DE ACTUALITEIT DOORGELICHT
JANUARI 2019
EINDELIJK EEN BISSCHOP DIE SPREEKT!
In dit artikel komen we uitvoerig terug op de aanklachten die Mgr. Carlo Maria Viganò afgelopen zomer en herfst formuleerde tegen het om zich heen grijpende zedenbederf in de Kerk en de ermee verband houdende doofpotoperaties. We doen dat niet uit sensatiezucht of uit gebrek aan respect voor paus Franciscus, maar omdat de waarheid moet primeren: nooit, in geen enkel geval, kan het Rooms-katholiek geloof op leugens gevestigd worden.
* * *
Op hetzelfde moment waarop paus Franciscus zich klaarmaakte om Paulus VI heilig te verklaren, barstte het schandaal rond de Amerikaanse kardinaal McCarrick los met de publicatie van het memorandum van Mgr. Carlo Maria Viganò op 25 augustus 2018 [zie het artikel « Wee de persoon door wie het schandaal komt» in Hij is verrezen! nr. 96 van november-december 2018].
Daarmee oogst onze Opperherder de bedorven vruchten van het «hervormingsgezinde» pontificaat van paus Montini. Franciscus vraagt « vergeving» aan de « slachtoffers»... maar ondertussen verklaart hij de grote verantwoordelijke heilig!
Mgr. Viganò begint zijn getuigenis met een geloofsbelijdenis: « Ik heb altijd geloofd en gehoopt dat de hiërarchie van de Kerk in zichzelf de geestelijke bronnen zou vinden om krachtdadig de waarheid – heel de waarheid – te zeggen, om zich te verbeteren en zich te hernieuwen.» Laten we dan beginnen met te erkennen dat Paulus VI geen heilige was! En laat ons de « geestelijke bronnen» zoeken waar ze zijn: in de godsvrucht tot het Onbevlekt Hart van Maria, die God in de wereld wil instellen door toedoen van zijn plaatsvervanger op aarde en alle bisschoppen in gemeenschap met hem, door het aanbevelen van de eerherstellende devotie van de eerste zaterdagen en de toewijding van Rusland. Want daarbuiten is er geen heil!
EEN NIEUW «AANKLACHTENBOEK»?
Mgr. Viganò heeft na zijn memorandum van 25 augustus 2018 nog twee andere documenten ter aanvulling gepubliceerd: één op 29 september en één op 19 oktober van hetzelfde jaar.
Dat van 29 september (waarvan uittreksels verschenen in het boven aangehaalde nummer van Hij is verrezen!) begint met een dankzegging en een gebed van heilige overgave:
« Allereerst zou ik dank en glorie willen betuigen aan God de Vader voor elke situatie en elke beproeving die Hij voorzien heeft en nog zal voorzien tijdens mijn leven. Als priester en bisschop van de heilige Kerk, bruid van Christus, ben ik zoals elke gedoopte geroepen om getuigenis af te leggen van de waarheid. De gave van de Geest bewaart me in de vreugde op de weg die ik moet afleggen en die ik verder wil afgaan tot aan het einde van mijn dagen. Onze Heer heeft me ook uitgenodigd: “Volg Mij.” Het is mijn intentie Hem te volgen met de hulp van zijn genade tot op mijn laatste dag.»
Vervolgens herhaalt hij de inhoud van zijn eerste getuigenis, « uitsluitend gegeven voor het goed van de Kerk», over wat er gebeurd is tijdens de audiëntie met paus Franciscus op 23 juni 2013 en met betrekking tot bepaalde feiten aangaande de misdaden gepleegd door de aartsbisschop van Washington en hen die deze feiten toegedekt hebben. De kern van zijn getuigenis is, volgens Mgr. Viganò, « dat de Paus sinds tenminste de 23ste juni 2013 van mij wist hoe pervers en slecht McCarrick was in zijn bedoelingen en in zijn daden en dat de H. Vader, in plaats van de maatregelen te nemen die elke goede herder zou genomen hebben, van McCarrick een van de voornaamste verantwoordelijken maakte in het bestuur van de Kerk.»
