Jezus spreekt tot ons in parabels

DE parabels zijn geen eenvoudige en oppervlakkige verhalen. Ze zijn daarentegen mysterieuze verhalen die een al te snel en verdord begrip uitsluiten van de waarheden die Jezus ons wil onderrichten. Ze zijn een getuigenis van de absoluut onbetwistbare, onontkoombare waarheid van de evangelische boodschap. Wat men in abstracte bewoordingen zegt, ontglipt aan het begrip van het volk; de parabels zijn toegankelijk voor de eenvoudigen van geest en afgesloten voor wie te gecompliceerd doet. Jezus was een Galileeër, dat mag men niet vergeten. Hij is geboren te Nazareth, in een klein plattelandsdorp. Hij gebruikt eenvoudige woorden die bedoeld zijn voor eenvoudige mensen en die niet ontdaan zijn van een zekere charme: zo zijn de woorden van de parabels!

Deze ochtend laten we ons leiden door het onderricht van deze plattelandsman uit Galilea, die de Zoon van God is en van wie de woorden een goddelijke diepgang hebben, door een kleine parabel te overwegen die door Sint-Lucas aangehaald wordt.

Iemand uit het volk zei tot Jezus: «Meester, zeg aan mijn broeder dat hij de erfenis met mij deelt.» Jezus antwoordde hem: «Man, wie heeft Mij over u beiden tot rechter of bemiddelaar aangesteld?» Jezus is niet gekomen om financiële opheldering te brengen in geldzaken.

Dan sprak Hij tot hem: «Pas op en wacht u voor alle hebzucht! Want geen enkel bezit, al is dit nog zo overvloedig, kan uw leven veiligstellen.»

We sluiten verzekeringen af, een levensverzekering, een ongevallenverzekering... Jezus zegt: «Je ziet duidelijk dat je met al die verzekeringen niet gedekt bent voor de eeuwigheid die op je afkomt!»

Hij vertelt hen dan een parabel: Er was eens een rijk man van wie het land een grote oogst had opgeleverd. En hij overlegde bij zichzelf: «Wat ga ik doen?»

Mensen zeggen heel hun leven lang tot zichzelf: «Wat ga ik doen?» En het «Ik weet wat ik ga doen» is compleet inefficiënt, ofwel hebben ze eenmalig begrepen wat ze moeten doen en dan is het tot in de eeuwigheid! En de man uit deze parabel? Hij beschikt niet over een schuilplaats om zijn oogst in op te bergen:

«Wat moet ik doen? Want ik heb geen ruimte om mijn oogst op te bergen.» Dan zei hij bij zichzelf: «Dit ga ik doen: ik breek mijn schuren af en bouw grotere; daarin zal ik dan heel mijn rijkdom aan koren bergen. Dan zal ik tot mijzelf zeggen: Man, je hebt een grote rijkdom liggen, voor lange jaren, rust nu uit, eet en drink en geniet ervan!» Maar God sprak tot hem: «Dwaas! Nog deze nacht komt men je leven van je opeisen; en al die voorzieningen die je getroffen hebt, voor wie zijn die dan?» Zo gaat het met iemand die schatten vergaart voor zichzelf, maar niet rijk is bij God.

Men mag niet beweren dat deze parabel een uitgevonden verhaal, een fictie is. Het is door een dergelijk verhaal dat Jezus openbaart wat het beste, het meest waarachtige, het meest juiste is van het leven hier op aarde en van het leven na dit aardse leven. In tegenstelling tot wat we in de moderne catechismus vinden, bestaat ons leven niet in het op aarde verblijven om er de toekomstige stad, de beschaving van liefde te bouwen. Deze aarde is slechts een overgangsplaats. De enen bewerken er hun redding, de anderen hun veroordeling.

We moeten geloven in onze Heer Jezus Christus en zijn woorden overwegen om de fundamentele conditie van ons leven te kennen: we zijn hier op aarde slechts reizigers en we zullen geoordeeld worden op ons gedrag, hetzij om de eeuwige zaligheid van de Hemel binnen te gaan, hetzij om naar dat oord van kwelling en vuur te gaan dat hel genoemd wordt.

De verrijking wordt in deze parabel niet veroordeeld; men moet goed werken, men mag goederen verzamelen, maar hoed u ervoor dat niet te doen op egoïstische wijze, enkel voor jouw aards welzijn, want zo zal je niet het eeuwig leven verwerven. Maar als je het doet zoals God het wil, om de armen of je verwanten te helpen, om de naastenliefde te beoefenen, dan zal je rijkdom je naar de Hemel voeren.

Mogen we dat in ons leven toepassen, namelijk niet te zijn zoals de rijke man die enkel maar aan zijn eigen toekomst dacht, maar duidelijk veeleer de aardse goederen te ruilen voor die van de eeuwigheid, proberen schatten te verzamelen voor het eeuwig leven.

abbé Georges de Nantes
uittreksel uit een reeks conferenties over «Jezus spreekt tot ons in parabels»