OP 29 oktober 2023, drie weken na het uitbreken van operatie Al-Aqsa Flood, beschreef premier Netanyahu het Israëlische leger nog als «het meest morele leger ter wereld», een kwalificatie die de voormalige Israëlische leider Ehud Barak al in 2009 gebruikte. Vandaag, na 240 dagen oorlog in Gaza, ligt die reputatie van de Israel Defense Forces volledig aan diggelen. Hamas is er in geslaagd om de wereldwijde publieke opinie te mobiliseren vóór de Palestijnse zaak en tégen de staat Israël, die door zijn brutaliteit ten aanzien van de burgerbevolking van de Gazastrook beschuldigd wordt van genocide. 

De Israëli’s slaan terug door elke vorm van kritiek op hun beleid gelijk te stellen met antisemitisme. Is er werkelijk sprake van “Jodenhaat”? Of is de kritiek gericht op het zionisme, de ideologie die aan de basis ligt van de oprichting van de joodse staat en de manier waarop die sinds 1948 functioneert?

7 OKTOBER HERBEKEKEN

Het loont de moeite om te reconstrueren wat er op 7 oktober 2023 precies gebeurd is en wat niet. Er is sindsdien namelijk veel meer duidelijkheid gekomen over de ware toedracht van de gebeurtenissen.

Hamas profiteerde van het feit dat het sabbat in Israël was en dus een vrije dag om ’s morgens vroeg een tot in de puntjes voorbereide aanval uit te voeren. Tussen 1000 en 1500 Palestijnse strijders trokken op zes punten door en over de gesofisticeerde barrière rond de Gazastrook en vielen 25 militaire doelwitten aan in de onmiddellijke omgeving van de Strook (Victoria Beaule, A detailed look at how Hamas secretly crossed into Israel, 12 oktober 2023). Documenten teruggevonden op gedode Hamas-militanten bewijzen dat de aanvallers zeer gedetailleerd op de hoogte waren van elk doelwit en van de beveiliging ervan.

Het aanvalsplan bestond uit drie fasen. Eerst en vooral kwam het er op aan om tegelijkertijd de voorposten en de bases van de Gazadivisie (verantwoordelijk voor het gebied rond de Strook) te neutraliseren en hun communicatie met de legertop te blokkeren. Vervolgens moesten de commando’s joodse militairen gevangen nemen en naar Gaza voeren, om hen nadien te kunnen ruilen met Palestijnen in de Israëlische cellen. Volgens een rapport van de VN uit juli 2023 houdt Israël 5000 Palestijnen gevangen, onder wie 160 minderjarigen en 1100 personen tegen wie geen enkele aanklacht geformuleerd werd; het zijn eigenlijk gijzelaars, door de Israëli’s enkel gebruikt om druk uit te oefenen op hun families. Tenslotte moest het IDF, dat ongetwijfeld ten oorlog zou trekken, in de Strook gelokt worden zodat de Hamasstrijders het op hun eigen terrein zouden kunnen bekampen met de bedoeling zoveel mogelijk vijanden te elimineren, gebruik makend van het immense tunnelnetwerk (cf. J. Baud, Opération Déluge d’Al-Aqsa, la défaite du vainqueur, 2024).  

De Israëlische journalisten Ronen Bergman en Yoav Zitun, verbonden aan de krant Yedioth Ahronoth, voerden een grondig onderzoek uit naar wat zich in de eerste uren en dagen afspeelde. Zij schreven hun bevindingen neer in een artikel dat op 12 januari 2024 gepubliceerd werd onder de titel The Black Time: 7 Days of Darkness. Wij baseren onze reconstructie op deze studie.

