61. De Revolutie: satanische vernietiging

1. Het is omdat alle hedendaagse politieke regimes dezelfde oorsprong hebben, namelijk de Revolutie, dat ze elkaars bondgenoten zijn in de vernietiging van de oude christelijke orde en de opbouw van hun louter menselijke en door Satan geïnspireerde nieuwe orde. Dat ze op het eerste gezicht heel verschillend van elkaar zijn, zoals vroeger het nazisme en het communisme en vandaag het kapitalisme en het socialisme, is dus slechts schijn. Daarom vinden we ze tegenwoordig broederlijk verenigd terug in de schoot van de grote internationale organisaties, waar ideologen en utopisten zich opwerpen tot meesterdenkers van een nieuwe wereld, heersers over de andere mensen en over alle volkeren, die zij willen herscheppen in een nieuwe vorm, op rationele basis en met behulp van geweld.

2. We moeten vaststellen dat alle grote revoluties die gevolgd zijn op die van 1789 en op de opruiende taal van de afvallige priester Félicité de Lamennais – en meer bepaald de marxistische revoluties – de volkomen karikatuur zijn van de christelijke Verlossing, die verloopt in drie etappes: val van de mensheid, verlossing, redding. « Dat drama in drie bedrijven is van zo’n grote kracht, het verheldert zo duidelijk het verstand en grijpt ons in die mate bij de keel dat alle grote religieuze en filosofische bewegingen ter wereld er hun algemene lijnen uit gehaald hebben. Ze hebben bij de volkeren slechts iets kunnen bereiken in de mate waarin ze die eeuwige waarheden overgenomen en gekopieerd hebben. »

Achter de vlammende toespraken van de meesterdenkers vinden we Satan terug, die aan de mensheid de kennis van goed en kwaad aanbiedt: de “kennis van de macht” en, als zij voor hem op de knieën valt, de “macht van de kennis”, om zo te triomferen over de genade, de zonde en de natuur zelf, aan God gelijk te worden en "alles nieuw te maken": « Gij zult als goden zijn door de kennis van goed en kwaad ». Daarom is de moderne Revolutie « in wezen duivels » (Joseph de Maistre).

Dat is de reden waarom het atheïstisch humanisme, zowel dat van het Oosten als dat van het Westen, of het nu racistisch of bolsjewistisch is, dictatoriaal of democratisch, een macht is die vervolgt, die nihilistisch is en die tot slavernij leidt. Ze vervolgt omdat het koningschap van Christus moet worden afgeschaft en de christenheid opgedoekt. Ze is nihilistisch omdat zij elk wettig gezag en de eeuwenoude wetten van de oude beschaving wil vernietigen. En ze brengt slavernij omdat alle verschillen en elke vorm van onafhankelijkheid moeten worden weggegomd en dienen te verdwijnen.

3. Daarom heeft de falangist een diepe afkeer van de moderne Revolutie, zelfs in haar kapitalistisch-socialistische gedaante die vandaag het meest geaccepteerd wordt. Hij wil bekend staan als contrarevolutionair. En dat zal hij inderdaad zijn: passief als hij geweld, gevangenis, slavernij en martelaarschap moet ondergaan of zelfs gewoon de dagelijkse vervolging van de sociale druk; actief als hij vecht voor zijn wettige zelfverdediging en meer nog voor die van zijn broeders.

Voor de falangist, die in de eerste plaats katholiek is, maar die ook deel uitmaakt van een katholieke natie, zonder dat die dubbele loyauteit in zijn hart ooit tot verscheurdheid kan leiden, is de zaak beklonken: hij kan zich onderwerpen aan een maçonniek regime, maar nooit zal hij zich ermee verzoenen of ermee samenwerken!

Sinds de instelling van de Republiek – enkele zeldzame periodes buiten beschouwing gelaten, zoals in Frankrijk de Restauratie en de Etat français van maarschalk Pétain – ziet de falangist een onoverbrugbare tegenstelling tussen enerzijds het ware land (“le pays réel”), waaraan hij met hart en ziel gehecht is, en anderzijds het wettig land (“le pays légal”), dat er als een kankergezwel op teert. Aan dat laatste onderwerpt hij zich slechts puur uiterlijk en zeer tegen zijn zin, omdat hij dat verplicht is ten aanzien van elk feitelijk gezag, zelfs als dat vervolgt en door en door atheïstisch en corrupt is.