78. Het algemeen belang: de vrede

Het volstaat niet de natuurlijke orde te kennen en te respecteren, de natie moet ook verdedigd worden tegen haar vijanden. Het dagelijkse overleven van de natie en de vrede vormen het tweede luik van het algemeen belang.

Laten we een vergelijking maken met de medische wetenschap. Die kan er zich niet tevreden mee stellen te speculeren over de ideale normen voor de menselijke gezondheid. Zij moet vervolgens op het terrein gaan, de zieken bezoeken, de theorie toepassen op elk individueel geval. Hetzelfde geldt voor de politieke wetenschap: zij moet van dag tot dag beslissingen nemen, het leven van de natie in goede banen leiden, het doen bloeien en het beschermen. Kortom, er moet geregeerd worden.

De moderne reflex is te doen alsof iedereen moet deelnemen aan de beslissingen. Maar de onbekwaamheid van de grote massa, haar besluiteloosheid, innerlijke tegenspraken en gebrek aan verantwoordelijkheidszin zijn al te zeer tegengesteld aan de onmiddellijke eisen van elke regeringsdaad, die trefzeker, snel en krachtig moet zijn en in besloten kring dient genomen te worden.   

Het ideaal is dus een persoonlijk gezag dat onophoudelijk moet zoeken naar de aan te houden lijn, beslissen over de richting die het leven van het land moet uitgaan, de vijanden ervan in de gaten houden en de natie ertegen beschermen. Vanaf het moment dat een beslissing getroffen is, mag er niet meer over gediscussieerd worden.

Tegenwerping: als ondanks alles het ongeluk toeslaat omdat het staatshoofd zich vergist – en de geschiedenis geeft ons talrijke voorbeelden van soevereine beslissingen die op zich discutabel waren – moet men er dan niet ongehoorzaam aan zijn?

Het antwoord is resoluut: neen! Want vermits de orde en de vrede het algemeen belang uitmaken en het staatshoofd in de regel de behoeder is van orde en vrede, is het bekritiseren van zijn gezag een groter kwaad dan de toevallige dwaling die hij kan begaan en vormt het een vorm van wanorde die moeilijker te herstellen is dan zijn eventuele fout.

De falangist zal dus houden van de orde en het soeverein politiek gezag respecteren als een goddelijk goed. Vergeleken met de onvoorstelbare absurditeit van de mensen is het namelijk de orde, meer nog dan de deugd en veel meer dan de intelligentie, die redt wat gered kan worden, terwijl alle vormen van anarchie, dissidentie en opstandigheid hun bewust kwaad toevoegen aan het onvermijdelijk kwaad dat ze willen genezen; door het gewicht van hun goddeloosheid compromitteren ze alleen maar de toekomst.

Alleen is het daartoe noodzakelijk dat deze politieke autoriteit haar gezag op wettige wijze uitoefent.