PRESIDENT ASSAD OVER DE OORLOG IN SYRIË

OP 31 oktober 2019, vijf dagen na de door de VS geclaimde liquidatie van IS-leider Al-Baghdadi, stond de Syrische president Assad een interview toe aan de binnenlandse tv-zenders Al-Sourea en Al-Ikhbariya. Wij hebben hieronder de belangrijkste passages uit dit interview vertaald omdat ze een helder beeld geven van wat er werkelijk aan de hand is in een land dat door de internationale media al jarenlang zo negatief mogelijk wordt afgeschilderd.

Het volledige interview verscheen in het Engels op de website van SANA (Syria Arab News Agency).

Journalist: Welkom aan iedereen voor dit speciale interview met de president van de Syrisch-Arabische Republiek, Zijne Excellentie Dr. Bashar al-Assad. Dank u dat u ons wil ontvangen, meneer de president. Uw laatste interview met de Syrische media dateert al van verschillende jaren geleden en daarom hebben we een heleboel vragen.

President Assad: U bent welgekomen. Laten we zoals altijd in volle openheid spreken.

We zullen starten met politiek. De VS kondigden enkele dagen geleden aan dat de leider van de terroristische organisatie Islamitische Staat, Abu Bakr al-Baghdadi, gedood was. President Trump dankte Rusland, Syrië, Irak, de Turken en de Koerden voor hun hulp daarbij. Maar we hebben geen enkele reactie van Damascus gehoord. Nam Syrië werkelijk deel aan deze operatie? 

Helemaal niet, we hoorden hierover enkel via de media. De reden om een aantal landen te vernoemen als deelgenoten in de operatie is misschien om die laatste meer geloofwaardigheid te geven. De vermelde landen kunnen ermee uitpakken dat zij het terrorisme bestrijden. Wij hebben die pluim niet nodig. Als iemand het terrorisme bekampt, zijn wij het. Wij hebben geen betrekkingen of contact met welke Amerikaanse instelling ook. Belangrijker nog: wij weten niet zeker of die operatie werkelijk plaatsgreep. Waarom werd het stoffelijk overschot van Baghdadi niet getoond? Dit is hetzelfde scenario dat gevolgd werd met Bin Laden. Herinner u hoe president Saddam Hoessein gevangen genomen werd en hoe die hele zaak van A tot Z getoond werd met foto’s en videoclips. Waarom verbergen ze alles in verband met de operaties aangaande Bin Laden en nu Baghdadi? Het maakt deel uit van de trucs van de Amerikanen. Daarom mogen we niet alles zomaar geloven, tenzij ze met bewijzen komen.

Als Baghdadi echt gedood is, betekent dit dan het einde van zijn organisatie?

Baghdadi vertegenwoordigt Islamitische Staat en Islamitische Staat vertegenwoordigt een bepaalde doctrine, de extremistische leer van de wahabieten. Die gedachtenstroming is meer dan twee eeuwen oud. Zolang die doctrine springlevend is en niet teruggedrongen, betekent dit dat de dood van Baghdadi of zelfs de liquidatie van IS als geheel geen invloed zal hebben op het extremistisch denken. Wat Baghdadi als individu betreft, het is welbekend dat hij verbleef in Amerikaanse gevangenissen in Irak en dat ze hem vrijlieten om zijn rol te spelen. Hij is iemand die bijgevolg op gelijk welk moment kan vervangen worden. Werd hij werkelijk gedood? Werd hij gekidnapt? Verborg men hem? Of werd hij weggevoerd om een facelift te krijgen? De Amerikaanse politiek is niet verschillend van Hollywood: alles berust op verbeelding. Ik ben ervan overtuigd dat heel deze operatie een truc is. Baghdadi zal herschapen worden onder een andere naam of IS in zijn geheel zal gereproduceerd worden, maar met hetzelfde gedachtengoed en met hetzelfde doel.

Er zijn vragen gerezen over de Russisch-Turkse overeenkomst, meer bepaald wat het behoud van het status quo betreft in de regio waar de Turkse agressie plaatsgreep: Tal Abyadh en Ras al-Ain [in het noorden van Syrië, aan de grens met Turkije]. Betekent dit de legitimering van de Turkse bezetting?

