IMMIGRATIE EN DEMOCRATIE

Wat is de zienswijze van de KCR met betrekking tot het levensgrote probleem van de immigranten in onze westerse landen? In 1985 werd van abbé de Nantes een interview afgenomen dat nog niets aan actualiteit ingeboet heeft. « Dit is een zaak voor de staat en niet voor de politieke partijen, die de passies opkloppen voor electoraal gewin. »

VRAAG – Wij zien dat u zich ongerust maakt over de toename van een bepaalde vorm van racisme in Frankrijk. Bent u het dan eens met het standpunt van de bisschoppen van Frankrijk die verklaard hebben: « Frankrijk is altijd een gastvrij land geweest, dat maakt deel uit van zijn roeping. Vandaag komen deze mannen en vrouwen niet enkel uit de buurlanden, maar ook uit andere continenten... Voor ons land betekent dit een kans. »

ABBÉ DE NANTES – Ik ben verbaasd dat de bisschoppen beginnen met te spreken over andere continenten in plaats van te spreken over andere godsdiensten. Terwijl de echte moeilijkheid precies dáár ligt: het is geen kwestie van afstand, het is in werkelijkheid een kwestie van geestelijke afstand. Het komt er op aan te weten van welke godsdienst deze immigranten zijn, van welke beschaving ook, en de kwestie van hun nationaliteit is slechts van tweede orde. Ik geef een voorbeeld: iemand die uit Turkije komt, komt echt van heel ver; maar iemand die uit Algerije komt, een land dat gedurende honderd dertig jaar Frans was, die komt van vlakbij. Godsdienst, beschaving, Franse invloed of niet: dat is het eerste punt waarmee rekening gehouden moet worden, en dat onze bisschoppen klaarblijkelijk niet interesseert. Tweede punt: voor mij is het probleem van de immigratie een zaak voor de staat. Ik ben tegen de mensen die van de oppositie tegen de immigratie een electorale springplank maken. Dat is zeker niet het juiste middel om dit moeilijke probleem te regelen, integendeel, zo dramatiseert men het op een simplistische wijze en maakt men een oplossing onmogelijk. Men heeft hieruit afgeleid dat ik de immigratie gunstig gezind zou zijn. Ik ben op het ogenblik niet pro of niet contra, of beter gezegd: ik denk dat ik pro én contra ben. Dat hangt af van het standpunt dat men inneemt.

VRAAG – Welk standpunt?

ABBÉ DE NANTES – De Franse natie heeft haar geschiedenis, haar beschaving, haar ecologisch evenwicht, kortom: haar identiteit. De migratiegolven zijn geen nieuwigheid, Frankrijk heeft er in het verleden verschillende meegemaakt. Als zij een bedreiging vormen voor het voortbestaan van de natie, dan moet Frankrijk ertegen beschermd worden. Maar als het integendeel ons land is dat assimileert en verovert, als deze inbreng of deze verovering een weldaad is die het prestige en de welvaart van de Franse natie vergroot in de lijn van haar traditie, haar geest, haar godsdienst en haar soevereiniteit, als alle leden van deze complexe gemeenschap er een groter voordeel uit halen, als iedereen zijn bijdrage levert aan het gemeenschappelijk project en er ook de vruchten van kan plukken, waarom zou men er zich dan moeten tegen verzetten?

Onze voorouders waren wijze lieden. Lodewijk XIV had voor Frans Canada voorgeschreven dat elke autochtone bewoner die zich zou bekeren tot de katholieke godsdienst behandeld zou worden als een Fransman, een onderdaan van de koning van Frankrijk. Dat was een christelijke, humane politiek. Pater de Foucauld dacht er net zo over toen hij de Fransen opriep om hun kolonie te evangeliseren; voor hem betekende dat hetzelfde als “ Frans maken ”.

VRAAG – Denkt u dat er in Frankrijk een gevaar voor racisme kan bestaan? Is dat te verzoenen met de Franse geest?

