«In u de eenheid»

HET EINDE VAN HET GROTE SCHISMA

IN het Derde Geheim van Fatima, dat in juni 2000 door het Vaticaan bekendgemaakt werd, lezen we op het einde van de tekst :

« Verschillende andere bisschoppen, priesters, geestelijken en zusters beklommen een steile berg, waar zich op de top een groot kruis bevond uit ruwe stammen als van kurkeiken met schors. Alvorens daar aan te komen, ging de H. Vader door een grote stad die voor de helft verwoest was. Half bevend, met wankele tred, door pijn en verdriet neergeslagen, bad hij voor de zielen van de lijken die hij op zijn weg ontmoette. Boven op de berg aangekomen knielde hij neer aan de voet van het grote kruis. Daar werd hij door een groep soldaten, die met vuurwapens en met pijlen op hem schoten, gedood. Precies zo stierven één na één de bisschoppen, priesters, geestelijken en zusters en verschillende leken, mannen en vrouwen van uiteenlopende standen en posities. Onder de beide armen van het kruis stonden twee engelen, ieder met een kristallen schenkkan in de hand. Daarin verzamelden zij het bloed van de martelaren en daarmee besprenkelden zij de zielen die naderden tot God. »

Op 13 juni 1917 had Onze-Lieve-Vrouw aan Lucia, die haar vroeg hen alle drie mee te nemen naar de Hemel, geantwoord : « Ja, Jacinta en Francisco zal ik weldra komen halen, maar jij, Lucia, jij zal hier nog een tijd moeten blijven. Jezus wil zich van jou bedienen om mij te doen kennen en beminnen. Hij wil in de wereld de devotie tot mijn Onbevlekt Hart instellen. Aan wie deze devotie ter harte neemt, beloof ik de redding ; die zielen zullen door God bemind worden, als bloemen die door mij zijn geplaatst om zijn troon te versieren. »

De twee engelen in het Derde Geheim zijn dus als het ware de “ tuiniers ” van de H. Maagd : ze begieten haar « bloemen » met het bloed van de martelaren.

« In het Boek van de Apocalyps zijn er onder de zeven engelen die belast zijn met het uitgieten over de wereld van “ de zeven schalen van Gods gramschap ” twee die hun schaal gaan uitgieten over de wateren. De ene giet haar uit over de zee : “ Toen werd ze bloed, als dat van een dode ; en elk levend wezen in de zee kwam om. ” De andere giet zijn schaal uit over de rivieren en de bronnen : “ Toen veranderden deze in bloed. En ik hoorde de engel der wateren zeggen : “ Rechtvaardig zijt Gij, de Heilige, die zijt en die waart, omdat Gij zulke oordelen velt. Want ze hebben het bloed van heiligen en profeten vergoten, het is dus bloed dat Gij hen hebt doen drinken, ze verdienen het ! ” (Ap 16, 1-6).

« In Fatima verandert deze liturgie van de rechtvaardigheid in liturgie van barmhartigheid. Het bloed van de martelaren roept niet meer op tot wraak zoals in het visioen van Sint-Jan ; het wordt veeleer bron van genade en barmhartigheid... voor hen die zelf hun bloed vergoten hebben ! Zo ziet de triomf eruit van het Onbevlekt Hart van Maria, ons aller Moeder, voor altijd ! » (broeder Bruno van Jezus-Maria, CRC nr. 368, juni-juli 2000).

Maar waarom twee schenkkannen ?

« Volgens het visioen van het Geheim geeft het bloed van de martelaren aanleiding tot een besprenkeling van de zielen die naderen tot God, zoals eertijds het geval was met het bloed van stieren en bokken dat in het Oude Testament geofferd werd tot uitboeting van de zonde, en zoals in het Nieuwe Testament het kostbaar Bloed van Jezus vergoten werd op het Kruis en daarna in de kelk tijdens het H. Misoffer. Maar in het visioen van 13 juli 1917 – het Derde Geheim – zijn dat misoffer en zijn goddelijk Slachtoffer volkomen afwezig, alsof de mis afgeschaft is doordat alle priesters en bisschoppen na de dood van de Bisschop in het Wit gekleed omgekomen zijn. Er zijn geen priesters meer om het brood en de wijn te consacreren, hoe kan dat ?

« De communie die de herdertjes in de herfst van 1916 ontvingen uit de handen van de engel van de Eucharistie liet die verdwijning van het priesterambt al voorzien. De engel had nog een kelk vast met erboven een geconsacreerde Hostie waaruit het kostbaar Bloed vloeide. Maar het Derde Geheim kondigt een vreselijke tijd aan waarin er geen priesters meer zullen zijn, geen kelk, geen geconsacreerde Hostie en dus geen H. Misoffer meer. Het is daarom dat het grote kruis op de top van de steile berg bestaat uit ruwe stammen en naakt is : geen Christus die op dat kruis vastgemaakt is en geen priester, maar twee engelen die een kristallen schenkkan in de hand houden...

