Christus heeft de wereld overwonnen door liefde

WE vieren vandaag Jezus Christus, Koning der koningen en Heer der heren, om te spreken zoals in de Apocalyps. Het is een heel belangrijk feest dat uit de hedendaagse devotie lijkt te zijn verdwenen, terwijl de instelling ervan van zeer recente datum is : paus Pius XI voerde het feest in 1925 in. Vanwaar dat gebrek aan belangstelling ?

Dat is heel eenvoudig : het feest is te militant. Het is alsof we ons vóór de strijd in een kamp bevinden, waar men applaudisseert voor de leider die ons morgen met de meest geduchte gevechten tot de overwinning moet voeren. Ja, Christus is Koning en bezit een Rijk, Hij heeft zijn legers en Hij levert doorheen de geschiedenis een strijd, en tot deze strijd roept Hij ons op. Het gaat om een gevecht en om een overwinning die behaald moet worden op de slechte machten.

En daarover willen onze moderne pseudo-theologen, met hun zogenaamde historische heerschappij van Christus over de geschiedenis, niet alleen het stilzwijgen bewaren, maar ze ontkennen ook de waarheid ervan. De heerschappij van Christus zoals men ons die momenteel voorstelt, is een gnostisch droombeeld, een valse beschouwing van de Hemel. Men voert ons naar de hoogten waar deze vage Christus troont, op wie de wereld in zijn algemene en noodzakelijke mars afstevent, met zijn vooruitgang, met zijn groeiende vrijheid zoals Teilhard de Chardin het formuleert. Het is helemaal niet de Hemel die men aanschouwt : in werkelijkheid doen deze theologen ons de mens aanbidden, de wereld, de geschiedenis, de vooruitgang, de vrijheid. Ze doen ons Satan aanbidden en de werken van Satan eren, alsof die toebehoorden aan Christus.

Om deze ketterij te beantwoorden zou ik jullie Christus-Koning willen laten aanschouwen en doen begrijpen welk het onderricht, de onfeilbare openbaring is die ons in de liturgie van vandaag wordt gegeven.

Het is absoluut zeker, vanaf het Oude Testament, dat de Wijsheid van God, het Woord van God, de wereld geschapen heeft met de Vader, dat Hij de wereld beheerst, dat Hij hem leidt volgens hun gemeenschappelijke wil. Maar dit uitgangspunt vraagt om een aanvulling. Vermits er een plan van God in deze wereld bestaat, verwachten we te weten wat dat plan is.

Welnu, hier volgt het. Het is een ontroerende nieuwigheid die de Bijbel ons openbaart, vanaf Genesis tot aan het laatste hoofdstuk van de Apocalyps, dat wil zeggen vanaf de eerste tot de laatste bladzijde van de Bijbel : dit Woord Gods, deze Meester, deze Heer, deze Vorst, die God zelf is, is de Mensenzoon. Het is Jezus van Nazareth. Dat God Heer is, dat weten we maar al te goed ! Maar zeggen dat deze mens die men ontmoet heeft in de straten van Nazareth of Jeruzalem, deze man die uitwendig de zwakheid van een mens vertoont en ons heel nabij is, als een broer, dat die ook de sleutels van de geschiedenis in handen heeft en als een leider de wil van God volbrengt : dat is nieuw ! Hij is het die de wereld rondom zich gaat samenbrengen en alles wat niet met Hem zal zijn zal vernietigd worden. Dát is wonderlijk ! Ziedaar de wonderlijke openbaring, ziedaar wat we vandaag eren.

En wie niet met Hem is, is tegen Hem. Het is dus wel degelijk een strijd vermits Hij gekruisigd sterft en glorierijk verrijst om zijn vijanden te verpletteren. En tot aan het einde der wereld verzamelt Hij achter zich hen die voor Hem partij hebben gekozen – de partij van God – en Hij verbindt er zich toe alle machten van de hel te veroordelen, alsook hen die zich in hun dienst tegen Hem hebben ingeschreven.

Jullie zien dus goed dat Christus-Koning de openbaring is van de strijd die het goede tegen het kwade voert tot aan het einde der wereld. Hij die tegen Hem is, is tegen God. De geschiedenis vordert naarmate zij zich in zijn voetspoor voltrekt. De geschiedenis trappelt ter plaatse, brengt mensen in verwarring en leidt tot hun eeuwige veroordeling naarmate zij zich tegen Hem richt. Hij is het vast punt van het heelal. Vanuit Hem voltrekt zich de wil van God in de geschiedenis, en dus door middel van zijn Kerk die Hij gesticht heeft, en door de Christenheid die Hem openlijk trouw is.