Hij vergeleek zijn voorgenomen stilzwijgen met dat van Jezus vóór Pilatus en wees in Viganò, zonder hem bij naam te noemen, de « grote aanklager» aan, in het Grieks diabolos: de duivel, die schandaal en verdeeldheid zaait in de Kerk. Omdat het onmogelijk is te zeggen: «Viganò liegt», heeft Franciscus een subtiele vorm van laster tegen de bisschop gelanceerd. Mgr. Viganò merkt daarbij op: « Laster is een zonde waarvan de ernst door de H. Vader vaak vergeleken is met moord.» Waar zijn « de oproepen van de H. Vader tot transparantie en het bouwen van bruggen»?
Bovendien is het geval McCarrick « heel duidelijk geen alleenstaande dwaling». Paus Franciscus heeft de verdediging op zich genomen van « homoseksuele geestelijken die ernstige misbruiken van seksuele aard op minderjarigen en volwassenen begaan hadden.» De bisschop citeert namen.
KARDINAAL OUELLET CAPITULEERT
Nog altijd in zijn schrijven van 29 september doet Mgr. Viganò vervolgens een beroep op zijn vriend, kardinaal Ouellet, die hem in een open brief verweten had de Paus ten onrechte te beschuldigen. Dat was vreemd, omdat Viganò in zijn loopbaan van nuntius altijd in volkomen harmonie met Ouellet had samengewerkt.
« Ik heb nog altijd een grote waardering en vriendschap voor hem. Hij zal zich herinneren dat hij mij bij het einde van mijn zending in Washington ’s avonds ontvangen heeft in zijn appartement in Rome voor een lang gesprek. In het begin van het pontificaat van paus Franciscus had hij zijn waardigheid bewaard, zoals hij dat moedig had gedaan toen hij aartsbisschop van Québec was.
« Later evenwel heeft hij de strijd opgegeven, toen zijn werk als prefect van de Congregatie voor de bisschoppen ondermijnd werd: de bisschopsbenoemingen werden rechtstreeks doorgegeven aan paus Franciscus door twee homoseksuele “vrienden” van zijn dicasterium, die de prefect dus omzeilden. Het lange artikel van kardinaal Ouellet in de Osservatore romano, waarin hij zich uitsprak ten gunste van de meest controversiële aspecten van “Amoris laetitia”, getuigt van zijn capitulatie.
« Uwe Eminentie, u was het die mij vlak voor mijn vertrek naar Washington gesproken heeft over de sancties die paus Benedictus XVI tegen McCarrick genomen had. U hebt documenten tot uw beschikking die McCarrick en verschillende leden van de Curie beschuldigen van het toedekken van de feiten.
« Eminentie, ik nodig u met aandrang uit om getuigenis af te leggen van de waarheid.»
Tenslotte richt Mgr. Viganò zich tot ons, zijn « broeders en zusters in Christus», om ons te bemoedigen: « Verlies nooit de moed! Zeg jullie akte van geloof en totaal vertrouwen in Jezus Christus, onze Verlosser. Zeg met Sint-Paulus in zijn tweede brief aan Timotheüs: “Scio cui credidi”, “Ik weet in Wie ik mijn geloof gesteld heb”, woorden die ik als mijn bisschoppelijk devies gekozen heb. We moeten door een tijd van berouw, bekering, gebed en genade gaan om de Kerk, de bruid van het Lam, voor te bereiden op de strijd tegen de oude draak, een strijd die zij zal winnen met de hulp van Maria.»
En hij eindigt met een mooie geloofsbelijdenis: « Mocht Christus, de Waarheid, altijd het licht op onze weg zijn!»
HET GROTE VERDRIET VAN ONZE-LIEVE-VROUW
In een derde getuigenis, gedateerd op 19 oktober 2018, schreef Mgr. Viganò:
« Ik ben niet verbaasd dat ik, door de aandacht te vestigen op die plagen, beschuldigd word van een gebrek aan loyauteit tegenover de H. Vader en van het voeden van een openlijke en schandalige rebellie. Nochtans zou een echte rebellie inhouden dat men anderen ertoe aanzet het pausdom omver te werpen. Zoiets vraag ik helemaal niet. Ik bid elke dag voor paus Franciscus, meer dan ik het ooit voor andere pausen gedaan heb. Ik vraag, ik smeek zelfs onophoudelijk dat de H. Vader zou beantwoorden aan het engagement dat hij op zich genomen heeft. Door te aanvaarden de opvolger van Petrus te worden, heeft hij de zending op zich genomen zijn broeders te bevestigen en alle zielen te leiden in de navolging van Christus, in de geestelijke strijd en op de weg van het Kruis. Hij zou zijn dwalingen moeten toegeven, berouw hebben en de wil tonen om het mandaat aan Petrus toevertrouwd ook zelf op te nemen. Mocht hij, eenmaal bekeerd, zijn broeders bevestigen (Lc 22, 32).»
