“Niet onfeilbaar” betekent “feilbaar”

DE katholieke Contrareformatie in de 21ste eeuw verzet zich tegen de nieuwlichterijen van Vaticanum II en van de pausen die er zich op beroepen om de leer van de Kerk wezenlijk te veranderen. Het is onze overtuiging dat een Derde Vaticaans Concilie noodzakelijk is om de dwalingen van het Tweede te herroepen en de Kerk weer gezond en bloeiend te maken.

Waar halen wij het recht vandaan om het “ grootste concilie aller tijden ” (1962-1965) te bekritiseren ?

Abbé Georges de Nantes (1924-2010) heeft altijd ronduit erkend dat Vaticanum II een onfeilbare leer had kunnen voorhouden en aan alle gelovigen opleggen. Een grondige studie van de akten van het Concilie brengt weliswaar veel onregelmatigheden in het verloop van de zittingen en in de afkondiging van de documenten aan het licht, maar dat neemt niet weg dat Vaticanum II, juridisch gezien, het volle vermogen bezat om onfeilbare beslissingen te nemen : het was formeel op correcte wijze bijeengeroepen en alle bisschoppen waren rondom de Opperherder verzameld.

« Een concilie bezit de hoogste macht over heel de Kerk. Als het bestaat uit de Paus, die er het hoofd en de leider van is, en uit de bisschoppen die door hem en onder zijn gezag zijn verenigd als een soeverein bestuurscollege, dan is er geen enkele instantie waarbij men beroep zou kunnen aantekenen tegen de beslissingen ervan. Een concilie is rechter over alles en allen en het kan door niemand op welk punt dan ook worden geoordeeld. »

Heeft abbé de Nantes dat geschreven ? Ja. Maar hoe kan men dan uitleggen dat hij zich altijd tegen het Tweede Vaticaans Concilie verzet heeft, zelfs nog voor de afsluiting ervan ? Heel eenvoudig : macht kunnen uitoefenen is één ding, van die macht effectief gebruik maken is iets heel anders. Op juridische basis stellen dat Vaticanum II het vermogen bezat om onfeilbare uitspraken te doen, volstaat niet om aan de akten van het jongste Concilie onfeilbaarheidswaarde toe te kennen. « De concilievaders moeten bewust van hun onaantastbare macht gebruik maken, volgens alle voorwaarden van haar wettelijke uitoefening. De vraag is dus of die menselijke, feilbare gezagsdragers al dan niet het onfeilbare gezag van God in hun onderrichtingen en besluiten hebben willen betrekken. »

Welnu, men kan alleen maar vaststellen dat Vaticanum II zijn macht niet heeft willen uitoefenen. Paus Joannes XXIII heeft dat zo gewild toen hij het Concilie bijeenriep. « Tijdens de openingszitting op 11 oktober 1962 kregen de concilievaders te horen dat zij geen dogmatische arbeid moesten verrichten, geen goddelijke waarheden moesten vaststellen, geen eigentijdse dwalingen aan het licht dienden te brengen en vooral : niemand moesten veroordelen. » Maar de opgesomde zaken zijn nu juist de noodzakelijke kenmerken om van een besluit van het plechtige of buitengewone leergezag te kunnen zeggen dat het onfeilbaar is ! De beslissing van Joannes XXIII werd bekrachtigd door zijn opvolger, Paulus VI, bij de opening van de tweede zitting.

We weten dat geen enkele van de akten van Vaticanum II openlijk onfeilbaar verklaard werd ! Iedereen kan dat gemakkelijk nagaan. Abbé de Nantes besluit daarom : « Voor de eerste keer in de geschiedenis van de Kerk heeft het opperste leergezag, op het moment dat het een plechtig concilie hield, zijn onfeilbaar gezag uitgeschakeld. Het wilde niet met alles wat in zijn vermogen lag streven naar het vinden en proclameren van de goddelijke Waarheid. »

Op de vraag : « Zijn de akten van Vaticanum II theologisch onfeilbaar ? » moet dus geantwoord worden : « Neen, omdat het Concilie, in tegenstelling tot zijn recht – en, naar het lijkt, ook in tegenstelling tot zijn plicht – zijn rechtsmacht niet heeft willen en ook niet heeft kunnen uitoefenen in de “ plechtige en buitengewone ” vorm die eigen is aan deze opperste instantie. De akten van Vaticanum II zijn bijgevolg niet gewaarborgd door de absoluut onfeilbare bijstand van de H. Geest. »

Wie schermt met het argument dat het gewone leergezag ook onfeilbaar kan zijn wanneer een bepaalde uitspraak door iedereen en overal wordt geloofd, vergeet één ding : dat zo’n uitspraak ook sinds altijd moet geloofd zijn. En dat is met de leerstellingen van Vaticanum II helemaal niet het geval ! Dat alle bisschoppen vandaag akkoord gaan met de nieuwe leer die door het Tweede Vaticaans Concilie aan de Kerk werd opgedrongen, volstaat dus niet om aan die leer een onfeilbaar karakter toe te kennen.

Besluit : de akten van Vaticanum II en al de akten van het leergezag die eruit volgen, zijn niet onfeilbaar. En als ze niet onfeilbaar zijn, betekent dit dat ze feilbaar zijn en dat elke gelovige het recht heeft om ze af te wijzen als tegengesteld aan de katholieke leer van altijd.

broeder Pierre van de Transfiguratie
Hij is verrezen ! nr. 133, januari-februari 2025