Covid-19: enkele waarheden

WAT moeten we vaststellen als we terugkijken op de ravage die het coronavirus al teweeggebracht heeft ?

Eerst en vooral mogen we niet vergeten dat het virus uit communistisch China komt ! Is het van dierlijke oorsprong of is het per vergissing ontsnapt uit een laboratorium ? Veel theorieën, weinig zekerheid. Laten we veronderstellen dat de Chinezen niet schuldig zijn of dat ze, in het slechtste geval, een labo-fout begaan hebben. Hoe dan ook treft hen een zware schuld omdat ze vanaf het begin vlakaf gelogen hebben over de cijfers, over het aantal van hun zieken, over de precieze datum waarop het virus opgedoken is. Vandaag geven ze slechts 4632 overlijdens toe. Moeilijk te geloven !

De leugen over de cijfers had tot gevolg dat dokters en bewindslieden in het Westen het gevaar van het virus onderschat hebben. Dr. Alexandra ­Henrion-Caude, voormalig hoofd van het Franse Nationaal instituut voor gezondheid en medisch onderzoek, herinnert er bovendien aan dat de zgn. Chinese experts ons ook heel wat kostbare tijd hebben doen verliezen in de strijd tegen het virus : een of twee maanden. Toen Covid-19 Europa bereikte, boden de Chinezen hun hulp aan Italië aan omdat ze zouden weten hoe de ziekte moest aangepakt worden. Het eerste wat ze aanraadden, was om zeker geen autopsies te verrichten. Eigenaardig, want als men ziet dat een onbekend virus dodelijke slachtoffers maakt, moet men normaal gesproken onmiddellijk tot een volledige autopsie van de overleden patiënten overgaan. Men verkoos de Chinezen te vertrouwen. Als men vanaf het begin lijkonderzoek had gedaan en niet pas in maart, zou het aantal doden veel lager hebben gelegen, want men zou sneller de werking van het virus begrepen hebben.

Vervolgens is er de totale onbekwaamheid van onze politici om de crisis aan te pakken. « Welke vergissing hebben zij niet begaan ? » luidt de titel van een essay door prof. Christian Perronne, gedurende 15 jaar voorzitter van de commissie voor overdraagbare ziekten van de Hoge Raad voor de Volksgezondheid. Het ene schandaal na het andere : tekort aan maskers, gebrek aan tests, immobilisme van de wetenschappelijke raad die de regering moest bijstaan, verbod aan de huisartsen om chloroquine voor te schrijven (de eerste keer dat Franse geneesheren het recht ontnomen wordt om voor te schrijven wat zij denken aan hun patiënten te moeten geven) enz. In een democratie is niemand verantwoordelijk en verbergt iedereen zich achter zijn paraplu. Wij hebben dat gezien tijdens de beide Wereldoorlogen en we zien het opnieuw in deze crisis.

Het ergste is echter de capitulatie van de Kerk. De progressistisch geworden Kerk van paus Franciscus, die zogezegd dicht bij elke mens en heel de mensheid staat, was compleet afwezig tijdens de crisis : bevel om de kerken te sluiten, de missen te schrappen, de liturgie van de Goede Week te annuleren. De priesters kregen het verbod de gezinnen te bezoeken, de stervenden bij te staan, de overledenen in de kerk te begraven. Wat is het resultaat ? Mgr. Chauvet, rector van de Parijse Notre-Dame, verwoordde het op 14 augustus : « In Frankrijk is ongeveer 30 % van de pratikerende gelovigen niet meer teruggekeerd naar de kerk. » Ofwel geven zij er nu de voorkeur aan de Mis op tv te volgen, ofwel zijn ze ontzettend ontgoocheld in hun herders en hebben ze alle vertrouwen in hen verloren. Dat is de waarheid : de Kerk is tekortgeschoten in haar plicht de zielen te redden door zorg te dragen voor de lichamen...

broeder Bruno van Jezus-Maria
Hij is verrezen ! nr. 108, november-december 2020

In Nederland (en in ons eigen land zal het niet anders zijn) stelt men vast dat veel gelovigen die niet naar de kerk móchten tijdens de eerste coronagolf, niet zijn teruggekeerd toen de maatregelen versoepeld werden. « De ontkerkelijking bevindt zich nu op het niveau dat pas voor 2030 was voorzien », schrijft Sander van Walsum in De Volkskrant (13 september 2020).

« Er zijn mensen die aan corona een positief effect toedichten op het geestelijk leven : we zijn ons meer dan voorheen bewust van onze kwetsbaarheid, we moeten een tijdje afzien van de onmiddellijke bevrediging van behoeften, we zijn moreel tot onderlinge bijstand verplicht en ga zo maar door. Ed Smeets, pastoor-deken van Venray en vicaris voor liturgie van het bisdom Roermond, behoort niet tot die mensen. “ Ik kan zo gauw geen positieve effecten van corona noemen ”, zegt hij berustend. Hij doelt niet alleen op het feit dat lang niet alle praktiserende katholieken in het bisdom na de abrupte kerksluiting in maart in de kerk zijn teruggekeerd. Het gaat hem vooral aan het hart dat de aanraking van mensen, die een zo wezenlijk bestanddeel vormt van de liturgie, niet verenigbaar is met de afstandsregels die tot nader order van kracht zijn. “ Het hele gemeenschapsleven is erdoor ontzield. De eerste communie, het vormsel, het sacrament van de doop en de ziekenzalving, het gewone intermenselijke contact : de aanraking vormt er het wezen van. ”

« Zeker : in digitale sferen kunnen wel wat noodverbanden worden aangelegd. Vrijwel elke geloofsgemeenschap [...] zendt de vieringen inmiddels via streaming of andere kanalen uit. Met, aanvankelijk, hoopgevende resultaten : op deze manier kwamen meer mensen met de heilsboodschap in aanraking. Maar inmiddels daalt het aantal gebruikers van het digitale alternatief alweer. En dat digitale alternatief zal de eredienst met mensen van vlees en bloed ook nooit kunnen vervangen, schreef priester-theoloog Tomás Halík in Trouw. “ De echte aanwezigheid van Christus in de eucharistie vraagt om de echte aanwezigheid van gelovigen rond het altaar én om de echte aanwezigheid van christenen in de samenleving. ” »