DE ACTUALITEIT DOORGELICHT 

DEMOGRAFISCHE WINTER

Het Franse Institut national de la statistique et des études économiques (Insee) publiceerde in januari het demografische bilan voor het jaar 2023. Het portret van Frankrijk dat we voorgeschoteld krijgen is dat van een steeds ouder wordend land.

Vorig jaar werden er bij onze zuiderburen 678.000 baby’s geboren, dat betekent 6,6 % minder dan in 2022 en bijna 9 % minder ten opzichte van 2021. De vruchtbaarheidsgraad ligt zeer laag: 1,68 kinderen per vrouw (in 2022 nog 1,79). Nieuw is dat de daling van de vruchtbaarheidsgraad zich voordoet in alle leeftijdscategorieën, wat tevoren nog niet het geval was. Om het bevolkingsaantal op peil te houden zijn er 2,1 kinderen per vrouw nodig; dat cijfer haalt Frankrijk absoluut niet meer.

Eenzelfde evolutie zien we in heel Europa. In 2022 werden op ons continent 5 % minder kindjes geboren in vergelijking met het jaar tevoren. Koplopers in de achteruitgang zijn Estland en Griekenland; in iets mindere mate gaat het om Duitsland, Nederland, Tsjechië, Slovakije, Kroatië, Polen (!) en de Scandinavische landen (Insee, 4 oktober 2023). In het Vlaamse Gewest waren er in 2022 63.284 geboorten, dat betekent 9,7 % minder dan in het “topjaar” 2010 (vlaanderen.be/statistieken).    

De vergrijzing van de bevolking neemt dan ook stilaan dramatische vormen aan. Het ergst in de EU is het gesteld met – allicht verrassend – Italië. Daar is de gemiddelde leeftijd 48 jaar, even veel als in Japan dat wereldwijd bekend staat als het meest vergrijsde land. Het Italiaanse geboortecijfer krimpt al veertien jaar op rij. Meer dan 1 op 5 Italianen is ouder dan 65 (NOS.nl, 7 augustus 2022). Die gegevens worden nog sprekender als men ze vergelijkt met landen waar de bevolking overwegend veel jonger is; we nemen als voorbeeld landen uit drie andere werelddelen: in Argentinië is de mediane leeftijd 32,2 jaar, op de Filippijnen 25,2 en in Niger (recordhouder) 15,2 (bron: Worldometer).

«EEN EXISTENTIËLE CRISIS»

Hoe is het zover kunnen komen? Slechts weinige vooraanstaande persoonlijkheden durven de vinger op de wonde leggen. Hoed af dus voor de burgemeester van de stad Cannes, David Lisnard, die ook voorzitter is van de Vereniging van burgemeesters van Frankrijk en die in Le Figaro een vrije tribune schreef op 22 januari 2024: «Deze zeer ernstige demografische ineenstorting kan toegeschreven worden aan een samenloop van factoren, maar vooral aan een defaitistische en malthusiaanse geestestoestand [met malthusiaans wordt bedoeld: de idee dat een  bevolkingstoename automatisch tot een catastrofe moet leiden]. Ze komt ook voort uit de neiging om de centrale instelling van onze samenleving, namelijk het gezin, te kleineren en in vraag te stellen.»

Hij heeft overschot van gelijk. Hij voegt er zelfs aan toe dat deze neergang van de geboorten «het resultaat is van de combinatie van twee zaken: een westerse existentiële crisis, die als een geestelijke crisis kan omschreven worden, en de ondermijning van de gezins- en geboortepolitiek waarin Frankrijk positief uitblonk, tot aan het bewind van François Hollande en van Emmanuel Macron.»

Volgens hem moet er bijgevolg een grote familiale politiek gelanceerd worden: het gezinsquotiënt herstellen (fiscaal voordeel voor gezinnen met kinderen), de gezinsbijslagen herverdelen enz. In onze optiek zijn dat echter slechts beperkte maatregelen die niet volstaan om de tendens te keren en vooral de mentaliteit te veranderen. Het is niet iets dergelijks, hoe goed bedoeld ook, dat de westerlingen zal genezen van hun individualisme en hun geestelijke crisis.