Onze opdracht is het om op onze beurt te bidden opdat Mgr. Viganò zou opklimmen tot de ware oorzaken van de klerikale sodomie: de conciliaire geloofsafval of apostasie.
« Ik ben ervan beschuldigd», vervolgt hij, « dat ik door mijn getuigenis verwarring en verdeeldheid in de Kerk teweeggebracht heb. Voor hen die denken dat die verwarring en verdeeldheid te verwaarlozen waren vóór augustus 2018 [het tijdstip van zijn eerste document] kan een dergelijke aanklacht gewettigd lijken. Maar de meerderheid van de onpartijdige waarnemers is er zich terdege van bewust dat er al heel lang grote verwarring en verdeeldheid heersen, wat onvermijdelijk is wanneer de opvolger van Petrus zijn voornaamste zending verwaarloost: zijn broeders bevestigen in het geloof en in de gezonde morele leer. Wanneer hij dan vervolgens de crisis verscherpt door tegenstrijdige of afwijkende verklaringen aangaande die leer, neemt de verwarring alleen maar toe.»
Deze houding van paus Franciscus is het onvermijdelijk gevolg van zijn onvoorwaardelijke trouw aan het Tweede Vaticaans Concilie.
Maar de verrassing van dit derde document ligt vervat in de eerste regels ervan: « Getuigenis afleggen binnen de hiërarchie van de katholieke Kerk was voor mij een pijnlijke beslissing. Ik ben evenwel een oude man, een man die weet dat hij weldra aan de opperste Rechter verantwoording zal moeten afleggen voor al wat hij gedaan heeft en alles wat hij nagelaten heeft te doen, een man die bevreesd is voor Hem die zijn lichaam en zijn ziel in de hel kan storten.» Het woord “hel” komt niet voor in de index van de Akten van Vaticanum II, maar komt wel ter sprake in Fatima: Onze-Lieve-Vrouw nam het in haar mond én toonde de realiteit ervan aan Lucia, Francisco en Jacinta op 13 juli 1917: «Jullie hebben de hel gezien waar de zielen van de arme zondaars naartoe gaan...»
En dit is het redmiddel: «Wanneer jullie het rozenhoedje bidden – nog een woord dat in geen enkele concilietekst voorkomt! – zeg dan na elk mysterie: “O mijn Jezus, vergeef ons onze zonden, behoed ons voor het vuur van de hel en breng alle zielen naar de hemel, vooral diegene die uw barmhartigheid het meest nodig hebben.”«
Door onlangs het aloude gebed van het Sub tuum praesidium voor te schrijven, verbant paus Franciscus de facto het gebed dat de H. Maagd onderwezen heeft.
Mgr. Viganò gaat verder: « Ik heb mijn getuigenis afgelegd in het volle bewustzijn dat het verschillende personaliteiten slecht op hun gemak zou stellen: prelaten, medebisschoppen, collega’s met wie ik heb samengewerkt en gebeden. Ik wist dat velen zich gekwetst en verraden zouden voelen. Ik was er op voorbereid dat sommigen mij en mijn motivatie op hun beurt onder vuur zouden nemen.» Dat is dan ook gebeurd! « Toch geloof ik vast dat mijn stilzwijgen veel zielen in gevaar zou brengen en in elk geval mijn eigen ziel zou verdoemen.»
DE FEITEN
« In november 2000 informeerde de nuntius in de VS, aartsbisschop Montalvo, de H. Stoel over het homoseksuele gedrag van kardinaal McCarrick met seminaristen en priesters.
