DE ACTUALITEIT DOORGELICHT 

URBI ET ORBI

PAUS Franciscus heeft zijn kersttoespraak op het balkon van de Sint-Pietersbasiliek uitgesproken in dezelfde moderne geest als zijn onmiddellijke voorgangers. Hij begon nochtans met te zeggen dat het geluk van Kerstmis «niet het vergankelijke geluk van de wereld is en niet het plezier van het genieten, maar een diepe vreugde» die bestaat in «de zekerheid van een ongelooflijke hoop: dat wij geboren zijn voor de Hemel» en «de macht gekregen hebben om kinderen van God te worden.» Maar al snel paste hij die gedachte toe in progressistische zin.

Sinds Jezus geboren is, aldus Franciscus, is een niet te doven vlam aangestoken in de duisternis van de aarde. Wat is die duisternis volgens hem en waaruit bestaat het werk van de vorst van de duisternis, die hij oproept? Wel, voor onze H. Vader zaait Satan de dood en dus voeren allen die de dood in de wereld zaaien het werk van de duisternis uit. We zien dat «in Bethlehem, wanneer de moord op de onschuldige kinderen volgt op de geboorte van de Verlosser. Hoeveel moorden op onschuldigen gebeuren er niet in de wereld: in de moederschoot, op de wegen waar wanhopige mensen op zoek zijn naar hoop, in de levens van zovele kinderen waarvan de jeugd verwoest wordt door de oorlog. Het zijn de kleine Jezus-sen van vandaag…»

Voor de paus zijn alle slachtoffers van de oorlogen en de drama’s in de wereld kleine Jezus-sen. Dat is een puur progressistische ketterij. Franciscus identificeert bewust het Kindje Jezus, onze Verlosser, met alle kinderen die het slachtoffer zijn van menselijke ongerechtigheid. Abbé de Nantes, onze overste, had deze interpretatie van het kerstmysterie al aan de kaak gesteld vóór het Concilie, bv. in zijn Brief aan mijn vrienden van Kerstmis 1960: «Wij zijn niet jaloers op hen, die alsmaar talrijker zijn, voor wie Kerstmis enkel een heidens feest is. In het Kind vieren zij alle kinderen. Hun affectie voor het Kindje Jezus is dezelfde affectie die zij betonen voor gelijk welk mensenkind. Jezus wordt de koning van de baby’s!»

De rest van de pauselijke kerstboodschap bestond er in zijn gehoor ervan te overtuigen «“neen” te zeggen aan de oorlog, aan elke oorlog, aan de logica zelf van de oorlog». En «om “neen” te zeggen aan de oorlog moeten we “neen” zeggen tegen de wapens.» Paulus VI, de geestelijke vader van Franciscus, sprak al in dezelfde trant in oktober 1965 op de tribune van de Verenigde Naties: «Nooit meer oorlog! Nooit meer oorlog!» Nauwelijks twee jaar later, in juni 1967, ontketende Israël de Zesdaagse Oorlog tegen zijn Arabische buren…

Vermits de paus de blik van de mensen niet naar Jezus wil keren opdat ze zich zouden bekeren tot de Waarheid en tot een christelijke levenswandel, vermits hij hun hart niet wil keren naar het Onbevlekte Hart van Maria dat de enige weg is naar de vrede, zullen we altijd maar meer conflicten hebben. En een synode over de synodaliteit waaruit Onze-Lieve-Vrouw compleet geweerd wordt – met geen woord wordt er over haar gerept – zal alles alleen maar erger maken.

HET SYNTHESERAPPORT VAN DE SYNODE

Na afloop van de synode werd eind oktober 2023 een syntheserapport gepubliceerd. Dat geeft ronduit ondermijnende richtlijnen voor de hervormingen die paus Franciscus noodzakelijk acht om de droom van een “synodale Kerk” te kunnen realiseren.

De kerngedachte van de paus is een ketterij die de natuur zelf van de Kerk in vraag stelt. Heel het rapport geeft een opvatting van de Kerk weer die volkomen tegengesteld is aan wat de Heer Jezus zelf wilde en wat men de goddelijke constitutie van de Kerk noemt: een hiërarchische Kerk waarvan de opvolger van Petrus het hoofd is. Wat Franciscus nastreeft, in continuïteit met het Concilie en in de lijn van de meest extremistische prelaten ervan, is een Kerk die het Volk van God is en waarin een volmaakte gelijkheid heerst onder alle gedoopten, of zij nu priester, bisschop of leek zijn.

