Het pausbezoek
« DE KERK ZOU ZICH MOETEN SCHAMEN »
BIJ zijn bezoek aan België in september 2024 kwam paus Franciscus terecht in een van de meest geseculariseerde samenlevingen ter wereld, waar het liberalisme in al zijn facetten de plak zwaait en de katholieke godsdienst in het verdomhoekje geduwd is – of zich heeft laten duwen. Abortus en euthanasie zijn hier schering en inslag en de steeds agressievere LGBT-propaganda wordt geen strobreed in de weg gelegd.
Vrijdagvoormiddag 27 september kreeg de H. Vader op het kasteel van Laken al meteen scherpe woorden voorgeschoteld naar aanleiding van de misbruikschandalen. Alexander De Croo, interim-premier in afwachting van een opvolger, leek vastbesloten om zijn zwanenzang maximaal te benutten : « Er is heel wat misgelopen en een doofpotoperatie kunnen we niet aanvaarden. Vandaag volstaan daarom niet alleen woorden, er moeten ook concrete stappen worden gezet. De slachtoffers moeten gehoord worden, hun leed erkend. Menselijke waardigheid is belangrijker dan het instituut. »
In zijn reactie week de paus af van zijn voorbereide tekst en zei : « De Kerk zou zich moeten schamen ! » Is dat zo, H. Vader ? In de geloofsbelijdenis zeggen wij nochtans dat de Kerk heilig is en dat is ze ook. Het is al te gemakkelijk om de zwarte piet aan “ het instituut ” te geven, want de heilige, katholieke en apostolische Kerk aanvallen speelt helemaal in de kaart van wie haar haten en bestrijden.
Wie zich zou moeten schamen, zijn de vertegenwoordigers van de Kerk. In de eerste plaats zijn dat de geestelijken die zich schuldig gemaakt hebben aan al die schanddaden. In de tweede plaats zijn het ook de prelaten die ogen en oren gesloten hebben omdat zij niet durfden optreden in het klimaat van “ laissez faire, laissez aller ” dat de jaren van het post-Concilie kenmerkte. Meer in het algemeen is het de hele hiërarchie die met Vaticanum II een revolutie ontketend heeft die de priesters niet geestelijk verheven heeft, maar naar beneden geduwd in het slijk van de wereld.
« Ongestraft werd op het Concilie verkondigd dat de priesters genoeg hadden van een spiritualiteit van monniken, volledig gefocust op het altaar en de biechtstoel, dat zij hun buik vol hadden van een dienstwerk dat beperkt bleef tot het kerkgebouw en opgeslorpt werd door de vereisten van de eredienst. Het verhaal van Alphonse Daudet over het geitje van Monsieur Seguin herhaalde zich : de priester hoorde langs alle kanten stemmen die hem opriepen om zijn banden te breken en op avontuur uit te gaan, vrij en ongebonden, het woeste gebergte in !
« Om de leken – het Volk van God ! – te dienen en hen te “ evangeliseren ” wilde het Concilie dat de priesters met hen gingen samenleven, dat zij zouden leven zoals zij. “ Door op deze manier te werk te gaan, waren we er zeker van uit te komen bij de verwerping van de uitdrukking : de priester is een van de wereld afgescheiden man ”, lezen we in het progressistische tijdschrift Unam Sanctam nr. 68. Wat een bekentenis ! En hoe goed zal die uitnodiging om zich te vermengen met de wereld opgevolgd worden !
« Het dienstwerk van de priesters werd veranderd : het woord in plaats van de eredienst, de dialoog met de ongelovigen in plaats van de prediking en de sacramenten. Bijgevolg moest ook het leven van de priesters veranderen. Vroeger waren ze afgescheiden en beschermd tegen de wereld en volledig in beslag genomen door hun gewijde functies. Nu worden ze in de wereld gegooid en overgeleverd aan de verleidingen en de tirannie ervan.
« Ja, ja en nog eens ja, het is Vaticanum II dat schuldig is aan de grote misdaad van de decadentie van de clerus. Het priesterschap was een grote, stevige en welvarende instelling zolang het gedefinieerd werd door de intieme verhouding met God in de eredienst en het apostolaat dat er uit voortvloeide. En ik voeg er aan toe : de priesters waren toen gelukkig. Het priesterschap is daarentegen gedegradeerd en verzwakt op de dag dat het in de eerste plaats missionair wilde zijn, gericht naar de mensen om met hen bezig te zijn over de zaken van de aarde en niet meer over de Hemel » (abbé Georges de Nantes, maart 1972).
Het resultaat ? Massale uittredingen en relaties met vrouwen of, bij velen die bleven, het toegeven aan tegennatuurlijke begeerten, ten koste van zoveel jeugdige slachtoffers, omdat alle beschermende dammen weggeslagen waren... Het Evangelie van de zondag die tijdens het pausbezoek viel, kon niet duidelijker zijn : « Wie een van deze kleinen die in Mij geloven tot zonde verleidt, het ware beter voor hem dat een zware molensteen om zijn hals werd gehangen en dat hij in de diepte der zee verdronken werd » (Mt 18, 5).