In de nacht voorafgaand aan de aanval vangen de Israëli’s signalen op dat er iets gaande is in de Gazastrook. Maar Shin Bet, de inlichtingendienst, interpreteert die signalen verkeerd: men denkt dat het om een zeer beperkte vijandelijke infiltratiepoging gaat en daarom onderneemt men weinig of niets. Om halfzeven in de ochtend vuurt Hamas plots honderden raketten af, terwijl drones de automatische mitrailleurs van de veiligheidsbarrière rond Gaza uitschakelen. De Palestijnen dringen binnen op Israëlisch grondgebied en slagen er zeer snel in om 40 % van de installaties voor bewaking en communicatie van de Gazadivisie te neutraliseren: die is daardoor grotendeels “blind” en geïsoleerd, waardoor ook het oppercommando in Tel Aviv geen zicht op de toestand krijgt, te meer omdat de drie met camera’s uitgeruste observatieballons boven de Gazastrook niet operationeel zijn...

Als reactie op de raketaanval stijgen twee Israëlische straaljagers op, maar er is niemand om ze naar de gevechtszone te leiden. Ze cirkelen drie kwartier rond en keren dan onverrichterzake terug naar hun basis.  

Hamas verovert de noordelijke grenspost van Erez en doodt of ontvoert verschillende Israëlische soldaten. Tegelijkertijd vindt een aanval plaats op de militaire basis van Zikim, op slechts 6 km van de noordgrens van de Strook. Andere strijders richten zich op de basis Re’im, waar zich het centrale commando van de Gazadivisie bevindt. De militanten zijn goed gebrieft: zij moeten zoveel mogelijk marcheren en niet lopen, zodat de drones van het IDF hen niet onmiddellijk kunnen identificeren. Het is die laatste groep aanvallers die plots op de jonge feestvierders van het Novafestival stoot: de rave party vlakbij Re’im had moeten eindigen op vrijdagavond, maar de organisatoren hadden in extremis om een verlenging gevraagd. De Hamascommando’s grijpen hun kans en ontvoeren een grote groep van deze onverwachte prooien.

Om zeven uur verschijnen de eerste Apache-gevechtshelikopters ter plaatse. De piloten zoeken contact met de leiding van de Gazadivisie, maar die wordt volop aangevallen en heeft geen enkel zicht op de situatie. Daarom proberen de piloten met hun gsm te communiceren met de veiligheidsdiensten in de kibboetsen beneden (wat tegen alle militaire procedures is). In Tel Aviv tast men volledig in het duister en nemen de paniek en de chaos toe. Om aan informatie te komen begint de generale staf op Palestijnse sociale media te surfen… Het is duidelijk dat er iets zeer ernstigs aan de gang is, maar wat precies?

DE HANNIBAL-RICHTLIJN

Zonder de situatie op het terrein te kennen mobiliseert het oppercommando reservisten en stuurt die naar het strijdtoneel, waar ze geen partij zijn voor de elitestrijders van Hamas, waarvan er steeds meer vanuit de Gazastrook oprukken. De Palestijnse aanvallers steken ondertussen autobanden in brand om een rookgordijn op te trekken tegen de Israëlische helikopters.

Ten einde raad vraagt brigade-generaal Avi Rosenfeld vanuit zijn ondergrondse commandopost in Re’im aan Tel Aviv om een interventie tegen de basis zelf, om de terroristen terug te drijven. Die beslissing zal het leven kosten aan vele Hamasstrijders, maar ook aan Israëlische militairen, bewoners van de kibboetsen en festivaljongeren.

De Israëlische generale staf, bevreesd dat de terroristen gevangenen zullen maken om ze nadien te ruilen, beveelt tegen elke prijs te vermijden dat dit zou gebeuren. Dat betekent de afkondiging van de Hannibal-richtlijn: de niet-officiële procedure om ontvoeringen met alle middelen te stoppen, zelfs ten koste van de eigen strijdkrachten. Met andere woorden: liever een dode dan een gevangengenomen soldaat. Het geheime protocol, waarover in onze westerse media nóóit gesproken wordt, kwam er nadat Israël in 2011 meer dan duizend Palestijnse gevangenen had moeten vrijlaten in ruil voor één ontvoerde soldaat die vijf jaar in Gaza werd vastgehouden.

