Zal Christus nog het geloof op aarde vinden?

«HET Tweede Vaticaans Concilie ligt aan de bron van een geweldige aardbeving in de Kerk op theologisch, liturgisch en pastoraal vlak, in het leven van de geestelijkheid en het religieuze leven in het algemeen, met betrekking tot de missies en de roepingen. Zestig jaar na de afsluiting van het Concilie moeten we constateren dat er toen een leerstellige machtsgreep heeft plaatsgevonden door de aanhangers van het modernisme en de zgn. nieuwe theologie. Met allerlei toespelingen, nuances en dubbelzinnigheden heeft de conciliaire vergadering [...] een aantal waarborgen gegeven aan het pluralisme en bijgevolg aan het moderne relativisme. Dat deed zij zowel door de niet-dogmatische wijze waarop zij haar onderricht heeft verstrekt als door het oecumenische karakter van wat zij afkondigde, waarbij oecumenisch in de brede zin staat voor het erkennen van een zekere wettigheid van uiteenlopende geloofsvormen. »

Bovenstaande tekst is niet van De katholieke Contrareformatie in de 21^ste eeuw, maar staat op de flap van een boek geschreven door abbé Claude Barth : Trouvera-t-Il encore la foi sur la terre ? (Parijs, 2006). Deze priester kreeg zijn vorming op het seminarie van Mgr. Lefebvre in Ecône, maar nam later afstand van de lefebvristen en is nu verbonden aan het door de H. Stoel erkende Institut du Christ-Roi Souverain Prêtre. Zijn boek kadert in een steeds belangrijkere stroming die Vaticanum II ontdoet van alle rooskleurige propaganda die er altijd rondgehangen heeft en die het hele gebeuren historisch, rationeel en objectief wil analyseren.

EEN OPENLIJKE REVOLUTIE

De recente synode over de synodaliteit die in oktober 2023 in Rome doorging, is het logische vervolg op het Concilie. Het “ pluralisme ” en het “ relativisme ” dat de conciliaire teksten uitwasemden, maar in omfloerste bewoordingen en met veel “ dubbelzinnigheden ”, is onder impuls van paus Franciscus open en bloot op tafel komen te liggen. De bedekte revolutie is een openlijke revolutie geworden en de oproep tot “ oecumene ” is uitgegroeid tot verplichte samenwerking met jan-en-alleman, los van godsdienst of levensopvatting. Onze huidige Opperherder wil het aggiornamento van Joannes XXIII de vorm geven van een universele broederschap... die een vervalsing is van wat Onze Heer Jezus Christus heeft gepredikt en wat de katholieke Kerk twintig eeuwen lang voorgehouden heeft !

Al in zijn eerste encycliek uit 2013, Evangelii gaudium, schreef Franciscus : « Een Vader belijden die oneindig houdt van elk menselijk wezen houdt in dat Hij, door die liefde, aan elke mens een oneindige waardigheid toekent. Belijden dat de Zoon van God ons vlees heeft aangenomen betekent dat elke menselijke persoon verheven is tot aan het Hart zelf van God. Belijden dat Jezus zijn Bloed voor ons gegeven heeft, belet ons ook maar de minste twijfel te koesteren aangaande de grenzeloze liefde die elk menselijk wezen veredelt » (nr. 178).

Zoals broeder Bruno becommentarieert : « Dat is het Evangelie voor paus Franciscus : de openbaring van de waardigheid van de mens, van elke mens. Het is in dat licht dat hij, in Fratelli tutti, lang uitweidt over “ de oude geschiedenis van de Samaritaan ”, zoals Paulus VI zei, om deze kostbare parel voor de zwijnen te werpen (Mt 7, 6) door er een les in menselijkheid van te maken en in voorbeeldige broederlijkheid voor “ alle mensen van goede wil, welke ook hun godsdienstige overtuigingen zijn ” (nr. 56). Onze paus vindt in het Evangelie slechts wat hij er in zoekt, namelijk een hoogwaardige brandstof om de realisatie van zijn progressistische wereldwijde broederschap te verhaasten » (CRC nr. 248, oktober 2023, p. 3).