« In december 2006 lichtte Mgr. Pietro Sambi, de nieuwe nuntius in Washington, de H. Stoel in over het homoseksuele gedrag van kardinaal McCarrick met een andere priester.
« In december 2006 schreef ik zelf een nota aan kardinaal-staatssecretaris Bertone, die ik persoonlijk overhandigd heb aan de substituut voor algemene zaken, aartsbisschop Leonardo Sandri. In die nota riep ik de Paus [Benedictus XVI] op om buitengewone disciplinaire maatregelen te nemen tegen McCarrick om elke toekomstige misdaad of schandaal te voorkomen. Op dat memo kwam geen enkel antwoord.
« In april 2008 werd een open brief, geschreven door Richard Sipe [een Amerikaans specialist inzake misbruik in de Kerk] en gericht aan paus Benedictus XVI, door kardinaal Levada, prefect van de Congregatie voor de geloofsleer, overgemaakt aan kardinaal Bertone. De brief bevatte nieuwe beschuldigingen volgens dewelke McCarrick zou geslapen hebben met seminaristen en priesters. Ik kreeg die brief een maand later. In mei 2008 heb ik zelf een tweede memo geschreven aan aartsbisschop Fernando Filoni, toenmalig substituut voor algemene zaken, waarin ik de klachten tegen McCarrick uiteenzette en sancties tegen hem vroeg. Ook op dit tweede memo volgde geen enkel antwoord.
« In 2009 of 2010 lichtte kardinaal Re, prefect voor de Congregatie voor de bisschoppen, mij in dat paus Benedictus XVI aan McCarrick had opgedragen zijn publieke activiteiten te beëindigen en te beginnen met een leven van gebed en boete. Nuntius Sambi bracht de orders van de paus over aan McCarrick met een stem die te horen was tot op de gang van de nuntiatuur.
« In november 2011, toen ik benoemd was tot nieuwe nuntius in de VS, herhaalde kardinaal Ouellet als pas aangestelde prefect voor de bisschoppen de restricties die de paus [Benedictus XVI] aan McCarrick had opgelegd. Ik heb die zelf oog in oog met McCarrick aan hem gecommuniceerd.
« Op 21 juni 2013, aan het eind van een officiële vergadering met de nuntii in het Vaticaan, sprak paus Franciscus tegen mij raadselachtige woorden van kritiek op het Amerikaanse episcopaat.
« Op 23 juni 2013 heb ik paus Franciscus privé ontmoet in zijn appartement om verduidelijking over zijn woorden te vragen. De Paus vroeg mij: “Il cardinale McCarrick, com’è?” (“Wat voor iemand is kardinaal McCarrick?”). Ik kan dat slechts interpreteren als schijnbare nieuwsgierigheid om te achterhalen of ik een bondgenoot van McCarrick was. Ik heb de H. Vader geantwoord dat McCarrick seksueel misbruik gepleegd had op hele generaties priesters en seminaristen en dat paus Benedictus XVI hem had opgedragen een leven van gebed en boete te leiden.
« In plaats daarvan bleef McCarrick verder genieten van de bijzondere achting van paus Franciscus en werden hem nieuwe verantwoordelijkheden en opdrachten toevertrouwd.
« McCarrick maakte deel uit van een netwerk van bisschoppen die de homoseksualiteit predikten. Gebruik makend van de gunst die zij vanwege paus Franciscus genoten, manipuleerden zij de bisschopsbenoemingen om zich te beschermen tegen het gerecht en om de homoseksuele lobby in de hiërarchie en in de Kerk over het algemeen te versterken.»
DE VOORNAAMSTE BESCHULDIGING
«Paus Franciscus zelf was ofwel deelgenoot in deze corruptie, ofwel heeft hij blijk gegeven van een grote onachtzaamheid door er zich niet tegen te verzetten en ze niet met wortel en al uit te rukken.
« Ik heb God ingeroepen als getuige van de waarachtigheid van mijn beweringen; geen enkele ervan werd gelogenstraft. Kardinaal Ouellet heeft me geschreven om me op de vingers te tikken voor mijn stoutmoedigheid: ik had het stilzwijgen doorbroken en had zware beschuldigingen geuit tegen mijn broeders en mijn oversten. Welnu, deze berispingen bevestigen mij in mijn beslissing en rechtvaardigen mijn beweringen nog meer, zowel op bijzondere punten als in hun geheel.