Voor onze paus komt dit er op neer dat de H. Geest iedereen op gelijke wijze inspireert. Om te weten wat de Geest wil, moet men het Volk van God in zijn geheel bevragen – en dan vooral de kleinen en de «nieuwe armen», met inbegrip van hen die buiten de Kerk staan, zij die geen waardig leven kunnen leiden, de migranten, de vluchtelingen, de slachtoffers van geweld en misbruik, de vrouwen, de verslaafden, de slachtoffers van racisme enz. Want bij hen is men er zeker van dat hun woord authentieker is en niet gekleurd door machtsuitoefening. Over die dwaling, die ketterij met betrekking tot de werking van de derde Persoon van de H. Drie-eenheid, heeft abbé de Nantes in 1973 gesproken in een studie gewijd aan de Geest en de Kerk:

«De derde Persoon van de H. Drie-eenheid is geen ectoplasma of spirituele substantie die naar believen kneedbaar en vervormbaar is en voor iedereen zomaar toegankelijk. Het is de Geest van de Vader en de Zoon, onvervormbaar en op vrijwillige, vrijelijke en liefdevolle manier verbonden met zijn missie: Getuige te zijn van de Vader en de Zoon, door hen gezonden om de Parakleet, de Trooster, de Voorspreker, de “manager” van hun Kerk te zijn, van de Kerk van Christus alleen! Het ligt niet in zijn karakter, dat wil zeggen in de oneindige perfectie van zijn goddelijke Persoonlijkheid, om in de wereld rond te dwalen, van hier naar daar, en onder duizend verschillende en tegenstrijdige figuren te verschijnen!» (CRC van sep. 1973, p. 12). 

En de stichter van De katholieke Contrareformatie in de 20^ste eeuw onderstreepte nog het volgende, dat heel belangrijk is: «Door zijn goddelijke Persoonlijkheid, door zijn eeuwige oorsprong en door zijn zending in de tijd is de H. Geest verbonden met het Lichaam van Christus en zijn zichtbaar, historisch en hiërarchisch werk. Dat betekent dat Hij voortbestaat in de ene, heilige, katholieke en apostolische Kerk.»

Als men wil weten wat de H. Geest wil, moet de hiërarchie van de katholieke Kerk zijn aanwezigheid onderscheiden door te bepalen of een bepaalde zaak in overeenstemming is met de Openbaring en het werk van Jezus Christus en met de apostolische traditie. Wanneer Paolo Ruffini, prefect van de Vaticaanse dicasterie voor de Communicatie, in een persconferentie op de synode (11 oktober 2023) zegt dat het Volk van God moet bijeenkomen, bidden en dialogeren om te weten of iets van de H. Geest komt, dan is dat totaal verkeerd. 

MANIPULATIE

Normaal gesproken is het syntheserapport slechts een eindverslag dat naar de plaatselijke Kerken opgestuurd wordt met de bedoeling dat iedereen er opnieuw over discussieert. Er is dus nog geen enkele beslissing genomen. Maar in de praktijk volgen de gebeurtenissen elkaar sneller op dan in de kalender voorzien en gaat het duidelijk om een manoeuvre van de paus om de H. Geest te dwingen te gaan naar waar hij, Franciscus, wil dat de H. Geest gaat!

De Chinese kardinaal Joseph Zen Ze-kiun (91 jaar) heeft dat goed voorvoeld. Hij heeft het geschreven aan de kardinalen en bisschoppen die aan de synode zouden deelnemen in een brief gedateerd 21 september; die brief verscheen op de Amerikaanse katholieke website The Pillar onder de titel: «De synode wordt gemanipuleerd». De tekst, vertaald in verschillende talen, circuleerde al snel onder de deelnemers.

«Op basis van wat ik ga zeggen», aldus de kardinaal, «kan ik er gemakkelijk van beschuldigd worden een aanhanger van complottheorieën te zijn, maar ik zie duidelijk een heel plan van manipulatie.