Toch is hij daarin geen nieuwlichter, want de H. Pius X veroordeelde in zijn Brief over de Sillon al de « vervorming van het Evangelie » door sommigen van zijn tijdgenoten :

« Vanaf het moment dat men de sociale kwestie aansnijdt, is het in bepaalde milieus mode om eerst en vooral de godheid van Jezus Christus aan de kant te schuiven [dat is precies wat paus Franciscus in Fratelli tutti doet] en vervolgens slechts te spreken over zijn grootmoedigheid, zijn medelijden met alle menselijke miserie, zijn dwingende oproepen tot liefde voor de naaste en tot broederlijkheid. Zeker, Jezus heeft ons liefgehad met een immense en oneindige liefde. Hij is op de aarde gekomen om te lijden en te sterven opdat alle mensen in vrede en geluk zouden leven, verenigd rondom Hem in rechtvaardigheid en liefde en vervuld van dezelfde gevoelens van wederzijdse naastenliefde.

« Maar voor de verwezenlijking van dat tijdelijke en eeuwige geluk heeft Jezus Christus, met een soeverein gezag, een voorwaarde gesteld : dat men deel uitmaakt van zijn kudde, dat men zijn leer aanvaardt, dat men de deugd beoefent en zich laat onderrichten en leiden door Petrus en zijn opvolgers.

« Tenslotte heeft Hij voor de toekomstige samenleving niet de heerschappij van een ideale gelukzaligheid verkondigd, waaruit het lijden zou gebannen zijn. Neen, door zijn lessen en voorbeelden heeft Hij integendeel de weg uitgetekend van het mogelijke geluk op aarde en het volmaakte geluk in de Hemel : de koninklijke weg van het Kruis. Dit onderricht mag men zeker niet beperken tot het individuele leven met het oog op de eeuwige redding ; het is een onderricht dat door en door sociaal is en het toont ons in Onze Heer Jezus Christus iets heel anders dan een humanisme zonder bestendigheid en zonder gezag. »

EEN GEBED VOOR HET KLIMAAT

Als Christus niet langer “ de kern van alle dingen ” is, als zijn eigen Kerk in de persoon van haar leiders Hem meer en meer ziet als een hinderpaal voor de droom van broederschap met alle mensen, van welk geloof of welke overtuiging ze ook zijn, dan zijn we op een pad aanbeland dat alleen maar naar het verderf kan voeren. Via de onnozelheid en de overbodigheid.

Moet de Kerk zich bezighouden met de “ klimaatcrisis ” en de “ opwarming van de aarde ” ? Ligt daar de opdracht die zij van haar Stichter gekregen heeft ? Is dat het brood dat de in een seculiere wereld opgesloten schapen zo dringend nodig hebben ? Blijkbaar wel, als we kijken naar alle drukte die paus, kardinalen en bisschoppen maakten in de aanloop naar de klimaatconferentie van de Verenigde Naties in Dubai in november-december 2023.

Onze Belgische bisschoppen wilden niet achterblijven en publiceerden op 13 november een oproep : « De klimaatcrisis is een enorme uitdaging : voor de hele mensheid en bij uitbreiding voor alle leven op onze planeet. Talrijke soorten, waaronder de onze [wij zijn tenslotte ook maar dieren...], worden op middellange termijn bedreigd als we in de komende jaren niets doen om de uitstoot van broeikasgassen drastisch te verminderen. » Daarom namen « sommigen van hen » ook deel aan de klimaatmars in Brussel op 3 december. Gelovigen werden uitgenodigd om in de Sint-Rochuskerk in de Brusselse Noordwijk « te bidden voor de bescherming van het milieu en ecologische bekering ». Daartoe was een speciaal « klimaatgebed » voorzien.

Wij willen ons hier niet uitspreken over de wetenschappelijke juistheid van een door de mens veroorzaakte “ klimaatopwarming ”. We weten wel dat de christelijke deugden, als tegengif tegen hebzucht, gulzigheid, egoïsme en verkwisting, een fundamenteel verschil maken als het over de zorg voor de ons toevertrouwde aarde gaat en dat onze kapitalistische en materialistische maatschappij net die deugden altijd al verloochend heeft. Denken we aan het woord van Jezus : « Zoekt eerst het rijk Gods en zijn gerechtigheid ; en al het overige zal u worden geschonken als toegift » (Mt 6, 33). Als de kerkelijke hiërarchie zou focussen op de hoofdzaak en zou ijveren om overal het ware geloof in ere te herstellen, dan zouden de wereldse problematieken vanzelf opgelost geraken.

We stellen tenslotte vast dat het zoveel gemakkelijker is om mee te doen met wat iedereen doet en om de comfortabele weg te kiezen die geen tegenstand oproept. De stem verheffen tegen abortus, euthanasie, de LGBT-lobby en de genderideologie is veel moeilijker. Maar juist daarin tonen wij dat wij volgelingen zijn van Hem die « een teken van tegenspraak » was.

redactie KCR
Hij is verrezen ! nr.127, januari-februari 2024