Kindermoord

IN 1990 dreef de Belgische vrijmetselarij een al lang beraamd plan door : de wettelijke goedkeuring van abortus. De “ wet op de zwangerschapsafbreking ” werd ingediend door de PS-er Roger Lallemand, lid van de Brusselse loge Les Amis Philanthropes, en de liberale politica Lucienne Herman-Michielsens, voorvechtster van de grondwettelijke erkenning van de vrijzinnigheid (op gelijke voet met de erkende erediensten). De wet werd goedgekeurd met een wisselmeerderheid : de christendemocraten in de regering Martens VIII stemden tegen, de socialisten en de liberale oppositie vóór.

Sindsdien kan iemand die een abortus uitvoert of ondergaat tot aan de twaalfde week van de zwangerschap niet meer strafrechtelijk vervolgd worden. Maar ook na die periode kan een ongeboren baby gedood worden « als het voltooien van de zwangerschap een ernstig gevaar inhoudt voor de gezondheid van de vrouw of als vaststaat dat het kind dat geboren zal worden, zal lijden aan een uiterst zware kwaal die als ongeneeslijk wordt erkend op het ogenblik van de diagnose ». Onnodig te zeggen dat die formulering de deur openzet voor alle mogelijke misbruiken. In het laatst aangehaalde geval is “ zwangerschapsafbreking ” zelfs mogelijk tot de 40^ste week, dus op een voldragen baby die op het punt staat geboren te worden !

Koning Boudewijn weigerde zijn handtekening te zetten onder de abortuswet, wat tot een kortstondige constitutionele crisis leidde. De vorst maakte daardoor het hele land duidelijk dat het hier niet om een fait divers ging en dat hij zijn katholiek geloof ernstig nam ! Wilfried Martens bedacht in overleg met enkele grondwetspecialisten een oplossing : de regering verklaarde dat de koning tijdelijk « in de onmogelijkheid verkeerde om te regeren », waarop alle ministers – ook de christendemocraten, van wie er geen enkele ontslag nam – zelf de wet ondertekenden.

En de Belgische bisschoppen ? In plaats van koning Boudewijn te steunen, probeerde kardinaal Danneels hem net te overtuigen om de wet wél te ondertekenen. Dat werd veel jaren later bevestigd door verschillende ministers van Staat en gepubliceerd door De Standaard (5 april 2015). De kardinaal wou zich niet verzetten tegen een “ democratische ” beslissing. Maar sinds wanneer zijn de wetten van God onderworpen aan de parlementaire dictatuur van de 51 %?

In 2018, toen abortus uit het Strafwetboek werd gehaald en in een aparte wet ondergebracht, gaf de Belgische bisschoppenconferentie een voorzichtige verklaring uit. Onze prelaten « betreurden » de schrapping, want zo zou abortus – kindermoord ! – geen uitzondering meer zijn, maar een medische ingreep en een recht. Hun woordvoerder Geert De Kerpel zei dat « vrouwen hiervan het grootste slachtoffer zouden worden, omdat wanneer abortus slechts als een medische handeling zou worden beschouwd hun ontreddering en eenzaamheid niet meer serieus zou worden genomen » (vrtnws van 4 juli 2018). En dat was het dan.

In april van dit jaar boog de Kamer zich over de aanbevelingen van een wetenschappelijk comité aangaande de abortuswet. De “ experts ” werden aangesteld door de rectoren van de zeven Belgische universiteiten die een volledige medische opleiding aanbieden, met daarbij natuurlijk ook de KULeuven voor wie de “ K ” nog enkel dient om te verwijzen naar een prestigieus verleden en zo buitenlandse studenten te lokken.

De specialisten in het « intentioneel beëindigen van een zwangerschap die de dood van het embryo of de foetus veroorzaakt » (uiteraard zijn de woorden “ kind ” of “ mens ” taboe) stelden voor om de abortustermijn te verlengen van twaalf naar achttien weken en adviseerden bovendien om niet alleen medische aandoeningen als reden te aanvaarden, maar ook mentale problemen. De Vivaldi-regering wil de aanpassingen doorvoeren en negeert daarbij de CD&V, die niets beter wist te vinden dan te pleiten voor... veertien weken. De christendemocraten hebben indertijd al gecapituleerd, het enige wat ze nog kunnen is achterhoedegevechten leveren. Hoeveel kiezers in het ooit zo katholieke Vlaanderen liggen trouwens nog wakker van de abortuskwestie ?

