Rotte vruchten
DERTIEN jaar nadat het misbruikschandaal rond Mgr. Roger Vangheluwe de Kerk in België op haar grondvesten deed daveren, lijkt de recente VRT-reeks Godvergeten voor een naschok te zorgen die fataal kan zijn voor haar verder functioneren. Zij dreigt het laatste greintje morele geloofwaardigheid te verliezen nu slachtoffers van misbruik door geestelijken uitgebreid hun verhaal komen doen.
Natuurlijk moeten kritische vragen gesteld worden bij het waarheidsgehalte van sommige “ getuigenissen ”. Natuurlijk hebben de bisschoppen al jarenlang geprobeerd om te gaan met de schandalen en een klimaat van transparantie te scheppen. Natuurlijk mag men niet alle geestelijken over dezelfde kam scheren en elke priester van immoreel gedrag verdenken (arme pastoors en paters die een heilig leven leiden in zuiverheid en zelfvergetelheid !). Maar de impact van deze documentaire reeks op de modale Vlaming is zo groot dat elke zin voor nuance en alle goedbedoelde kerkelijke initiatieven erdoor weggevaagd worden. Wat bij de mensen overheerst, is walging en woede.
En achter de schermen wrijven de eeuwenoude vijanden van de Kerk zich in de handen en maken zich klaar om de doodsteek toe te brengen. Op hun programma : opheffing van de financiering van de katholieke eredienst en haar bedienaars, afschaffing van het vak Rooms-katholieke godsdienst in het officiële onderwijs, liquidatie van het vrij onderwijs door de netten te fusioneren tot één enkele “ pluralistische ” onderwijsvorm. De toekomst zal uitwijzen of zij in hun opzet zullen slagen en een grondwetswijziging kunnen forceren. Maar dat de Kerk in de hoek zit waar de klappen vallen, is wel duidelijk.
Wat wij vandaag meemaken, is de zware straf voor wat zestig jaar geleden op het getouw gezet werd : de hervormingsgezinde vaders van « het grootste Concilie aller tijden » dwongen de Kerk ertoe te huwen met de wereld. Dat godslasterlijke “ huwelijk ”, waarbij de Kerk haar Bruidegom Jezus Christus diende te verloochenen en zich moest prostitueren, heeft alleen maar rotte vruchten van perversie voortgebracht : men vergat elke voorzichtigheid en liep de wereld achterna, deelde in de zondigheid ervan en vierde zijn lusten bot. Tekenend is wat Vangheluwe zei in een tv-interview één jaar na zijn ontslag : « Het was een relatietje, dat was niet zo abnormaal in die tijd. » In die tijd én tot op vandaag, laten we ons daarover maar geen illusies maken.
En men beeldde zich in dat dit alles kon gebeuren zonder Gods toorn op te wekken en zijn vervloeking af te roepen.
Het volstaat niet dat de Kerk het boetekleed aantrekt en door het stof gaat : een grondige hervorming in capite et in membris, “ in hoofd en ledematen ”, is noodzakelijk. Niet op de manier die de Synode over de synodaliteit propageert en die het kwaad alleen maar erger maakt. Wel door de cultus van de Mens, opgelegd door Vaticanum II, af te zweren en te vervangen door wat altijd de hoofdzaak geweest is en moet zijn : de eredienst van God.
redactie KCR
Hij is verrezen ! nr. 126, november-december 2023