«Zij [de organisatoren van de synode] beginnen met te zeggen dat wij naar iedereen moeten luisteren. Geleidelijk aan maken zij vervolgens duidelijk dat het binnen die “iedereen” vooral draait om hen die wij “uitsluiten”. Tenslotte begrijpen wij dat zij de personen bedoelen die kiezen voor een seksuele moraal die verschilt van die van de katholieke traditie. Vaak wendt het Vaticaan voor geen agenda te hebben. Dat is werkelijk een belediging voor onze intelligentie: iedereen kan zien welke conclusie zij op het oog hebben.»

En hij voegt er het volgende aan toe: «Dat er een extra zitting zou komen in 2024, daar is nooit een verklaring voor gegeven. Mijn kwaadwillige verdenking is dat de organisatoren niet zeker zijn dat zij hun doelen zullen bereiken tijdens de huidige zitting en bijgevolg extra tijd voorzien om hun manoeuvres voor te bereiden.» Volgens kardinaal Zen wordt het synodale proces dus met een supplementair jaar verlengd om de paus en zijn medewerkers beter in staat te stellen hun objectieven te bereiken.

Dat de voormalige bisschop van Hongkong het ongetwijfeld bij het rechte eind heeft, blijkt uit de vele beslissingen die de afgelopen weken en maanden door de H. Vader genomen zijn en die allemaal hetzelfde doel hebben: de “synodaliteit” doordrukken en de instemming van de gelovigen voor dit project verkrijgen. 

EEN CULTURELE REVOLUTIE

Alleen al voor het jaar 2023 heeft Franciscus 14 pauselijke brieven onder de vorm van een motu proprio gepubliceerd, wat erg veel is. Het gaat daarbij om decreten die uitgaan van de paus zelf om het canonieke recht op een bepaald punt te wijzigen, zonder dat de dicasteries van de Curie erbij betrokken moeten worden. De oriëntatie die op dit moment aan de Kerk gegeven wordt, gaat dus uit van Franciscus zelf en niet van een of andere drukkingsgroep of van corrupte prelaten die achter de rug van de paus zouden ageren.

Het belangrijkste motu proprio was Ad Theologiam promovendam van 1 november jl. Daarin legt de paus uit hoe hij de plaats van de theologische reflectie in de Kerk ziet. Voor hem «is een keerpunt absoluut nodig», een «moedige culturele revolutie» [!] opdat die theologische reflectie «in staat zou zijn om het Evangelie te lezen en te interpreteren in de omstandigheden waarin mannen en vrouwen dagelijks leven». Wat betekent dit? Dat de Schriften niet geïnterpreteerd worden in functie van hun letterlijke en objectieve betekenis, maar in functie van de personen tot wie men zich richt. Dat is zuiver modernisme! «Het moment is gekomen om de normen te herzien zodat ze meer aangepast zijn aan de missie die onze tijd aan de theologie oplegt. Een synodale, missionaire Kerk die naar buiten treedt, kan alleen maar overeenstemmen met een theologie die ook naar buiten treedt.»

De theologie is dus niet langer de studie van de teksten, de dogma’s en de moraal van de Kerk met de bedoeling beter te begrijpen wat God heeft gezegd. Neen, voortaan moet de theologie «zich ontwikkelen tot een cultuur van dialoog en ontmoeting tussen de verschillende tradities en opvattingen, de verschillende christelijke belijdenissen en de verschillende godsdiensten.» Bestudering wordt vervangen door eindeloos gediscussieer zonder enig tastbaar resultaat. Geen onderwijzende Kerk meer, maar een pratende Kerk.

DE AFFAIRE-STRICKLAND

De H. Vader beperkte zich niet tot beslissingen op intellectueel gebied. Op 11 november zette hij Mgr. Joseph Strickland af, de bisschop van het diocees Tyler in de staat Texas.

Deze bisschop had verschillende pastorale brieven geschreven waarin hij de op handen zijnde synode bekritiseerde en geen omfloerste taal gebruikte. Zo sprak hij over «de troebele tijden» die de Kerk doormaakt en noemde hij het «betreurenswaardig» dat «zij die niet akkoord gaan met de veranderingen [die de synode wil doorzetten] het etiket “schismatiek” opgekleefd krijgen. Maar op zijn stuk staan betekent niet dat men de Kerk wil verlaten. De ware schismatieken zijn daarentegen zij die aan de Kerk wijzigingen voorstellen van wat niet kan gewijzigd worden volgens de geboden van Christus» (augustus 2023).