Al de bovenstaande elementen komen samen in de fatale beslissing van de helikopterpiloten om, bij gebrek aan duidelijke orders, vrijuit te vuren op alles wat beweegt. Daarbij worden ook de auto’s onder vuur genomen met daarin de jongeren die het terrein proberen te ontvluchten, zoals later uit het onderzoek van videobeelden van het IDF blijkt. Bewoners van de kibboetsen proberen op te treden als waarnemers op de grond, maar zij scheppen alleen maar meer problemen.

In kibboets Be’eri arriveert een eenheid Merkava-tanks met aan boord erg jonge commandanten zonder gevechtservaring. Door hun oversten aan hun lot overgelaten beginnen zij te schieten op Palestijnen én Israëli’s, zoals een jeugdige vrouwelijke tankcommandant nadien toegaf. Ze liet haar 120 mm-kanon richten op huizen zonder te weten wie er binnen zat: «Zijn er daar burgers?», vroeg ze aan een kibboetsbewoner. «Dat weet ik niet, schiet gewoon!» (Keshet News, 25 november 2023).

De na 7 oktober gepubliceerde beelden van de getroffen joodse nederzettingen bewijzen overduidelijk dat de meeste huizen door tanksalvo’s vernietigd zijn (zie de foto in De actualiteit doorgelicht van november 2023: Oog om oog, tand om tand). Brigade-generaal Barak Hiram, die bij de hevige gevechten in Be’eri betrokken was, bevestigde later in een interview met The Times of Israel dat hij opdracht had gegeven om een huis in puin te schieten: «Vuur, ook al vallen er burgerslachtoffers» (6 januari 2024). Het huis in kwestie stortte volledig in; naast Hamasstrijders vielen er ook 13 burgerdoden, onder wie kinderen.   

De conclusie kan enkel zijn dat de Israëlische legerleiding die dag zwaar gefaald heeft en dat de Israëli’s zelf verantwoordelijk zijn voor heel wat van hun eigen doden. De hoofdreden voor dat falen? Een te groot vertrouwen in de superioriteit van de ultramoderne beveiligingssystemen, waardoor de generaals zich simpelweg geen voorstelling konden maken van een succesvolle grootschalige aanval door Hamas.

DE DEMONISERING VAN DE VIJAND   

Om hun genadeloze tegenaanval op Gaza te rechtvaardigen hangen de Israëlische autoriteiten meteen een zo gruwelijk mogelijk beeld op van de Hamas-operatie. Men spreekt over 1400 slachtoffers aan joodse kant (een cijfer dat later stelselmatig naar beneden bijgesteld wordt), over verkrachtingen, martelingen, onthoofdingen van baby’s en zelfs een pasgeborene die in een oven gestoken werd.

In november 2023 toont de regering aan een geselecteerd publiek van o.m. invloedrijke buitenlandse journalisten een montage van videobeelden die zouden genomen zijn door Hamasstrijders. De Britse verslaggever Owen Jones, nochtans bekend als pro-Israël, stelt vast: «De compilatie bevat geen enkele scène van onthoofding van levende individuen, er is geen enkel element dat toelaat de beschuldiging van foltering te staven. Er zijn geen beelden van verkrachtingen of seksueel geweld. Er is geen enkele scène die Hamas toont bij het doden van kinderen» (gepubliceerd op YouTube: watch?v=mc5iG3DX7ho&ab_channel=OwenJones).

Verschillende ontvoerde Israëli’s die later vrijgelaten werden, getuigen dat de Hamasstrijders hen humaan behandelden: «De mannen van Hamas behandelden ons heel menselijk. […] Ze gaven ons af en toe te drinken en toen ze zagen dat wij nerveus waren, kalmeerden ze ons» (Yasmin Porat); «De gevangenen kregen medische zorgen en werden gevoed met hetzelfde brood, dezelfde plattekaas en dezelfde komkommermaaltijd als hun bewakers» (Yocheved Lifschitz); «Gelukkig hebben ze tijdens hun gevangenschap geen vreselijke dingen meegemaakt. […] In tegenstelling tot wat wij vreesden, waren zij niet het slachtoffer van de verschrikkelijke praktijken die wij ons ingebeeld hadden» (een familielid van Ruth Munder).