In de jaren van de vandaag zo verguisde maarschalk Pétain (Vichy-Frankrijk, 1940-1944) werden kleinere maatregelen gekoppeld aan grote acties om echtscheiding moeilijker te maken, vrouwenarbeid te ontmoedigen, abortus tegen te gaan, te strijden tegen het feminisme, de immoraliteit en de ikzucht; omgekeerd werden de huismoeder en het kroostrijke gezin in de bloemetjes gezet. Philippe Pétain zei: «Elke wederopbouw moet verplicht beginnen met het elimineren van het individualisme, dat het gezin afbreekt. Het gezinsrecht gaat vooraf aan en is superieur ten opzichte van zowel het recht van de staat als dat van het individu. Het gezin, dat de basiscel van de maatschappij is, schenkt ons de beste waarborg om er terug bovenop te komen.»

HET ONDERMIJNENDE WERK VAN DE VRIJMETSELARIJ

Onder Pétain werden alle vrijmetselaarsloges in Frankrijk gesloten. Hij wist waarom dat noodzakelijk was. Het zijn de logebroeders die overal de wetten doorgedrukt hebben die onze christelijke Europese naties ontwricht en gefnuikt hebben: wetten over contraceptie, abortus, echtscheiding, vrouwenarbeid, geregistreerd partnerschap, homohuwelijk… Het resultaat is dat het gezin geen sterk bolwerk tegen de algemene decadentie meer is. De maatschappij wordt meer en meer herleid tot een conglomeraat van individuutjes, die niet alleen meer consumeren en dus meer geld opbrengen, maar die ook gemakkelijker te hersenspoelen en te manipuleren zijn.

Een frappant voorbeeld van de maçonnieke drijverijen in ons eigen land is de recente campagne die de abortuscentra Luna vzw en VUB Dilemma hebben gestart om de wet op de “zwangerschapsafbreking” te wijzigen. «De huidige wet is volgens de organisaties gedateerd. Ze pleiten onder meer voor een verlenging van de abortustermijn [van 12 naar 18 weken]. Daarnaast willen ze ook dat de “betuttelende en vernederende wachttijd” na een eerste consultatie wordt afgeschaft» (vrt.nws, 24 januari 2024). Een wachttijd die er kwam in een laatste poging om moeders te beletten halsoverkop een moord te begaan!

Vooruit-politica Freya Van den Bossche werpt zich op als pleitbezorger van de abortuscentra: «De meerderheid van de bevolking [?] én het parlement is voor een aanpassing. Als de mensen van CD&V zich daar niet goed bij voelen, kunnen ze tegen stemmen. Dat is hun goed recht.» En dan, fijntjes: «Maar ze zijn uiteindelijk ook maar met 10 procent» (ibid.).

Freya is de dochter van Luc Van den Bossche, oud-minister en notoir lid van de Gentse loge Labyrint. Ze heeft kinderen uit verschillende “relaties” en is sinds vorig jaar samen met een vrouwelijke “partner”. In hetzelfde interview met vrt.nws over de versoepeling van de abortuswet gaf ze aan dat ze na de komende verkiezingen wil verkassen van het Vlaamse Parlement naar de Kamer «om meer te kunnen wegen op dit soort ethische dossiers.» Dat belooft…

En wat met onze kerkelijke verantwoordelijken? Werpen zij moedig een dam op tegen de immoraliteit? Helaas… Sinds het “laissez faire, laissez aller” van het Tweede Vaticaans Concilie bieden zij alsmaar minder verzet tegen de geprogrammeerde afbraak, om er vandaag zelfs in mee te gaan met de gegeven toelating (om niet te zeggen: aansporing) om homoparen te zegenen. Onze samenleving zou vandaag kunnen herhalen wat de H. Jeanne d’Arc tegen de miserabele Cauchon zei: «Bisschop, het is door uw schuld dat ik sterf!»