Eerst en vooral, de Russische principes gedurende heel deze oorlog en zelfs vóór Rusland het Syrisch leger in 2015 begon te steunen, zijn klaar en duidelijk. Deze principes zijn gebaseerd op het internationaal recht, de Syrische soevereiniteit en de territoriale integriteit van ons land. Dat is nooit veranderd. Maar de Russische politiek moet rekening houden met de realiteit op de grond. Dat realisme heeft twee zaken bereikt: de terugtrekking van bewapende groeperingen van noord tot zuid in coördinatie met het Syrisch leger en, daardoor, het oprukken van onze troepen naar het gebied in het noorden dat niet door de Turken bezet werd. Deze twee elementen zijn positief, maar ze maken de negatieve aspecten van de Turkse aanwezigheid niet ongedaan, tot die legermacht op de een of andere manier verdreven wordt. De gesloten overeenkomst is van tijdelijke aard en niet definitief.

Op korte termijn is het een goede zaak. Laat me uitleggen waarom. De inval van de Turken bewijst niet alleen de gebiedshonger van Ankara, maar ook het diepe verlangen van de VS. De Russische relatie met Turkije is positief omdat ze de Turkse aspiraties onder controle houdt en tegelijkertijd het spel van de Amerikanen in het noorden schaakmat zet. Het recente Duitse voorstel dat onmiddellijk door de NAVO werd opgepikt – en de NAVO is hetzelfde als de VS – hield in dat de veiligheid in de door Turkije bezette regio onder internationaal toezicht zou komen. Dat zou betekenen dat het gebied buiten de controle van de Syrische staat zou vallen en dat er dus in de praktijk afscheiding zou zijn. Door de Russisch-Turkse overeenkomst toomde Moskou Ankara in, manoeuvreerde de Amerikanen buiten en maakte een einde aan de Duitse oproep tot internationalisering. Daarom is die overeenkomst een positieve stap. Ze beperkt de schade en baant de weg voor de bevrijding van de regio in de, zo hopen we toch, nabije toekomst.

We hebben ondervonden dat Turkije zich moeilijk laat binden. Wat indien de Turken verder gaan met de bezetting van de gebieden die zij controleren?

Laten we een ander voorbeeld nemen: Idlib [een provincie en stad in het noordwesten van Syrië]. Er was op het vredesproces van Astana overeengekomen dat Turkije daaruit zou vertrekken. De Turken hielden zich niet aan de afspraak, maar we begonnen Idlib te bevrijden. Op het eind hebben we verschillende gebieden bevrijd met behulp van militaire operaties. We moeten voor ogen houden dat Erdogan er vanaf het begin van de oorlog op uit was om problemen te scheppen tussen het Syrische en het Turkse volk, om vijandschap te kweken. Dat zal effectief gebeuren als het tot een militair treffen zou komen. Daarom moeten we ervoor zorgen dat Turkije geen vijandelijke mogendheid wordt. In dat perspectief is de rol van onze vrienden, Rusland en Iran, van groot belang.

De acties die de Turken en Erdogan in het bijzonder onlangs ondernomen hebben, zoals de verturksing, de oprichting van universiteiten en het opleggen van bepaalde talen, zijn acties van iemand die niet van plan lijkt te vertrekken.

Het hele Syrische grondgebied is één groot operatietheater. Van het verste punt in het zuiden tot het hoogste in het noorden is Turkije in deze oorlog de Amerikaanse volmachthouder (proxy). Overal waar we gevochten hebben, kwamen we deze bondgenoot van Washington tegen. Wanneer de Turken niet weggaan nadat we alle mogelijke scenario’s uitgeput hebben, dan blijft er natuurlijk geen andere keuze over dan oorlog, dat spreekt voor zich. Ik zeg dus dat we in de nabije toekomst ruimte moeten geven aan het politiek proces in al zijn vormen, maar als daar geen resultaten uit voortvloeien dan moeten we ten oorlog trekken. Er is geen andere keuze.

Is Donald Trump vanuit Syrisch oogpunt gezien een betere president dan Barack Obama?

We kunnen beter niet inzetten op welke Amerikaanse president ook. In het begin van de oorlog mocht niemand tussenbeide komen, omdat de VS en het Westen geloofden dat de demonstraties van het volk uitbreiding zouden nemen en de uitkomst beslissen. De demonstraties spreidden zich niet uit zoals ze gewenst hadden, dus gingen ze over tot het gebruik van wapens. Toen wapens niet beslisten over de uitkomst, schakelden ze over op extremistische organisaties met hun krankzinnige ideologieën om de uitkomst militair te beslissen. Dat lukte niet. Toen was het de beurt aan Islamitische Staat, in de zomer van 2014, met de bedoeling de inspanningen van het Syrisch leger teniet te doen: dat lukte wel, maar op dat moment vond de Russische interventie plaats.