« Die engelen verzamelen het bloed van de martelaren om het uit te delen aan de christenen die op deze nieuwe manier communiceren. De twee engelen staan onder de beide armen van het Kruis, geopende armen die heel de wereld willen omarmen : het Oosten en het Westen. De engel van Portugal voor het Westen en de engel van Rusland voor het Oosten putten uit het bloed van de martelaren de goddelijke genade van een waarachtige « eenwording » van de Kerk. Eindelijk zal zij opnieuw met haar twee « longen » kunnen ademen, besprenkeld met dit nieuwe bloed, voor de redding van de wereld » (abbé Georges de Nantes, CRC nr. 369, augustus 2000).

DE MOEDER GODS VAN FATIMA

Pater Alejandro Burgos, een priester uit de Spaanse stad Valladolid, bood zich in 2002 aan om naar Rusland te gaan en daar de katholieken van de Latijnse zowel als de Oosterse ritus – samen amper 1 % van de bevolking – te ondersteunen. Hij kreeg toelating van zijn bisschop en leeft sindsdien als otets (“ vader ”) Aleksandr in Sint-Petersburg. In datzelfde jaar kreeg de geestelijke de ingeving om een icoon te vervaardigen van de H. Maagd van Fatima. Op zijn blog schreef hij in 2005 :

« De grote eenheid die er bestaat tussen de boodschap van Fatima en Rusland heeft er al veel mensen toe gebracht om op verschillende manieren bij te dragen tot de verspreiding van deze mariale devotie in dit land. De icoon die ik vervaardigd heb, is een symbool dat de voorkeur van Onze-Lieve-Vrouw voor Rusland wil versterken. Zij toonde haar liefde heel in het bijzonder in de verschijningen van Fatima op 13 juli 1917 en van Tuy in juni 1929, toen zij sprak over de toekomst van Rusland als verspreider van dwalingen en vervolger van de Kerk in de 20^ste eeuw, maar ook over de bekering van het land wanneer de Paus Rusland zou toewijden aan haar Onbevlekt Hart.

« We moeten er ons bewust van zijn dat omwille van deze verschijningen miljoenen mensen decennialang voor Rusland gebeden hebben en dat er in de hele wereld een sterke stroming op gang gekomen is van liefde en gebed voor dit land. In dat opzicht kan de icoon er ook toe bijdragen dat Rusland zijn grote schuld van dankbaarheid aan de Maagd van Fatima terugbetaalt. » Hoe ? Door het katholiek geloof te omarmen !

Hij zond een brief naar zuster Lucia in haar klooster van Coïmbra met de vraag of zij zijn project goedkeurde (zij was toen nog in leven). De overste liet hem weten dat hij mocht doorgaan. Vader Aleksandr vroeg daarop de medewerking van een gespecialiseerd iconenschilder, Ivan Lvovitsj, en samen gingen zij aan het werk.

Gedurende de twee jaar dat aan het kunstwerk gearbeid werd, zond de pater regelmatig foto’s van de evolutie ervan naar zuster Lucia. De overste toonde die aan de zieneres en schreef terug : « We houden ervan », wat de monnik interpreteerde als een aanmoediging van zuster Lucia. « Hoe dan ook, om er zeker van te zijn dat mijn interpretatie juist was, schreef ik na de dood van zuster Lucia [op 13 februari 2005] naar de priorin van Coïmbra met de vraag : “ Mag ik zeggen dat zuster Lucia de icoon mooi vond ? ” Het antwoord op de vraag was bevestigend : zuster Lucia zag de icoon, waardeerde het werk en hield van wat ze ervan gerealiseerd zag. Jammer genoeg overleed ze vooraleer ze de afgewerkte icoon kon zien. »

De icoon werd plechtig geïnstalleerd in de katholieke parochie van Sint-Jan de Doper in Tsarskoje Selo bij Sint-Petersburg, in afwachting van de oprichting van een eigen heiligdom voor de H. Maagd van Fatima.

Rusland dat zich bekeert tot het Rooms-katholiek geloof, Oost en West die één worden in dezelfde godsdienst : wat een enthousiasmerend toekomstvisioen ! Wij bidden u, Maria : maak dat de H. Vader eindelijk aan uw wil gehoorzaamt en Rusland toewijdt aan uw Onbevlekt Hart !

redactie KCR
Hij is verrezen ! nr. 109, januari-februari 2021