« Kardinaal Ouellet geeft toe dat hij me gesproken heeft over de situatie van McCarrick voor mijn vertrek naar Washington, waar ik mijn post van nuntius zou opnemen.
« Kardinaal Ouellet geeft toe dat hij me schriftelijk de voorwaarden en restricties, door paus Benedictus XVI opgelegd aan McCarrick, meegedeeld heeft.
« Kardinaal Ouellet geeft toe dat deze restricties McCarrick verbod gaven te reizen of zich in het openbaar te vertonen.
« Kardinaal Ouellet geeft toe dat de Congregatie voor de bisschoppen, eerst op basis van nuntius Sambi en daarna op basis van mij, schriftelijk aan McCarrick gevraagd heeft om een leven van gebed en boetedoening te leiden.
EEN VOLDOENDE GEDOCUMENTEERDE ZAAK
« Wat betwist kardinaal Ouellet?
« Kardinaal Ouellet betwist de mogelijkheid dat paus Franciscus belangrijke informatie over McCarrick zou onthouden hebben op de dag dat hij tientallen nuntii ontmoette en hen slechts een paar minuten gesprekstijd kon geven. Maar zo luidt mijn getuigenis niet. Mijn getuigenis is dat ik tijdens een tweede gesprek, privé, de Paus in antwoord op zijn eigen vraag over Theodore McCarrick, toen emeritus kardinaal-aartsbisschop van Washington en boegbeeld van de Kerk in de VS, heb gezegd dat McCarrick zijn eigen seminaristen en priesters seksueel had misbruikt. Geen enkele paus zou die informatie kunnen vergeten.
« Kardinaal Ouellet betwist het bestaan in zijn archieven van brieven, ondertekend door paus Benedictus XVI of paus Franciscus, met betrekking tot sancties tegen McCarrick. Maar zo luidt mijn getuigenis niet. Mijn getuigenis is dat hij in zijn archieven essentiële documenten bezit, van welke oorsprong ook, die McCarrick aanklagen en de maatregelen tegen hem documenteren, evenals andere bewijzen aangaande het toedekken van zijn situatie. En dat bevestig ik hierbij opnieuw.
« Kardinaal Ouellet betwist het bestaan in de dossiers van zijn voorganger, kardinaal Re, van memo’s die aan McCarrick de reeds vermelde restricties opleggen. Maar zo luidt mijn getuigenis niet. Mijn getuigenis is dat er andere documenten bestaan, bv. een nota van kardinaal Re “ex-Audientia SS.mi”, ondertekend door de staatssecretaris of de substituut.
« Kardinaal Ouellet betwist dat de maatregelen tegen McCarrick “sancties” waren gedecreteerd door paus Benedictus XVI en geannuleerd door paus Franciscus. Dat is juist, in die zin dat het technisch gesproken niet om “sancties” ging, maar om “voorwaarden en restricties”. Daarover debatteren is evenwel een vorm van juridische muggenzifterij. Vanuit pastoraal standpunt gaat het om exact hetzelfde.
« Samengevat geeft kardinaal Ouellet de belangrijke verklaringen toe die ik gedaan heb en doe, en betwist hij diegene die ik nooit gedaan heb.
« Er is één punt waarop ik absoluut moet weerleggen wat kardinaal Ouellet geschreven heeft. Hij heeft verklaard dat de H. Stoel slechts op de hoogte was van “geruchten”, die niet volstonden om disciplinaire maatregelen tegen McCarrick te rechtvaardigen. Ik benadruk daarentegen dat de H. Stoel op de hoogte was van verschillende concrete feiten en beschikte over een gedocumenteerd bewijs. De verantwoordelijke personen hebben niettemin verkozen niet tussenbeide te komen of werden verhinderd dat te doen.