IMMIGRATIE ALS “OPLOSSING”

In plaats van volop in te zetten op het opkrikken van het geboortecijfer en het aansporen van de bevolking tot meer moreel bewustzijn, meer arbeid en meer zelfopoffering, propageren onze overheden slechts één oplossing: immigratie.

De media verkopen ons die boodschap in alle toonaarden. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat toont men ons beelden van overvolle boten en havens die overspoeld worden door migranten. We krijgen de indruk dat de toestroom niet meer onder controle is en dat het aantal clandestiene vreemdelingen dat Europa binnendringt ons voor een voldongen feit plaatst: er is niets meer aan te doen, we kunnen nog enkel capituleren. Als we ons niet bij de realiteit neerleggen, zal de boel ontploffen.

Dat is het discours van de media. Als we de cijfers echter van nabij bekijken, stellen we vast dat er in 2022 in Europa 3,5 miljoen legale migranten arriveerden tegenover 310.000 illegale. Het afgelopen jaar waren er zelfs 6,1 miljoen legalen, dus bijna een verdubbeling, terwijl het aantal illegalen “slechts” tot 380.000 steeg (Le Figaro, 26 januari 2024). Met andere woorden: meer dan 90 % van de migranten komt op een volkomen wettige wijze onze landen binnen. 

Frankrijk heeft nog nooit zoveel immigranten opgevangen als vorig jaar: er werden meer dan 320.000 verblijfsvergunningen uitgereikt, vooral aan Noord-Afrikanen, wat een toename betekent van 23 % ten opzichte van 2017 (toen Macron aan de macht kwam). Daarbij moeten de vreemdelingen gevoegd worden die op onwettige wijze het land binnenkwamen. Het aantal illegalen dat in Frankrijk leeft, kan uiteraard niet met zekerheid bepaald worden, maar men schat dat het gaat om «tussen de 600.000 en de 900.000» personen (Livre noir, 15 december 2023). Een aantal daarvan wordt in de loop van de jaren geregulariseerd, jaarlijks ongeveer 30.000, een cijfer dat voortdurend stijgt.

Een niet te verwaarlozen gegeven is ook dat de migranten vooral moslims zijn. Over heel Europa komen er twee moslims aan tegenover één christen (Catherine Chatignoux, La population musulmane en Europe devrait doubler d’ici 2050, in Les Echos, 4 december 2017). Het toekomstperspectief is dat we, als de migratiestromen op dezelfde wijze toenemen, in 2050 tussen 11 en 14 % mohammedanen in Europa zullen hebben. Frankrijk zal de kroon spannen met een moslimgemeenschap van 13 miljoen zielen of 17 % van de bevolking.

VRIJ VERKEER VAN PERSONEN

Als negen van de tien immigranten in Europa blijkbaar legaal ons continent binnenkomen, betekent dit dat de immigratie gewild is. Wie oproept om de clandestiene migranten aan de grenzen terug te sturen, zoals nogal wat rechtse partijen in verschillende landen doen, pakt dus slechts een miniem deel van het probleem aan. De kwestie is véél omvattender.

In een eerste fase heeft de EU – lees: de anonieme denktanks die in Brussel oppermachtig zijn – ervoor gezorgd dat de Europese naties geen onafhankelijk beleid meer konden voeren met betrekking tot wie een bepaald land binnenkomt. 

Het Verdrag van Schengen uit 1985, ondertussen ondertekend door 27 Europese landen, schafte de paspoortcontroles aan de binnengrenzen af; alleen de buitengrenzen van de Schengenzone worden nog gecontroleerd. Het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VwEU) uit 2009, dat de bevoegdheden van de EU en de uitoefening ervan bepaalt, stelt in art. 67, 2: «De Unie zorgt ervoor dat aan de binnengrenzen geen personencontroles worden verricht en zij ontwikkelt een gemeenschappelijk beleid op het gebied van asiel, immigratie en controle aan de buitengrenzen, dat gebaseerd is op solidariteit tussen de lidstaten en dat billijk is ten aanzien van de onderdanen van derde landen.» Art. 77, 1 is nog explicieter: «De Unie ontwikkelt een beleid dat tot doel heeft het voorkomen dat personen, ongeacht hun nationaliteit, bij het overschrijden van de binnengrenzen aan enige controle worden onderworpen.»