Die positieve getuigenissen vallen niet in goede aarde bij de gezagsdragers in Israël. In de pers wordt opgeroepen om «de gijzelaars en hun familieleden hun mond te laten houden» (Israel should’ve shut the mouths of hostage families, i24 News, 23 november 2023).

Als men logisch nadenkt, is het niet meer dan normaal dat Hamas zijn gevangenen goed behandelt, want zij moeten in een later stadium kunnen geruild worden. Maar al die getuigenissen doorprikken het officiële discours van de Israëlische overheid, die de Palestijnse milities al decennialang afschildert als bloeddorstige monsters («Beesten in mensengedaante», zegt Defensieminister Yoav Gallant).  

Daarom worden zowel in Israël zelf als in het Westen campagnes opgezet om gefingeerde gruweldaden van Hamas te propageren.

Op 28 december van vorig jaar duikt in The New York Times het verhaal op van een zekere “Sapir”, die beweert de enige getuige te zijn van een schokkend schouwspel: «drie vrouwen die verkracht werden en terroristen die rondliepen met de afgehakte hoofden van drie andere vrouwen». De Israëlische politie kan echter geen enkel spoor vinden van deze slachtoffers en er is geen enkel geval gerapporteerd van op 7 oktober onthoofde vrouwen. De Amerikaanse journalisten Max Blumenthal en Aaron Maté spitten de affaire tot op de bodem uit en komen tot het besluit dat alles op pure fantasie berust (Screams without proof: questions for NYT, in The Grayzone, 10 januari 2024). De krant haalt het verhaal daarop stilzwijgend van zijn site.

Een ander voorbeeld. Op 18 oktober 2023 deelt de Israëlische mensenrechten-advocate Brooke Goldstein op sociale media een video van een zwangere vrouw van wie de buik opengesneden wordt. «De vreselijkste beelden die ik ooit gezien heb», waarschuwt ze. «Dit is wat Palestijnse Hamas-nazi’s doen met een zwangere vrouw.» Maar de verantwoordelijken van kibboets Be’eri, waar het drama zou plaatsgevonden hebben, verklaren aan de krant Haaretz dat ze van niets weten. Later blijkt dat de video in kwestie uit 2018 dateert en dat het gaat om een misdaad gepleegd door leden van de Mexicaanse organisatie La Guardia Guerrerense.

In beide gevallen is het doel niettemin bereikt: de publieke opinie onthoudt dat Hamas een afschuwelijke moordenaarsbende is.

Voor alle duidelijkheid willen we onderstrepen dat dit tijdschrift de Hamasstrijders zeker niet beschouwt als engelen die geen misdaden op hun geweten hebben. Maar de waarheid heeft haar rechten. Alleen een onafhankelijk, internationaal onderzoek kan licht werpen op wat er op 7 oktober precies gebeurd is. Maar net van zo’n onpartijdig onderzoek wil de regering-Netanyahu absoluut niet weten.

EEN TERRITORIAAL CONFLICT

Hamas, steevast door de zionisten weggezet als een antisemitische terreurbeweging, werd in 1987 opgericht met als programma het herstel van de Palestijnse soevereiniteit over heel Palestina, dat wil zeggen «from the River to the Sea», van de rivier de Jordaan tot de Middellandse Zee. De Palestijnse bevolking is sinds 1948 stelselmatig verdreven uit haar historisch woongebied en dat onrecht wil Hamas gewapenderhand herstellen, net zoals de PLO van Yasser Arafat dat deed.