Deze afzetting is op geen enkel artikel van de Codex van canoniek recht gebaseerd en staat dus los van het in voege zijnde recht. Ze was bedoeld als duidelijke boodschap aan de Amerikaanse bisschoppen, die over het algemeen beschouwd worden als het meest weerspannig tegenover paus Franciscus. Niet toevallig werd de sanctie uitgesproken aan de vooravond van de jaarlijkse bijeenkomst van de bisschoppen van de VS in Baltimore.

In een interview enkele uren na de bekendmaking van zijn afzetting verklaarde Strickland dat hij onzeker was over de exacte reden ervoor, «behalve dat ik met de waarheid van het Evangelie een bedreiging vormde voor de gevestigde machten.» De bisschop moedigde de katholieken die ondersteboven waren door het besluit aan om te bidden voor paus Franciscus en lid te blijven van de Kerk (Catholic News Agency, 12 november 2023).

Erg vergelijkbaar is de pauselijke beslissing om kardinaal Raymond Burke, ook een Amerikaan, rechtstreeks te treffen door hem zijn Romeinse appartement en zijn salaris als voormalig prefect van de Apostolische Signatuur af te nemen. Deze ernstige maatregel is zonder precedent en is bovendien een aanfluiting van alle juridische en kerkelijke principes. Burke heeft zich altijd al verzet tegen veel progressistische initiatieven van de paus, in het bijzonder het synodale project. Klaarblijkelijk is het de bedoeling de kardinaal, die op twee passen van de Sint-Pietersbasiliek woont, uit Rome te verwijderen en zo het kamp van de tegenstanders van de kerkelijke revolutie te verzwakken.

In beide gevallen gaat het om intimidatie met de bedoeling opposanten tegen de pauselijke politiek twee keer te doen nadenken. Het minste wat men kan zeggen is dat dergelijke praktijken de H. Vader niet bepaald sieren.

MOEDIGE OPPOSANTEN…

Naast kardinaal Zen en de Amerikanen, bij wie we ook de erg ondernemende Mgr. Robert Barron (bisschop van Winona-Rochester in Minnesota) niet onvermeld mogen laten, zijn er ook elders opposanten. Mgr. Athanasius Schneider, hulpbisschop van het aartsbisdom Astana (Kazachstan), en Mgr. Carlo Maria Viganò, voormalig apostolisch nuntius in de VS, zijn voor lezers van onze publicaties geen onbekenden. Er zijn ook al protesten geformuleerd in Zuid-Amerika, o.m. door Mgr. Héctor Aguer, emeritus aartsbisschop van La Plata (Argentinië), en door enkele Mexicaanse prelaten.

In Duitsland is kardinaal Gerhard Müller, benoemd tot prefect van de dicasterie voor de Geloofsleer door Benedictus XVI en nu op emeritaat, een felle criticus van het synodale proces. Als deelnemer aan de synode van oktober merkte hij op dat alles «zeer gecontroleerd» verliep en dat «al die zogezegde synodale reflecties uiteindelijk bedoeld zijn om ons voor te bereiden op het accepteren van de homoseksualiteit […] en de wijding van vrouwen». En ook dit: «Jezus Christus werd zo goed als nooit vermeld. […] De tussenkomsten spraken over onze relatie met Jezus, maar niet over Jezus als Woord van God, die ons voor eens en voor altijd gegeven is» (interview met Edward Pentin, verschenen op de blog Benoît et moi, 29 oktober 2023).  

In Frankrijk is er geen enkele reactie. Mgr. Marc Aillet, bisschop van Bayonne, die als het meest conservatief kan beschouwd worden, verklaarde dat hij niet ongerust was over wat er uit de synode zou voortkomen, want de H. Geest waakt…

Realistischer is Mgr. Stanislaw Gadecki, aartsbisschop van Poznan en voorzitter van de Poolse bisschoppenconferentie. Half november zei hij dat de meningen uitgesproken op de synode «soms op de grens van de rechtzinnige leer» stonden. Hij maakte ook publiek dat alle deelnemers op de openingsdag via mail de documenten van de Duitse “Synodale weg” gekregen hadden en was daar scherp over: «Ik interpreteer die toezending als een poging om de Duitse problemen uit te breiden over heel de Kerk. Die documenten zijn sterk geïnspireerd door de protestantse theologie en door de taal van de moderne politiek.» In verband met de plaats van de homoseksuelen in de Kerk merkte hij op dat men in de Kerk, en in het bijzonder op de synode, vaak «niet meer het kerkelijke onderricht hoort, maar de taal van de LGBT-beweging.»