De ketting is uiteraard slechts zo sterk als haar zwakste schakel. Als immigranten op één slecht gecontroleerde plaats aan de buitengrenzen binnen geraken, kunnen zij vrij rondtrekken door heel Europa.

Voor de bewaking van de buitengrenzen is er het Europese agentschap Frontex. Maar dat heeft, anders dan de meeste mensen denken, geen echte politionele bevoegdheid: het heeft enkel een coördinerende en ondersteunende rol. In de zomer van 2020 werd Frontex ervan beschuldigd de wet te overtreden «door de Griekse kustwacht metterdaad te helpen bij het blokkeren en terugsturen van asielzoekers en migranten die de Griekse territoriale wateren hadden bereikt, in plaats van hen te redden, wat hun plicht is onder de EU-regelgeving» (Daily Sabah, 28 juli 2020). Wat heb je aan “bewakers” die enkel mogen toekijken en voor de rest aan handen en voeten gebonden zijn?

De Europese politiek is er op gericht om komaf te maken met historische banden of belangen van individuele landen. De Franse politicus François Asselineau, stichter-voorzitter van de Union Populaire Républicaine, merkte op: «Frankrijk heeft belangrijke banden met Marokko, Algerije, Tunesië, Senegal, Mali en Ivoorkust. Op basis waarvan komen Estland, Slovakije of Finland zich moeien met de betrekkingen die Frankrijk met die landen heeft onderhouden, tenzij uit hoofde van een gemeenschappelijke politiek?» (Immigration: l’objectif de l’UE qu’on vous cache, YouTube-video, 28 november 2023). Hij legt de vinger op de wonde: door hun soevereiniteit prijs te geven, kunnen de afzonderlijke landen geen migratiepolitiek meer voeren die overeenstemt met hun nationaal belang of in de lijn ligt van hun traditie. Ze hebben alle macht in de handen gelegd van een “elite” in Brussel die zo haar ideologie kan opleggen.

HET PACT VAN MARRAKESH

In 2018 onderhandelden de Verenigde Naties een migratiepact dat alle aspecten van internationale migratie wou omvatten. Het was niet bindend en werd ter ondertekening voorgelegd in de Marokkaanse stad Marrakesh. Nagenoeg alle landen van de EU ratificeerden het (in België kwam het tot een regeringscrisis omdat de toenmalige premier Charles Michel het pact ondertekende tegen de wil in van regeringspartij N-VA).

Het VN-migratiepact, dat opent met een verwijzing naar de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, wil via internationale samenwerking een betere bescherming bieden aan migranten. Onder de 23 doelstellingen zijn er enkele die alarmbellen hadden moeten doen afgaan:

(3) elk land moet openbare informatie geven (website) over wetgeving en procedures voor migranten (visumvereisten, voorwaarden voor arbeidsvergunningen, kosten voor levensonderhoud…) en zorgen voor informatiepunten op de belangrijkste migratieroutes;

(5) er moet samengewerkt worden om oplossingen te vinden voor migranten die gedwongen zijn hun land van herkomst te verlaten als gevolg van klimaatverandering en aantasting van het milieu (woestijnvorming, erosie, droogte, zeespiegelstijging…), o.a. door geplande herplaatsing in gevallen waarin terugkeer naar het land van herkomst daardoor niet mogelijk is;

(7) elk land moet zorgen dat migranten toegang hebben tot onafhankelijke juridische bijstand, om te waarborgen dat ze niet-discriminerend worden behandeld, dat zij goede informatie krijgen over hun rechten en plichten, dat zij niet bang moeten zijn voor willekeurige uitzetting. Enzovoort.