De uitspraak van de Frans-joodse politicus Meyer Habib dat de Palestijnse strijd «geen territoriale oorlog is, maar een godsdienstoorlog» (18 november 2014) is fundamenteel onjuist: het is net het omgekeerde. Sjeik Ahmad Yassin, de oprichter van Hamas (die in 2004 door Israël geëlimineerd werd), verklaarde in december 2000: «Het conflict is niet van religieuze aard. Wij respecteren alle godsdiensten en wij onderhouden goede relaties met alle godsdiensten. De kwestie heeft betrekking op een agressie. Er is een agressor, die ons heeft aangevallen, die ons heeft verbannen, die onze huizen en ons land in beslag heeft genomen. Wij moeten ons verzetten en onze rechten terugwinnen.»

Het charter van Hamas uit 2017 verwoordt dezelfde visie: «Hamas bevestigt dat het conflict betrekking heeft op het zionistische project en niet op de Joden omwille van hun godsdienst. Hamas strijdt niet tegen de Joden omdat zij joods zijn, maar tegen de zionisten die Palestina bezetten. Het zijn de zionisten die voortdurend het jodendom en de Joden gelijkstellen met hun koloniaal project en hun onwettelijke entiteit» (artikel 16). Israël wordt door de Palestijnse organisatie en zijn bondgenoten altijd aangeduid met de term «zionistische entiteit». 

Betekent dit dat Israël in de Palestijnse optiek van de landkaart moet verdwijnen? De Israëli’s stellen het zo voor, maar dat klopt niet (meer). In een «opvallende koerswijziging» (dixit de Britse  academicus Azzam Tamimi, gespecialiseerd in de Palestijnse kwestie) heeft Hamas zijn objectief in 2017 aangepast aan de realiteit. Het wil “enkel” nog de terugtrekking van de zionistische staat binnen de grenzen van 1949, d.w.z. de grenzen die als gevolg van de Onafhankelijkheidsoorlog van Israël tot stand kwamen en aanvaard werden door zijn verslagen Arabische buren. Want de veroveringen die het Israëlische leger tijdens de Zesdaagse Oorlog van 1967 gedaan heeft – de Gazastrook, de Westelijke Jordaanoever, Oost-Jeruzalem, de Golanhoogten en de Sinaï, een verviervoudiging van het grondgebied van Israël – werden internationaal niet erkend: resolutie 242 van de Veiligheidsraad stelt dat Israël zich uit die gebieden moet terugtrekken om tot een duurzame vrede in het Midden-Oosten te kunnen komen.

Dat dit mogelijkheden biedt, bewijst het Egyptisch-Israëlisch vredesakkoord van 1979: Sadat had de Sinaï heroverd tijdens de Jom-Kippoeroorlog van 1973, Israël legde zich bij de feiten neer en trok zich terug, een overeenkomst kon tot stand komen. Maar op die uitzondering na neemt Israël een onverzoenlijk standpunt in. Het meet zich een uitzonderingspositie aan en legt alle VN-resoluties al decennialang naast zich neer.

EEN LAND ZONDER VASTE GRENZEN

Men verwijt de Palestijnen vaak dat zij de staat Israël niet willen erkennen, maar dat heeft een reden: het land heeft geen duidelijk vastgestelde grenzen. Het is wellicht het enige land ter wereld dat zijn grenzen nooit nauwkeurig heeft gedefinieerd.

«Op 12-14 mei 1948, juist voor de uitroeping van de onafhankelijkheid, discussieerde de voorlopige Israëlische regering langdurig over deze kwestie. Op voorstel van Ben Gourion besloot men uiteindelijk met vijf stemmen tegen vier om geen grenzen te bepalen, met het idee – toen al – om de grenzen die de Verenigde Naties hadden vastgesteld te verruimen» (Shelley Kleiman, The State of Israel Declares Independance, 27 april 1999). 