Onze bisschoppen konden niet anders dan een standpunt in te nemen, maar iedereen en al zeker de Loge wist vooraf dat het geen donderpreek zou worden, maar hoogstens een bedeesd geblaat. Op 26 april publiceerde kardinaal De Kesel namens de bisschoppenconferentie een tekst waarvan het enige doel lijkt te zijn : in geen geval potten breken. Volgens de Belgische kerkvorst « kunnen omstandigheden mensen radeloos en uitzichtloos maken. Maar dan stellen dat het om een medische ingreep gaat, doet geen recht aan wat de betrokkenen zelf ervaren en beleven. Waarom dan nog raad en hulp vragen ? Te meer omdat zelfs mogelijke alternatieven beter niet ter sprake komen, zoals eveneens wordt voorgesteld. Een luisterend oor en begeleiding zijn toch kostbaar ? » Een benadering op kousenvoeten van prelaten die vooral hun gezworen vijanden niet willen choqueren.

De kardinaal besluit : « Onze samenleving heeft het steeds moeilijker met alles wat onze plannen doorkruist en onze levenswijze verstoort. Het geldt voor wie oud of ziek is, voor armen en vreemdelingen, voor mensen op de vlucht. Dat geldt ook voor het ongeboren leven. Dat is het wat paus Franciscus in zijn encycliek Laudato Sí schrijft : Wanneer de persoonlijke en maatschappelijke gevoeligheid voor het erkennen van nieuw leven verloren gaat, verdwijnen ook andere vormen van openheid die waardevol zijn voor de samenleving. » Samengevat : het is allemaal heel jammer, die straffeloosheid van kindermoord op steeds grotere schaal, maar als het soevereine Volk spreekt, moet de Kerk zwijgen...

DODENDANS

In Frankrijk was het Simone Veil, minister van Volksgezondheid onder president Giscard d’Estaing, die abortus uit het strafrecht haalde met de wet van 17 januari 1975. In 1979 werd deze wet, die bij wijze van experiment was ingevoerd, definitief bekrachtigd ; dat jaar vonden bij onze zuiderburen tweehonderdduizend abortussen plaats ! Vanaf 1982 werd het liquideren van een ongeboren kind terugbetaald door de sociale zekerheid.

In april 1979 publiceerde de Franse bisschoppenconferentie een verklaring naar aanleiding van de abortuskwestie ; de voorzitter van de bisschoppelijke commissie voor het gezin, Mgr. Duchène, gaf op hetzelfde moment een interview aan het dagblad La Croix om de verklaring toe te lichten. Voor abbé de Nantes was dat interview de aanleiding om een vlijmscherp artikel te schrijven onder de titel Danse macabre. Bij ons weten heeft niemand duidelijker het plichtsverzuim van de hedendaagse geestelijke overheid aan de kaak gesteld en daarom geven wij er hieronder de vertaling van :

« Het is absoluut noodzakelijk om de tekst van dit interview te bewaren, om nooit te vergeten wat de geest en de toon waren van de Franse bisschoppen in het jaar Onzes Heren 1979, hun manier van denken en spreken, hun mentaal en moreel niveau – om over hun geestelijk en christelijk niveau maar te zwijgen – aan de vooravond van wat slechts een parlementair schijndebat zal zijn. Daarin zal het nochtans gaan over een Franse genocide, over de geordende en gelegaliseerde moord op honderdduizenden onschuldige ongeboren kinderen, gedood door hun eigen moeders met de toestemming en de hulp van de republikeinse staat en het volle begrip van de katholieke Kerk.

« Veelbetekenend is wat Mgr. Duchène antwoordt op de vraag : “ Wat zou u zeggen aan al diegenen die een standpunt van de Kerk over abortus verwachten of er ongerust over zijn ? ” Antwoord : “ Ik zou willen doen begrijpen dat de Kerk niet wil ingaan tegen het menselijke geluk. Ik wens uit alle macht te verklaren dat wij vóór alles het geluk van de gezinnen nastreven. Het verbod op abortus heeft geen ander doel dan mannen en vrouwen te helpen een gelukkig bestaan te leiden waarin zij zich kunnen ontplooien overeenkomstig hun roeping. Vaak lijd ik eronder te zien dat de Kerk beschouwd wordt als een instelling die verhindert om mee de rondedans te doen [qui empêche de danser en rond], terwijl zij net iedereen wil helpen om zijn menselijke en goddelijke [sic] dimensie te bereiken. ”

« Een onvergetelijke uitspraak... Het komt er blijkbaar op aan niet te verhinderen dat moeders zich laten aborteren, dat Frankrijk aan de lopende band honderdduizenden kindermoorden per jaar begaat. Die gruwelijke moorden door verstikking, dat kapot knippen van lichaamsdeeltjes, die verbranding van babylijkjes in de ovens van klinieken... Is dat voor onze bisschoppen “ de rondedans doen ”?!

