« Een verandering van tijdperk »

OUDER 1 EN OUDER 2...

ONLANGS stuurde Mgr. Joseph de Metz-Noblat, bisschop van Langres en voorzitter van de bisschoppelijke raad voor canonieke kwesties, een vertrouwelijke brief naar alle bisschoppen van Frankrijk. Het tijdschrift L’Homme Nouveau maakte het schrijven echter publiek : het gaat om een voorstel om de katholieke doopakten aan te passen aan de geest van de tijd. Waar vroeger “ zoon/dochter van ” stond, zou nu moeten komen : “ namen en voornamen van de ouders of van de andere dragers van het ouderlijk gezag ”.

Een Amerikaanse katholieke website, Church Militant, heeft onmiddellijk begrepen wat er aan de hand is en titelt : « Een bisschop laat gender-neutrale doopsels voor homoseksuele koppels toe » (30 december 2019).

De bisschop van Langres beweert dat het om een « probleem van vocabularium » gaat waarop de diocesane kanselarijen gestoten zijn... De vervanging van de woorden “ vader ” en “ moeder ” door “ ouder 1 ” en “ ouder 2 ”, op bevel van de Franse wetgever en onder druk van president Macron, die het gebruik van de termen “ vader ” en “ moeder ” een « overblijfsel uit het verleden » noemde, draait dus enkel om een probleem van woordenschat ? De waarheid is dat de Kerk in Frankrijk volledig onderworpen is aan de Staat en zelfs niet meer durft ingaan tegen antichristelijke wetten. En in België is het al even erg. Wie heeft een van onze bisschoppen een standpunt horen innemen naar aanleiding van het recente euthanasieproces ?

Als men Mgr. de Metz-Noblat volgt, zullen binnenkort de woorden “ vader ” en “ moeder ” verdwijnen uit de doopregisters, net zoals ze geschrapt zijn uit de burgerlijke administratie en het onderwijs. « Het gaat enkel om het in rekening brengen van juridische situaties waarin de oude formulering niet meer gepast is », verdedigt de prelaat zich. Een « pragmatische » houding « zonder moreel oordeel »... Alsof de goede God niet meer bestaat ! Het is duidelijk dat de Franse bisschoppenconferentie ons voorbereidt op de erkenning van de homoseksuele verbintenissen in de Kerk.

In Duitsland is men al verder gevorderd. In een interview in het dagblad Neue Osnabrücker Zeitung van 10 januari ll. vroeg Mgr. Bode, ondervoorzitter van de Duitse bisschoppenconferentie, dat de katholieke geestelijkheid zou nadenken over de mogelijkheid om homoseksuele verbintenissen te zegenen : « Moeten we niet rechtvaardiger worden ? » vroeg hij zich af. Rechtvaardiger dan wie ? Rechtvaardiger dan God die de inwoners van Sodom vernietigde wegens hun zondige praktijken ? « Vermits er heel wat positieve, goede en rechtvaardige zaken zijn [in homorelaties], moeten we dan niet bijvoorbeeld een zegening overwegen of iets in die aard dat niet kan verward worden met een huwelijk ? »

Ook bij ons in België zijn er pleitbezorgers van een “ pragmatische ” aanpak van de kwestie van de holebi’s. In een boek dat hij in oktober 2016 publiceerde samen met Roger Burggraeve en Ilse Van Halst schreef de Antwerpse bisschop Johan Bonny : « Moeten we niet evolueren naar een diversiteit van rituelen waarin we de liefdesrelatie tussen homoseksuelen ook vanuit kerkelijk en gelovig perspectief kunnen erkennen ? » (Mag ik ? Dank je. Sorry. Vrijmoedige dialoog over relaties, huwelijk en gezin). Alles wordt nog in vraagvorm geformuleerd... maar de uitroeptekens zijn wellicht niet meer veraf.

Het tekent hoe ver de Kerk bereid lijkt te gaan in de erkenning van de “ tekenen des tijds ”, zoals het in het fraaie jargon van Vaticanum II luidde. Maar God was duidelijk in het boek Genesis : « Toen de zon over de aarde was opgegaan en Lot te Soar was aangekomen, liet Jahweh zwavel en vuur van Jahweh uit de hemel regenen over Sodom en Gomorra. Hij vernietigde die steden en de hele streek tot de grond toe, met al de bewoners van die steden en al wat op de akkers stond » (Gn 19, 23-25). Het gaat om een historisch feit : de verzakking van het zuidelijk deel van de Dode Zee is geologisch gesproken van recente datum en de streek is tot in de moderne tijd onstabiel gebleven...