LEUVENS PROGRESSISME
De concrete aanleiding voor de komst van Franciscus was het 600-jarig bestaan van de katholieke universiteit van Leuven, in 2025. “ Katholiek ” in naam, maar al lang niet meer in de feiten.
Rector Luc Sels greep de gelegenheid aan om over de wijding van vrouwelijke priesters te beginnen, goed wetend dat dit voor Rome niet bespreekbaar is. « Het gezag van de Kerk is ook afhankelijk van de mate waarin de Kerk de diversiteit in de samenleving omarmt. Ik neem de positie van de vrouw als voorbeeld. Waarom tolereren we dat grote verschil tussen man en vrouw in een Kerk die de facto zo vaak gedragen wordt door vrouwen ? [...] Zou de Kerk niet warmer zijn met een voorname plaats voor de vrouw, ook in het priesterschap ? »
Zo’n dwaze “ denkpiste ” is een uitwas van de hedendaagse ketterij van het feminisme en toont aan dat de rector niets begrepen heeft van het wezen van het priesterschap. Abbé de Nantes : « Het priesterschap is een wijding aan God voor de eredienst en het apostolaat. De bedienaar van God handelt “ in persona Christi ”, in de plaats van Christus en bekleed met zijn priesterlijke macht. Hij is dan een “ andere Christus ”... De volheid van het priesterschap ligt in Jezus Christus, Soeverein Priester en Opperherder van het Nieuwe Verbond » (maart 1972).
Natuurlijk mocht in de redevoering van Sels ook een pleidooi voor het accepteren van homoseksualiteit niet ontbreken : « Zou de Kerk tevens in onze contreien niet aan moreel gezag winnen mocht ze niet zo krampachtig omgaan met de thematiek van genderdiversiteit en mocht ze, zoals de universiteit dat doet, meer openheid tonen ten aanzien van de LGBTQ+gemeenschap en steun geven aan wie worstelt met de genderidentiteit ? Het is bemoedigend dat onze Vlaamse bisschoppen een aanspreekpunt “ homoseksualiteit & geloof ” hebben opgericht, dat bv. tijdens de Antwerp Pride [het openlijk vertoon van de zonde !] een oecumenisch gebedsmoment voor deze gemeenschap organiseert. De wereldwijde Kerk wordt hier uitgedaagd om recente wetenschappelijke inzichten [?] in dialoog te brengen met theologie... »
Als uitsmijter gaf de rector nog mee dat « de Kerk al te vaak “ once and for all ” -antwoorden poneert ». Waarom niet meer diversiteit binnenlaten ?
Bénédicte Lemmelijn, deken van de faculteit Theologie en religiewetenschappen van de KUL, deed er nog een schepje bovenop. Zij suggereerde dat de Kerk misschien een aantal fundamentele principes moet heroverwegen. « Ik denk dat een probleem waar de Kerk vandaag de dag mee te maken heeft, is dat ze de neiging heeft om te proberen universele waarheden te vinden, u weet wel, universele dogma’s, universele opvattingen... Dat is een probleem omdat we zoveel verschillende landen hebben met zoveel verschillende culturen ; en sommige zijn geseculariseerd, andere niet... Zolang we dus proberen om een universele en onaantastbare waarheid voor iedereen te hebben, is het moeilijk... »
Zij schonk de H. Vader een boek met de titel : De Bisschop van Rome en de theologen van Leuven, waarin essays van 24 theologen bijeengebracht werden. Eén van de bijdragen is gewijd aan « De kerkelijke normen over seksualiteit herdenken », een ander aan « De universele leiding van de kerk [sic] hervormen ».
De paus ging de uitdaging niet uit de weg en zei tot de Leuvense professoren dat we universiteiten niet alleen moeten « beschouwen als verwekkers van cultuur en ideeën, maar bovenal als promotors van een passie voor het zoeken naar waarheid, ten dienste van de menselijke vooruitgang ». Hij betreurde wat hij de « intellectuele vermoeidheid » noemde van hen die weigeren de waarheid te zoeken en daardoor in een « permanente staat van onzekerheid blijven, verstoken van elke passie, alsof het zoeken naar betekenis zinloos is en de werkelijkheid onbegrijpelijk ».
Maar Franciscus oogst wat hij gezaaid heeft. Het synodale proces dat hij in gang gezet heeft en waaraan maar geen einde lijkt te komen dreigt onvermijdelijk uit te draaien op het « loslaten van de eenheidsworst », zoals Luc Sels het zo oneerbiedig verwoordde : elke nationale Kerk zal in toenemende mate haar eigen keuzes maken op het vlak van geloof en moraal. Terwijl de Afrikaanse Kerken de erkenning van homoseksualiteit zullen blijven bekampen, zullen de westerse Kerken de roze loper uitrollen voor de LGBT-gemeenschap. Enzovoort. Om de radicale verschillen tussen de verschillende Kerken te overbruggen zal Rome geneigd zijn iedereen zijn zin te geven. Staat het feitelijke einde van de Una Sancta voor de deur ?
Heilig Hart van Jezus, door het Bedroefde en Onbevlekte Hart van Maria, heb medelijden met ons en red uw Kerk !
redactie KCR
Hij is verrezen ! nr. 132, november-december 2024