ORDE OP ZAKEN

OP 27 mei jl. kon men in het Franse dagblad La Croix lezen dat Mgr. Yves Boivineau, bisschop van Annecy, op vraag van het Vaticaan overgegaan was tot een disciplinaire maatregel : hij had pater Pascal Vesin, pastoor van een parochie in de stad Megève, uit al zijn functies ontslagen. Deze pater Vesin is een vrijmetselaar, in 2001 geïnitieerd in een loge van het Grootoosten van Frankrijk, bekend om zijn standpunten in verband met algemene secularisering, het huwelijk van priesters, voorbehoedsmiddelen, het “ homohuwelijk ” enz.

In een brief aan alle priesters van zijn bisdom legde Mgr. Boivineau uit dat « de principes van de vrijmetselarij niet te verzoenen zijn met die van het christelijk geloof. » Een nieuw geluid... Want dit punt kwam niet meer voor in de codex van canoniek recht die in 1983 door Joannes-Paulus II werd gepubliceerd. De kanselarij van het bisdom Annecy maakte dan ook een lange verklaring bekend over « de redenen voor deze onverzoenbaarheid » : « Het relativisme vormt het fundament zelf van de vrijmetselarij. Dat is de kern van de onverzoenbaarheid, wegens de gevolgen van dit relativisme op de inhoud van het geloof, het geloven zelf, het morele handelen en het lidmaatschap van de Kerk, Lichaam van Christus. » Waarover heeft de bisschop het hier ? Over de vrijmetselarij ? Of... over Vaticanum II ?

Het vervolg van de nota is inderdaad een buitengewone samenvatting... van het Tweede Vaticaans Concilie.

« De vrijmetselaars ontkennen de mogelijkheid van een objectieve kennis van de waarheid. » De modernisten die op het Concilie gezegevierd hebben ook ! « Aan een vrijmetselaar vraagt men om een vrije mens te zijn, die geen enkele onderwerping aan een dogma kent. » Zo luidt ook de eis van de “ godsdienstvrijheid ” die het Concilie geproclameerd heeft !

« Zo onderstreept de vrijmetselaar de voorrang en de autonomie van de rede ten opzichte van elke geopenbaarde waarheid. » Zoals Benedictus XVI... « In elke kwestie zijn het de menselijke rede en de menselijke natuur die soeverein blijven. »

Daartegenover staat de katholieke leer zoals die terug in voege is onder de herdersstaf van paus Franciscus :

« De dogma’s in de Kerk zijn uitdrukkingen van het geloof dat wij van de apostelen ontvangen hebben. Het zijn geen arbitraire en in zichzelf besloten formuleringen. Veeleer zijn het bakens die een aanduiding zijn van het mysterie van Christus, “ de Weg, de Waarheid en het Leven ” (Jo 14, 6). Deze geloofsdefinities worden ons geschonken om ons verstand te verlichten en ons geloof te verduidelijken. »

Besluit : « De vrijmetselarij betwist elk moreel en leerstellig gezag. Zij zet alles in op de individuele autonomie, zij verwerpt de gezagsargumenten en eist een absolute vrijheid van geweten. Uiteindelijk gaat het hier om de heerschappij van het “ Ik ” en de dictatuur van het relativisme... » Kan men dan niet tegelijkertijd christen en logebroeder zijn ? Neen, want « de uiteenlopende religieuze belijdenissen waartoe de aanhangers van de Loge behoren, worden beschouwd als van secundair belang ten opzichte van het meer omvattende en supra-confessionele lidmaatschap van de maçonnieke broederschap. Dat leidt er automatisch toe dat men alles waardeert en beoordeelt vanuit een maçonniek standpunt, zonder dat men er erg in heeft. »

Ander belangrijk nieuws. Paus Franciscus maakte gebruik van de afsluitende plenaire vergadering van de Italiaanse bisschoppen, in Rome op 23 mei jl., om aan alle bisschoppen ter wereld een nieuwe “ code van goed gedrag ” bekend te maken, zoals de Franse krant La Croix titelde.