ABBÉ DE NANTES – Het antwoord is heel duidelijk. Allereerst op politiek vlak: er zal altijd een gevaar voor racisme bestaan zolang we in een Republiek leven, in een democratie, omdat de politieke partijen alleen maar leven van het opjutten van de passies en omdat het racisme en de xenofobie zeer felle passies zijn. En dan vooral in het kader van een supertolerante republiek waar alle vormen van immigratie toegelaten worden, om niet te zeggen aangemoedigd. Maar als je van een land als het onze de democratie weghaalt, dan is het nogal evident dat Frankrijk, zoals door de geschiedenis bewezen wordt, één van die beschaafde landen is die er het best in geslaagd zijn om andere culturen, beschavingen, godsdiensten en rassen te benaderen en te ontmoeten, en vaak met een weldadige verrijking tot gevolg. Denken we maar aan de kruistochten en het Frankisch koninkrijk van Jeruzalem, dat twee eeuwen bestaan heeft. Of aan onze kolonisatie, die niet berustte op het principe van de gescheiden ontwikkeling, zoals die van de Engelsen en de Hollanders, en evenmin op dat van de kruising van rassen, zoals de Spaanse en de Portugese kolonisatie, maar die naar een evenwicht zocht dat ik altijd bewonderd heb als een voorbeeld van uitzonderlijke wijsheid vanwege Frankrijk.

Ten tweede op godsdienstig vlak: Frankrijk zal niet racistisch zijn zolang het katholiek zal zijn. En het zal racistisch zijn in de mate dat het protestants wordt – een waarheid die men nergens hoort. Een katholiek is geen racist, hij is de broeder van iedereen; vanaf het moment dat een Indiër, een indiaan, een Chinees of een Patagoniër gedoopt is, is hij mijn broeder.

Een protestant is daarentegen fundamenteel een individualist. Dit individualisme maakt dat de protestantse landen enerzijds grote koloniale gebieden veroverd hebben voor hun protestantisme, maar anderzijds altijd een rassenscheiding ingevoerd hebben overal waar ze naartoe getrokken zijn. De Engelsen hebben zich in India verschanst in hun Engelse levensstijl en ze hebben het land uitgebuit; voor hen is kolonisatie een zaak van handel en geld. De Portugezen hebben zich in India zonder enige terughoudendheid vermengd met de plaatselijke bevolking omdat zij katholiek waren. En de Fransen hebben in Indochina onze gewone vorm van kolonisatie toegepast: rasvermenging tot op een bepaalde hoogte en vooral het scheppen van menselijke verhoudingen die uiterst nuttig waren en perfect geaccepteerd werden, met als resultaat een samenleving van een nieuw type, fundamenteel katholiek en Frans en allesbehalve racistisch.

VRAAG – Om terug te komen op de dagelijkse problemen van de Fransen, u weet dat velen onder hen steeds gevoeliger zijn voor het argument van de veiligheid. Zij denken dat de grote meerderheid van de misdadigers immigranten zijn, wat door de meest recente statistieken lijkt bevestigd te worden. Wat denkt u van dit veiligheidsargument?

ABBÉ DE NANTES – Eerst en vooral moet je goed het volgende inzien: het probleem van de veiligheid, net zoals het probleem van de immigratie trouwens, vormt een formidabele electorale springplank. De socialisten hebben de onveiligheid doen verergeren, toegegeven. Alsof de liberalen dat tevoren al niet gedaan hadden! Vandaag roept men de Fransen toe dat zij zich op straat de keel zullen laten oversnijden. Eerder dan hen de oorzaken aan te wijzen en hen oplossingen aan te reiken die getuigen van kalme voorzichtigheid, wakkert men hun angst aan. Dat lukt prima, zodat men hen in de armen van bepaalde partijen kan drijven met het oog op de electorale strijd. Omdat de onzekerheid inderdaad heel begrijpelijk en heel gewettigd is, tokkelt men nog eens extra op die snaar: “Kijk naar wat er in de metro gebeurt, in de stationsbuurten! Men kan niet meer op straat komen zonder overvallen te worden!” Het gevoelen van onzekerheid wordt naar hartelust uitgebuit en gepropageerd, en daarna gesimplificeerd waardoor alles nog erger wordt: “Alle bandieten zijn immigranten! Al die dieven, verkrachters en criminelen zijn Arabieren!” Zo krijgt men haat in het kwadraat. Daarop stelt men de zeer eenvoudige en bevrijdende oplossing voor: “Stem voor mij en er zullen geen Arabieren meer zijn!” Het mechanisme is duidelijk, alleen... met zo’n procédé riskeren we op korte termijn een burgeroorlog, waarvan de gevolgen niet te overzien zijn.