« De compensaties gegeven door het aartsbisdom Newark en het bisdom Metuchen aan de slachtoffers van het seksueel geweld gepleegd door McCarrick... De brieven van pater Boniface Ramsey, van de nuntii Montalvo in 2000 en Sambi in 2006, van Dr. Richard Sipe in 2008... Mijn twee rapporten aan de oversten van het Staatssecretariaat waarin de concrete beschuldigingen tegen McCarrick gedetailleerd beschreven werden... Zijn dat allemaal slechts geruchten? Neen, het gaat om officiële correspondentie en niet om roddels uit de sacristie! De gemelde misdaden waren zeer ernstig. [...] Deze documenten preciseren de identiteit van de schuldigen en hun beschermheren evenals de chronologie van de feiten. Ze worden bewaard in de geëigende archieven; er is geen buitengewoon onderzoek nodig om er de hand op te leggen.»
«DIT GAAT OVER DE ZIELEN»
« In de publieke kritiek aan mijn adres werden, merkte ik, twee zaken verzwegen, twee dramatische zaken. Het eerste stilzwijgen geldt het lot van de slachtoffers. Het tweede heeft betrekking op de onderliggende reden voor het grote aantal slachtoffers, namelijk de corrumperende invloed van de homoseksualiteit op het priesterschap en op de hiërarchie.
« Wat het eerste punt betreft, staat men ervan versteld dat er ondanks alle schandalen en alle verontwaardiging toch zo weinig aandacht wordt besteed aan de slachtoffers van het seksueel roofdiergedrag van hen die tot bedienaars van het Evangelie aangesteld werden.
« Het is mij niet te doen om persoonlijke afrekeningen of frustratie omwille van de onvermijdelijke ups en downs van een kerkelijke carrière. Het gaat hier niet over politiek. Het is evenmin aan de orde te weten hoe kerkhistorici dit of een ander pontificaat zullen evalueren. Dit gaat over de zielen. Zeer veel zielen verkeerden of verkeren nog altijd in gevaar voor hun eeuwig heil.»
Mgr. Viganò spreekt zoals abbé de Nantes: « Ik durf schrijven, Heilige Vader, ik die een ellendige zondaar onder zovele zondaars ben, dat mijn hart samenkrimpt voor U bij de gedachte aan het Oordeel van God, dat zo nabij is en zo onverbiddelijk. Ik smeek U: heb medelijden met uw ziel» (Liber accusationis in Paulum Sextum, 1973, p. 97).
« Wat het tweede stilzwijgen betreft, deze zeer ernstige crisis kan niet op correcte wijze geregeld en opgelost worden als wij de zaken niet bij hun echte naam noemen. Het is een crisis die te wijten is aan de gesel van de homoseksualiteit, de bedrijvers ervan, hun motivaties en hun weerstand tegen de noodzakelijke hervormingen. Het is niet overdreven te stellen dat de homoseksualiteit een gesel is geworden voor de clerus en dat zij alleen maar kan uitgeroeid worden met geestelijke wapens. Het is een enorme hypocrisie enerzijds de agressie te veroordelen en te doen alsof men weent over de slachtoffers en anderzijds te weigeren de hoofdoorzaak te ontmaskeren: de homoseksualiteit.»
« Het is hypocriet niet te erkennen dat deze gesel te wijten is aan een zware crisis in het geestelijk leven van de clerus en niet de noodzakelijke maatregelen te treffen om eraan te remediëren.
« Er bestaat onbetwijfelbaar een geestelijkheid die schuldig is aan homoseksuele relaties. Het lijdt geen enkele twijfel dat die geestelijken schade berokkenen aan hun eigen ziel, aan die van hun medeplichtigen en aan de Kerk in het algemeen. Maar die overtredingen van het priesterlijk celibaat beperken zich in de regel tot de individuen die er rechtstreeks bij betrokken zijn. De leden van die clerus rekruteren over het algemeen geen andere personen, werken niet om hen te promoveren, verbergen hun wandaden niet. Er zijn echter overweldigende bewijzen voor het bestaan van een echte homolobby met diepe wortels die moeilijk uit te trekken zijn. Het staat vast dat de homoseksuele roofdieren die klerikale privileges tot hun eigen voordeel uitbuiten. Maar beweren dat de crisis zelf er een van het klerikalisme is, dat is een zuiver sofisme. Het komt er op neer dat men doet alsof een werktuig, een middel, in werkelijkheid het voornaamste motief is.»
Nochtans is precies dat de stelling van paus Franciscus!