Wat Trump betreft, ik geef u een antwoord dat vreemd kan klinken: hij is de beste Amerikaanse president, niet omdat zijn politiek goed is, maar omdat hij de meest transparante president is. Alle Amerikaanse presidenten begaan alle soorten afschuwelijkheden en misdaden en winnen toch de Nobelprijs. Ze stellen zichzelf voor als verdedigers van de mensenrechten en de nobele en unieke Amerikaans-westerse waarden. De werkelijkheid is dat het gaat om een groep misdadigers die de belangen van Amerikaanse lobby’s vertegenwoordigen: de grote olie- en wapenbedrijven onder meer. De taal van Trump is transparant, hij zegt vlakaf dat hij uit is op olie. Dat is de realiteit van de Amerikaanse politiek sinds de Tweede Wereldoorlog.

President Trump kondigde zijn bedoeling aan om een beperkt aantal van zijn troepen in Syrië te houden. Een aantal militairen zal de olievelden beschermen. Hoe kijkt u daartegen aan?

Los van deze verklaringen is de realiteit dat de Amerikanen bezetters zijn, of ze nu in het oosten, het noorden of het zuiden zitten. Eens te meer moeten we niet bezig zijn met verklaringen, maar met de realiteit. Wanneer onze troepen een gebied naderen waar de Amerikanen aanwezig zijn, ga ik niet heldhaftig doen en het leger op hen afsturen. We spreken over een supermacht.

Kiezen we voor verzet? Als er verzet is, zal het lot van de Amerikanen hetzelfde zijn als hun lot in Irak. Maar het concept van verzet vereist iets dat het tegenovergestelde is van buitenlands agent of volmachthouder zijn: een patriottische geestestoestand. De natuurlijke rol van de staat in dat geval is te voorzien in de noodzakelijke voorwaarden en ondersteuning voor het verzet van de hele bevolking tegen de bezetter. Wij moeten proberen de vaderlandsliefde van de Syrische maatschappij te herstellen en ervoor zorgen dat er geen Syrische verraders meer zijn. We mogen niet vergeten dat de personen die de Amerikanen, de Turken en anderen hier binnen brachten Syriërs waren, Syrische verraders. Met hen moeten we afrekenen. We moeten ervoor zorgen dat het patriottisme hersteld wordt, dat de eenheid van opinie hersteld wordt en dat er geen verraders meer zijn. Alle Syriërs moeten van hun vaderland houden. We moeten allemaal verenigd zijn tegen de bezetting. Als we die geestestoestand bereiken, dan verzeker ik u dat de Amerikanen uit eigen beweging zullen vertrekken omdat ze geen kans meer zullen hebben om in ons land te blijven.

Bent u vandaag bereid samen te zitten met de Turken na hun agressie?

Als u mij vraagt hoe ik mij zou voelen als ik persoonlijk handen moet schudden met iemand van de groep rond Erdogan of iemand die zijn politiek en ideologie steunt, dan zou ik niet vereerd zijn door zo’n ontmoeting en zou ik er zelfs misselijk van worden. Maar we moeten onze persoonlijke gevoelens opzij zetten wanneer het nationaal belang op het spel staat. Als een ontmoeting tot resultaten kan leiden, dan zou ik zeggen dat alles wat in het nationaal belang is gedaan moet worden. Dat is de verantwoordelijkheid van de staat. Maar ik verwacht niet dat een bijeenkomst resultaten zal opleveren tenzij de omstandigheden wijzigen voor de Turken. En omdat de Turken van het type Erdogan opportunisten zijn en tot een opportunistische organisatie en ideologie behoren, zullen we slechts resultaten boeken als zij onder druk komen te staan.

Niet alleen de Turken, maar ook de Israëli’s zijn bezetters. Is het mogelijk dat u met de Israëli’s praat?

Het verschil tussen de Turken en de Israëli’s is dat wij de wettigheid van het bestaan van Israël als staat niet erkennen. Er bestaat geen Israëlisch volk, behalve datgene dat gedurende vele eeuwen vóór Christus bestond. Nu gaat het om een diaspora die naar hier gekomen is, land heeft bezet en de mensen die er op woonden verdreven heeft. Het Turkse volk daarentegen bestaat, ze zijn een buurvolk waarmee we een gemeenschappelijke geschiedenis hebben, los van het feit of die geschiedenis goed of slecht was of ergens tussenin. Turkije bestaat als staat en het is een buurstaat. In het andere geval is een volk zonder land zomaar in de plaats gekomen van een ander land en zijn bevolking.

