We moeten bidden voor de Paus

MEN stelt ons vaak de vraag : « Zijn jullie tegen paus Franciscus ? » Neen, wij zijn niet tegen de paus, wij zijn niet tegen de Plaatsvervanger van Christus op aarde ! Wij volgen de H. Maagd Maria na die zelf ook een beroep doet op zijn soeverein leergezag door hem te vragen Rusland toe te wijden aan haar Onbevlekt Hart...

Franciscus vraagt trouwens onafgebroken om voor hem te bidden : « Alstublieft, vergeet niet om voor mij te bidden. » Wij houden niet op dat te doen, het ene rozenhoedje na het andere !

Maar hij zou ook zelf zijn best moeten doen... Op 15 oktober, in volle Synode, was de lezing in de Mis een passage uit de Brief aan de Romeinen die gruwelijk actueel was : « Ze noemden zich wijs, maar werden dwaas. De glorie van de onsterfelijke God hebben ze verruild voor een beeld dat lijkt op een sterfelijke mens, op vogels, op viervoetige en kruipende beesten. [...] Ze hebben de waarheid van God tegen de leugen geruild en liever het schepsel geëerd en gediend dan de Schepper, die geprezen moet worden in eeuwigheid. Amen ! » (Rm 1, 22-25)

De “ toewijding ” van de Synode over het Amazonegebied aan Sint-Franciscus van Assisi, in de tuinen van het Vaticaan op 4 oktober 2019, was een illustratie van de afgoderij die de Apostel aan de kaak stelt. Het was een herhaling van de fameuze bijeenkomst van alle “ godsdienstige leiders ” in Assisi op initiatief van paus Joannes-Paulus II, in oktober 1986.

In de schaduw van de Sint-Pieter ging een groteske ceremonie door waarbij de godin Moeder Aarde aanbeden werd, voorgesteld door een lelijke afbeelding van een naakte en zwangere vrouw die op het punt staat te bevallen van een bloedrood kind. Ze was omgeven door dieren, waaronder een slang, en werd gesymboliseerd door een hoop aarde waarvoor « de vertegenwoordigers van de autochtone volkeren » samen met priesters en een pater franciscaan zich voorover bogen met het gelaat tegen de grond.

Dat alles gebeurde in tegenwoordigheid van de paus, die nadien overging tot het planten van een steeneik – het soort boom waarop de Maagd Maria in Fatima verscheen ! – terwijl een Indiaanse priesteres een pot aarde omhoog hief in een gebaar van offerande aan Moeder Aarde !

Om de ceremonie af te sluiten schoof diezelfde vrouw een zwarte ring aan de vinger van de paus. Een zwarte ring ? Jawel, de ring van het « Pact van de catacomben ». Op 16 november 1965, vlak voor de sluiting van het Concilie, kwamen veertig bisschoppen op initiatief van de Braziliaan dom Helder Camara samen in de catacomben van Domitilla ; zij engageerden zich daar om te strijden voor de opbouw van « een arme Kerk voor de armen » en tot het dragen van een zwarte ring van tropisch hout als symbool van hun pact.

Op 20 oktober 2019, twee weken na de ceremonie in de Vaticaanse tuinen, kwam opnieuw een veertigtal bisschoppen bijeen in diezelfde catacomben om de alliantie te hernieuwen. Het concept van de Kerk waarvoor zij willen vechten heeft nu een Amazonegelaat gekregen...

Dat betekent dat de “ bevrijdingstheologie ” weer helemaal terug is ! De gezaghebbende commentator Jean-Marie Guénois schrijft in Le Figaro : « Deze theologie, uitgedacht in de jaren 60 en 70 aan de katholieke universiteiten van België en Frankrijk, zocht naar een synthese tussen katholicisme en marxisme. Ze werd geëxporteerd naar Latijns-Amerika, waar “ basisgemeenschappen ” werden gesticht die erg actief waren op sociaal en politiek vlak. Men wou een “ authentiek ” christendom beleven met een “ voorkeursoptie voor de armen ”. Een halve eeuw later moeten we vaststellen dat de bevrijdingstheologie meer dan een derde van de katholieke gelovigen in de armen van de evangelische protestanten heeft gedreven » (21 oktober 2019).

Volgens Guénois is het grote ideaal van paus Franciscus « een theologie van het volk », die in feite een update is van de bevrijdingstheologie. De aangeprezen methode bestaat er in « te luisteren » naar de noden van « het volk ».