Bij gebrek aan precies afgelijnde grenzen is het voor Hamas onmogelijk om de Israëlische staat te erkennen: het zou kunnen betekenen dat men de zionistische soevereiniteit over de bezette gebieden erkent en ze dus wettelijk niet meer kan opeisen! «Zij vragen ons om Israël te erkennen zonder ons te zeggen over welke grenzen zij spreken. Laat ons eerst debatteren over de grenzen en daarna zullen wij het hebben over de erkenning» (Dr. Mahmoud Ramahi, Palestijns volksvertegenwoordiger voor Hamas, in 2006).

Hamas voert dus geen godsdienstige oorlog, maar een territoriale. Het Palestijnse verzet heeft als doelstelling de resoluties van de VN te doen respecteren om zijn ontroofde gebieden terug te krijgen. Israël van zijn kant roept voor zijn politiek juist wel godsdienstige motieven in, zeker onder Benjamin Netanyahu, die een aanhanger van het “religieuze zionisme” is. Die strekking, die sterk aanwezig is binnen de Israëlische samenleving, beschouwt Eretz Israël (het land van Israël) als een geschenk van Jahweh waarop de Joden bijgevolg recht hebben. De wet van God wordt zo boven de wet van mensen geplaatst.

Op 17 oktober 2023 duidde de eerste-minister het Israëlisch-Palestijnse conflict als «een gevecht tussen de kinderen van het licht en de kinderen van de duisternis, tussen de menselijkheid en de wet van de jungle». Elf dagen later hield hij een toespraak op een legerbasis in Tel Aviv en vergeleek hij de Palestijnen met de Bijbelse stam van de Amalekieten: «Jullie mogen niet vergeten wat Amalek jullie heeft aangedaan!» De Amalekieten vielen de Hebreeën in de rug aan toen zij na de uittocht uit Egypte naar het Beloofde Land trokken, waarop Mozes sprak: «Omdat Amalek de hand heeft durven opheffen tegen de troon van de Heer, zal de Heer strijd voeren tegen Amalek, in alle komende generaties.» De profeet Samuël gaf koning Saül namens Jahweh zelfs het bevel om de hele stam uit te roeien: «Zonder genade moet ge mannen en  vrouwen, kinderen en zuigelingen, runderen en schapen, ezels en kamelen ombrengen» (1 Sm 15, 3).

Als het dat is wat Netanyahu zijn troepen voorhoudt, moeten we niet verwonderd zijn dat er ondertussen in de Gazastrook al 35.000 Palestijnen gedood zijn, onder wie 14.000 kinderen…

WERELDWIJDE PROTESTEN

Dat Israël het internationale recht zo koudweg naast zich neer kan leggen, komt omdat het door dik en dun gesteund wordt door zijn machtige “peetvader”, Amerika, dat zelf afstand genomen heeft van dat recht.

Na de Tweede Wereldoorlog werd gestreefd naar een op het RECHT gebaseerde orde (law-based order), met de bedoeling om via de Verenigde Naties en andere instellingen een internationale wetgeving tot stand te brengen die zou dienen om conflicten op te lossen. Washington promootte echter steeds meer een op REGELS gebaseerde wereldorde (rules-based order). Welke regels? De Amerikaanse! Die koerswijziging liet de VS toe om geen rekening meer te houden met resoluties van de VN of de jurisdictie van het Internationaal Gerechtshof in Den Haag… vooral als die betrekking hebben op beschermeling Israël!

Die gang van zaken, die een typisch kenmerk is van het streven van Washington naar de wereldhegemonie, botst op steeds meer weerstand van landen als Rusland en het globale Zuiden, die genoeg hebben van de uitzonderingspositie die de Amerikanen – en de Israëli’s – zichzelf toekennen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het bloederige optreden van Israël in Gaza voor velen de spreekwoordelijke druppel is en dat de zionistische staat met zo’n grote felheid aan de schandpaal genageld wordt.

“Antisemitisme!” roepen Jeruzalem en Washington in koor. Maar die vlieger gaat niet op.