Uit het bovenstaande blijkt duidelijk dat het Pact van Marrakesh niet dient om de migratiestromen in omvang te beperken, maar integendeel om ze te organiseren en te faciliteren. Bovendien wordt het principe gehuldigd dat elk menselijk wezen op aarde moet beschouwd worden als een potentiële migrant en dat migreren eigenlijk een natuurlijk gebeuren is.

De idee van natie is dus definitief gecanceld. Wij zijn allemaal migranten en wij kunnen in feite niet méér aanspraak maken op ons plekje dan de vreemdeling die hier aankomt!

Merken we nog op dat een aantal landen dit pact, dat volledig gebaseerd is op de ideologie van de globalisering, niet ondertekend hebben, o.m. de VS (onder Trump) en Israël. Wie zoals de Oostenrijkse kanselier Sebastian Kurz het pact afwees omdat het de nationale soevereiniteit ondermijnde (Oostenrijk stapt uit nieuw VN-akkoord over migratie, in NRC Handelsblad van 31 oktober 2018), kwam eigenlijk een tram te laat: de Europese verdragen hadden dat al gedaan!

OPVANGEN EN DOORSLUIZEN

Binnen de Europese Commissie is de Zweedse Ylva Johansson, oorspronkelijk een lid van de communistische Vänsterpartiet, Eurocommissaris voor Binnenlandse Zaken. Als verantwoordelijke voor de migratie nam ze op 16 november jl. het woord op de High-Level Conference on legal migration in Madrid. Ze onderstreepte daar dat heel de Europese migratiepolitiek gericht is op het zoveel mogelijk terugschroeven van het aantal illegalen en het doen toenemen van het aandeel legale migranten. De bedoeling is om jaar na jaar te komen tot een «veilige en ordentelijke» migratie naar de EU.

Men wil de toestroom van vreemdelingen niet tegenhouden, maar controleren. En vooral: onomkeerbaar maken. In die optiek is het “terugschroeven van het aantal illegalen” vaak slechts woordenkramerij.

Een voorbeeld ter verduidelijking. De routes waarlangs de vreemdelingen Europa binnenkomen, zijn overbekend: via Turkije, de Balkan, Italië en Spanje. Maar sinds kort heeft een nieuwe toegangsroute aan belang gewonnen: die via de Canarische Eilanden. In 2022 kwamen daar 15.700 migranten toe. In 2023 was hun aantal meer dan verdubbeld, tot 39.000. In oktober jl. ging het die maand alleen al om 13.000 personen, een absoluut record (bron: Frontex).

«De Atlantische migratieroute vertrekt vanaf verschillende landen: vanuit het noordwesten van Marokko, de Westelijke Sahara, Senegal, Guinea en Guinea-Bissau, Sierra Leone, Mali, Liberia, Ivoorkust […]. De Canarische Archipel – veelal de eilanden van de oostelijke provincie Gran Canaria (Lanzarote, Fuerteventura, Gran Canaria en in mindere mate La Graciosa) – is voor veel Afrikanen de toegangspoort tot Europa. De stroom is onverminderd groot, zij blijven aankomen in  gammele cayucas en pateras» (Guy Devos, Illegale migranten blijven toestromen, op tenerifeconnect.be, 2 september 2022).

Hoewel het om illegale immigranten gaat, worden ze niet teruggestuurd. Alles is daarentegen goed georganiseerd voor hun ontvangst. Om te beginnen besteedt de reddingsboot van de Guardia Civil 90 % van zijn tijd aan het ophalen van zwarten uit bootjes die in moeilijkheden gekomen zijn. Wanneer de migranten dan eenmaal op de eilanden gearriveerd zijn, brengt men hen over naar de haven van La Restinga op El Hierro, waar infrastructuur voor de verwelkoming voorzien is. De opvang verloopt zeer gesmeerd, want er is – anders dan op Lampedusa – geen enkel contact met de eilandbewoners.

