«Aan de vruchten kent gij de boom»
OP 6 augustus van dit jaar vierde de communauteit van de Kleine broeders van het H. Hart, gesticht door abbé de Nantes, de veertigste verjaardag van de eeuwige geloften afgelegd door de prior, broeder Bruno van Jezus-Maria, en zijn rechterhand, broeder Gérard van de Maagd. Op 16 augustus dankte de communauteit van de Kleine zusters van het H. Hart onze allerliefste hemelse Vader voor het veertigjarig jubileum van hun overste, moeder Lucie van het Kostbaar Bloed.
Ooit verklaarde onze vader, abbé de Nantes : « Toen het Tweede Vaticaans Concilie ten einde liep, zei ik dat we weldra de bittere vruchten ervan zouden zien. Onze eigen vruchten zijn bescheiden, maar van goede kwaliteit : het gestichte werk, de twee communauteiten, onze beide moederhuizen, de prachtige kapel die we gebouwd hebben en waarin we eensgezind bijeen zijn. Toch is dat allemaal niet ons eigen werk, het is het werk van de Heer. »
We schrijven nu 2020 en de theoloog van de Katholieke Contrareformatie in de twintigste (eenentwintigste) eeuw is dit jaar precies tien jaar geleden naar God teruggeroepen. De boom die hij stevig geplant heeft in het midden van de Kerk, in medio Ecclesiae, gaat echter verder met rijke vruchten te dragen.
In 2010 richtte broeder Bruno in de Ardèche de eerste kluis of ermitage afhankelijk van het moederhuis op. De jonge monniken die hij er onderbracht kregen als programma artikel 23 van de Regel die abbé de Nantes indertijd aan zijn bisschop ter goedkeuring had voorgelegd : « De broeders zullen deelnemen aan het leven van de strijdende Kerk... »
Ecclesia militans : « De Kerk strijdt, maar daarom overwint zij nog niet », zei broeder Bruno tien jaar geleden tot de leden van de nieuwe stichting. « In de loop van de twintig eeuwen dat zij bestaat, heeft ze nog slechts weinig grote triomfen gekend. “ God vraagt ons niet om te zegevieren, maar om te vechten ”, aldus Mgr. Freppel. En aan iemand die zich erover verwonderde dat de Kerk op tweeduizend jaar nog maar zo weinig resultaten had geboekt, legde de H. Pius X uit dat Jezus Christus niet zozeer de overwinning van de Kerk op haar vijanden wil, maar veeleer lange perioden van strijd waarin zij veel verdiensten zou verwerven, veel roepingen zou opwekken en veel zielen zou redden. Wij moeten dus niet verwonderd zijn, en nog minder ontmoedigd, als we het gebrek aan succes van veel goede werken vaststellen, terwijl anderzijds de domheid, de lafheid en de verraderlijkheid van de mensen het bijna altijd halen. Wij leven hier beneden op aarde om de triomf van de Hemel voor te bereiden door onze offers, de vervolgingen die wij moeten ondergaan en de moeilijkheden waarop wij stoten. »
Andere kluizen werden de voorbije jaren gevestigd in Normandië en bij de Loire. En natuurlijk is er de grote gemeenschap in Frans-Canada, waarvan de kiemen door abbé de Nantes zelf gelegd werden.
EEN HIËRARCHIE DIE HET NOORDEN KWIJT IS
De KCR staat « midden in de Kerk », niet er buiten : GEEN SCHISMA. Maar onze beweging accepteert daarom nog niet alle verkeerde doctrines en dwaze theorieën die sinds het Tweede Vaticaans Concilie binnen de Kerk gepropageerd worden : GEEN KETTERIJ. Het is de sterkte van onze beweging en een garantie voor de toekomst.
Abbé de Nantes, die als geen ander het verloop en de teksten van Vaticanum II bestudeerd en geanalyseerd heeft, schreef op een dag : « Alles wat door het Concilie aangetast is, zal vroeg of laat afsterven. » Profetische woorden, want kan ieder van ons niet dag na dag de vervulling ervan constateren ? In het oude Europa stort de Kerk langzaam in elkaar en stellen de bisschoppen zich eerder op als begrafenisondernemers dan als vurige apostelen. « Maar elders bloeit de Kerk ! » Schijn bedriegt : het is een kwestie van tijd vooraleer het venijn van Vaticanum II ook daar alles verziekt.
