negatief commentaar op sociale media en komen er reacties van rechtse politici die niet tot het kamp van Macron behoren. «Blijkbaar gaan sommigen zo ver in de ontkenning van Frankrijk dat ze de werkelijkheid vervormen om een streep te trekken door onze geschiedenis» (François-Xavier Bellamy). «Die koepel is niet die van een supermarkt, maar van een kerk» (Eric Ciotti). «Waarom wordt het kruis op de Dôme des Invalides weggegomd? Waarom geen enkele Franse vlag? Wat voor zin heeft het de Olympische Spelen in Frankrijk te organiseren als het is om onze identiteit te verstoppen?» (Marion Maréchal).

Een onschuldige “vergetelheid”? Uiteraard niet. Zoals het ook geen toeval is dat in de affiche, die eruit ziet als een “waar-is-Wally”-tekening, acht Frygische mutsen verstopt zitten, het symbool bij uitstek van de Franse Revolutie.

De kunstenaar houdt zich van de domme en verzekert «zonder bijgedachten» gewerkt te hebben. De Franse regering blijft pal achter hem staan: «Het gaat niet om een foto, maar om een tekening», onderstreept woordvoerster Prisca Thevenot. Maar de antichristelijke toon is gezet.

DE DIVERSITEIT VIEREN

«Voor de eerste keer in de geschiedenis van de Olympische Spelen zal de openingsceremonie plaats hebben buiten een stadion, namelijk langs de Seine, met 3500 dansers en artiesten. Een spektakel als eerbetoon aan ons patrimonium», schrijft Europe1 op 22 juli. Maar wie bij “patrimonium” enkel denkt aan de monumentale gebouwen langs de stroom die doorheen de Franse hoofdstad loopt, zal bedrogen uitkomen: de organisatoren én de Macronie (het politieke wereldje waarvan de president de spilfiguur is) willen in de eerste plaats het ideeëngoed van de Republiek, het geestelijke patrimonium waarop het regime steunt, in de kijker zetten. Alles zal draaien om Vrijheid (om te provoceren), Gelijkheid (van seksuele voorkeur) en (maçonnieke) Broederlijkheid.

In een interview met RMC en BFMTV op 15 april, honderd dagen voor de opening van de Spelen, zegt de Franse president: «We gaan onszelf de middelen geven om een heel grote openingsceremonie te realiseren.»

Voor die ceremonie en trouwens ook voor de slotceremonie is al in september 2022 iemand aangeduid als artistiek directeur: de 40-jarige Thomas Jolly, een toneelregisseur die – moet het ons verwonderen? – «een homoseksueel is en, volgens de laatste nieuwtjes, een koppel vormt met een danser» (Le journal des femmes, 23 juli 2024). De LGBT-gemeenschap van Normandië, zijn geboortestreek, draagt hem op handen «omdat hij zijn bekendheid gebruikt om diversiteit en inclusiviteit te promoten».

Volgens Tony Estanguet, de voorzitter van Paris 2024, is Jolly «een gedurfde keuze die in overeenstemming is met onze visie». Welke visie? En wie wordt bedoeld met «onze»? Over alles blijft een waas van geheimzinnigheid hangen, doelbewust. Maar Jolly licht een tipje van de sluier op wanneer hij verklaart: «Ik wil vooral dat deze ceremonie iedereen integreert. We moeten allemaal de diversiteit vieren» (Olympics.com, 26 juli 2024).

De artistiek directeur krijgt van de organisatoren een blanco cheque om een peperduur spektakel op poten te zetten: «een stoutmoedige, originele en unieke ceremonie» (Olympics.com). Kostprijs: 250 miljoen euro. Men schat dat wereldwijd zo’n anderhalf miljard mensen naar de openingsceremonie zullen kijken, een gigantisch publiek waarop Jolly, zijn opdrachtgevers én de ware machthebbers achter de schermen hun “boodschap” van brutaal wokisme kunnen afvuren.  

EEN ORGIE VAN BLOED

Op 26 juli is het dan zover en is de wereld klaar om zich te vergapen aan een spektakel… dat in wezen totaal niets met sport te maken heeft.