Zijn grote bezorgdheid over de evolutie in de Kerk drukte hij als volgt uit: «Wij, vertegenwoordigers van het Westen, hebben te maken met de bedreiging de erfenis van twee millennia christendom te verkwanselen. Zoals Europa vroeger zijn geloof met de wereld deelde, zo kan het vandaag zijn gebrek aan geloof delen, waardoor Kerken in andere werelddelen zouden vernietigd worden. Vandaar de vraag: zal de synode in haar geheel een doorgeefluik van het geloof zijn of integendeel van het ongeloof?» (interview met Catholic World Report, 16 november 2023).

… MET VERKEERDE ARGUMENTEN

Alle genoemde prelaten zijn geloofsverdedigers die een helder inzicht hebben in het kwaad dat in Rome regeert. Spijtig genoeg echter klagen zij de dwalingen van de synode aan door zich te baseren op de teksten van het Tweede Vaticaans Concilie, terwijl juist dáár de oorsprong ligt van alles wat in de Kerk verkeerd loopt! Ze zijn ook erg geneigd om terug te grijpen naar Benedictus XVI, die zogezegd de rechtzinnige leer van altijd verdedigde. Zo klaagt kardinaal Müller het feit aan dat bepaalde personen «het oude modernisme terug tot leven willen wekken door te verwijzen naar Ratzinger [en terecht!] hoewel Ratzinger niets te maken heeft met het modernisme» (blog Benoît et moi, 29 oktober 2023).

Een ander voorbeeld is Mgr. Schneider. In een artikel op LifeSiteNews, verschenen in mei 2020, reageerde hij op de pauselijke verklaring van Abu Dhabi door te stellen dat er «wel degelijk een verband van oorzaak tot gevolg is tussen de Verklaring over de godsdienstvrijheid, “Dignitatis humanae”, et het Document over de menselijke broederschap» dat in Abu Dhabi werd ondertekend. Franciscus had dat overigens achteraf op het vliegtuig zelf onderstreept. En dus, aldus Mgr. Schneider, «mogen we hopen dat een toekomstige paus of een toekomstig Concilie de dwaling vervat in “Dignitatis humanae” zal corrigeren.» Hij spreekt over corrigeren en niet over veroordelen. 

De hulpbisschop van Astana stelt het Concilie niet in vraag. Het komt bij hem niet op om een beroep te doen op de pauselijke onfeilbaarheid en de H. Vader zo te verplichten een onfeilbaar oordeel ex cathedra uit te spreken over de conciliaire documenten, die het dodelijke vergif in zich dragen waaraan de Kerk vandaag kapot gaat. Mgr. Schneider verkiest gewoon te wachten tot de bui overgaat – dat wil zeggen tot paus Franciscus overlijdt.

De enige bisschop die de veroordeling van Vaticanum II nastreeft, is Mgr. Viganò. Theologisch gesproken staat hij dus het dichtst bij het standpunt van De katholieke Contrareformatie in de 21^ste eeuw. Maar ook al beweert hij de opvattingen van de sedevacantisten niet te delen, toch wijst zijn taalgebruik in die richting, door bv. systematisch over “Bergoglio” te spreken en niet over “paus Franciscus”. Hij begeeft zich ook op glad terrein door de wettigheid van de uitverkiezing van de huidige Opperherder in twijfel te trekken; volgens hem heeft Franciscus sinds 2013 voortdurend bewezen dat het niet zijn bedoeling was zijn ambt van paus uit te oefenen, maar «de Kerk te vernietigen en de zielen te verdoemen».

Eigenlijk heeft Mgr. Viganò geen vertrouwen meer in de Rooms-katholieke Kerk. In de praktijk gaat hij akkoord met de volgelingen van Mgr. Lefebvre, die hij prijst als een geloofsbelijder, zelfs in de schismatieke bisschopswijdingen van 1988!