Ziedaar waarom Jezus Koning is en waarom Hij de wereld zijn wet zal opleggen, zelfs door toedoen van vredelievende wapens, als een man die God is, als een man die sterker is dan zijn vijanden en die, uiteindelijk, door God zelf zal uitgeroepen worden tot Koning der koningen en Heer der heren. Ja ! Dat is de openbaring !

We hebben werkelijk gans ons geloof nodig om dit te geloven. Waar bevindt zich vandaag dit Koninkrijk van Christus ? De progressisten over wie ik daarstraks sprak hebben snel een oplossing gevonden. Het koninkrijk van Christus vandaag ? « Maar », zeggen ze, « dat is het ganse heelal. » De volgelingen van Christus ? « Maar dat zijn alle mensen van elke godsdienst, elke obediëntie, elke beweging. » De overwinning van Christus ? « Dat is de betekenis zelf van de geschiedenis. » Dit is al te gemakkelijk ! Dit is in werkelijkheid een geloofsafval.

Neen, de overwinning van Christus is de overwinning van de waarheid en van het leven. Het is de overwinning van de heiligheid en de genade, van de rechtvaardigheid, de liefde en de vrede. Het is dus de vooruitgang van het Evangelie. Deze overwinning van Christus legt ons een dagelijkse strijd op. Men moet Hem trouw zijn ten koste van talrijke ontzeggingen. Dit zijn de echte christenen, dit zijn zij die vandaag naar waarheid Christus-Koning gaan vieren. Het zijn degenen die zich aan Hem hechten, aan deze man en aan de Kerk die Hij gesticht heeft en die gans hun leven, al hun vermogen om lief te hebben, al hun vermogen tot heiligheid in zijn dienst stellen.

Dit nieuwe rijk zal groeien en voortgang maken doorheen beproevingen en vervolgingen, tot de ergste botsingen van de eindtijd toe waarover de Apocalyps ons spreekt en waarvan de Kerk op miraculeuze wijze zal bevrijd worden. Dat is wat ons raakt en waarover we ons moeten bezinnen aan het einde van dit liturgisch jaar.

Alvorens onze blik naar de Hemel te richten, kijken we een laatste keer naar deze aarde die het toneel vormt van een vreselijke strijd, waarbij we nood hebben aan de vertroostingen van de Kerk omdat we beproefd worden en omdat dit Koninkrijk van Christus ons niet echt lijkt te zegevieren. Om ons geloof te steunen, voor de versterking van onze hoop, hebben we er nood aan te mediteren over de zekere en onbetwistbare overwinning van Jezus Christus. Hij zegeviert, Hij zal zeker zegevieren.

Ja, we hebben er nood aan dat de liturgie ons dit herbevestigt om niet te vervallen in dat zwart pessimisme dat onze moderne progressisten kenmerkt. Want eigenlijk halen ze alleen maar heel de doctrine, de liturgie, de discipline en de moraal overhoop, proberen ze alleen maar alles te doen om aan de moderne wereld te behagen omdat ze ervan overtuigd zijn dat de Kerk, zoals ze is, op haar ondergang afstevent, dat Christus bezig is zijn Rijk te verliezen. Het ontbreekt hen aan geloof ! Ze weigeren te geloven dat Jezus sterker is dan alles, dat zijn rijk voor altijd zal zegevieren.

Rest mij te zeggen waarom het Koninkrijk van Christus eeuwig zal blijven bestaan. Omdat dit Koninkrijk een koninkrijk van liefde is. Omdat dit Koninkrijk gevestigd is op de gekruisigde Christus die zijn armen opent en uitstrekt naar de ganse wereld in een gebaar van vrede en verzoening, en omdat de mensen door deze genade van God, door de H. Geest uitgenodigd worden om zich te bekeren en omdat ze ongelukkig zijn ver van Hem. Alle andere machten, alle andere heerschappijen kunnen slechts blijven bestaan door macht, door de macht van wapens, door geweld, door politie en concentratiekampen. Maar Hij, Christus, blijft mysterieus de harten tot zich trekken door de overweldigende stroom van liefde die uit zijn doorboord Hart komt.

Om die reden zijn we fier op onze Koning. Zelfs als het Koninkrijk van Christus opmerkelijke tegenslagen ondergaat, zelfs als we op sommige momenten bang zijn voor zijn toekomst : laten we geloven ! Christus heeft de wereld overwonnen, Hij heeft de wereld door liefde overwonnen. Laten we dus deze Christus bezingen die zo waardig is onze aanvoerder te zijn. Bezingen we Hem en vragen we aan de Vader dat Hij het uur van zijn eeuwige en universele triomf bespoedigt !

Abbé Georges de Nantes
uittreksels uit de homilie van 29 oktober 1967