Zelfs toen we onderhandelden met Israël in de jaren 1990, erkenden we dat land niet. We onderhandelden om vrede te bewerkstelligen. Als er vrede zou tot stand komen en als de rechten [van de Palestijnen] teruggeschonken zouden worden, zouden we Israël erkennen. Turkije van zijn kant zal verder blijven bestaan en de Turken blijven een broedervolk. Erdogan wou vanaf het begin het Turkse volk achter zijn persoon mobiliseren om vijandschap te scheppen met het Syrische volk en op die manier de vrije hand te krijgen. Ik onderstreep dat bepaalde groepen – niet de politieke krachten, maar binnen het Turkse leger en de veiligheidsdiensten – tegen Erdogan zijn.

Wat Israël betreft, sommigen beschrijven dat land als “de afwezige aanwezige” in de gebeurtenissen in Syrië. Wat is uw mening?

Israël is de altijd aanwezige. Het is nooit afwezig geweest. Wij vechten met zijn bondgenoten en agenten, op verschillende manieren, militair én politiek. Israël is een hoofdrolspeler in wat er gebeurt. Zal het staan toekijken? Neen, het zal zich proactief opstellen en klappen uitdelen aan Syrië, aan het Syrische volk, het Syrische vaderland en alles wat Syrisch is.

Wat het binnenland betreft: er wordt vandaag veel gesproken over de strijd tegen corruptie. Er wordt verteld dat er een brede campagne op komst is met betrekking tot een aantal zakenlui en hoge ambtenaren die verdacht worden van corruptie. Is dat waar?

Het is waar, maar het is geen campagne. Want die term wekt de indruk dat we pas begonnen zijn, omdat een campagne een begin en een einde heeft en beperkt is in de tijd. Dat is niet waar: we zijn er al drie jaar geleden mee gestart. Waarom? Omdat bij het uitbreken van de oorlog de interne situatie helemaal geen prioriteit was. We waren bezig met te voorzien in onze dagelijkse behoeften, om in leven te blijven. Maar ondertussen was er een proces gaande waarbij terroristen en, op grotere schaal, corrupte personen onze staat en ons land verscheurden. Dat was het probleem. Het land kan dat niet aanvaarden en de staat kan dat evenmin.

Syrië wordt altijd afgeschilderd als een regime. Ze gebruiken nooit het woord staat. Hun bedoeling daarbij is ons naar voor voren te doen komen als een bende, een junta. Want een staat heeft fundamentele principes, een grondwet, regels, controlemechanismen. Wij zijn een staat, niet een of ander sjeikdom. De staat heeft een constitutie en wetten. Het eerste punt in de grondwet, en een van de voornaamste, is de bescherming van het privébezit. Wij kunnen niet zomaar zeggen tegen iemand dat wij zijn bezit afnemen. Er is wel regelmatig inbeslagname geweest van eigendommen van terroristen, op tijdelijke basis, maar die zijn geen staatseigendom geworden omdat er geen gerechtelijke beslissing was om dat te doen; ook al gaat het om terroristen, toch is er een beslissing van het gerecht nodig. Binnen dat wettig kader kan de staat onmogelijk zeggen: “Jij bent corrupt, dus geef me al je geld.” Dat zou in strijd zijn met de basisbeginselen van de staat.

                                                                      * * *

Nauwelijks twee maanden na dit interview, op 20 december 2019, ondertekende Donald Trump de Caesar Syria Civilian Protection Act. Deze wet beschuldigt het Syrisch “regime” in het algemeen en president Assad in het bijzonder ervan gruweldaden gepleegd te hebben. Dat leugenachtig voorwendsel laat toe elke persoon en elke internationale onderneming te sanctioneren die zou willen investeren in de heropbouw van het land. Tegelijkertijd willen de VS de toegang van de Syrische regering tot het internationaal financieel systeem blokkeren. Ook Russische en Iraanse bedrijven worden geviseerd omdat Moskou en Teheran de “oorlogsmisdadiger” Assad gesteund hebben. Een heel pakket nieuwe sancties vervolledigt de Caesar Act.

De “Caesar” in het Witte Huis en de Deep State waarvan hij de marionet is kunnen hun mislukking in de oorlog in Syrië niet verteren: alle middelen zijn goed om Assad alsnog weg te krijgen en ervoor te zorgen dat zijn verwoeste land nog lang in puin blijft liggen.

redactie KCR