150 PUNTEN VAN DE FALANX

150 punten van de Falanx

MET de 150 punten van de Falanx schreef abbé de Nantes in 1980 een handleiding voor de wedergeboorte van een echt katholieke maatschappij. Hij richtte zich ermee tot «een toegewijde, militante aristocratie», waarvan het de opdracht is als middelaar te fungeren: tussen de gelovigen en de hiërarchie voor de dienst aan de Kerk (godsdienstige doctrine, punten 1-50), tussen de natie en de monarchie voor het welzijn van het land (politieke doctrine, punten 51-100) en tussen de sociale klassen om ze met elkaar te verbinden en te verzoenen voor het algemeen welbevinden (ecologische doctrine, punten 101-150).

Wat betekent het vandaag een waarachtig katholiek te zijn die niet wil meeheulen met allerlei ketterijen en evenmin de Kerk de rug wil toekeren om in schisma te vervallen? Welke weg staat er open tussen progressisme en integrisme? Wat is de sterkte van het integraal katholicisme dat de KCR als de toekomst ziet?

Geen enkele overtuigde gelovige kan in de grond genoegen nemen met het politiek regime waarin wij leven, een regime dat godsdienst en moraal met de voeten treedt door alles te laten bepalen door de dictatuur van de 51 %. Niets is heilig, niets is onaantastbaar, want over alles kan gestemd worden door een politieke klasse van partijcreaturen die schatplichtig zijn aan anonieme antichristelijke machten. Zo’n “democratie” is een aanfluiting van wat een echte volksvertegenwoordiging zou moeten zijn. Het is de karikatuur van een degelijk bestuur dat bekommerd is om het algemeen belang.

Er is een alternatief mogelijk. Dat alternatief, hierna verder uitgewerkt, is gebaseerd op de middeleeuwse christenheid die de Europese naties groot heeft gemaakt en die in een hedendaagse vorm moet gegoten worden.

De 50 politieke punten richten zich voor een groot deel op Frankrijk en zijn rijke traditie. Wij hebben er bewust niet aan gesleuteld omdat elk volk ze als leidraad en inspiratiebron zou moeten nemen om er vervolgens een eigen nationale invulling aan te geven.

Onze op spontaneïteit gebaseerde ecologie heeft tot doel de natuurlijke harmonie te herstellen, wat het geheim was van het vreedzaam menselijk geluk dat onze samenlevingen kenden vooraleer de Franse Revolutie en haar nasleep er een einde aan maakten. Als lid van een gezin, waaraan hij alles te danken heeft, wijdt de falangist zich vanzelfsprekend dag in, dag uit aan de welvaart en het welzijn van dat gezin, in het besef dat het lot van de enkeling afhangt van het geheel.

De wetenschap en de kunst van het gemeenschapsleven, in het gezin, tussen families onderling en binnen het grotere kader van de natie, noemen we de communautaire ecologie en economie. De rode draad in deze doctrine is het relationisme, het inzicht dat de mens geen individu is, maar een netwerk van relaties.

Abbé Georges de Nantes