De Conciergerie was tijdens de Franse Revolutie een sinistere gevangenis waar de slachtoffers van de Terreur wachtten op de kar die hen naar de guillotine zou voeren. De beroemdste gevangene was koningin Marie-Antoinette, die in de nacht van 13 augustus 1792 gescheiden werd van haar kinderen en naar hier overgebracht. Haar verblijf in de cel duurde 76 dagen, terwijl ze dag en nacht bespied werd. Tenslotte werd “de weduwe Capet” op 16 oktober onthoofd op de Place de la Révolution.

Thomas Jolly vindt er niets beters op dan het bloedbad van de Terreur te visualiseren door de Conciergerie via speciale effecten in stromen van bloed te hullen. Tegelijkertijd verschijnt een pop aan het venster die de ongelukkige koningin voorstelt, met in haar handen haar hoofd… dat het lugubere deuntje van de sansculotten begint te zingen: “Ah! Ça ira, ça ira, ça ira, les aristocrates à la lanterne!” (“de aristocraten aan de galg!”). Meteen ontbindt de deathmetal-band Gojira al zijn duivels in een eigen versie van “Ça ira”.

Het gaat om niets meer of minder dan een verheerlijking van de Franse Revolutie, die het fundament is en blijft van de Republiek. Die revolutie heeft de vrijmetselarij aan de macht gebracht en de logebroeders zullen haar daarom nooit verloochenen. Marie-Antoinette wordt symbolisch opnieuw geguillotineerd en de boodschap aan de wereld is dat Frankrijk – of beter het heersende regime – nog altijd trots is op de gruwelen van 1789 die de hedendaagse wereld met zijn antichristelijke “waarden” gebaard hebben. En daar moeten onze koning Filip en koningin Mathilde, door Macron persoonlijk uitgenodigd, naar kijken? Wat een affront, wat een schande!

«QUEEN OF FRANCE»

Op de Pont des Arts treedt een andere “koningin” op: Aya Nakamura, The Queen of France, een zwarte vrouwelijke rapper van Malinese afkomst die moslima is en in bepaalde kringen razend populair is. Toen onze zuiderburen vernamen dat zij tijdens de openingsceremonie een lied van Edith Piaf zou brengen, leidde dat tot felle kritiek. Piaf is Frans cultureel erfgoed bij uitstek, was de teneur, waarom wordt haar chanson dan niet door een zanger van eigen bodem gezongen? Een peiling van Odoxa wees uit dat 70 % van de Fransen een ongunstige mening had over de zangeres wegens haar muziek (68 %) of haar woordgebruik (73 %), want ze spreekt opzettelijk een haast onverstaanbaar soort Frans (Aya Nakamura aux JO? 10 april 2024). 

Les Natifs, een jongerengroep die opkomt voor het christelijke karakter van Europa, betoogde op 13 maart in Parijs tegen het plan om Piaf door Nakamura te laten vertolken. In een communiqué schreven ze: «We willen met deze betoging onze president aan de kaak stellen. De Franse elegantie wordt vervangen door vulgariteit, onze populaire chansons worden geafrikaniseerd en ons eigen volk wordt verdrongen ten gunste van niet-Europese immigranten. Zoals gebruikelijk toont Macron zijn minachting voor het Franse volk en zijn cultuur. We verzetten ons tegen deze absurditeit en eisen dat Frankrijk vertegenwoordigd wordt door een zanger die ons erfgoed, onze waarden en onze identiteit belichaamt.»

“Racisme”, riepen politici en media in koor, terwijl dat het punt van de betogers helemaal niet was. Er werd opgeroepen om Les Natifs te vervolgen, zoals al gebeurd was met Génération identitaire waaruit de groep voortgekomen is: de Franse regering stelde die kritische jeugdorganisatie in maart 2021 bij decreet buiten de wet wegens “islamofobie”.

Het promoten van Nakamura was inderdaad een idee van Emmanuel Macron. Hij nodigde haar lang van tevoren uit op het Elysée. De vrouwelijke rapper zei daarover in een interview na de Spelen: «We hadden het over onze smaken, zoals men doet onder goede vrienden. Hij vroeg me of ik van Edith Piaf hield, ik antwoordde: “Ja, het is een grote artieste.” Dat was alles» (Le Point, 26 augustus 2024). De rest van het verhaal kunnen we er gemakkelijk bij denken!