De Synode over het Amazonegebied « was een idee van de paus vanaf het begin van zijn pontificaat » met de bedoeling een « laboratorium » te zijn voor een nieuwe Kerk. In de optiek van de paus kan « het volk » zich nooit vergissen en is het « begiftigd met een soort van instinctmatige onfeilbaarheid ». In die zin « moet er opnieuw vertrokken worden van het volk, want het volk heeft finaal altijd gelijk, vindt Franciscus. Dat verklaart zijn wantrouwen tegenover de hiërarchische, klerikale, theologische en burgerlijke elite, die hij ongenadig bekampt. Het is het volk van de zwijgende gelovigen, van de “ doodgewone heiligheid ” dat op de eerste plaats komt, niet zij die hun katholicisme “ afficheren ”. »

Maar de commentator van Le Figaro is nog te katholiek om de zending te begrijpen die Franciscus zichzelf gegeven heeft ! Want de wijding van gehuwde diakens, de diaconale waardigheid voor vrouwen en de schepping van een specifieke Amazone-ritus staan nog ver af van de nieuwe instellingen die moeten voortvloeien uit een « integrale ecologie ».

Bij de aankondiging van de Synode verklaarde de dominicaanse bevrijdingstheoloog Frei Betto : « Vóór ons ligt een gunstige gelegenheid die ons moet toelaten om een grote stap vooruit te zetten. Maar wij mogen niet de bevrijdingstheologie preken : veel mensen zijn daar bang van. We moeten het veeleer hebben over de milieuproblematiek. Dat is een insteek waarmee we veel mensen kunnen mobiliseren » (26 september 2019).

Dat is wat een voormalig directeur van Greenpeace, Patrick Moore, al had vastgesteld in verband met het Intergovernmental Plan on Climate Change (IPCC), een organisatie van de VN : de marxisten hebben hun ideologie gerecycleerd tot ecologie.

Reeds in 1977 waarschuwde de Braziliaanse publicist Plinio Corrêa de Oliveira daarvoor in een boek getiteld : « Het inlands tribalisme : een communistisch-missionair ideaal voor het Brazilië van de 21^ste eeuw ». Hij toonde daarin aan hoe bepaalde stromingen binnen de Latijns-Amerikaanse bisschoppenconferenties het missie-ideaal hadden laten vallen : « Het gaat er niet meer om te evangeliseren, maar van de inboorlingen te leren, omdat zij blijkbaar een soort van primaire onschuld in gemeenschap met de natuur bewaard hebben, iets wat de westerse maatschappij vandaag verloren heeft. Zij stellen de primitieve stam voor als een godsdienstig én sociaal ideaal. In die visie zouden de volkeren van het Amazonegebied de ware geloofsverkondigers zijn. »

Het is die gedachte die volledig is overgenomen door Instrumentum laboris, het werkdocument voor de Synode, en die het verloop van de vergaderingen heeft bepaald. “ Amazonië ” wordt voorgesteld als een aards paradijs waarin « harmonie en evenwicht bestaat tussen de menselijke wezens en de kosmos » en waar « de autochtone rituelen en ceremoniën essentieel zijn... » voor de redding van de zielen ? Neen : « voor de integrale gezondheid ».

Lang niet alle indianen delen deze visie. Veel van hun leiders zien in de bevrijdingstheologie (of de nieuwe “ theologie van het volk ”) een nivellering naar beneden. De chef van de stam van de Macuxi, Jonas Marcolino Macuxi, verklaarde op een conferentie in Rome : « In het Amazonegebied heeft zich een dictatuur van missionarissen geïnstalleerd die de bevrijdingstheologie onderwijzen, met als doel de ontwikkeling van het gebied te verhinderen door de autochtone bevolking te laten zitten in de armoede en de miserie. »

In een artikel verschenen op de site Atlantico.fr ontmaskert Samuele Furfari dezelfde marxistische staatsgreep (De synode over het Amazonegebied of de aanbidding van het woud). Instrumentum laboris bespeelt de milieuhype, zegt hij, en maakt gebruik van de angst voor de vernietiging van het Amazonewoud, dat zogezegd de long van de aarde is. Furfari toont aan dat de cisterciënzers door het rooien van de Europese bossen juist de beschaving van ons continent hebben mogelijk gemaakt : omdat de bevolking toenam, moest de grond bewerkt worden, en zo vergrootten de monniken de levensverwachting van de Europeanen – die vandaag dertig jaar hoger ligt dan die van de indianen.

De beschaving die de Synode propageert, is simpelweg een terugkeer naar de prehistorische cultuur van de voedselverzamelaars en naar het barbarendom !

broeder Bruno van Jezus-Maria
Hij is verrezen ! nr. 102, november-december 2019