HET ANTIKLERIKALISME VAN PAUS FRANCISCUS
Kardinaal Müller, emeritus prefect van de Congregatie voor de geloofsleer, heeft die stelling zonder veel omwegen weerlegd in zijn homilie uitgesproken in Rome op 15 september 2018, tijdens de wijdingsmis van Michael Sulzenbacher van de congregatie van de Dienaren van Jezus en Maria. Wij maken een « diepe crisis van geloofwaardigheid veroorzaakt door mensen» door, aldus de kardinaal, een crisis die hij durft vergelijken met de « scheuring» (Spaltung) van de christenheid in de 16de eeuw en met de secularisering van het geestelijk leven in de nasleep van de Verlichting en de Franse Revolutie.
« Het is niet het klerikalisme, wat dat dan ook mag betekenen, maar veeleer het feit zich afgekeerd te hebben van de waarheid en de daaruit volgende morele losbandigheid die de wortels van het kwaad vormen.» Want «de ontaarding van de leer leidt altijd tot de ontaarding van de moraal en wordt daar zichtbaar in. [...] De zware zonde tegen de heiligheid van de Kerk, zonder dat daar enige spijt over getoond wordt, is het gevolg van het relativeren van het dogma van de stichting van de Kerk.»
De kardinaal vervolgt: « Dat is de ware reden voor de beroering en de ontgoocheling van miljoenen katholieke gelovigen», die het gevoelen hebben “dat men ons geloof verandert”. Hij citeert uit het werk Geschichte des Konzils von Trient van de Duitse kerkhistoricus Hubert Jedin (1900-1980) : « Het woord “hervorming” verborg de ketterij en het schisma dat er uit voortvloeide.» Müller gaat verder: « Juist zoals toen spreekt men ook vandaag over hervorming, een soort van propagandaformule» die door de media gretig overgenomen wordt: « hervorming van de Curie, hervorming van de Kerk in haar geheel. De ware hervorming is niet de secularisering van de Kerk» – door Paulus VI doorgevoerd toen hij de Ene, Heilige, Katholieke en Apostolische Kerk omvormde tot de Beweging voor Geestelijke Animatie van de Wereldwijde Democratie! – « maar de heiliging van de mens door God.»
De Duitse kardinaal ging onrechtstreeks ook in op de pastorale veranderingen door paus Franciscus gewild: « Het is een ketterij te denken dat men het onderricht van de Kerk kan bewaren terwijl men tegelijkertijd een nieuwe pastorale benadering van de menselijke zwakheden uitvindt, die de waarheid van het Woord Gods en de christelijke moraal zou afzwakken.» Voor de voormalige prefect gaat het hier om « een nieuwe christologische ketterij» die erin bestaat «een tegenstelling te scheppen tussen Jezus als “Meester van de goddelijke waarheid” en Jezus als “Goede Herder”.»
«DE WAARHEID ZAL U VRIJ MAKEN»
Mgr. Viganò besluit zijn schrijven van 19 oktober als volgt:
« Om te eindigen zou ik mijn oproep willen herhalen tot mijn broeders in het episcopaat en alle priesters die weten dat mijn verklaringen juist zijn, die er getuigenis kunnen over afleggen of die toegang hebben tot documenten die elke twijfel over deze zaak kunnen wegnemen. Ook jullie moeten een keuze maken. Men kan verkiezen zich uit de strijd terug te trekken, de samenzwering van de stilte te steunen en de ogen af te wenden van de corruptie die zich verder verspreidt. Men kan excuses verzinnen, compromissen en rechtvaardigingen die de dag van het oordeel vertragen. Men kan zichzelf troosten met de leugen en de illusie dat het makkelijker zal zijn de waarheid morgen te vertellen, of overmorgen, of later...
« Jullie kunnen er ook voor kiezen te spreken en vertrouwen te stellen in Hem die ons gezegd heeft: “De waarheid zal u vrij maken”. Ik zeg niet dat het gemakkelijk zal zijn te kiezen tussen zwijgen en spreken. Ik spoor jullie aan te overwegen over welke keuze jullie geen spijt zullen hebben op je doodsbed en daarna oog in oog met de rechtvaardige Rechter.»
broeder Bruno van Jezus-Maria