Uiteindelijk krijgen we op 26 juli wel niet Piaf – Jolly wilde dat Céline Dion “Hymne à l’amour” zong – maar Charles Aznavour, een ander Frans icoon. Wanneer Aya Nakamura en haar dansers het nummer brengen, krijgen zij plots versterking van het orkest van de Republikeinse garde. Die garde is een elitecorps dat de erfgenaam is van alle militaire eenheden die, sinds de eerste Frankische koningen, in Parijs instonden voor het eerbetoon aan en de beveiliging van de hoogste gezagsdragers van Frankrijk. En die militairen laat men belachelijke dansbewegingen maken op rappersmuziek? Wat is dat anders dan een bewuste vernedering van het Franse leger, waarop het land terecht erg trots is?

GODSLASTERING

Het toppunt van wansmakelijkheid is een tableau met een tiental “drag queens” aan een feesttafel, gegroepeerd rond de volumineuze lesbische activiste Leslie Barbara Butch die een aureoolachtige diadeem draagt. Op de voorgrond komt zanger Philippe Katherine, naakt en helemaal blauw geverfd, als een soort Dionysos tevoorschijn uit een grote schotel met fruit en bloemen…

De scène bewijst hoezeer het Thomas Jolly en zijn bazen te doen is om het etaleren en aanvaardbaar maken van alle vormen van seksuele abnormaliteit: “drag queens” moeten uit het verdomhoekje gehaald worden en de openingsceremonie is de ideale gelegenheid om dat te doen. Zijzelf zijn daar maar al te opgetogen over: «De ploeg van Thomas Jolly heeft getoond dat wij bestaan, wij maken deel uit van Frankrijk en we hebben dat internationaal laten zien aan miljarden personen» (20 Minutes, 27 juli 2024).

Dat een figuur als Philippe Katherine in 2016 werd aangesteld tot officier van de Franse Orde van kunsten en letteren zegt vooral veel over het niveau waarop Frankrijk aanbeland is.

Maar er is erger, veel erger. De verwijzing van het tafereel naar het Laatste Avondmaal van Da Vinci springt onmiddellijk in het oog. Wat Jolly later ook zal zeggen, het lijdt niet de minste twijfel dat het gaat om een welbewuste parodie van de instelling van de H. Eucharistie door Onze Heer Jezus Christus. Met andere woorden: we hebben hier te maken met een gruwelijke godslastering.

[photo: Holy Games. Légende:] Onder het motto “L’Evangile c’est sport!” wilde de Kerk van Frankrijk «zich mobiliseren om de wereld van de sport te begeleiden […] en geestdriftig, doorheen de sport, de eminente waardigheid van de menselijke persoon te vieren» (website Holy Games). Zoveel onnozelheid en verraad van haar kernopdracht om de Waarheid van Christus en van Christus alléén te verkondigen werd bestraft met de kaakslag van een goddeloze openingsceremonie. [fin de la légende]

In een communiqué dat hij als reactie publiceerde, citeert Mgr. Cottanceau, de bisschop van Papeete in Frans-Polynesië, een van zijn gelovigen: «Het Laatste Avondmaal, de Eucharistie is het hart van ons geloof. Hoe zouden we kunnen verdragen dat zo’n hatelijke karikatuur op het hoogste niveau geaccepteerd werd: door het IOC, door de stad Parijs, door de Franse staat… voor een planetaire gebeurtenis met zoveel mediabelangstelling? In naam van de kunst en de vrijheid van expressie mag men toch niet alles toelaten!» (Riposte catholique, 14 augustus 2024).  

Laten we ons geen illusies maken: die karikatuur werd zeker en vast vooraf “op het hoogste niveau geaccepteerd”. Meer nog, “men” wreef zich bij voorbaat in de handen bij de gedachte dat miljoenen katholieken wereldwijd zouden geschoffeerd worden. “Écrasons l’Infâme” van Voltaire is nog altijd van kracht bij de goddelozen die Frankrijk (en de wereld) regeren: Jezus Christus is de vijand die moet verpletterd worden.