Mijn visie is de volgende: het probleem van de veiligheid, zoals dat van de inwijking, zoals alle uiterst ernstige problemen van het dagelijks leven van de burgers waarbij hun overleven op het spel staat, is een zaak voor de overheid. Ongeacht de miljoenen immigranten die er in Frankrijk zijn, als wij een sterke staat zouden hebben die het volledige gezag zou uitoefenen over het gerecht en de politie, dan zou de regering zonder enig probleem de orde handhaven. Anderzijds, als die staat katholiek zou zijn, dan zou hij zich bezighouden met het geven van een menswaardig statuut en natuurlijke levenskaders aan deze mensen die men naar hier heeft laten komen omdat men hen voor weinig geld wilde laten werken.

Een sterke staat zou het probleem van de immigratie volledig beheersen, een halt toeroepen aan de ongecontroleerde clandestiene inwijking en de rest van dichtbij bewaken in functie van de mogelijkheden tot instroom die er zijn en van het algemeen belang. De immigratie zou omkaderd worden door de staat en de katholieke Kerk in plaats van door de communistische partij en haar vakbond.

VRAAG – Welke oplossingen voor de beheersing van het probleem van de immigratie ziet u in de huidige situatie, dat wil zeggen binnen het democratisch regime waarin wij leven?

ABBÉ DE NANTES – In een democratisch regime is er geen oplossing. De enige oplossing zou kunnen komen van de katholieke Kerk, die de enige georganiseerde, hiërarchische macht is. Zij zou een oplossing kunnen bekomen door al haar krachten en capaciteiten tot omvorming van het leven in werking te stellen. Alleen de katholieke Kerk zou priesters en religieuzen kunnen uitsturen om deze zending te vervullen; geen priester-arbeiders om de revolutie te prediken, maar arbeiders van het ware en eeuwige Evangelie. Zij zou doen wat zij in de geschiedenis altijd gedaan heeft in tijden van rampspoed, sinds de invallen van de barbaren, in alle ongelukstijden van hongersnood, pest, burgeroorlog en buitenlandse oorlog: haar priesters en geestelijken uitzenden, die altijd alles gegeven hebben tot het offer van hun leven toe. Zij zou hen uitsturen om zich te bekommeren om al die sukkelaars die bij ons aan wal komen, zonder opvang, zonder dak boven hun hoofd; zij zou hen verzorgen, opvoeden en bekeren. En door hen te bekeren en hen een moraal bij te brengen zou de Kerk, in tegenstelling tot een onbekwame en chaotische staat, haar beschavingswerk vervullen. Maar omdat wij in een democratie leven waarvan de neergang zich steeds verder doorzet, is de Kerk zelf democratisch geworden: daardoor legt zij het gewicht van haar ideologische onrechtvaardigheid nog eens bovenop het gewicht van de politieke onrechtvaardigheid van de regering. Hoe jammer toch! VRAAG – En wat met de expansie van de islam?

ABBÉ DE NANTES – De islam is in onze kolonies nooit een gevaar geweest, zolang wij over een politieke macht beschikten. Pater de Foucauld voorzag dat de islam een gevaar zou worden en waarschuwde er de Fransen voor omdat wij onze mohammedaanse onderdanen niet wilden bekeren.

De sjiitische criminaliteit en subversie vandaag in Frankrijk zijn in werkelijkheid randfenomenen: als de politie en het gerecht hun werk zouden mogen doen dan was de kwestie op vijf minuten geregeld. Elke gewetensvolle politiefunctionaris, elke eerlijke magistraat zal dat beamen. Maar wat gebeurt er? Het zijn precies de criminelen die men als representatieve vertegenwoordigers uitkiest. Men promoveert hen tot gesprekspartners, men creëert voor hen officiële verenigingen waarvan het subversieve werk op de koop toe nog gefinancierd wordt, men richt voor hen moskeeën op die zij omvormen tot centra voor ideologische agitatie. Op de radio en de televisie komen alleen die criminelen en die onruststokers aan bod, terwijl er nooit gesproken wordt over de honderdduizenden immigranten die in alle rust leven en die maar één ding vragen: met rust gelaten worden, want ze zijn gelukkig in Frankrijk en bereid om zich morgen te bekeren als men dat zou willen.