CAPITULATIE OP ALLE DOMEINEN

Aan wie zich afvraagt waar we zo met de Kerk naartoe gaan, gaf paus Franciscus een klaar en helder antwoord tijdens zijn kerstwensen aan de Romeinse Curie : « Wij zijn niet meer in de tijd van de christenheid, dat is gedaan ! Wij zijn niet meer de eersten en ook niet diegenen naar wie het meest geluisterd wordt ! Wat wij beleven is niet alleen een tijdperk van veranderingen, maar een waarachtige verandering van tijdperk. » Waarin de katholieke godsdienst zelf veranderd wordt ?

Twee dagen tevoren ontving hij in het Vaticaan drieëndertig vluchtelingen afkomstig van het Griekse eiland Lesbos. Hij vroeg hen om in een gang tegen de muur een groot kruis van plexiglas vast te maken, met in het midden de oranje reddingsvest van een onbekend slachtoffer dat in de Middellandse Zee verdronken was. « De rauwheid van dit werk [kunstwerk ?] leidde tot een polemiek over de grond van de zaak, want de manier waarop de Paus steeds opnieuw hamert op het dossier van de immigratie wordt in de katholieke milieus steeds minder geslikt. Maar ook de vorm wekt wrevel, want op dit werk [sic] is de voorstelling van Christus vervangen door een reddingsvest ! » (Jean-Marie Guénois in Le Figaro van 2 januari 2020).

Guénois vervolgt : « Franciscus gaat dus verder met vaste gewoonten en mentaliteiten door elkaar te schudden, iets wat hij graag doet. Vooral wil hij zijn hervorming van de Kerk ten einde toe doordrijven. » Bijvoorbeeld door op 17 december van het voorbije jaar een zeer spectaculaire maatregel af te kondigen : de afschaffing van het pauselijk geheim dat de bekentenis beschermde van bepaalde misdaden waarvoor alleen de H. Vader de absolutie kan schenken.

Deze maatregel voert verklikking binnen in de schoot van de Kerk. De reeds genoemde Mgr. de Metz-Noblat van Langres tekende een protocol met de procureur van de Franse Republiek met betrekking tot drie departementen, waarin zich zes katholieke onderwijsinstellingen bevinden. Als gevolg van de overeenkomst worden alle personen binnen die instellingen aangespoord om feiten of zelfs simpele vermoedens aangaande kindermisbruik aan te geven. Hetzelfde geldt voor scoutsactiviteiten. En wat met de biecht ? Antwoord van de bisschop : « Het biechtgeheim kan verbroken worden. »

Toen Mgr. Vangheluwe in 2011 liet weten dat hij zijn seksueel misbruik had opgebiecht bij een biechtvader, gingen stemmen op om de geestelijke in kwestie te laten vervolgen voor schuldig verzuim. De druk van de “ wereld ” om voorgoed af te rekenen met het biechtgeheim als « overblijfsel uit het verleden » is sindsdien alleen maar toegenomen. Ook op dit vlak willen veel katholieke prelaten blijkbaar het gevecht opgeven. De vrijmetselarij kan zich in de handen wrijven.

GEEN “ PROTOCOL ” MET DE HEMEL

Lang geleden schreef abbé de Nantes al : « Door aan de Paus voor te stellen om het Kruis van Jezus te vergeten en aan de bisschoppen om te breken met een verleden van strijd, streven de vervolgers van Christus de dood van zijn Kerk na. Ze proberen de hoeksteen weg te nemen om heel het bouwwerk ten gronde te richten. Wat de christenen betreft die het compromis aanvaarden, zij verliezen onmiddellijk hun vitale energie... Geen roepingen, geen bekeringen meer. Neen, het drama is niet voorbij, het zal alleen maar gruwelijker en bloediger worden omdat de vijand voortgaat met de herders van de kudde te verleiden » (Brief aan mijn vrienden nr. 201).

In plaats van de wereld achterna te lopen, zouden de herders werk moeten maken van een diepgaande innerlijke en geestelijke hervorming. Onze-Lieve-Vrouw van Fatima smeekte : « Bid elke dag het rozenhoedje en breng offertjes voor de bekering van de zondaars. » Maar de paus en de bisschoppen hebben zich de louter aardse redeneringen en methodes van de geseculariseerde Staat zozeer eigen gemaakt dat ze elk “ protocol ” met de Hemel vlakaf weigeren...

broeder Bruno van Jezus-Maria
& redactie KCR
Hij is verrezen ! nr. 104, maart-april 2020