Het gaat hier niet om grote schepen met tienduizend clandestiene migranten die elke week toekomen, maar om enkele honderden inwijkelingen per dag (op het moment zo’n driehonderd) en op zeer regelmatige basis. Vervolgens worden zij op vliegtuigen naar Spanje gezet en verdwijnen daar uit beeld. 

De dubbelzinnige politiek die gevoerd wordt door de EU, onder de paraplu van het Marrakesh-pact van de Verenigde Naties, komt nog duidelijker aan het licht in de tekst van een recente overeenkomst: het Asiel- en migratiepact, goedgekeurd op 20 december 2023. De pers onderstreepte vooral dat er strengere procedures aan de buitengrenzen komen, maar in feite is het de bedoeling dat het traject van de migranten nog vlotter georganiseerd wordt, dat hun registratie en regularisatie versneld gebeuren (6 maanden in plaats van 2 jaar) en dat landen die weigeren de door Brussel opgelegde quota aan immigranten binnen te halen daarvoor gestraft worden. Solidariteit is verplicht! Per geweigerde migrant moet het land in kwestie 20.000 euro betalen… Een niet te onderschatten stok achter de deur!

VOOR EEN UNIVERSELE REPUBLIEK

Wat zit er achter die langs alle kanten aan de Europese landen opgedrongen immigratie, die de stabiliteit van onze naties bedreigt? De hierboven al vermelde Eurocommissaris Ylva Johannson vertolkt het officiële standpunt: «We hebben hen nodig» (27 april 2022). Want zij moeten dienen als goedkope werkkrachten in de vele sectoren die kampen met een gebrek aan autochtone instroom… door een gebrek aan geboorten.

Maar er is meer. Roger Dachez, voorzitter van het Institut maçonnique de France en grootmeester van de Verenigde nationale Franse loges, haalde in een interview met L’Express in 2011 een toespraak aan van de invloedrijke Schotse vrijmetselaar Andrew Michael Ramsey (1693-1743): «Heel de wereld is slechts één grote republiek, waarvan elke natie een familielid vormt en elk individu een kind. Het is om deze oude beginselen, voortkomend uit de natuur van de mens, weer te doen herleven en te verspreiden dat ons genootschap [de vrijmetselarij] werd gesticht.»

Dat is het programma van de Loge: het instellen van een wereldwijde republiek, die vandaag luistert naar de naam van Nieuwe Wereldorde. De maçonnieke broeders voeren een strijd op leven en dood tégen het nationalisme en vóór het kosmopolitisme en de globalisering.  

De westerse politieke elite, bestaande uit stromannen van de vrijmetselarij zoals Macron, wil dat de migranten de proletariërs worden van een nieuw grootkapitaal, dat meer dan ooit aan geen enkel vaderland gebonden is en dat vastbesloten is om alle restanten van nationalistische reflexen te vernietigen. De gekoloniseerden van gisteren zijn geroepen om de kolonisten van vandaag te worden. De oude naties moeten verdwijnen door op te gaan in een groot kapitalo-socialistisch systeem, de “republiek” van de maçonnieke dromen. En daar staan wij dichter bij dan we zouden vermoeden.

De vraag is daarom dringender dan ooit: hoe moet het tij gekeerd worden?

TERUG NAAR AFRIKA

Tot halverwege de 20^ste eeuw bestuurden de Europese naties de volkeren die ons nu overspoelen en die in de tussentijd overwegend islamitisch zijn geworden. Wij bouwden een administratie uit, beschaafden hen en evangeliseerden hen. Werden er fouten gemaakt? Natuurlijk, zoals in alle menselijke ondernemingen, maar het basisbeginsel was goed en vruchtbaar. Vergelijk de vreedzame toestand in Belgisch-Congo maar eens met de hel van vandaag in de Democratische Republiek Congo! 

De dekolonisering was een georkestreerde opstand tegen het Europese gezag in naam van het “zelfbeschikkingsrecht van de volkeren”. Georkestreerd door wie? Enerzijds door het internationale communisme, anderzijds door het Amerikaanse kapitalisme. De VS en de Sovjetunie verdreven de Europeanen en namen hun plaats in.