DE ENIGE WERKBARE OPLOSSING

Wie wél een bovennatuurlijk vertrouwen in het ambt van Petrus bezat, was abbé de Nantes. Dat vertrouwen bracht hem ertoe de enig mogelijke oplossing te verdedigen: dat de paus gedwongen wordt gebruik te maken van zijn dogmatisch vastgelegde onfeilbaarheid om eens en voorgoed te oordelen over alle “pastorale” nieuwlichterijen die ons sinds het Concilie opgedrongen worden.  

Er zou een bisschop moeten gevonden worden, liefst iemand aan het hoofd van een diocees, die zijn communio of gemeenschap met de Opperherder verbreekt in afwachting van een oordeel ten gronde, dat wil zeggen ex cathedra. Die bisschop doet daarvoor een beroep op de Paus (als hoofd van de Kerk) tegen de paus (als privépersoon). «Op de beslissende vraag wie er, wanneer het proces van een ketterse, schismatieke en schandaal verwekkende paus ingeleid is, uiteindelijk een beslissing zal nemen, heeft alleen het Eerste Concilie van het Vaticaan een realistisch antwoord gegeven. Wie zal de paus oordelen? Wel, de Paus zelf, in zijn onfeilbaar leerstellig leergezag!» (abbé de Nantes, CRC nr. 69, juni 1973).

Mgr. Strickland, die goed geadviseerd werd door kardinaal Müller, heeft in eerste instantie geweigerd om ontslag te nemen zoals paus Franciscus hem vroeg. Die laatste heeft dan machtsmisbruik gepleegd door hem zomaar af te zetten. De H. Vader had dat juridisch gesproken niet kunnen doen als Strickland eerst een canonieke procedure zou aangespannen hebben: zo zou hij zijn gehoorzaamheid aan Franciscus opgeschort hebben in afwachting van een oordeel ten gronde.

Het brengt geen zoden aan de dijk om, zoals nu gebeurt, zijn afwijkende mening in de kranten te ventileren of dubia te formuleren, als men geen canonieke procedure begint om de paus te dwingen een leerstellig antwoord te geven door het vellen van een oordeel. Als de Opperherder zich helemaal niets zou aantrekken van de opgestarte procedures, dan zou dat op een onloochenbare en objectieve wijze aantonen dat hij plichtsverzuim pleegt. Dan moeten verantwoordelijke bisschoppen, gewapend met het argument van dit plichtsverzuim, contact opnemen met andere prelaten om hen één na één ervan te overtuigen dat de paus niet meer waardig is de Kerk te besturen en dat hij moet afgezet worden. 

Zolang dat niet gebeurt, heeft Franciscus vrij spel om de tegenstanders van zijn revolutionaire plannen schaakmat te zetten.

Dat bleek ook op de synode: alle prelaten die eraan deelnamen, zoals kardinaal Müller, Mgr. Barron en Mgr. Gadecki, hebben het eindrapport ondertekend, of beter: hebben het moeten ondertekenen. Gerhard Müller: «Ze hebben een “Brief aan het Volk van God” gepresenteerd en ons gevraagd daarvoor te applaudisseren uit beleefdheid, waarbij ze opmerkten dat het om een consensus onder alle aanwezigen ging. Het applaus gold als stemming. Vervolgens hebben ze de brief naar elke tafel gebracht en zeiden ze dat iedereen hem moest ondertekenen. Een man of een vrouw namen foto’s van iedereen op het moment dat men zijn handtekening zette en iedereen heeft ondertekend. Vervolgens zeiden ze dat we tot 16 uur de tijd hadden om amendementen in te dienen, maar dat we hoe dan ook eerst moesten ondertekenen» (blog Benoît et moi, 29 oktober 2023).

Als dat de manier van werken is van de “synodale Kerk” van de toekomst, dan heeft die niet veel te leren van de meest tirannieke communistische regimes die onze wereld gekend heeft of nog kent!

En geen enkele prelaat is verontwaardigd rechtgestaan om de deuren van die «boetiek van Satan» (abbé de Nantes over de conciliaire aula) achter zich dicht te slaan?

broeder Michel van de triomferende Onbevlekte & redactie KCR