HET CORONAVIRUS
EN DE GLOBALISERING

In de katholieke Chinese kerkgebouwen die onder de bevoegdheid vallen van de Patriottische Kerk – dat wil zeggen de schismatieke Kerk die trouw is aan het communistisch regime – wordt de centrale plaats steeds meer ingenomen door een groot portret van Xi Jinping, de president. Een priester van de ondergrondse Kerk merkt op dat de kerken die in handen van de regering zijn «slechts lijken op plaatsen voor de goddelijke eredienst, maar in werkelijkheid de communistische partij vereren en haar ideologie promoten» (Bitter Winter, 8 maart 2020). 

In verband met de druk van het regime om alle ondergrondse, Romegetrouwe katholieken lid te doen worden van de Patriottische Kerk zei een gepensioneerde geestelijke uit de noordoostelijke provincie Jilin: «Onder de communistische controle vallen is een ramp voor de Kerk. Samenwerken met de Chinese communistische partij staat gelijk met zichzelf uitleveren aan de duivel» (ibid.).

Maar Xi Jinping is niet de heer en meester over de wereld: dat is God! En het is de wil van onze allerliefste hemelse Vader om de devotie in te stellen tot het Onbevlekt Hart van Maria, de H. Moeder van zijn Zoon, door toedoen van de Paus en alle bisschoppen in vereniging met hem: zij moeten Rusland toewijden aan haar Onbevlekt Hart. Dat is heel wat anders dan een pact te sluiten met de farao van Beijing, erfgenaam van de «dwalingen van Rusland», zoals de Plaatsvervanger van Christus gedaan heeft [zie De Actualiteit Doorgelicht van september-oktober 2018: Het pact met de duivel]. Een echte “plaag van Egypte” zal ons dat wellicht doen begrijpen!

Het bilan van de gesel van het coronavirus Covid-19 wordt met de dag zwaarder. Na de uitbraak in China in januari van dit jaar zijn nu al wereldwijd 230.000 personen besmet; de dodentol is opgelopen tot 9.360 (cijfers van 19 maart 2020). Het besluit dat we eruit moeten trekken, is verhelderend:

«De voortschrijdende ontwrichting van de bevoorradingsketens van de westerse bedrijven bewijst dat de term “globalisering” niet meer overeenstemt met het proces dat in 2000 in gang werd gezet» (Le Figaro, 28 februari 2020). De droom van de “heilige” Joannes-Paulus II over het nieuwe millennium spat uiteen...

«Bij het aanbreken van het nieuwe millennium voorspelde men ons de onstuitbare opkomst van de BRICS-landen: Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika. Twintig jaar later blijkt dat de prestaties van China de resultaten van al zijn concurrenten verpulveren. Tussen 2000 en 2018 steeg het aandeel van China in het bruto wereldproduct van 3 % tot 16 %. Geen enkel van de vier andere landen geraakte in die periode over de drempel van 4 %» (ibid.).

ZUID-AFRIKA: EEN NAKENDE CATASTROFE

Sinds 1994, toen het ANC van Nelson Mandela aan de macht kwam, hebben de autoriteiten in Zuid-Afrika een politiek van positieve discriminatie gevoerd: de zwarten moesten in alle sectoren (administratie, overheidsdiensten, genationaliseerde maatschappijen en privéondernemingen) beter vertegenwoordigd zijn. De blanke werknemers werden vriendelijk – of minder vriendelijk – verzocht om plaats te ruimen, door vervroegd op pensioen te gaan of door ontslag tegen ongunstige voorwaarden te aanvaarden. Dat is de reden dat een groot deel van de blanke minderheid vandaag in weinig benijdenswaardige omstandigheden moet leven (10 % van hen moet toekomen met zo’n 1000 euro per jaar).

Het gevolg was ook dat meer dan één miljoen blanken tussen 1994 en 1999 het land verlieten en naar Australië, Groot-Brittannië of de EU trokken. De meesten van hen waren hoogopgeleid en dus in feite onmisbaar voor de toekomst van Zuid-Afrika.

Toch waren de zwarten ervan overtuigd dat ze het allemaal beter gingen doen. Een tijdlang konden zij teren op wat de blanken gepresteerd hadden, waardoor Zuid-Afrika mocht toetreden tot de club van de BRICS-landen. De toekomst zag er rooskleurig uit.