Op 27 april jl. publiceerde de joodse student Ian Berlin een opiniestuk op CNN onder de titel: I’m a Jewish student at Yale. Here’s what everyone is getting wrong about the protests. Daarin schrijft hij:

«Wanneer mensen pro-Palestijnse demonstranten gearresteerd zien worden op hetzelfde moment dat president Joe Biden en anderen waarschuwen voor een toename van antisemitisme op universiteitscampussen, passen ze dezelfde versleten analyse – zgn. antisemitische pro-Palestijnse activisten tegenover Joodse pro-Israël activisten – toe op Yale. Als vierdejaarsstudent aan Yale vind ik deze karakterisering zeer frustrerend, omdat ze niet verder van de waarheid kan af staan. Bij elke gelegenheid ben ik een gemeenschap van activisten en organisatoren tegengekomen die staat te popelen om te luisteren, bereid is om te leren en toegewijd is om joodse stemmen en perspectieven op te nemen.

«De protesterende gemeenschap heeft bv. geluisterd naar joodse stemmen bij de collectieve besluitvorming over de te gebruiken taal: ze ging akkoord om geen liederen te zingen zoals “Er is maar één oplossing: Intifada! Revolutie!", dat sommige joodse studenten een onveilig gevoel gaf.

«De organisatie “Joden van Yale voor een wapenstilstand” bestaat vanwege – en niet ondanks – onze joodse waarden. Wat betreft de kwestie van desinvestering bv. leert de Talmoed ons dat we geen wapens mogen verkopen aan mensen van wie we vermoeden dat ze die op een misdadige manier gaan gebruiken. Daarom hebben we de plicht om actie te voeren tegen de productie en verkoop van militaire wapens die anderen doden, inclusief de wapens die Palestijnen doden.

«Volgens een recent VN-rapport staan meer dan 1 miljoen mensen in Gaza op de rand van de hongerdood en zijn hulpverleners nog steeds ondersteboven nadat eerder deze maand zeven medewerkers van de “World Central Kitchen” werden gedood tijdens een Israëlische luchtaanval.

«Op Yale blijven organisatoren van alle geloofsovertuigingen bouwen aan een gemeenschap die toegewijd is om vooruitgang te boeken in samenwerking met, en niet in verzet tegen, joodse studenten.»

Bovenstaande tekst is vooral belangrijk omdat hij het verzinsel doorprikt dat de wereldwijde protesten ingegeven zijn door Jodenhaat. Die interpretatie komt Netanyahu en zijn haviken maar al te goed uit en daarom wordt ze door de oppermachtige Israëlische lobby in de VS, AIPAC (American Israel Public Affairs Committee), via de persorganen verspreid en aangedikt. De overgrote meerderheid van de Amerikaanse politici is schatplichtig aan die lobby, de Republikeinen zelfs nog meer dan de Democraten, en danst naar de pijpen ervan.

Toen de invloedrijke Speaker of the House Mike Johnson op 5 april Columbia University bezocht, sprak hij de actievoerders toe en haalde nog maar eens het verzonnen verhaal van de 40 baby’s tevoorschijn: «Zuigelingen werden door die wilden [van Hamas] gekookt in ovens!» Liegen en blijven liegen, er blijft altijd wel iets van hangen! Goed om weten: AIPAC doneerde in 2023 het bedrag van 95.000 dollar aan Johnson (bron: Al Jazeera, overgenomen in het Wikipedia-artikel over de Speaker).

Het opiniestuk van student Ian Berlin maakt echter gelukkig ook duidelijk dat niet alle Israëli’s over dezelfde kam mogen geschoren worden. Sterker nog: de Israëlische samenleving is totaal verdeeld over de oorlog, de strategie en de doelstellingen. En dat voorspelt niet veel goeds voor de afloop. Zoals Christus gezegd heeft: «Ieder rijk dat inwendig verdeeld is, zal verwoest worden; en iedere stad of woning die inwendig verdeeld is, zal geen stand houden» (Mt 12, 25).

redactie KCR