71. Hoe de democratieën aan hun einde komen
Een eeuw geleden bewees Charles Maurras dat een land, zelfs als het rijk en bezonnen is, niet lang blootgesteld kan blijven aan het gevaar van oorlog en invasie, burgeroorlog, sociale onrust en godsdienststrijd, plundering en uitverkoop, administratieve en bureaucratische onderwerping, of het sterft eraan. Daarom komt het tot verzet, begint een opstand en werpt het regime omver. Dan komt de dictatuur. Er zijn echter allerlei soorten dictaturen. Er is er maar één die goed is: de dictatuur van algemeen welzijn. Alle andere zijn ofwel onecht, ofwel catastrofaal.
1. De onechte dictaturen noemen zich democratisch, maar zijn in het geheim plutocratisch. Als een democratisch regime zich al te zeer gecompromitteerd heeft, dan dreigt een algemene reactie van het volk, de militairen of godsdienstige krachten het terrein schoon te vegen en een nationalistisch bewind te vestigen. Meestal lopen de grote banken hierin voorop. Ze kiezen een "providentieel man", financieren zijn partij en ondersteunen zijn staatsgreep en dictatuur; in ruil verkrijgen zij de eerbiediging van verworven posities en gemaakt fortuin.
Zo’n dictaturen kosten de natie gewoonlijk heel veel, ofwel halen ze het land omlaag en verzwakken het (denken we in Frankrijk aan Napoleon Bonaparte, Napoleon III, Charles de Gaulle…). Maar er is aangetoond dat de oligarchieën van banken en industrie er hun voordeel mee doen, net als het republikeins personeel dat, vreemd genoeg, door die dictaturen ontzien wordt. De onechte dictaturen zijn blootgesteld aan de grillen van de publieke opinie die gevoed wordt door het Geld. Hun val vindt onder even troebele omstandigheden plaats als hun opkomst.
2. De revolutionaire dictaturen noemen zichzelf ook democratisch, maar zijn in werkelijkheid totalitair. Geen enkel democratisch regime is opgewassen tegen een revolutie die door het buitenland bewapend wordt; elke bank staat machteloos tegenover de machinegeweren die ze niet betaald heeft.
Zo is het gegaan met de communistische machtsgreep in tal van landen in de wereld. Het is een schandalige misdaad van hoogverraad dat de bourgeois-democratieën de naties die ze eerst verarmen en plunderen vervolgens met open ogen naar die hel, die Goelag zonder hoop sturen. Het doet er weinig toe of het gaat om dialectisch materialisme of racisme, om mohammedaans fanatisme of de cultus van een vergoddelijkte tiran: de communistische dictatuur leidt in al haar waanzin tot de vernietiging van elke waarachtige godsdienst, beschaving en sociale vrede; ze voert tot een verdierlijking van de mensheid en doet dat tegenwoordig op een “wetenschappelijke”, absolute manier.
3. Vandaag de dag vult een ander fenomeen de analyse van Maurras aan: onze volkeren zijn zo geïndoctrineerd door de democratie dat niets nog in staat is om dat regime in vraag te doen stellen. In plaats dat opeenvolgende financiële schandalen, bedrieglijke sociale beloften en onbekwame ministers de mensen ertoe brengen de democratie te verwerpen, verleidt dat hen juist om nog méér democratie te eisen, met als gevolg dat alles in anarchie wegdeemstert.
Het doel van de democratie laat zich niet langer definiëren als de zoektocht naar het algemeen belang door de vertegenwoordigers van het volk, vermits die laatsten alle achting verspeeld hebben. Het gaat nu om de verdediging van de individuele rechten, tegen alles en iedereen in, zonder oog voor de politieke, internationale of economische realiteit. Elke democraat eist vrijheid van meningsuiting, werk voor iedereen, sociale uitkeringen enz. en wil dat iedereen kan deelnemen aan publieke debatten over alles en nog wat, bij voorkeur via het “ideale forum” van het internet.
Zo eindigt men in de totale vernietiging van de sociale en politieke orde, met een economische puinhoop en een terugkeer tot het barbarendom als gevolg. Alleen de « goddelijke verrassing » van een dictatuur van algemeen welzijn kan dan redding brengen.