Maar in 2020 is de situatie helemaal anders. De Zuid-Afrikaanse economie is de uitputting nabij. Alle economische indicatoren staan in het rood. Er is geen enkele economische groei meer en de werkloosheid is toegenomen tot 28 % van de actieve bevolking. De munt werd gedevalueerd en de schuldenberg is vergroot tot 60 % van het BBP. De laatste jaren van de regering van Jacob Zuma (2009-2018) werden gekenmerkt door een “litanie van corruptieschandalen” tot in de hoogste regionen van de staat, wat door de markten streng afgestraft werd. De sociale en politieke situatie is explosief.

«De economische groei wordt voor dit jaar door de Zuid-Afrikaanse dienst voor statistiek (StatSA) geschat op slechts 0,8 %. Dat is een daling ten opzichte van vorig jaar. Cyril Ramaphosa, aan de macht sinds februari 2018, heeft de grootste moeite om de economie weer te doen opveren en de werkloosheid in te dijken, prioriteiten die hij zichzelf nochtans gesteld had bij zijn aantreden als president.

«De vruchten van de politiek die zijn regering zich voorgenomen had, laten dus op zich wachten. De reden ligt bij een conjunctuur die weinig gunstig is, maar ook bij de talrijke interne conflicten binnen de regeringspartij ANC. De situatie ontlokt de directeur van het Zuid-Afrikaans instituut voor raciale betrekkingen (IRR), Frans Cronjé, de bedenking dat “de strategie van de regering op economisch vlak grenst aan de waanzin: het kabinet-Ramaphosa verspilt elk potentieel vertrouwen van de investeerders”, zegt hij in een communiqué» (Le Point Afrique, 13 maart 2019).

Le Figaro besluit: «De woorden “globalisering” en “mondialisering” verdoezelen de realiteit: de enorm toegenomen greep van China op de wereldeconomie sinds het jaar 2000 en de extreme concentratie – bijna 30 % – van de wereldwijde fabricatie in dat land.»

De crisis van het coronavirus zet grote vraagtekens bij de economische strategie van Brussel, Berlijn en Parijs: goederen tegen lage prijzen produceren in het volkrijkste land ter wereld, waarvan de economie voor 60 % gevoed wordt door steenkool en dat openlijk zijn wereldwijde geopolitieke doelstellingen afficheert. Dat is duidelijk zeer dwaas, zowel op politiek, economisch als ecologisch vlak!

En meteen staan onze 150 Punten van de Falanx midden in de actualiteit. Opdat onze historische, katholieke naties zouden overleven «is het absoluut noodzakelijk om een bepaald aantal activiteiten te relocaliseren en onafhankelijker te worden wat een bepaald aantal productieketens betreft.» Aan het woord is Bruno Le Maire, de Franse minister van Economische Zaken, nochtans een liberale mondialist van het zuiverste water! “Relocaliseren”: waarheen dan wel? Naar ons vaderland, het land van onze voorvaderen, dat soeverein moet zijn binnen zijn eigen grenzen!

Ondertussen heeft België al meer dan een jaar geen volwaardige federale regering en is een oplossing van de politieke crisis nog niet in zicht. In Frankrijk is premier Edouard Philippe op electorale campagne om zich opnieuw te laten verkiezen als burgemeester van de stad Le Havre, terwijl minister van Volksgezondheid Agnès Buzyn haar functie opgegeven heeft om het stadhuis van Parijs te veroveren op Anne Hidalgo. Hebben ze op dit ogenblik niets beters te doen?

Heel die “verkiezingskeuken” heeft niets te maken met het wezenlijk belang van onze landen. Ondertussen wordt heel de planeet door paniek aangegrepen. Het coronavirus dwingt ons tot een grondige herziening van onze vrijhandelsfilosofie, maar ook van de immigratiestromen en het massatoerisme. Er is echter meer.

De opening naar de Andere, het verbod op discriminatie en het vrije verkeer – allemaal ideeën die de steun genieten van paus Franciscus – zijn factoren die de gezondheidscrisis duidelijk verergeren. Het paradijs op aarde beloven dankzij de afschaffing van de grenzen en van de naties zelf komt neer op de schepping van een brutale wereld, die overgeleverd wordt aan oneerlijke concurrentie, sociale dumping, multiculturele conflicten en nu ook aan bliksemsnel om zich heen grijpende epidemieën. 

De wereld van morgen zal een terugkeer moeten inhouden naar een menselijker geografie, met historische grenzen. Of anders zal die wereld gewoon niet overleven.

broeder Bruno van Jezus-Maria
& redactie KCR