In de lijn van onze vader tilt broeder Bruno het drama dat wij meemaken op een bovennatuurlijk vlak : « We moeten de verschijning van de Engel van Fatima in 1916 voor ogen houden, die zei : “ Breng God een offer van alles wat maar mogelijk is, als daad van eerherstel voor de zonden waardoor Hij beledigd wordt en als smeekbede voor de bekering van de zondaars. ” Het lijkt er werkelijk op dat er geen andere remedie meer bestaat tegen de verblinding, verharding, geloofsafval en eeuwige verdoeming van de herders van de Kerk, die de massa’s meesleuren in het verderf. Want zij hebben de wilsbeschikkingen van de Hemel met voeten getreden, geridiculiseerd, tegengesproken of hoogmoedig genegeerd en het Onbevlekt Hart van Maria gekwetst. Het is een zonde die God niet kan verdragen, die voor Hem onvergeeflijk is en Hem vol in zijn Hart treft : de belediging van zijn Moeder. »
DE SYNODALE WEG... NAAR SCHISMA EN KETTERIJ ?
De Kerk in Duitsland is in het begin van dit jaar aan een hervormingsproces begonnen dat de naam « Der Synodale Weg » draagt. Aanleiding daartoe is, zo zegt men, het geschonden vertrouwen van de katholieken in het “ instituut ” door toedoen van de vele misbruikschandalen. Het blazoen van de Kerk moet dus terug opgepoetst worden. Hoe ? Door alles wat vaststaat fundamenteel in vraag te laten stellen door een grote groep “ vertegenwoordigers van de Duitse Kerk ”, met de bedoeling een consensus te vinden voor een nieuwe start.
De eerste zitting van de Synodale Weg vond plaats in Frankfurt van 30 januari tot 1 februari 2020. Er werd gediscussieerd door 230 afgevaardigden, onder wie de 69 diocesane bisschoppen en hulpbisschoppen van Duitsland. De overige deelnemers zijn lekengelovigen, religieuze oversten, leden van diocesane priesterraden, vicarissen-generaal, permanente diakens en pastoraal werkers.
Het is niet alleen de Duitse bisschoppenconferentie die het hervormingsproces organiseert, maar ook het machtige en invloedrijke Centraal Comité van Duitse katholieken (Zentralkomitee der deutschen Katholiken, ZdK). Dat verenigt, in de geest van het Tweede Vaticaans Concilie, « de vertegenwoordigers van de diocesane raden en katholieke verenigingen, evenals instellingen van het lekenapostolaat en andere persoonlijkheden uit kerk en samenleving » (website van het ZdK). Voor de duidelijkheid : « De leden van het Centraal Comité nemen hun eigen beslissingen en zijn onafhankelijk van de beslissingen van andere organen », lees : de bisschoppen.
Het hele dialoogproces zal minstens twee jaar duren. Op de agenda staan vier thema’s die als volgt geformuleerd werden : macht en scheiding van de machten in de Kerk, gemeenschappelijke deelname en participatie in de missionaire opdracht ; leven in succesvolle relaties, liefde beleven in seksualiteit en partnerschap ; priesterlijke existentie nu ; vrouwen in diensten en ambten in de Kerk.
Waarover het in de praktijk zal gaan wordt duidelijk als men de voorbereidende documenten leest die tijdens zogenaamde “ pre-fora ” werden opgesteld en op de website van Der Synodale Weg kunnen geraadpleegd worden. Vaticaankenner Sandro Magister publiceerde op zijn blog diakonos.be een bloemlezing die het ergste doet vermoeden.