Macron & co veegden alle kritiek van tafel en waren na de ceremonie vol lof voor het spektakel: «Dank aan Thomas Jolly en zijn creatief genie voor deze grandioze ceremonie! Over honderd jaar zal er nog over gesproken worden! WE ZIJN GESLAAGD!» (de president op zijn X-account). Mathilde Panot, voorzitster van de extreem-linkse groep La France insoumise in de Assemblée, is nog explicieter: «Dank om ons revolutionaire erfgoed en Frankrijk zoals het is, in al zijn rijkdom, zo verheven te hebben!»

DE STAART VAN DE DUIVEL

In zijn editoriaal voor het septembernummer van Il est ressuscité! schrijft broeder Bruno van Jezus-Maria:

«Wij waren niet verrast door de gruwel tijdens de openingsceremonie van de Olympische Spelen. Wel verontwaardigd. Vanwege de beledigingen die zijn toegebracht aan het H. Hart van Jezus in het Sacrament van zijn Liefde en het beeld van Frankrijk dat bezoedeld is in de ogen van de hele wereld. Bedroefd ook vanwege de doornen die zulke wandaden nog dieper in het Onbevlekte Hart van onze hemelse Moeder duwen.

«Le Puy-en-Velay, Boulogne, Chartres, daarna Rocamadour en Cléry: deze namen tekenen onze Franse geschiedenis vanwege de ontelbare pelgrimstochten die onze koningen daarheen maakten, gevolgd door hun smekende volk, om aan Onze-Lieve-Vrouw het lot van het koninkrijk toe te vertrouwen telkens als het in gevaar was. En zo heiligde de Maagd Maria de ziel van Frankrijk door de eeuwen heen, totdat ze het land echt tot het hare maakte door Lodewijk XIII in 1638 te inspireren om Frankrijk aan haar toe te wijden. Dat was de Wil van haar Goddelijke Zoon, geopenbaard aan zuster Anne-Marie van de Gekruisigde Jezus: “Ik zal van dit koninkrijk, op voorspraak van mijn Moeder, het gelukkigste land onder de Hemel maken”.

«Deze voorspraak van de Maagd Maria zou de weg vrijmaken voor wat vijftig jaar later geopenbaard werd aan de H. Margaretha-Maria Alacoque: door toedoen van zijn koning zou Frankrijk het werktuig worden voor de universele heerschappij van het H. Hart van Jezus en de triomf van de Rooms-katholieke Kerk.

«Maar Lodewijk XIV, de Zonnekoning, wilde niet. Omdat de koning van Frankrijk niet langer de soevereiniteit van Jezus Christus over zijn persoon en zijn koninkrijk erkende, liet Gods Zoon hem verontwaardigd over aan de macht van Satan. Precies honderd jaar later brak de Revolutie uit en werd de heerschappij van leugens, moord en godslastering gevestigd.

«Blasfemie wijst altijd op de staart van de duivel. Zoals in de Parijse kathedraal Notre-Dame, waar men in 1793 de eredienst van de godin Rede “vierde”, rond een prostituee die in het koor troonde op de plaats waar tevoren op het altaar de H. Misoffer opgedragen werd. Vandaag, met de Olympische ceremonie, is het geen haar beter.

«Dat de Franse bisschoppen en paus Franciscus niet onmiddellijk en scherp gereageerd hebben om de eer van hun Heer Jezus Christus te verdedigen, getuigt van grote onverschilligheid. Het is die onverschilligheid waarvoor de Engel van Fatima eerherstel vroeg. De wereldwijd uitgezonden blasfemie van het banket op de Seinebrug was nochtans dé gelegenheid om eindelijk werk te maken van de geest van eerherstel waarop Onze-Lieve-Vrouw zo aandrong… De reacties van de kerkelijke gezagsdragers waren bovendien reacties van agnosten: het ging nooit over God die al te zeer beledigd wordt, maar enkel over “gelovigen die in hun overtuiging gekwetst werden”.»

Want de Kerk heeft helaas lang geleden al, met het Tweede Vaticaans Concilie, de “cultus van de Mens” omarmd die haar nu onmachtig maakt om de goddelozen doeltreffend te bestrijden en van hun hoogmoedige troon te stoten!

redactie KCR