« Een aandachtige analyse van de woorden van Mgr. Duchène laat toe vast te stellen hoe diep het geloof van een tegenwoordige Franse bisschop nog is ; we kunnen ook constateren hoezeer de hiërarchische Kerk afgegleden is van de eredienst van God naar die van de mens, van het eeuwig heil naar het aardse welbevinden, van de Openbaring van Christus naar de opinies van jan-en-alleman, van de Wet van de Kerk naar ieders vrijheid om te beschikken over zichzelf en anderen overeenkomstig zijn eigen voorkeur. Het plezier zonder risico’s is het doel geworden, contraceptie en abortus de middelen. Laten we dat van naderbij bekijken.

« De voorzitter van de bisschoppelijke commissie voor het gezin zegt in het interview : “ Het herbekijken [door het parlement] van de wet van 1975 over de vrijwillige zwangerschapsonderbreking nodigt ons uit om onszelf opnieuw te laten horen. Het gaat er niet om gewoon te herhalen wat we al vaak herhaald hebben, namelijk dat abortus VOOR ONS [hoofdletters van mij] de eliminatie van een menselijk wezen is, met alle gevolgen van dien. Wij willen de katholieken helpen om na te denken ter gelegenheid van het debat over deze wet. ”

« Ik noteer bij deze uitspraak drie zaken. Om te beginnen zou geen enkele rechtschapen persoon de schijnheilige uitdrukking “ vrijwillige zwangerschapsonderbreking ” mogen gebruiken. Van een man die zijn vrouw wurgt, zegt men ook niet dat hij overgegaan is tot “ een vrijwillige onderbreking van zijn huwelijk ”. Het gaat hier om kindermoord. Hoe kordaat zijn onze bisschoppen nog op dit essentiële punt ? Twijfel is hier gerechtvaardigd.

« Ten tweede zegt de bisschop : “ Abortus is VOOR ONS de eliminatie van een menselijk wezen. ” Dat komt er op neer dat men een goddelijke waarheid, een geopenbaard onderricht, een absoluut principe van de natuurlijke en christelijke moraal herleidt tot een individuele en bediscussieerbare opinie. Het is slechts de mening van een episcopaat dat niet meer gelooft dat het bekleed is met een soeverein en door God gegeven gezag. Onze bisschoppen willen nog slechts de rol van huwelijksconsulenten opnemen.

« Want ten derde lees ik inderdaad dat zij “ de katholieken willen helpen om na te denken ”. Wie is hier de soeverein ? Zeker God niet, die in het interview schittert door afwezigheid. Evenmin het onfeilbare leergezag van de Kerk, dat door onze “ pastorale ” bisschoppen bij het oud vuil gezet is. De enige soeverein is blijkbaar de publieke opinie, het Volk dat zich uitspreekt in het parlement. De bisschoppen doen niet aan politiek, zij erkennen de vrijheid van de Mens op dit domein en willen enkel aan de katholieken – en niet aan alle anderen – elementen van reflectie aanreiken... waarna zij zelf de eindbeslissing mogen nemen. God en het onschuldige kind worden geofferd op het altaar van de Democratie.

« Verderop in het interview krijgt Mgr. Duchène de opmerking voorgeschoteld : “ De wet voorziet dat vrouwen in geval van nood abortus mogen plegen. ” Zijn reactie : “ Dat is waar, de wet voorziet dit. En het is tegengesteld aan de leer van de Kerk. De wet houdt geen rekening met wat de Kerk bevestigt : ‘Elke mens, geschapen naar de gelijkenis met God en vrijgekocht door Christus, heeft recht op leven.’ Maar (MAAR) door dat te verkondigen willen wij ons geloof niet met geweld aan anderen opleggen. Wij zijn er ons bewust van dat wij de mens dienen door hem te herinneren aan wat hij is. Zelfs op een louter menselijk vlak kan de wetgever niet ontsnappen aan de vraag : de wet die ik invoer, maakt die de mens groter of haalt hij hem naar beneden ? ”

« Deze bisschop vertelt leugens ! Het gaat hier niet om een gebod van de Kerk, iets dat enkel afhangt van “ ons geloof ” en dus alleen geldt voor wie katholiek is. Het verbod om te moorden is een gebod van God. Het gaat zelfs vooraf aan de verkondiging van de Decaloog op de berg Sinaï, want het is een natuurlijk voorschrift dat de Schepper ingeprent heeft in het menselijke geweten en dat onuitwisbaar is.