« Volgens zijn gewoonte trok paus Franciscus in woord en gebaar nieuwe krijtlijnen. Allereerst kwam hij de basiliek binnen zonder processie, zonder mijter of bijzondere liturgische gewaden – gewoon gekleed in zijn witte soutane. Vervolgens improviseerde hij een antwoord op het welkomstwoord uitgesproken door kardinaal Bagnasco, aartsbisschop van Genua en voorzitter van de Italiaanse bisschoppenconferentie. Rechtopstaand en zonder nota’s bedankte de paus de bisschoppen voor hun werk, in het bijzonder “ de dialoog met de culturele, politieke en sociale instellingen, een dialoog die zo moeilijk is. ”

« Daarna sneed de paus volkomen onverwacht de noodzaak aan “ om misschien het aantal bisdommen wat te verminderen. Ze zijn talrijk. Het is wat zwaar allemaal. ”Italië telt inderdaad dubbel zoveel bisdommen als Frankrijk.

« Maar het was vooral de meditatie van de paus over de vraag van Jezus aan Petrus : “ Bemint ge Mij ? ” (Jo 21, 15), die hem toeliet de rol van een bisschop kwalitatief te definiëren. Franciscus stak een waarschuwende vinger op in verband met de kwalen waaraan het Italiaans episcopaat lijdt [en het Belgische al evenzeer !] : “ Het gebrek aan waakzaamheid maakt de herder lauw, doet zijn aandacht verslappen, maakt hem vergeetachtig en zelfs onverschillig. Hij riskeert verleid te worden door het perspectief van een carrière, de bekoring van het geld, de compromissen met de geest van de wereld. ”

« Als hij zich laat gaan “ wordt de herder lui ”, riskeert hij “ een functionaris te worden, een publieke figuur die meer bezig is met zichzelf, de organisatie en de structuren dan met het waarachtig welzijn van het volk Gods. Men loopt dan het gevaar de Heer te verloochenen : zelfs wanneer men formeel nog in zijn naam spreekt, is men een obstakel voor de heiligheid van de hiërarchische Kerk, onze moeder, omdat men haar minder vruchtbaar maakt. ”Franciscus riep de bisschoppen krachtig op “ in alle omstandigheden hun hart, hun handen en hun deur open ”te laten.

« Zeker, de H. Vader beseft dat de bisschoppen vaak te kampen hebben met “ ontgoocheling, frustratie, zelfs ongeloof ”.Daarvan “ profiteert de Vijand, de Duivel ”.Maar net als de Heer moeten wij “ de bereidheid tonen tot gehoorzaamheid, zelfverloochening en totale gave ” » (La Croix, 27 mei 2013).

In Le Figaro gaat een enthousiaste Jean-Marie Guénois verder door op deze toespraak :

« De ceremonie donderdagavond in de Sint-Pietersbasiliek moest verlopen als een langzame, brede stroom. De bisschoppen waren gekomen om hun 65^ste algemene vergadering af te sluiten in aanwezigheid van paus Franciscus. Het was de bedoeling dat zij sereen weer zouden vertrekken, de meesten in hun indrukwekkende limousine... Maar dat was buiten de “ bomba ” gerekend, de “ bom ” die paus Franciscus hen bereid had. De tekst van de toespraak was integraal van zijn hand en werd geserveerd zonder rekening te houden met de correcties die het Staatssecretariaat gesuggereerd had, in een vergeefse poging om de klap wat te verzachten.

« De paus keek de bisschoppen recht in de ogen en lanceerde een requisitoir van een kracht zoals die in de moderne tijd in de basiliek niet meer voorgekomen was... “ Wij zijn niet de uitdrukking van een structuur of van een organisatorische noodzaak ”, zei Franciscus. “ Wij zijn het teken van de aanwezigheid en het optreden van de verrezen Heer. Wij moeten elke vorm van arrogantie terzijde schuiven om ons te buigen over hen die door de Heer aan onze zorg zijn toevertrouwd. Laten we binnen die grote groep een bijzondere, een heel bijzondere plaats reserveren voor onze priesters. Ons hart, onze hand en onze deur moeten vooral voor hen open blijven staan, in alle omstandigheden. Zij zijn de eerste gelovigen die wij, bisschoppen, hebben : onze priesters. Laten we van hen houden ! Laten we met heel ons hart van hen houden ! Het zijn onze zonen en broeders ! ” »

broeder Bruno van Jezus-Maria
Hij is verrezen! nr. 64, Juli-Augustus 2013