DE MACHT
« De gelijkheid van de geslachten moet op alle niveaus gerealiseerd worden, met inbegrip van de ambten van diaken, priester en bisschop »... « In de Synodale Weg moet openlijk gediscussieerd worden over gehuwde priesters en de toegang van vrouwen tot de verschillende ambten, inclusief de gewijde ambten »... « De leidinggevende posten in de Kerk moeten bekleed worden door vertegenwoordigers, mannen en vrouwen, van het kerkvolk die gekozen worden via consultaties en verkiezingen »... « Wat de aanduiding van de bisschop betreft, moet het fundamenteel beginsel van de antieke Kerk gelden : “ Wat iedereen aangaat, moet ook door iedereen beslist worden. ” »... « Iedereen die een leidinggevende rol vervult, moet gecontroleerd worden en heeft de verplichting om rekenschap af te leggen zowel aan democratisch verkozen organen als aan een onafhankelijke jurisdictie. »
DE VROUWEN
« We constateren een tegenspraak tussen enerzijds de gelijke waardigheid van man en vrouw zoals die voortdurend onderstreept wordt in de verklaringen van de Kerk en anderzijds de feitelijke ongelijke deelname van de vrouwen in het leven van de Kerk »... « In de perceptie van het grote publiek en zelfs in de schoot van de Kerk stelt men een belangrijk verschil vast tussen de verklaringen van theologen over de mogelijkheid om ook vrouwen te roepen tot de ambten van de Kerk en daartegenover de manier waarop het leergezag van de Kerk met die kennis omgaat »... « Het theologisch onderzoek is in tegenspraak met de apostolische brief Ordinatio sacerdotalis van Joannes-Paulus II, waarin de uitsluiting van vrouwen van het sacramenteel ambt wordt voorgesteld als een definitieve beslissing. In dit verband moet de fundamentele thematiek van het evolueren van de dogma’s in overweging genomen worden »... « Wat men moet motiveren is niet de toelating van vrouwen tot het gewijde sacramenteel ambt, maar wel het feit dat zij ervan uitgesloten worden. »
DE SEKSUELE MORAAL
« De katholieke seksuele moraal wordt aanzien als een pure “ verbodsmoraal ”, haar argumenten en taalgebruik worden beoordeeld als onbegrijpelijk en ver verwijderd van het werkelijke leven. Bovendien wordt de weigering van de Kerk om homoseksuele koppels sociaal en juridisch te erkennen beschouwd als een vorm van discriminatie op basis van seksuele gerichtheid »... « De geboorteregeling, óók met behulp van kunstmatige middelen, betekent geen daad van vijandigheid ten aanzien van het leven, maar ondersteunt het recht van een koppel om op een verantwoordelijke manier te beslissen over het aantal kinderen, de spreiding van de geboorten en de concrete planning ervan »...
In het voorjaar trad kardinaal Marx terug als voorzitter van de Duitse bisschoppenconferentie. Hij werd op 3 maart opgevolgd door Mgr. Georg Bätzing, bisschop van Limburg an der Lahn. Met Bätzing aan het hoofd dreigt het van kwaad naar erger te gaan. In 2019 verklaarde hij zich voorstander van een vrijwillig celibaat van priesters. Hij steunt de strijd voor wijding van vrouwen in de katholieke Kerk en is een voorstander van huwelijken tussen homoseksuelen « als ze trouw zijn in hun relatie ». Want : « Kunnen we niet zeggen dat, als een homokoppel in trouw samenleeft, hun relatie dan door God gezegend is ? » (interview op 16 april 2020).
« Onmiddellijk na het opnemen van zijn functie heeft Mgr. Bätzing de hervormingsplannen van de Synodale Weg bevestigd. [...] We gaan verder, aldus Bätzing, met het eisen van een “ zegening ” voor gescheiden personen die hertrouwd zijn en de eucharistische intercommunie tussen katholieken en christenen van een andere belijdenis, wat in het verleden trouwens uitzonderlijk werd toegestaan door Rome in bepaalde gevallen. “ Er bestaat vandaag een brede overeenstemming over de betekenis van datgene waarin wij [katholieken en protestanten] geloven en wat wij vieren. ”
« Inderdaad heeft zich in Duitsland de mening verspreid dat de opvatting van het “ Heilig Avondmaal ” voortaan identiek is voor protestanten en katholieken. Die consensus kan enkel maar tot stand gekomen zijn dankzij een pure protestantisering van de katholieke theologie van de sacramenten. Omgekeerd heeft men nochtans nooit vernomen dat de Duitse protestanten iets essentieels zouden overgenomen hebben van de eucharistische theologie van de universele Kerk... Dat in die context christenen volgens Mgr. Bätzing “ om goede redenen en volgens hun geweten kunnen beslissen ” over kwesties zoals de intercommunie, is dus een stoutmoedige bewering. Ze is bovendien des te meer te veroordelen van de kant van een bisschop, die geroepen is om te onderwijzen en niet om gemakkelijke opvattingen te propageren.
« Mgr. Bätzing definieert de argumenten tegen de wijding van vrouwen als “ voortaan onaanvaardbaar ”. In werkelijkheid gaat het over formuleringen met een dwingende leerstellige draagwijdte. Zo bewijst hij dat het bisschoppelijk “ leergezag ” en de gemiddelde theologische cultuur in Duitsland geen echt christelijk volk gevormd hebben, maar een publieke opinie die zo ontaard is dat zij iets zinloos nastreeft : een nieuwe Kerk maken op de manier van Babel » (Pietro De Marco, 7 juni 2020).
Een nieuwe Kerk maken, was dat ook al niet de bedoeling van Vaticanum II ? En heeft men zo weinig geleerd uit de catastrofale gevolgen van die poging dat men nu nog een stap verder gaat en de laatste fundamenten onder het bouwwerk van de katholieke Kerk wil wegslaan ?
redactie KCR
Hij is verrezen ! nr. 107, september-oktober 2020