« En dan de prietpraat over “ de wet die ik invoer, maakt die de mens groter of haalt hij hem naar beneden ? ” Over welke mens hebt u het hier, Monseigneur ? Allicht niet over de mens die nog geboren moet worden en die men doodt in de schoot van zijn moeder, want die komt er niet groter uit, maar verhakkeld en in stukken. We onthouden dat voor u die kleine mens niet meetelt. De enige mens die zichzelf in de spiegel moet bekijken om zich af te vragen of hij groter wordt of zich verlaagt, is de moordenaar van het onschuldige kind. En die mens wil u toch zo graag gaan “ dienen ”!

« Nog een vraag van La Croix : “ Bepaalde katholieke geneesheren verzetten zich tegen abortus als algemene regel, maar ze zeggen dat ze het soms onmenselijk vinden om een zwangerschaps­onderbreking te weigeren bij vrouwen die in hoge nood verkeren. Wat vindt u van die houding ? ” Antwoord van Mgr. Duchène : “ Op het vlak van de principes herinner ik eraan dat elke abortus de vernietiging van een menselijk wezen betekent. Het is niet mogelijk dat te vergeten. Maar (MAAR) ik wil me niet in de plaats stellen van geneesheren die lang in eer en geweten nagedacht hebben over het probleem en die, geconfronteerd met een schijnbaar onoplosbare nood, proberen om daar zo goed mogelijk aan tegemoet te komen, met het risico zich te vergissen. ”

« Mgr. Gilbert Duchène, bisschop van de Rooms-katholieke Kerk, wil zich niet “ in de plaats stellen van geneesheren die lang in eer en geweten nagedacht hebben over het probleem ” of ze ja dan neen het recht en de plicht hebben het onschuldige wezen dat in hun beenhouwershanden terechtgekomen is te laten leven of te vermoorden. Mgr. Gilbert Duchène beschouwt zichzelf dus als een of andere niemendal, zonder enige kwalificatie of competentie, zonder recht op spreken, zonder gezag, zonder eer en geweten. Zonder God.

« Diezelfde bisschoppen die ons de les spellen over zoveel onbeduidende dingen en Jezus Christus, het Evangelie en het Rijk Gods inroepen als het gaat over Chili, de werkeloosheid, de inflatie [en vandaag het klimaat en de migranten]... voelen zich niet gerechtigd, als het gaat om de Wet van God die we jammer genoeg “ onmogelijk kunnen vergeten ”, om de hand van de beul tegen te houden !

« Gilbert Duchène, iemand zonder kwalificatie of functie, is niettemin een weerzinwekkend persoon. Hij aanvaardt dat dokters in situaties van “ schijnbaar onoplosbare nood ” proberen om daar “ zo goed mogelijk ” aan tegemoet te komen door een aanslag op het ongeboren kindje, door de wil van de moeder en de hand van de geneesheer ! Hij geeft toe dat het “ onmenselijk ” zou zijn om in die gevallen een abortus te weigeren ! Kent hij echt geen enkele andere oplossing voor een zwangere vrouw die in nood verkeert dan de moord op haar baby ?

« Maar ik verlies mijn tijd met het lezen en analyseren van dit bisschoppelijk proza. Ik kan beter luisteren naar wat minister Simone Veil vertelt over haar ontmoetingen met het episcopaat : “ Ik spreek hen vooral in verband met de problemen van de sociale zekerheid, omdat wij een systeem van sociale bescherming voor geestelijken hebben ingevoerd. Ik zie hen vaak hierover en we hebben al heel wat gesprekken gehad. ” Om waarborgen te krijgen voor hun oude dag hebben de bisschoppen van Frankrijk het onschuldige bloed overgeleverd. Zoals Judas. Maar zonder de wroeging die hij achteraf had. »

redactie KCR
Hij is verrezen ! nr. 124, juli-augustus 2023