Het is belangrijk goed te begrijpen waarom dat zelfbeschikkingsrecht van de volkeren een volkomen verkeerd principe is. We citeren uit punt 64 van de 150 punten van de Falanx van de Onbevlekte, opgesteld door abbé Georges de Nantes en broeder Bruno van Jezus-Maria:

«De falangist […] bestrijdt de wettigheid van een dergelijk recht van de volkeren om elke vorm van voogdijschap van zich af te werpen en zo de onafhankelijkheid als natie te verkrijgen, alsof dat een essentieel en noodzakelijk goed zou zijn voor de waardigheid van elk volk, voor zijn waarden en menselijke vooruitgang, zelfs voor het eeuwig heil van zijn leden! De geschiedenis toont ons integendeel verschillende voorbeelden van multi-etnische en multiculturele keizerrijken en koninkrijken, federaties en confederaties van volkeren of staten.

«Zelfs als dat beginsel in uitzonderlijke gevallen van duidelijke onderdrukking gerechtvaardigd kan lijken, toch mag het nooit worden ingeroepen of aanvaard omdat het in wezen slecht, onmenselijk en antichristelijk is. Het eist zelfbeschikking op als een absoluut recht, buiten elke genade, inspanning of verdienste, buiten elke politieke garantie en zonder behoefte te hebben aan de zegen van de Kerk of internationale erkenning.

«Dat revolutionair beginsel heeft het 19^de-eeuwse Europa en de gekoloniseerde wereld van de 20^ste eeuw in vuur en vlam gezet. De oorlogen die het veroorzaakt heeft, zijn massaal en eindeloos; ze lopen genadeloos uit op volkerenmoord en leiden tot afgrijselijke tirannieën. Want dat zogenaamde recht veronderstelt een onmogelijke definitie a priori van wat een volk is. Als het willekeurig wordt opgeëist door personen en partijen die van hun onderdrukt “volk” een homogeen en exclusief geheel willen maken, dan leidt het zelfbeschikkingsrecht tot een klopjacht op alle minderheden, die dreigen uitgeroeid te worden.

«Vandaag wordt het zelfbeschikkingsrecht ingeroepen om internationaal erkende staten te verzwakken of te vernietigen. De waarheid is dat hun bestaan een hinderpaal vormt voor de vrije exploitatie van hun natuurlijke rijkdommen of voor de verdediging van de strategische belangen van de grootmachten. Het is ook van nut voor de internationale organisaties, als voortdurend dreigement om regeringen aan hun dictaten te onderwerpen: een regering die moeilijk doet, moet vrezen dat regionalistische of separatistische eisen eerst aangemoedigd en vervolgens erkend worden…»

Tot overmaat van ramp werd die dekolonisering ideologisch aangemoedigd door de katholieke Kerk vanaf het pontificaat van Pius XI (1922-1939): de missionarissen moesten los van het koloniale bewind kunnen werken, ongebonden en… onverdedigd. De gruwelen van de Simba-opstand in het onafhankelijk geworden Congo (1964) legden, naast zoveel andere bloedige gebeurtenissen in voormalige kolonies waarvan geestelijken de slachtoffers waren, de dwaasheid van het Vaticaan bloot. Maar men volhardde in de boosheid.    

De enige echte en duurzame oplossing is bijgevolg dat de Europese naties terugkeren naar hun oude kolonies en daar het heft opnieuw in handen nemen. Dan kunnen zij een einde maken aan de ellende die er ondertussen is gaan heersen en verdwijnt vanzelf de aandrang van de plaatselijke bevolking om de zee over te steken naar wat nu in hun ogen het “land van belofte” is. En nieuwe contingenten van mannelijke en vrouwelijke missionarissen moeten vervolgens, onder de bescherming en met de hulp van het koloniale gezag, het beste van zichzelf geven om de autochtonen te bekeren van hun islamitische godsdienst en de waarheid te doen vinden in de armen van Jezus en Maria!

broeder Michel van de Triomferende Onbevlekte & redactie KCR